Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο, έφυγε από κοντά μας η μεγάλη μας ποιήτρια Κική Δημουλά. Μένει το έργο της να μας μαγεύει! Θα θυμηθούμε το ποίημά της "Ασυγκινησία",εμπνευσμένο από έναν πίνακα. Η γυναίκα του κάδρου μπλέκεται υπέροχα στις ζωές των φίλων του καφενείου, που στον τοίχο του είναι κρεμασμένη...
Ασυγκινησία-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Ζωγραφιά γυναίκας
σε καφενείο της Εύβοιας
ΠΑΝΕ χρόνια που ήρθε
από τις Ηνωμένες Πολιτείες
μέσα στο σάκο κάποιου ναυτικού
κι αφοσιώθηκε στους καφενόβιους τοίχους.
Χειμώνα-καλοκαίρι στο κάδρο.
Ό,τι φέρνει η θάλασσα,απ'έξω
κι ό,τι παίρνει η ζωή,
αντάρα ή αύρα,
αλήθεια και μάκρος
το μαθαίνει απ'την πηγή της ασυγκινησίας.
Χειμώνα-καλοκαίρι φεγγαροπρόσωπη από κάδρο.
Το χειμώνα,όταν μαζεύονται
ναυτικοί και ψαράδες
γύρω απ'το τάβλι
και τη βγαλμένη στη στεριά κουβέντα,
απ'το πηχτό της γέλιο
κάτι ανθρωπεύει,
καθώς τις ρίχνουν πότε-πότε
αγκίστρι βλέμμα
οι αποκλεισμένοι πόθοι,
η ξέμπαρκη αλμύρα.
Το καλοκαίρι κάτι ανατρέπει.
Πιάνουνε παραλία οι θαμώνες
και μόνο εδώ-εκεί κάποιος θα μπει στο κουρείο
βιαστικός με το μαγιώ του,
καμιά κυρία βοτσαλένια με παντελόνι,
άλλη που μετανιώνει γιατί γέρασε.
Αυτό είναι όλο.
Κι' η αμερικάνα σα να πέφτει
σ'ένα μετανοιωμό
που δεν έχει γεράσει.
Πίσω απ'το ένα της αυτί
χαραμίζεται ένα τεράστιο ολοπόρφυρο φεγγάρι
κι απ' τ'άλλο μια πελώρια ησυχία
που τη γλεντάνε μύγες.
Χειμώνα-καλοκαίρι.
Το λίγο του κόσμου,Αθήνα 1971
