Η φίλη μας η Ελένη Πάτση, εμπνεύστηκε ένα παραμύθι απ' την εποχή του κορονοϊού, που διανύουμε. Αν κάποιος στο μέλλον θα ήθελε να μιλήσει στα παιδιά για τη μαύρη αυτή σελίδα της ιστορίας, θα την περιέγραφε κάπως έτσι..."Κορονοϊός,ένας βασιλιάς κακός"!
Κορονοϊός, ένας "βασιλιάς" κακός- ΕΛΕΝΗ ΠΑΤΣΗ
Μια φορά κι έναν καιρό ..ας πούμε (στο) σήμερα . Ζούσαν όλοι καλά ,μικροί και μεγάλοι. Είχαν ό,τι ονειρεύονταν .. και μπορώ να πω και κάποιες φορές ήταν ευτυχισμένοι.Μάλωναν βέβαια μεταξύ τους αλλά ήταν για λίγο τα ξανάβρισκαν γρήγορα και συνέχιζαν να περνούν καλά.
Σε μια μακρινή χώρα όμως ,κάποιος που μισούσε την αγάπη και τα χαμόγελα,θέλησε να καταστρέψει την ευτυχία αυτή των ανθρώπων. Έτσι δημιούργησε έναν ιό,ένα μικρόβιο αρκετά επικίνδυνο.Μπορούσε κάποιος μόνο με το μικροσκόπιο να το δει .Για να το ομορφύνει ,και να ξεγελάει τους ανθρώπους, αυτός που το δημιούργησε του φόρεσε μια κορόνα.Μη φανταστείτε καμιά χρυσή.Όχι πως έχει βέβαια καμιά σημασία αυτό, απλά σας το λέω ..πως η κορόνα του ήταν κάλπικη σαν αυτόν. Το άφησε λοιπόν ελεύθερο να μολύνει και να αρρωστήσει την υγεία ,την αγάπη ,τα χαμόγελα των ανθρώπων. Μεταδιδόταν πολύ εύκολα από άνθρωπο σε άνθρωπο και πολλαπλασιαζόταν ..κι έφερνε πυρετό,πόνους,και κακουχία .
Στην αρχή οι άνθρωποι δεν γνώριζαν και ζούσαν κανονικά .Μα σαν είδαν πως αρρωσταίνουν βαριά οι συνάνθρωποί τους ,οι γείτονες ,οι συγγενείς και χάνονταν δίχως να τους βλέπουν και να τους αποχαιρετούν ,άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά. Οι κυβερνήσεις είπαν «Μένουμε σπίτι, δεν κυκλοφορούμε. Προσέχουμε». Πήραν σκληρά μέτρα. Έτσι οι άνθρωποι σταμάτησαν να δουλεύουν ,να συναντιούνται ,να συζητούν ,να αγκαλιάζονται.Φόρεσαν μάσκες ,γάντια..έπλεναν πολλές φορές τα χέρια τους ..κι άλλαξαν κάθε συνήθειά τους. Για τους μεγάλους ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα .Μα για τα παιδιά πολύ δύσκολα. Έπαψαν να πηγαίνουν σχολείο , να επισκέπτονται τον παππού και την γιαγιά, να παίζουν ,να πηγαίνουν βόλτες.Και έμεναν σπίτι.
Κάθε απόγευμα οι γονείς παρακολουθούσαν στην τηλεόραση,έναν επιστήμονα ,συμπαθητικό κι ευγενικό που έλεγε:«Πρέπει να προσέχουμε να ακολουθούμε κανόνες υγιεινής ,να μένουμε ασφαλείς. Δεν πρέπει να γίνουμε σαν την γειτονική χώρα ,την Ιταλία».Και άλλα παρόμοια χρήσιμα λόγια. Καμιά φορά βούρκωνε .Οι μεγάλοι κρέμονταν από τα χείλη του.
Ο ιός με την κάλπικη κορώνα σίγουρα κέρδιζε έδαφος. Περνούσε από χώρα σε χώρα εξαφάνιζε κόσμο και καμάρωνε, φωνάζοντας δυνατά: «Είμαι ισχυρός ,σας παίρνω την αναπνοή, θα σας αφανίσω». Και γελούσε τόσο δυνατά που έτρεχες να κρυφτείς μόνο που τον άκουγες. Ο φόβος πάλι έλεγε στους ανθρώπους: «Κρυφτείτε,έχει δίκιο». Η θλίψη επίσης εμφανιζόταν κι έφερνε δάκρυα στα μάτια τους λέγοντας: «Κλαψ.. λυπάμαι ,μα είσαστε χαμένοι».
Περνούσαν οι μέρες , το κρύο συνέχιζε ακάθεκτο ..τα χελιδόνια προσπαθούσαν να επιβιώσουν ,χανόταν η Άνοιξη ... Έφτασε το Πάσχα .. Ξαφνικά μεγάλοι και μικροί αποφάσισαν να μην το βάλουν κάτω.Τα παιδιά άρχισαν να ζωγραφίζουν καρδούλες,ήλιους,πουλιά,λουλούδια,θάλασσες με ουράνια χρώματα.Αγκάλιαζαν τους γονείς τους κι εκείνοι έπαιρναν δύναμη. Με τα σύγχρονα μέσα που υπήρχαν, μιλούσαν με παππούδες ,γιαγιάδες κι έλεγαν γλυκόλογα όπως: «Παππού,γιαγιά σας αγαπάμε,σας πεθυμήσαμε!» Τους εμψύχωνα.Μιλούσαν με συμμαθητές ,με φίλους λέγοντας: «Πότε θα συναντηθούμε να αγκαλιαστούμε να παίξουμε, να είμαστε πάλι όλοι μαζί ;»
Και ο επιστήμονας έβγαινε και ξαναέβγαινε και όλοι έγιναν προσεχτικοί. Όταν έβηχαν έβαζαν μαντηλάκι μπροστά στο στόμα, έπλεναν τα χεράκια μετρώντας ως το είκοσι,δεν άγγιζαν χεράκια και ματάκια με βρώμικα χέρια.Και έμεναν μακριά από παππούδες και γιαγιάδες όταν ένιωθαν ή ήταν κρυωμένοι .
Και έτσι μαγικά άρχισε να εξαφανίζεται ο ιός με την κάλπικη κορόνα.Η αγάπη ,η συμπόνια ,η ελπίδα,η δύναμη ,η προσοχή, εμφανίστηκαν.Οι άνθρωποι ένιωσαν πως δε πρέπει να φοβούνται . Άρχισαν να χαμογελούν ,να κοιτάζουν τον ιό με την κάλπικη κορώνα κατάματα.Εκείνος λύγισε .. γιατί είδε την δύναμη που διαθέτουν, τους φοβέριζε βέβαια πως θα επιστρέψει με το κρύο και με τα χιόνια. Μα τώρα ήξεραν.Η Αγάπη,η συμπόνια,η υπομονή,η φροντίδα η πίστη,ξεπερνά κάθε φόβο,κάθε ιό.Κάθε δυσκολία ,κάθε εμπόδιο. Άνοιξε την καρδιά σου να βρει χώρο η αγάπη. «Είμαστε πάντα μαζί δυνατοί», αναφωνούσαν τώρα μικροί και μεγάλοι.
