Βαδίζουμε στην καρδιά της άνοιξης, μιας εποχής που συνδέεται με τη γιορτή της φύσης, την ανθοφορία! Μια περίοδο που και η ψυχή μας τείνει να φοράει τα καλά της, να αισιοδοξεί, ν' αναγεννάται! Για να δούμε πώς μίλησαν οι ποιητές γι' αυτήν!
Άνοιξη μ.Χ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτὰ
και με περπάτημα αλαφρὺ
πάλι με την άνοιξη
πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.
Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ως τις φλέβες
πέρα απ' τη νύχτα τη στεγνή
πέρα απ' τους άσπρους γέροντες
που συζητούσαν σιγανά
τι θα 'τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιά
ή να τραβήξουν το σκοινί
να κρεμαστούνε στη θηλιά
ν' αφήσουν άδεια σώματα
κει που οι ψυχές δεν άντεχαν
εκεί που ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.
Με τους καινούργιους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια και δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιά
και τα βουνά τα πράσινα
και την αγάπη και το βιός
τη σπλάχνιση και τη σκεπή
και ποταμούς και θάλασσα
και φύγαν σαν αγάλματα
κι άφησαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ' τ' αψηλά κλαδιά
μεσ' απ' τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.
Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά
μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό που χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους.
Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει από την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ' τα ψιθυρίσματα
του λαού τ' αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ' το μαύρο μορφασμό
τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π' αγανάχτησε
χτυπώντας ανωφέλευτα.
Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.
16 Μαρτ. ῾39
Πηγή: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Α΄
Ανοιξιάτικο βραδάκι -ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Γράφει το φεγγάρι γράφει
μ’ ασημένια κιμωλία
στο σμαράγδινο χωράφι
την καινούρια μας φιλία.
Γράφει και στις πόρτες πάνω
και στις μάντρες και στους δρόμους
δίπλα σου να γύρω κάνω
και μ’ ασήμωσε τους ώμους.
Τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι
θα με πάρει
κράτα με απ’ το χέρι.
Κοίτα τ’ άλλο το ζευγάρι
είναι ένα αστέρι
( αστέρι για μαχαίρι; )
κόψαν τ’ αξεδιάλυτο κουβάρι
και φιλί με το φιλί
σκαλί σκαλί
ανεβαίνουν στο φεγγάρι.
Ρίξε τα κλειδιά στον αέρα
κλείσε το πικρό βιβλίο
το φεγγάρι λάμπει ως πέρα
σαν τζαμένιο ανθοπωλείο,
Μήτε ξέρω τι `ναι δάκρυ
τ’ άστρα σε ραντίζουν ρύζι
τα χρυσά γαλάζια μάκρη
ο διπλός μας ίσκιος σκίζει.
Τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι
θα με πάρει
κράρα με απ’ το χέρι.
Κοίτα τ’ άλλο το ζευγάρι
είναι ένα αστέρι
( αστέρι για μαχαίρι; )
κόψαν τ’ αξεδιάλυτο κουβάρι
και φιλί με το φιλί
σκαλί σκαλί
ανεβαίνουν στο φεγγάρι.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Άνοιξη -ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
I
Αυγή πρωτανοιξιάτικη στην άπλα της θαλάσσης,
ανάκουστα διανέματα στη φυλλωσιά της λεύκας.
Σε φυλλοκάρδια εφηβικά της προσδοκίας λαχτάρα.
Ακράταγα τα ψυχωμένα κι άψυχ’ αναμένουν
ξανά το μέγα κάλεσμα για τον αιώνιον κύκλο.
Μα δε βολεί να κινηθούνε, σάμπως καρφωμένα,
τ’ αψήλου οι γλάροι και το φως, του μάκρου τα καΐκια
και στη στεριάν οι μέλισσες, ο αέρας, τα παιδάκια
και πίσου από τα μέτωπα, χαμηλωμένα, η σκέψη,
γιατί τα πλάκωσε η σκλαβιά και τα 'σκιαξε η φοβέρα.
Μα στα κατάβαθα βουλκάνος βόγκει και φρουμάζει
κι αλιά στον Αίτιο, που κρατάει την Πλάση καρφωμένη.
II
Δεν ακουμπάς, μαγιάτικε ουρανέ, στη γη σου κάτω!
Μόλις, γαλάζια θάλασσα, την αμμουδιά σου αγγίζεις.
Πίσου απ’ τ’ αγέρινα βουνά οι αγέρηδες σταθήκαν.
Στου γλάρου τα σπαθόφτερα κρεμάστηκεν η σφαίρα
και πάει τ’ αψήλου φεύγοντας στην απεραντοσύνη.
Στη χώρ’ αυτήνε θα 'πρεπε θεοί να κατοικούνε
και τον ανθό της Αρετής να θρέφ’ η ουράνια δρόσο...
Ραγιάδες τηνε κατοικούν και ξένοι την πατάνε,
μοναδικό της φυτρ’ ο φλόμος, που ξερνάει φαρμάκι.
Που 'σαι καρδιά, που 'σαι σπαθί και που 'σαι, Βελουχιώτη;
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Η πληγωμένη Άνοιξη-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα 'ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα 'ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της.
Πηγή: Παραλογαίς
Ω σε ποιαν Άνοιξη-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Ω σε ποιαν άνοιξη ποιο τραγούδι χιονισμένο ανοίγει τα μεγάλα μάτια του
πουλιά με γαλάζια μαύρα φτερά μια λάμψη από παγωνιά αθάνατη γυαλιστερή σα μαχαίρι
ω απέραντα παιδικά μου χρόνια ω απέραντη μου τώρα με αίμα νεότητα .
Πηγή: Σφραγίδα ή η όγδοη σελήνη
Βαριά από την Άνοιξη -ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Βαριά από την Άνοιξη
η φλόγα
τα μάτια ανοίξανε σαν τάφοι
πράσινα χόρτα φύτρωσαν γύρω στο στόμα
τα βλέφαρα χάθηκαν μακριά
φύγανε τα μαλλιά
μα η πληγή
έμεινε ορθάνοιχτη
κι ουρλιάζει.
Πηγή: Ο περίπατος
Οι εχθροί της Άνοιξης-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Εαρινή πρωία -ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
Επί των χλωρών βουνών
τας θυμέλας τας μεγάλας
καίει θεί ’ αρώματα
η ωραί ’ Αυγή.
Νέον έαρ ποθεινόν
τη προτείνει τας αγκάλας
και με ζώντα χρώματα
εστολίσθ’ η Γη.
Εις τας φλέβας του Παντός
σφύζει της ζωής το νάμα
και αυτούς τους χάλικας
γονιμοποιούν
κ’ εις τα στήθη του εντός
μύρι’ άνθη εν τω άμα
με ποικίλους κάλυκας
τώρ’ αναβιούν.
Τώρα είναι ο καιρός,
που λαλεί παρά τας βρύσεις
μύθους εις τ’ ανθήλιον
έρως πτερωτός.
Που τελεί περιχαρώς
νέα και σφριγώσα Φύσις
εορτήν γαμήλιον
μετά του φωτός.
Ναιάδες τους χορούς
και τους κώμους παρατείνουν
παρά τα ποτάμια
εν λευκεί στολεί.
Και με φθόγγους λιγυρούς
αιθεροπλανείς εντείνουν
τα επιθαλάμια
οι κορυδαλλοί.
Από κοίτης γαλανής
με μορφήν ακτινοβόλον
ο νυμφίος ήλιος
αίρετ’ εν σιγεί.
Εξαισίας ηδονής
τ’ ουρανού πληροί τον θόλον
και η όλ’ υφήλιος
τον υμνολογεί.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Η Άνοιξη -ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
Γοργά, τ’ αέρι σχίζοντας, ελάτε, αγαπημένοι
τραγουδιστάδες φτερωτοί.
ελάτε. είν’ ώρα. καθετί
με πόθο σας προσμένει.
Θαρρώ πως ξεκινήσετε. ναι, ο Μάρτης αγροικάει
τ’ αναδεμένα σας φτερά
και, πριν φανείτε, από χαρά
δακρύζει και γελάει.
Λες και τα σκόρπια φρύγανα, σα να΄χαν τώρα χείλη,
ζητούν, με απόκρυφη λαλιά,
για την καινούρια σας φωλιά
να προμηθέψουν ύλη.
Λιβάνια για τους γάμους σας, λιβάνια για τες γέννες
σας περιχύνουνε τερπνά
πρασινοσκέπαστα βουνά,
πεδιάδες ανθισμένες.
Πνοές πελάγου ολόδροσες, αγέρια μυροβόλα,
νερά, που αθόλωτα κυλούν,
όλα με πόθο σας καλούν,
σας περιμένουν όλα.
Αχ! πότε τέτοιο κάλεσμα, μ’ όσες γλυκάδες έχει,
στέρνουν οι άνθρωποι εκεινού
που εδώθε κάτου με το νου
σε κόσμους άλλους τρέχει;
Από ψηλά στη μέση τους αν διψασμένος γύρη
για λίγη αγάπη αδελφική,
γιομάτο βρίσκει εδώ κ’ εκεί
φαρμακερό ποτήρι.
Απ’ άνθια, σαν η Μούσα του τραγούδι πλέον δε βγάνει
και θρήνος γύρω του αντηχά,
ωιμέ! του πλέκουν μοναχά
παράκαιρο στεφάνι.
Αν, σεις πουλιά, καθίζετε σ΄ ετιά, σε κυπαρίσσι,
με ωραία θυμήστε του φωνή
που σ' Άνοιξη παντοτινή
μία μέρα θα ξυπνήσει.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Άνοιξη ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ
Τώρα τα λουλούδια που είναι
Δροσισμένα, μυρωμένα,
Όπως άλλοτε μ' εμένα,
Τρέξε μόνη στους αγρούς.
Ίδια σαν και τότε γίνε,
Έναν κόσμο ανθάκια κόψε,
Και μ' αυτά ράνε μ' απόψε,
Όπως ραίνουν τους νεκρούς…
Πηγή: Ασφόδελοι
Ανοιξιάτικη μπόρα -ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ
Βαριές, πλατιές οι στάλες
Πέφτουν οι μεγάλες
της βροχής,
κι αριές .
Κλάμα βουβό και πώς αχείς!
Πώς αντηχείς
μες στις θλιμμένες τις καρδιές,
αντάμα με σπασμένες δοξαριές!
Κακές πουν' οι παλιές πληγές
και της φτωχής
απαντοχής
οι απελπισιές!...
Διες,
ήλιος του Μαρτιού, μαζί
με το χαλάζι το σκληρό
σαν τ᾿ άστρα .
ω έννοια! ζει
μες στ᾿ άλλα,
πόχ' η μπόρα.
ζει κι η στάλα
ακόμα το νερό,
αφού
στάζ' έτσι τώρα
Μες στη φαρφου-
-ρένια
γλάστρα...
Απόψ', αλί!
Απόψ' αλυ-
σοδέθηκε όλη μου η ζωή,
μ' ό,τι θροεί, φυλλορροεί,
σπάζει, σπαράζει,
κι είναι του πόνου μου αδερφός,
απόψ' ο ήλιος που κρυφός
ασπρογαλιάζει,
και πνίγετ' έτσι δίχως φως,
σαν τη χαμένη μου ψυχή,
Μέσα στο βρόχι σου, ω βροχή!
και στο χαλάζι
το μαράζι...
Πηγή: Ασφόδελοι
Κι όταν φτάσει η άνοιξη-ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κι όταν φτάσει η άνοιξη
κι έρθουν τα πουλιά
και γυρίσουν τ’ άνθη
σαν ένα καιρό
θα σε περιμένω.
Κι όταν έρθει πάλι
και το καλοκαίρι
με το μαϊστράλι,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω.
Μα όταν το φθινόπωρο
ξαναφτάσει υγρό
και συννεφιασμένο,
θάρθω να σε βρω.
δε θα περιμένω.
Πηγή: Βραδινοί θρύλοι
Ανοιξιάτικο φως-ΑΙΜΙΛΙΑ ΔΑΦΝΗ
Τόσο σκοτάδι, τόση θλίψη,
στάζει από τα νέφη προς τη γη,
που λίγο ακόμη και θα λείψει
μέσα απ’ την Πλάση η αναπνοή.
Κι έτσι χλωμά και νέα τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά,
όσο η καινούργια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.
Φως ανοιξιάτικο, για φέξε
μες στη θλιμμένη μου ψυχή,
κι ας είσαι σαν αστροπελέκι
πάνω στου δέντρου την κορφή.
Πηγή: Τα Χρυσά Κύπελλα
Άνοιξη-ΝΙΚΟΣ ΧΑΝΤΖΑΡΑΣ
Ανάσκελα στο πράσινο γρασίδι έχω ξαπλώσει.
Η άνοιξη εδώ μ 'επλάγιασε, που ολούθε έχει φουντώσει
Άσπρα μεγάλα σύννεφα στον ουρανό αρμενίζουν,
σμάρι πετροχελίδονα περνάνε και σφυρίζουν.
Βόσκει η φοράδα αξένοιαστη στο τρυφερό χορτάρι
κι όλο πηλάλες γύρω της το πεταχτό πουλάρι.
Να το μπροστά μου! Το ζεστό ρουθούνι μου ζυγώνει,
μου γλείφει το γυμνό λαιμό,γλυκά τόνε δαγκώνει.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,τ.3
Εαρινό –ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ
Ω, εκείνο το αλάλητο στην άνοιξη,
μες στη γλυκειά, την απαλή λαχτάρα.
Ω, ένα πουλάκι μέσα μου λαλεί,
και τρέμει, φτερουγιάζει, λαχταρεί,
κάτι απαλό κι απόκοσμο πολύ…
Και νιώθοντας πως κάτι το καλεί
έξω απ’ τον εαυτό του κι απ’ τη φύση,
και θαρρώντας πως άκουσε φωνούλα,
τρέμει σάμπως στο λούλουδο η δροσούλα,
και κοντεύει να φύγει απ’ την ψυχή μου
και πετώντας στα μάκρη της αβύσσου
να γίνει χερουβείμ του παραδείσου…
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,τ.3
Άνοιξις- ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
Θα κόψω ρόδα μυρωμένα,
κρίνα κι ανθούς και πασχαλιά,
να τα σκορπίσω ένα-ένα
στα μακριά σου τα μαλλιά.
Κι άλλα λουλούδια που ανθούνε
και χύνουν τόση μυρωδιά
θε να τα ρίξω ν’ απλωθούνε
στη μεταξένια σου ποδιά.
Κ’ εγώ χωρίς να σε ζηλεύω
μια πεταλούδα θα γινώ
να σε φιλώ, να σε χαϊδεύω
ωσάν λουλούδι ζωντανό.
Και θε να λέγω τότε πάλι:
«Κι αν όλα τ’ άνθη μαρανθούν,
τα δροσερά σου όμως κάλλη
πάντα για μένα θε ν’ ανθούν».
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Άνοιξη-ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ
Η γλυκυτάτη άνοιξη
με τ' άνθη στολισμένη,
ροδοστεφανωμένη
τη γη γλυκοτηράει.
Κ’ η γη τη χλόη ντύνεται,
τα δάση της ισκιώνουν,
τα κρύα χιόνια λιώνουν,
ο ουρανός γελάει.
Τα λουλουδάκια βάφουνται
τα πλάγια χρωματίζουν,
κ’ ηδονικές φωτίζουν
οι δροσερές αυγές.
Στ’ αγκαθερό τριαντάφυλλο
γλυκολαλάει τ’ αηδόνι.
το ξένο χελιδόνι
ταιριάζει τη φωλιά.
Στους κάμπους πλούσια κι’ άκοπα
στα πράσινα λιβάδια
τα ζωντανά κοπάδια
βελάζουν και πηδάν.
Κι’ ο νιος βοσκός χαρούμενος
φυσώντας τη φλογέρα,
γιομίζει τον αγέρα
με τραγουδιών φωνές.
Κάθε ψυχή ευφραίνεται,
την άνοιξη γιορτάζει,
ο Θύρσης σκυθρωπάζει
στη γενική χαρά.
Ωραία Δάφνη, πρόβαλε
να την αποστολίσεις,
και τότες είναι ο Θύρσης,
ο πλέον ευτυχής.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,τ.1
Άνοιξη-ΡΗΓΑΣ ΓΚΟΛΦΗΣ
Καλώς τηνε τη λυγερή με το φιλί της νιότης.
Γης και καρδιά σε δέχουνται κι έτοιμες είναι γι’ άνθη.
Όπου σταθείς παράδεισο κι όπου βρεθείς τραγούδι
Κι όπου το πόδι σου πατεί χαρά και πανηγύρι…
Πηγή: Τραγούδια του Απρίλη
Άνοιξη στην Κύπρο-ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΖΙΤΣΑΙΑ
Εδώ χιονίζει γιασεμιά
και λεμονάνθια.
Μαζεύω την άνοιξη της Κύπρου
στο χρυσό πανέρι της Αροδαφνούσας.
Εδώ ένα πυρωμένο καρφί
τρυπάει την καρδιά της Αφροδίτης.
Μαζεύω το λυγμό της
στης ψυχής μου τη λήκυθο.
Μια σκουριασμένη άγκυρα
μπλέκεται στα «χρυσοπλόκαμα» μαλλιά της,
κάτω από το γαλάζιο όραμα
της «πολύφλοισβης» θάλασσας.
Μαζεύω την αλμύρα της
στις μακρινές τής ιστορίας πηγές.
Στο Ναό του Απόλλωνα αποθέτω
τις σπονδές των αιώνων.
Του Διγενή Ακρίτα το πάτημα
είναι γιομάτο αίματα.
Δεν υπάρχει Πιθάρι να το χωρέσει.
Ποτάμι να το πλύνει.
Πηγή: Ενότητες ,1973
Μοιρολόι σ' αδερφή της άνοιξης-ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΖΙΤΣΑΙΑ
Ξανθή αδερφή της άνοιξης, τι σ' ήθελε ο χειμώνας;
Κόρη γλυκειά της χαραυγής, τι σ' ήθελεν η νύχτα;
Μέσα σε μαύρο σύγνεφο, πώς σ' άρπαξαν, πού πήγες;
Η Δήμητρα λυσίκομη σ' αναζητάει στην πλάση
κι από τα δάκρυα θόλωσαν οι γάργαρες βρυσούλες
κι από τ' αναστενάγματα σβήστηκε η θεία λαμπάδα.
-Ποιος είδε τον αυγερινό μέσα στης γης το χώμα;
-Ποιος είδε την πεντάμορφη σαν κρίνο μαραμένο;
Ρωτάει τα δέντρα, τα πουλιά, τον ήλιο ,το φεγγάρι.
Όλα σκιαγμένα σώπαιναν, μονάχα ο γήλιος κρένει.
-Εγώ είδα την πεντάμορφη σαν κρίνο μαραμένο
να τηνε σέρνει απ' τα μαλλιά ν' ο μαύρος καβαλάρης.
Ράχη σε ράχη την περνάει, λαγγάδι σε λαγγάδι
κι όλο τη συχνοπότιζε με το νερό της άρνας.
Μα η κόρη αντιστεκότανε και δεν αλησμονούσε-.
Λουλούδια δεν ανθούσανε, πουλιά δεν κελαηδούσαν.
Μόνο ασφοδήλια φύτρωναν στο δρόμο τους κι αγκάθια.
...Μα ο κάτω κόσμος χαίρεται κι ο Άδης πανηγυρίζει.
Τοιμάζει τα παλάτια του να' ρθεί της γης τ' αστέρι.
-Άδη, να την καλοδεχτείς, να της γλυκομιλήσεις
γιατ' ήταν όμορφη πολύ, και πολυαγαπημένη.
-Καλώς την κόρη της αυγής τη χρυσοστολισμένη
της άνοιξης την αδερφή σαν μυγδαλιά ανθισμένη.
Για πιάστε την να κατεβεί, στρώστε της να καθίσει.
Κλείστε τις πόρτες πίσω της, βάλτε τις αλυσίδες.
Μη θυμηθεί τα γονικά και θέλει να γυρίσει.
Μη θυμηθεί το ταίρι της και πάει να τ 'ανταμώσει.
Μη θυμηθεί και το παιδί και πάει να το φιλήσει.
-Πιες μάτια μου που σε κερνούν της άρνας το νεράκι.
Αυτού που πήγες λυγερή, κανένας δεν γυρίζει.
Πηγή: Ξάστεροι Ουρανοί
Εαρινό -ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Από ένα θαύμα
Από ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Νοσταλγούσε τη νύχτα
Τον ύπνο σα μια ελεύθερη σιωπή
Τώρα ορέγεται το ρέμα
Τον ήλιο τη σπηλιά!
Πηγή: http://users.uoa.gr
Ο άνεμος και η άνοιξη-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Αλλά μάταια κοπιάζουν
Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Τον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης
Η άνοιξη είναι μία παρθένα που δεν την ξέραμε
Και όλους μας φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Τώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Κι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε
Περιοδικό: Νεοελληνικά Γράμματα,1939
Δύο τραγούδια της Άνοιξης -ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Ι
Μου φαίνεται, πως η άνοιξη
Σαν κελαηδά με τρέμει
Μην της ζητήσω ένα σκοπό
Να δώσει του έρωτά μου
Μην της ζητήσω ένα φιλί
Να σου φιλήσω την καρδιά
Να σου χαρίσω δυο φτερά
Και να σε δω δικιά μου
ΙΙ
Έλα να δεις την άνοιξη που περπατάει
Που με τα σύννεφα αγκαλιά μας χαιρετάει
Έλα να δεις την κόρη μου πως έγινε μεγάλη
Και τραγουδάει με μια φωνή που δεν ήταν δικιά της
Και τραγουδάει μ' ένα παλμό που είναι του κόσμου όλου
Σαν να βρέχει τα χείλια της στη βρύση τ' ουρανού
Σαν να πετάει η καρδούλα της με κάθε χελιδόνι
Και να μην ξέρει η άνοιξη αν είν' δικιά της κόρη!
Πηγή: Στους φίλους μιας άλλης χαράς,1940
Ανοιξιάτικο ξύπνημα-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ
Μου δονεί τα βλέφαρα χρυσή
μουσική . με κρούει γαλάζιο αγέρι.
ανατέλλεις μες στο θαλασσί
τ' ουρανού ντυμένη σαν αστέρι.
Των ονείρων είσαι η αντηλιά;
Το αυγινό στοιχειό της μαγιοβρύσης;
Σ' έχουνε δακρύσει τα πουλιά;
Να σ 'αγγίσω τρέμω- μήπως σβήσεις.
Σε ξανθά πεντάγραμμα διαθλά
την πηγή του ονείρου σου το ηλιόφως.
με το φως που εστάλαξες, δειλά
παραμύθια εγέλασε κι ο λόφος.
Κι αλαφροκρατάς στην αγκαλιά
στίχους χαρωπούς΄μ' αλήθεια, πες μου,
μου' φερες τα χείλη τα πουλιά
για να κελαδήσω τις σιωπές μου;
Πηγή: Λυρικά τοπία
Γράμμα της αττικής άνοιξης-Δ.Ι.ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Όταν ξεκινάμε βέβαιοι για την αποτυχία
συλλογιζόμαστε τι μας κάνει να πέφτουμε
κι ύστερα τι μας φέρνει ν’ ανθίζουμε αυτό το πέσιμο;
Πριν ξεκινήσουμε την τελευταία φορά, λέγαμε:
πώς θα ξοδέψεις τέτοιο δρόμο μ’ ένα ρόδο στην καρδιά σου;
-έχοντας την αντοχή μόνο στη θύμηση περασμένων;-
Υπάρχει πάντα κάτι, λέω τώρα,
ύστερ’ από τόσες αποτυχίες
μια ανακωχή μ’ ανθισμένο χαμόγελο:
Το πρώτο χελιδόνι στον κάμπο που ακόμη δεν ξύπνησε,
-μια γλάστρα θυμάμαι που είδα εγώ πρώτος τον ανθό της·
φώναξα μεθυσμένος: το πρώτο ρόδο! και μέσα μου
γαλήνεψε όλ’ η φουρτούνα…-
Έτσι σου συνεχίζουμε τώρα το γράμμα μας.
Δύσκολη και δίχως ελπίδα!- γι’ αυτό δοκιμάζω τη φωνή μου,
παρακάτω σου γράφω για τον πυρετό μας
που μετριέται σε περιπλάνηση
στο αττικό τοπίο που ξέρεις μ’ άλλα μάτια απ’ τα δικά μου.
Χτες το πρωί λοιπόν καθώς έφτανε η ώρα μας
σε βραδιασμένους πια στίχους να δοξάζουμε
τη διάθεση τούτη,
μουρμούριζα ευλογώντας την απόσταση
που μου παίρνει δίνοντάς μου τέτοιες ώρες…
Πηγή: Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου, Δύο Αιώνες Νεοελληνικής Ποίησης
Άνοιξις-ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Ήλθε πάλιν άνοιξις, ήλθαν τα λουλούδια.
Πράσινα η γη φορεί,
και ανθίζει το κλαρί,
και παντού χαράς χοροί,
και χαράς τραγούδια.
Έλιωσαν στις κορυφές των βουνών τα χιόνια,
άνοιξ 'η τριανταφυλλιά,
κ' εις την πρώτη της φωλιά
ήλθαν πάλι τα πουλιά
κ' ήλθανε τ' αηδόνια.
Όλ 'η φύσις χαρωπά χαίρεται και θάλλει.
Ψάλλετε και σεις, παιδιά.
με χαρούμενη καρδιά!
ο χειμώνας τα κλαδιά
θα μαράνει πάλι.
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
Την Άνοιξη ποιος πρόδωσε - ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Την Άνοιξη ποιος πρόδωσε
νησί μου περιστέρι
στην Άνοιξη ποιος τόλμησε
και σήκωσε το χέρι
Την Άνοιξη ποιος σταύρωσε
νησί μου κυπαρίσσι
κι έγειρε και σταμάτησε
η Ανατολή στη Δύση
Τόσο καημό μου φόρτωσαν
και πώς να τον σηκώσω
τέτοιο μαχαίρι στην καρδιά
πώς να το ξεκαρφώσω
Οι μάνες κλαιν τους που ‘χασαν
και ποιοι να τους τούς δώσουν
αλλά δεν τους απέμειναν
μαλλιά να ξεριζώσουν
Καρδιά που πριν δεν λύγιζες
πώς τόσο πια λυγίζεις
καρδιά που δεν μ’ απέλπιζες
πώς τόσο μ’ απελπίζεις
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Η Άνοιξη και η Μαρία -ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βεβαιωθείτε κύριε, ότι το χέρι που έσφιγγε
Με τόση δύναμη την άμμο, ήτανε της Μαρίας.
Δεν Ξέρω ωστόσο αν η καρέκλα κάτω από το φως
Υπάρχει στη δική μου μνήμη ή στη δική σας.
Απ’ τον εξώστη βλέπαμε μαζί τη θάλασσα.
Άδεια τα σπίτια από ψυχές.
Η άνοιξη ήταν έρημη.
Ακόμα βλέπαμε και τη Μαρία
Άσπρη, με την ομπρέλα της για να σκεπάζει τη γυμνότητα
23 χρόνια.
Βεβαιωθείτε ακόμα πως το ποίημα που διαβάζετε,
Το γράφω τώρα που είστε εδώ κοιτάζοντας
Απ’ το παράθυρο τον ήλιο. Ανήκει στη Μαρία.
Δεν έχει σημασία 3αν σεις πρώτος μιλήσατε
Σ’ αυτό το πρόσωπο μετά από τη σιωπή
Και κατεβήκατε τη σκάλα ανήσυχος.
Η εικόνα δεν αλλάζει.
Απ’ τον εξώστη βλέπαμε μαζί τη θάλασσα.
Εγώ κι εσείς εδώ. Πιο πέρα ήταν το χέρι που έσφιγγε
Με τόση δύναμη την άμμο –αυτό
Που φως ονόμασα.
Γιατί όσο φως υπάρχει μες το ποίημα
Δεν είναι όπως νομίζετε της άνοιξης,
Μα της ψυχής που τώρα ντύνει τη γυμνή Μαρία.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Η άνοιξη περαστικιά -ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
H άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.
Xάραξε κλαδιά πλεχτά
σα γαϊτάνι,
και τα φύλλα τα δετά
σε στεφάνι,
και τ’ αγέρι όταν περνά
στα κοτσάνια,
κάνουν όλα ταπεινά
μια μετάνοια.
Πέρασε απ’ τις γνωστικές
τις κοπέλες
κι άνθισαν ποδιές λευκές
και κορδέλες.
Άγιασε τα χώματα
μ’ άγια μύρα,
κι είν’ ευκές τα χρώματα,
γύρα-γύρα.
Πήγε κι απ’ την εξοχή
κι απ’ το ρέμα,
κι όλοι οι φράχτες, οι φτωχοί,
τρέχουν αίμα.
Tώρα ο δρόμος της μακριά
θα τη βγάλει,
κει που βρέχει τη στεριά
τ’ ακρογιάλι,
στα νερά τα χαμηλά,
κούφια, λίγα,
για να βάλει μια λιλά,
μια ίσια ρίγα.
Άδειασε κι εδώ κι εκεί
τόσα δώρα
και σα Mοίρα στοργική
φεύγει τώρα
― στην καλή της ώρα!
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Είπε η Άνοιξη στα λουλούδια -ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Φέτος η Σταύρωση θα γίνει
με την επιβεβλημένη λιτότητα
δε θα πιουν άλλο αίμα τα καρφιά
αρκετά αιμορραγούν
τα πράγματα έξω
έξω στα σκαλιά της εκκλησίας.
Επείγει μόνο να πάρουμε
πίσω τα τριάκοντα αργύρια
αρκετά θησαύρισε εις βάρος μας
το δούναι.
Με τριάκοντα αργύρια σήμερα
προμηθεύεσαι ένα έστω
μειωμένο λαβείν.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Άνοιξη-ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΖΥΜΒΡΑΓΑΚΗΣ
Μην ψάχνεις την άνοιξη
στην ανθισμένη αμυγδαλιά
στην επιστροφή των χελιδονιών
στη θέρμη του ηλίου.
Την άνοιξη τη βρίσκεις
ανοίγοντας τον κόσμο
μέσα σου
Πηγή: Επαναπροσδιορισμός,2021,24 Γράμματα
Γυρεύοντας την άνοιξη-ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ
Γυρεύοντας την άνοιξη
έκλεισα πίσω μου
την πόρτα στο χειμώνα.
Μ'αυτός δεν ξέρω πώς
μ'ακολουθούσε.
Έλαμπε ο ήλιος έξω
μέσα μου χόρευαν
τρελές χιονονιφάδες
τα ερωτηματικά
και τι σημαίνει άνοιξη
και σε ποιο τόπο τη γυρεύεις
και σε ποια ψυχή
κι αναζητούσα
κατά πού γελάει ο ουρανός
και φωτίζουν τα λουλούδια
κατά πώς λικνίζονται τα δέντρα
με τι αλαφράδα περπατά ή χορεύει
η Άνοιξη
μα τα δικά μου βήματα βαριά
κι αναζητούσα
χελιδόνια
κελαηδίσματα πουλιών και άνθη
χρώματα ευωδιές
τη θαλπωρή της
να ζεσταθεί εκείνο το φιλί το παγωμένο
κι αναζητούσα
το μυστικό το νόημα της ζωής
όταν
φυτρώνει ξαφνικά στο δρόμο μου
μια κουτσουπιά.
Από τα μωβ της δάκρυα κυλάει
της πιο μεγάλης προδοσίας
το ερωτηματικό.
Νόημα άλλο έχει
η ζωή απ'τη ζωή;
Για μια στιγμή τίποτα δεν αναζητώ.
το ίδιο μου το χτυποκάρδι
ακούγοντας
μ'ένα χαμόγελο θριάμβου
θάβω τους νεκρούς μου.
Για μια στιγμή
άνοιξη και κατάνυξη.
Πηγή: Ανέκδοτο
Μια όχι λυπημένη Άνοιξη -ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Από το πρωί καίω τα μαύρα ρούχα στην αυλή.
Έβγαλα τα πανιά απ’ τους καθρέφτες.
επέδωσα το χαρτί της έξωσης στον άντρα
που μένει στο δενδρόσπιτο του κήπου.
Δεν υπάρχει γι' αυτόν καθόλου χώρος
στο καινούργιο ποίημα που θα γράψω
για τη μουχλιασμένη Άνοιξη
που απλώνω για να αεριστεί.
Πρέπει να αλλάξεις ρούχα πια, του λέω
οι στίχοι μου σου φάρδυναν
πλέουν πάνω από το όργανο που λείπει
στο αριστερό σου στήθος.
Ενώ όμως γίνονται αυτά
και ένα ίσως μπουμπούκι
σκάει βασανιστικά
μες στον οργασμό του
ακούω τα σκυλιά που αλυχτούν δεμένα
καθώς άγρια τραντάζουν τις αλυσίδες.
Ξαναγυρνώ στο σπίτι.
Κλείνομαι στο δωμάτιο.
Και με μία ψαλιδιά
κόβω σύριζα πέρα ως πέρα τα μαλλιά.
Πηγή: Κλινικά Απών,2014
Πεθαμένη Άνοιξη - ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ
Άχρηστο γκρίζο τοπίο μέρας βροχερής.
Η θλίψη ξεπερνάει τα όρια
και απλώνεται παντού σαν την πανούκλα.
Τα άρρωστα από τον πυρετό σου μάτια,
γυρεύουν στο πρόσωπό μου
μιαν αχτίδα φωτός μιαν ελπίδα.
Μάταια!
Τίποτα δεν μπορεί να ζωντανέψει
μια λαχτάρα πεθαμένη.
Καταδικασμένο το κορμί να μαραζώνει
στην σκέψη και τη θύμηση αλλοτινών ερώτων
σαβανωμένων φιλιών
και απολιθωμένων χαδιών.
Ακόμα και οι μυρωδιές της Άνοιξης,
μοιάζουν με λιβάνι νεκροταφείου.
Φόρεσε το μαύρο σου φουστάνι
και μην ξεχάσεις να περάσεις στο λαιμό σου
ένα μαργαριταρένιο κολιέ,
για να τονίζει το πένθος σου.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Τοιχογραφία της άνοιξης -ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ευφημισμός ο τίτλος στο εξώφυλλο.
Ευφημισμός η εικόνα. Τα χελιδόνια
ερωτοτροπούν στην ευωδία των κρίνων
και εικονίζουν αισιόδοξα
την εποχή του έρωτα
που τα υποσχόταν όλα.
Να ξαναγράψεις ερωτικά ποιήματα.
Τα ερωτικά είναι το στοιχείο σου
είπε φίλος αργότερα.
Μα ο φτερωτός θεός
δεν είναι το παιδί που παριστάνουν
για να το ξεγελάσεις με ποιήματα
συνταγογραφημένα.
Δε θέλει θυσία αναίμακτη
τους στίχους που θα γράψεις.
Κοιτώ τον σύντροφό μου
παρακαλώ βουβά να μη γράψω ποτέ πια
ερωτικά ποιήματα.
Να μείνει αυτός το ζωντανό σημάδι
πως ο θεός
εξευμενίστηκε
με τους φτωχούς μου στίχους.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Ανοιξιάτικο -ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ
Παίζει τ’ αγέρι του βοριά
στου νου μου τη φυρονεριά
κι ανηφορίζει μου το πνεύμα
μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.
Ραγίζει η δρόσο στ’ ακροκλώνι
-καημός των φύλλων που φουντώνει-
φωλιάσανε οι κορυδαλλοί
κάτω απ’ της χλόης το χαλί.
Το βέλος του φωτός περνά
μες απ’ την πάχνη αποσπερνά
ως χάδι- η ευχή να πάρει-
κι έχει δακρύσει το χορτάρι.
Τρεμίζει των πουλιών η τρίλια
μες σα φυλλώματα τ’ ανήλια.
Κι ανέμισε το καρδιαχτύπι
από την τρυφερή μου λύπη.
Φυσά τ’ αγέρι του Βοριά
στου κόσμου την ανηφοριά
και βλεφαρίζει μου το νεύμα
μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Μικρό, ελάχιστο, Ανοιξιάτικο του κόσμου -ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
Μην φύγεις
ξαναγύρισε
εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω
μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο
φτερούγισμα σε παγωμένους δρόμους
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
όνειρο στην ψυχή του κόσμου
κι αν γίνω στάχτη μες στη φλόγα μου
ατμός πάνω από ξένη θάλασσα
χόρτο που ψιθυρίζει μυστικά στον άνεμο
χρώμα βαθύ όταν δακρύζει ο ουρανός
κι αν φύγεις
και ποτέ σου δεν ξαναγυρίσεις
εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω.
ανοιξιάτικο σπουργίτι-ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
ένα μακρόστενο τραπέζι με καφέδες
και γύρω-γύρω οι παλιοί συμμαθητές
φίλοι από τα δώδεκα ως το τέλος
από τα δέντρα ν’ αναθρώσκουν
οι ευωδιές του Μάη στο μπαλκόνι
ο πρωινός ήλιος να φωτίζει
χαμόγελα κι άσπρα μαλλιά
μια ανεπαίσθητη μελαγχολία
η θάλασσα απρόσιτη
να αστράφτει πέρα κάτω
σαν όνειρο εφηβικό
κι ένα σπουργίτι
να φτερουγίζει με το αεράκι
και να τσιμπολογάει τα ψίχουλα
ωραίος επίλογος
το ανοιξιάτικο σπουργίτι
Πηγή: φλόγα απ’ τη στάχτη,2017
Ω, γλυκύ μου έαρ -ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΙΤΟΥ
Κόβω κάτι δαγκωνιές του θανάτου τόσο ισχυρές που,
ώσπου να συνέλθει, προφταίνω να πάρω μια καινούρια παράταση.
Οδυσσέας Ελύτης
Τι κι αν δεν έρχονται τα χελιδόνια;
Κι αν απαρνήθηκε ο ουρανός το κυανό του ρούχο
φορώντας πια το άχρωμο και εχθρικό του γκρι;
Και αν βοριάς θανατερός τη χώρα φυλακίζει;
Ε, τι μ’ αυτό;
Το πράσινο της νιότης μου
δε σώθηκε ακόμη.
Εγώ
θα τη φτιάξω
την άνοιξη.
Θα πάρω μπλε από τη θάλασσα
και κίτρινο απ’ τον ήλιο
σε αυτοσχέδια παλέτα θα τα μπλέξω.
Το αίμα της καρδιάς μου θα στραγγίσω
στο δροσερό νιογέννητο γρασίδι
και δάκρυα ελπίδας θα σταλάξω
κρυστάλλους μαγικούς
αθανασίας.
Θα βάλω όλη μου την τέχνη
το έργο να τελειώσω.
Θα τηνε φέρω
πολυπόθητη
την άνοιξη.
Πηγή: Εφήμερη στην πένα του θεού,2014
Άνοιξη-ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΜΠΑΣ
Είχαμε περάσει πολύ ωραία
μέσα στους κήπους εκείνη την άνοιξη.
Παίζοντας με το φως και τα μαλλιά σου,
παίζοντας με τον ήλιο και την ώρα
που αλαφριά κρεμότανε σαν τον αφρό
μες στον αιθέρα.
Είχαμε περάσει πολύ ωραία
πάνω στις ασημιές ακρογιαλιές
ακούγοντας το ήσυχο παραμύθι του καημού σου,
αφήνοντας τα φιλιά να χάνονται στο άπειρο
σαν άστρα ήμερης βραδιάς.
Κείνη την άνοιξη είχαμε περάσει μαγευτικά.
Μα όμως το φίδι ήτανε πάντα εκεί .
κρυμμένο μες στα φύλλα παραφύλαγε
και τ' ασημένια μάτια του γελούσαν,
γιατί το παγερό μυαλό του ήξερε
ότι στο τέλος θα μας δελέαζε
με την υπόσχεση της γνώσης.
Το χώμα θα πνίξει τη φωτιά.
Όσο μπορέσαμε το αποφύγαμε
παίζοντας με το θεσπέσιο σώμα σου,
παίζοντας με τα μάτια σου, και με το φλοίσβο
αγκαλιάζοντάς σε, όσο μπορούσαμε πιο σφιχτά,
σα να θέλαμε από το σώμα το δικό σου,
να μάθουμε την αλήθεια...
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
Μητέρα της Άνοιξης-ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ
Κι Εσύ μητέρα με την Άνοιξη το σύννεφο δεν σ' άγγιξε και
το κρίνο έαρ τερπνό-αξύπνητο φύλαξε τρυφερό τον έρωτά σου
Τα μαύρα σου μαλλιά δεν λύθηκαν σε σκοτεινό δωμάτιο και το
ταμπάρο ανέγγιχτο-με τη φωνή του Ασπρογένη στις μυγδαλιές!
Πώς να σε μεθύσει κρασί μιλημένο στο θαύμα; Χαμηλά έργα
τ' ανθρώπινα-κι Εσύ σταφύλι ατρύγητο μεθάς με την Αγάπη!
Κρασί των αστεριών τ' αμπέλια με τη φωνή βροντώδη όχι
του Προδρόμου-αλλά την εναρμόνια του Σεβαστιανού Ιωάννη
Και η ταπείνωση φωτεινή με τις θρυαλλίδες των λουλουδιών
πυροτέχνημα-καθώς σκάζουν ένας ένας μες στο χώμα οι σπόροι
Και χαίρονται οι Αγγέλοι πυκνά δάση φωτεινά στα σύννεφα
κι ο χρόνος παιδικός-καθώς άνθους καρδιά σε μίσχο πρωινό
Ας έρθει λοιπόν η μνήμη άλλης ζωής φυλακισμένης με την
Άνοιξη-κι ο πετεινός χρυσός μες στα μεσάνυχτα να φτερουγίσει
Της νύχτας ν' ακουστεί η περπατησιά με τ' όνειρο παντοτινό-
και τ 'άστρα ελπίδες φωτεινές στον ανοιχτό ουρανό της μνήμης!
Και του Τοξότη ο Αστερισμός ας σημαδέψει τον πλανήτη
μ' ένα πέταλο φωτιάς-τους λαμπτήρες ανάβοντας των λουλουδιών
Αφού τροπαιοφόρος Εσύ ανθρώπινε Θεέ από το δέντρο του
ουρανού στις φυλλωσιές εδώ-τη νέα Ελπίδα είχες αναγγείλει!
Ανθολογία: Περάνθη 1979
Άνοιξη -ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ
Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας.
Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ’ ουρανού.
Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου –
ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.
Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
που κομματιάζει το μυαλό μου
καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.
Πηγή: Ανιχνευτές,1974
Άνοιξη -ΟΛΓΑ ΒΟΤΣΗ
Στους ίμερους πάλι παραδίνεται το σώμα της άνοιξης.
τα πουλιά σα σπόρους σκληρούς
τσιμπολογούνε το θάνατο.
Ακόμα μια φορά
από τα δόντια του χάους η ζωή ανατέλλει.
Ακόμα μια φορά
κάλεσε η ζέστα τις σαύρες απ’ τις σχισμές τους.
Μια φορά ακόμα
από της αμαρτίας του και της θλίψης του το σταυρό
προσπαθεί ο άνθρωπος τ’ αστέρια ν’ αρπάξει
και δεν το μπορεί.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Άνοιξη - ΜΑΡΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ - ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
Γιατί κι εγώ να μη μπορώ να γράψω
Ένα ποίημα τρυφερό
Σήμερα που είναι τόσο ευήλιος ο καιρός
Προσπαθώ
Ακουμπώ στο ηλιόλουστο κάγκελο
Και ρεμβάζω
«Ω γλυκύ μου έαρ»
Κι αρχίζει να βρέχει πολύ
(Μητέρα δεν έρχεσαι στο σπίτι;)
Τραβώ τις κουρτίνες ως το λαιμό
Κι όλο: ενθάδε κείται
Ενθάδε κείται η Άνοιξη
«Γλυκύτατό μου τέκνο»
Νεκρό
Πηγή: Μετανάστες του εσωτερικού νερού ,1985
Κι η άνοιξη συνθλίβεται -ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
Μικρό ανάμεσα στις πέτρες κρίνο
σου γνέφει μάταια πως το έαρ
ανθίζει και στις χαραμάδες.
Το πατάς με το βαρύ σου βήμα
κι η άνοιξη συνθλίβεται.
Πηγή: Μάσκα οξυγόνου,2011
Άνοιξης χαιρετίσματα-ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΕΝΑΟΥ
Τι γλυκά που φυσάει τ’ αγέρι,
πάει η τόσο μακριά παγωνιά!
Να ,και πρώιμα δίνει μου ανθάκια
ζητιανάκι φτωχό στη γωνιά!
Αχ, της άνοιξης έτσι το πρώτο
το χαιρέτισμα μου ’ταν γραφτό
απ’ το δύσμοιρο πόνο, απ’ τη θλίψη,
που περσεύει στης γης, να δεχτώ!
Κι όμως μου ν’ πιο πολύτιμο τώρα
το ενέχυρο αυτό του καλού
του καιρού, που θε να ’ ρθει, παρμένο
απ’ τον πόνονε κι όχι απ’ αλλού.
Κι ο δικός μας ο πόνος φέρνει έτσι
στην κατόπι γενιά καρδιακά
χαιρετίσματα απ’ άνοιξη νέα,
όπου αυτή θ ’απολάψει, γλυκά!
Μετάφραση: Δημήτρη Λάμψα
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία «Ταξίδι στην ποίηση», Ναυτίλος
Άνοιξη της αγάπης -ΒΙΛΧΕΛΜ ΜΙΛΕΡ
Έξω ο χειμώνας λυσσάει τρελός
κι όσα λουλούδια τριγύρω τσακίζει,
όλα με πείσμα νεκρά και χλωμά
δω στα δικά μου τα τζάμια σκαλίζει.
Βόγγα, χειμώνα, κι η λύσσα σου αυτή
δε με φοβίζει! Μιαν άνοιξη νέα
βγάζω απ' τα βάθη, για δες, της καρδιάς,
που' ναι απ' τις άλλες, αχ, πόσο πιο ωραία!
Δεν την σκεπάζει το χιόνι σου αυτή
ούτε κι ο πάγος την καίει, γιατ' έχει
ήλιο τα μάτια της όμορφης νιας,
που όλο σε δαύτην η σκέψη μου τρέχει.
Αύρα της είναι της νιας μου η πνοή,
έχει της κόρης τα χείλη λουλούδια,
μα έχει και μένα τρελό της πουλί,
που όλο πετάω ψηλά με τραγούδια!
Μετάφραση: Δημ. Λάμψα
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
Άνοιξη- ΑΝΤΕΛΜΠΕΡΤ ΦΟΝ ΣΑΜΙΣΟ
Αχ, άνοιξη πρόβαλε κι η φύση ξυπνά,
ανθίζουν στον κάμπον ωραία λουλούδια,
τα στήθη μου γέμισε ζωή και δροσιά
και πάλι στο νου μου χαράζουν τραγούδια!
Τη χλόη τη χρύσωσαν οι αχτίδες του ηλιού,
Τα φύλλα χαϊδεύει τ’ αγέρι το πλάνο…
Μα πώς έτσι μ’ άσπρισαν, καλέ ,τα μαλλιά;
Μπα, σκόνη θε να’ ναι, που πέφτει από πάνω!
Στα δέντρα ταιριάζουνε πουλάκια φωλιές
Μαζί κελαηδώντας μ ’ανείπωτο πόθο…
Κι αν σκόνη δεν έπεσε, τι θαν’ στα μαλλιά,
αφού σαν πουλάκι στη ζήση μου νιώθω;
Αχ, άνοιξη πρόβαλε κι ’η φύση ξυπνά,
ανθίζουν στον κάμπον ωραία λουλούδια,
Τα στήθη μου γέμισε ζωή και δροσιά
και πάλι στο νου μου χαράζουν τραγούδια!
Μετάφραση: Δημ. Λάμψα
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
Στην άνοιξη-ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΣΙΛΕΡ
Καλώς ήρθες, της φύσης χαρά,
κοριτσάκι γλυκό και δροσάτο!
Καλώς ήρθες στον κάμπον εδώ
με καλάθι λουλούδια γεμάτο!
Να λοιπόν είσαι πάλι με μας!
Αχ, και να ’ ξερες, πώς σ’ αγαπούμε
και με τόση πετούμε χαρά
όλοι εσένα, γλυκειά, να δεχτούμε!
Την καλή μου την έχεις στο νου;
Για θυμήσου! Τη νια ποιος ξεχνάει,
που όλο αγάπη με φίλαγε εδώ,
μα κι ακόμα γλυκά μ’ αγαπάει!
Σου ζητούσα λουλούδια γι’ αυτή
Και συ μου ’δινες μιάνεν αγκάλη,
Να, ξανάρχομαι κι άλλα ζητώ!
Ε, τι λες; Θα μου δώσεις και πάλι;
Μετάφραση: Δημ. Λάμψα
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
Τώρα Ανοιξιάτικο -ΧΑΪΝΤΡΙΧ ΧΑΪΝΕ
Τώρα ανοιξιάτικο καθώς
ανάβρυσες απ’ την καρδιά μου,
πέτα, τραγούδι μου, στο φως,
πέτα τριγύρω και μακριά μου.
Ως τη χαρά της εξοχής
την ηχηρή χαρά σου φέρε,
κι ένα τριαντάφυλλο αν ιδείς,
πες του από μέρος μου το χαίρε.
Πηγή: https://www.stixoi.info/
Άνοιξη-ΠΙΕΤΡΟ ΜΕΤΑΣΤΑΖΙΟ
Απ' την άνοιξη, που εγύρισε,
ουρανός και γης ευφράνθη,
με το χόρτο και με τ' άνθη
παίζει ο ζέφυρος τερπνά.
………………………………………………………
Και το χόρτο πρασινίζει,
μον' σ' εμένα δε γυρίζει
της καρδιάς η σιγαλιά.
Ήλιου ακτίνα καθαρότατη
του βουνού τα χιόνια λιώνει,
που το νέο του ξεφυτρώνει
πράσιν' έντυμα λαμπρό.
Το σιγό το κυματάκι
εις τες άκρες του φλοισβίζει,
και το ανθοδροσοστολίζει
με τ' ακοίμητα νερά.
Το ισχυρό το δέντρο, που είδανε
σταθερό καιροί και χρόνοι,
τα κλωνάρια ξαλαφρώνει
απ' τα χιόνια τα οκνηρά.
Παντού, ισού, ξυπνούν και τρέμουν
άνθια χίλια από το χώμα,
που είν' απείραχτα εις το χρώμα
απ' τ' αλέτρια τα σκληρά.
Να, το χελιδόνι εγύρισε,
που το πέλαο περνάει,
κ' εδώ πάλι οικοδομάει
τη γλυκειά του τη φωλιά·
κι' εκεί που με τη φτερούγα
τρέχει ογλήγορα και λάμνει,
προσοχή καμιά δεν κάμνει
εις οποίον τον κυνηγά.
Η βοσκούλα ερωτεμένη
πάει στο ρεύμα να κοιτάξει,
για να βάλει ωραία σε τάξη
τα ξανθά της τα μαλλιά.
Να βοσκούν βγαίνουν τα πρόβατα·
τώρα λέον δε μνέσκουν άλλοι,
οι ψαράδες στ' ακρογιάλι,
οι διαβάτες στην οικιά.
Ως και ναύτης, που γυμνότατος
στην πατρίδα του εσυνάχθη,
γιατί ο μαύρος εταράχθη,
από φουσκοθαλασσιά,
βλέποντας σιγό το κύμα,
λύει το πλοίον, και δε φοβάται
και ουδέ πλέον ξαναθυμάται
πως εφούσκωσε φρικτά.
Μετάφραση: Διονύσιος Σολωμός
Πηγή: Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
