Προσμένοντας την πανσέληνο του Νοεμβρίου,θα δούμε ένα διήγημα του Χριστόφορου Τριάντη. "Ιστορίες της Σελήνης"!
Ιστορίες της σελήνης-ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Τα παλιά χρόνια η σελήνη ήταν πολύ κοντά στη γη. Ήταν τόσο κοντά, που πολλοί άνθρωποι ταξίδευαν στο φεγγάρι, για να δουν τα σεληνιακά τοπία, τους μυστηριώδεις κρατήρες, τις σκοτεινές οροσειρές και να κολυμπήσουν στις σεληνιακές θάλασσες.
Το αξιοπερίεργο ήταν ότι οι ταξιδιώτες που βρίσκονταν στη σελήνη, φαίνονταν από τη γη σαν να χόρευαν, κάνοντας παράξενες ακροβατικές κινήσεις και υπερβασίες. Χορευτές και ακροβάτες. Ένα πραγματικά υπέροχο θέαμα, άξιο αναφοράς, κάτι σαν ζωντανός ζωγραφικός πίνακας στις κορυφές του στερεώματος. Δυστυχώς όμως, μετά τις καταστροφικές παλίρροιες, που η ίδια η σελήνη προκαλούσε, οι δύο πλανήτες άρχισαν να απομακρύνονται. Η απόσταση μεταξύ τους, έγινε χαώδης.
Αλλά από την εποχή της γειτνίασης, υπήρξε και ένα κέρδος: έμειναν οι αναμνήσεις. Είναι ακόμα ζωντανές σε πολλούς ανθρώπους. Μάλιστα, ένας διάσημος αστρονόμος από την άπω Ανατολή, ισχυρίζεται ότι, όταν έχει πανσέληνο, μπορείς να διακρίνεις τα πλοία αυτών που πήγαν στη σελήνη για να μείνουν εκεί, ως μόνιμοι κάτοικοί της. Βέβαια, κάποιοι θεωρούσαν την παραμονή στο φεγγάρι ως ένα είδος εξορίας, αλλά δεν μπορούσαν να παραβλέψουν ότι η προσελήνωση και μόνο ήταν ένα μοναδικό ταξίδι, μια μοναδική εμπειρία.
Οι σεληνοταξιδιώτες αγάπησαν το φεγγάρι, γιατί από τα βουνά του, από τα σεληνιακά τοπία, μπορούσες να ακούς τις μουσικές του σύμπαντος, ν’ αγγίζεις τη χρυσή θωριά του ήλιου και να βλέπεις τον Θεό. Απέκτησαν και το πλεονέκτημα, ο ύπνος τους, να έχει αποκλειστικά ωραία όνειρα, χωρίς εφιάλτες. Στη σελήνη, η ζωή είχε την αξία της, θύτες και θύματα δεν υπήρχαν. Όλοι κράτησαν την αθωότητά τους, ακέραιη. Το πρωτόγονο και το βίαιο έμειναν πίσω στη γη.
