Θα δούμε το πολύ όμορφο αφήγημα της Χαράς Ρίζου "Στροβίλισμα"!
Στροβίλισμα -ΧΑΡΑ ΡΙΖΟΥ
Στο πρώτο μου κλάμα ο χρόνος έβαφε τα φύλλα κίτρινα, ο αέρας τα στροβίλιζε και τα έριχνε κάτω. Ίσως από τότε να μου αρέσει να διασχίζω το δασάκι με τα πεσμένα ξερόφυλλα και με γοητεύει σαν γίνονται ένα με τη γη. Η έναρξη που προϋποθέτει τη λήξη, με το πέρασμα στους κύκλους του χρόνου. Η ανέμελη παιδικότητα, η ηδονική και μελετηρή εφηβεία και γενικά το σκαρφάλωμα στο βουνό της ζωής.
Ο Φόβος με την Ελπίδα αγκαλιά τραγουδούν, κάθε στιγμή που δυναστεύει το ρολόι. Και εγώ χορεύω στους ρυθμούς τους διαρκώς πότε με θλίψη και πότε με χαρές. Αλλά και προσδοκίες! Δύσκολη, πολύ σκληρή η ανηφόρα. Εμπλοκή με ευθύνες, βιοπορισμό, δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Συχνά διψώ και αναζητώ πηγές. Ψάχνω για φως, αφού δεν αντέχω το σκοτάδι. Μεταλαμπαδεύω ό,τι μπορώ. Θα ’θελα να φωτίσω τον σκοτεινό κόσμο. Μέσα σ’ αυτή την αναζήτηση του φωτός περνούν οι μέρες και οι νύχτες μου.
Και τα δαχτυλίδια του χρόνου πληθαίνουν. Είναι ατελείωτα. Βγαίνω από το ένα μπαίνω στο άλλο. Μα, στην κορφή τους, πάντα, πολύτιμο πετράδι η Άνοιξη! Μαζί μου παίζει, πότε κρυφτό και πότε κυνηγητό.
Χρόνε, σε ψάχνω γύρω μου, σε νιώθω να μικραίνεις κάθε μέρα που ανατέλλει. Κάποιες φορές, όμως, σε συλλαμβάνω. Και, τότε προσπαθώ να σε…σκοτώσω. Νιώθω όμορφα επειδή σε νικάω, αλλά και ενοχικά που διακόπτω την ανηφόρα μου. Έχω συνηθίσει στα δύσκολα, βλέπεις. Κάθε σκαλί προς την κορυφή και άθλος. Και όσο πιο πολύ ανεβαίνω, τόσο πιο καλά διακρίνω τη ματαιότητα. Η κατεύθυνση προς το φως θαμπώνει την όραση, αλλά και αποκαλύπτει τις αδυναμίες της ύπαρξης. Και, άντε πάλι απ’ την αρχή. Και όλα αυτά γιατί;
Η Άνοιξη ξανοίγει τα χρώματα. Αλλάζει το φόντο στα φύλλα. Δίνει χρωματιστές ανάσες στα λουλούδια. Κι όμως, κάνει πιο γκρίζα τα μαλλιά μου. Ζωγραφίζει λεκέδες στο δέρμα μου και σκαλίζει ρυτίδες στο σώμα μου. Ωστόσο, καθημερινά σημαδεύει με αχτίνες ήλιου την ψυχή μου. Κι εγώ ακόμη προσπαθώ και όλο και πιο πολύ προσπαθώ να αφήσω όμορφα αποτυπώματα. Ίχνη καθαρά από την πορεία μου.
Κάθε φορά, που αποχαιρετούσα το δασάκι με τα ξερόφυλλα, έμπαινα δυναμικά στους Χειμώνες. Μα, κάπου εκεί μέσα κρυβόταν και με περίμενε πάντοτε η …Άνοιξη.
