Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Μίλτου Σταχτούρη

Ένας ναύτης ψηλά
στα κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μες στο φεγγάρι

Κι η κοπέλα απ’ τη γης
με τα κόκκινα μάτια
λέει ένα τραγούδι
που δε φτάνει ώς το ναύτη

Φτάνει ώς το λιμάνι
φτάνει ώς το καράβι

φτάνει ώς τα κατάρτια
Μα δε φτάνει ψηλά στο φεγγάρι

Θέλω να φύγω, μακριά απ’ τους ανθρώπους
από τα μάτια τους να σβήσω, να χαθώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ.

Όλες τις νύχτες, το ζεστό το καλοκαίρι
θέλω να βγαίνω, και τ’ αστέρια να μετρώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ.

Ποτέ μου πια να μην πονώ, να μην δακρύζω
θέλω να ζήσω ευτυχισμένος, να γελώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ.

Δὲ δίνω αἷμα στὶς φλέβες τῶν πουλιῶν
καὶ τὰ ποτάμια μου κρατῆσαν τὰ νερά τους
Ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ τρεῖς βίγλες ἔχω στήσει
μέσ’ στὴ σπηλιά μου φύλαξα τοὺς ἀετοὺς

Ἀργοπεθαίνουν γύρω μου τ’ ἄλλα πουλιὰ
Ἐλᾶτε βγῆτε στὸν κάμπο περιστέρια μου
Ἐλᾶτε βγῆτε σφαγμένα περιστέρια μου

Ἐλᾶτε βγῆτε στὸν κάμπο περιστέρια μου
μὲ τὶς γαλάζιες κορδέλες στὸ λαιμό σας
Ἐλᾶτε βγῆτε μὲ τὸ φεγγάρι στὴν καρδιὰ
σὰ θὰ σηκώσω τὴν ταφόπετρά μου

Ἀργοπεθαίνουν γύρω μου τ’ ἄλλα πουλιὰ
Ἐλᾶτε βγῆτε στὸν κάμπο περιστέρια μου
Ἐλᾶτε βγῆτε σφαγμένα περιστέρια μου