Με το σημερινό μας διήγημα θα βαδίσουμε στα μονοπάτια της παιδικής ηλικίας...Τότε που όνειρο και πραγματικότητα είναι ένα. Θα δούμε τα "Νανουρίσματα" του Γαβριήλ Παναγιωσούλη!
Νανουρίσματα- ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΑΝΑΓΙΩΣΟΥΛΗΣ
(Το καναπεδάκι που είχαμε στην είσοδο, εκεί κοιμόμουνα).
Ξαπλωμένος στο αχυρένιο στρώμα μου, σκεπασμένος με χοντρές του αργαλειού υφαντές κουβέρτες, χώνοντας το κεφάλι μου κάτω απ’ τα σκεπάσματα για να ζεστάνω το κορμί μου με την ζεστή αναπνοή μου προσπαθούσα να κοιμηθώ. Τι κι αν απ’ έξω μαινόταν ο πόλεμος, η φτώχεια, η δυστυχία, ζούσα στον δικό μου κόσμο.
Όταν μου έφευγε η τρεμούλα απ’ το κρύο, ξετρύπωνα το κεφάλι έξω απ’ τα σκεπάσματα, ακίνητος για να μην χάσω την θαλπωρή της αχυρένιας φωλιάς που είχε φτιάξει το σώμα μου. Το φως του λύχνου έμοιαζε σαν ένα μακρινό αστέρι έτοιμο να σβήσει. Τα μάτια μου άρχισαν να περιπλανώνται στο ταβάνι, ένα άχαρο σανιδί χρώμα φτιαγμένο από χοντρές κυπαρισσένιες τάβλες γεμάτες ρόζους και γραμμές από τις φλέβες του δένδρου.
Το ταβάνι ξεκουραζόταν πάνω σε ολόκληρα κυπαρισσένια κορμιά που το υποβάσταζαν ανάμεσα στους πέτρινους παγωμένους τοίχους, σα να ήταν ένας ξύλινος ουράνιος θόλος. Επάνω του είχαν μαζευτεί οι φίλοι της βραδιάς, αυτοί που σα ζωγραφισμένοι στου ξύλου τις αποχρώσεις θα με συντρόφευαν να περάσουμε την νύχτα μαζί, αυτοί που θα με νανούριζαν ώστε να με πάρει ο ύπνος.
Ήταν πουλιά με απλωμένα τα φτερά τους, με κοίταζαν χαρούμενα. Από ένα παράθυρο περνούσαν νεράιδες με μακριά λυτά μαλλιά κρατώντας την μαγική ράβδο τους περιμένοντας να μου χαρίσουν τις χάριτες της ζωής. Ήταν τσολιάδες πιασμένοι σε χορό, ποτάμια και λίμνες, μια εκκλησιά με πανύψηλο καμπαναριό, και μια ολοστρόγγυλη εικόνα χαραγμένη στην σανίδα σα να ήταν η μορφή του Θεού.
Ένα τσίριγμα ακούστηκε, μια μυρωδιά καμένου λαδιού γέμισε τον αέρα. Η φλόγα του λύχνου τρεμόσβηνε, κάνοντας με το τρεμούλιασμα της τις σκιές του ταβανιού να κινούνται. Τα ποτάμια να ρέουν, τα πουλιά να πετούν κελαηδώντας , τις νεράιδες να με αγγίζουν με τη μαγική ράβδο τους, τις καμπάνες της εκκλησίας να χτυπούν, το πρόσωπο του Θεού να μου χαμογελά. Ο αέρας σφύριζε περνώντας από τις χαραμάδες, η βροχή χτυπούσε τα κεραμίδια, αγκαλιασμένοι και οι δυο τους, αέρας και βροχή στροβιλιζόταν κάνοντας ένα σιγανό ψιθυριστό θόρυβο σαν φτερουγίσματα αγγέλων που είχαν κατεβεί απ’ τον ουρανό. Όλοι τους με νανούριζαν. Το φως του λύχνου έσβησε, σκοτάδι απόλυτο, αισθάνθηκα το χέρι του Θεού να με σκεπάζει, έχωσα το κεφάλι μου κάτω απ’ τα σκεπάσματα και κοιμήθηκα στον δικό μου λιτό, παιδικό, αθώο και ευτυχισμένο κόσμο.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλονιάς το 1933. Η ζωή του όλη μια περιπέτεια, που ξεκίνησε απ’ το νησί του το 1950 μπαρκάρισε ναυτικός, μεγάλωσε στην αγκαλιά της θάλασσας, έζησε στην Γουατεμάλα 10 χρόνια όπου απέκτησε οικογένεια, μετανάστευσε και ζει με την οικογένειά του στην Νέα Υόρκη. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Δυο από αυτά βραβεύθηκαν στην Αθήνα. Το ΑΧ ΝΑ ΞΕΡΑ το οποίο απέσπασε το Α΄ λογοτεχνικό βραβείο μυθιστορήματος από το κοινωφελές ίδρυμα Πνευματική Εστία Π. ΤΡΑΝΟΥΛΗ 2003. Το δεύτερο βιβλίο του Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΙΧΛΗ απέσπασε ΕΠΑΙΝΟ στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Νίκος Καββαδίας», Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας Πειραιάς 2004. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων… Στον ελεύθερό του καιρό γράφει Πρόζα και ολίγο τι ποίηση… όλα του τα ποιήματα είναι από την ναυτική ζωή.
