Σαν σήμερα, στις 29 Αυγούστου 1971 αποδημεί ο λογοτέχνης Γεράσιμος Σπαταλάς. Θα γνωρίσουμε το ποίημα "Μπαλάντα (β)"!
Μπαλάντα (β)-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΠΑΤΑΛΑΣ
Κοντά στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο
το εικονοστάσι του άη Λια σβημένο,
με το τζάμι σπασμένο, σκονισμένο,
που άλλον καιρό λευκό λαμποκοπούσε,
κι ήτανε με ταξίματα γεμάτο.
Μ' ανώμαλος, στενός και αυλακωμένος
ήταν τότες ο δρόμος και διαβαίναν
με γαϊδούρια και μ' άλογα ή με κάρα,
ή και πεζοί ολημερίς οι ανθρώποι,
και μόνο σπάνια πέρναε κάποιο αμάξι.
Κι ήταν στη ράχη επάνω το ερημοκλήσι
του άη Λια λαμπερό κι αχτιβλόλο.
Τώρα είναι κατοικιά της νυχτερίδας,
χωρίς καντήλα ακοίμητη, και δίχως
φωνή γλυκιά λειτουργική να ψάλλει
κι αραχνοστέκει, σκοτεινό, κλεισμένο.
Μα γοργά τ' αυτοκίνητα διαβαίνουν
στον ασφαλτοστρωμένο κάτω δρόμο
και κανείς δεν προφταίνει να κοιτάξει
πλάι το ρεπιασμένο Εικονοστάσι.
Στέκει ο άη Λιας βαρύλυπα σκυμμένος
κι απ' ώρα σ' ώρα μόνος συλλογιέται:
"Αυτό που κράζουν οι άνθρωποι
Επιστήμη
και θεό την έκαμαν, αυτό μέλλει
η πιο φριχτή να γίνει δυστυχιά τους.
Και να το, οι μηχανές πήραν τα φρένα
του κοντόθηρου ανθρώπου και τον σέρνουν,
με την τυφλή τη δύναμή τους, σκλάβο,
για κει...συ κούφιος λόγος είν' η Αγάπη
για κει που μαύρη κόλαση βογκάει".
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
