Τι απέμεινε μετά την πύρινη κόλαση; Θα το δούμε στο γλυκόπικρο μικροδιήγημα της Σοφίας Ελευθερίου "Η επόμενη μέρα"!
Η επόμενη μέρα- ΣΟΦΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Ήταν τότε που ξέσπασαν οι μεγάλες πυρκαγιές.
Στέκονταν όρθια στο τραπέζι της κουζίνας. Αφουγκραζόταν.
Η Μάρω κι η πεθερά της την κοίταζαν ακίνητες. Μην τύχει και την τρομάξουν. Μην τύχει και σκιαχτεί και πέσει.
Μετά από λίγα λεπτά κατέβηκε απ' το ξύλινο τραπέζι. Χώθηκε γρήγορα στο δωμάτιό της. Δεν ήταν η ώρα της άλλωστε. Με τις φίλες της έβγαιναν μόνο βράδυ.
Όταν όλοι κοιμούνταν. Έτσι το γλένταγαν πιο πολύ. Προχώραγαν η μία πίσω απ' την άλλη, κουνιστές και λυγιστές. Συντεταγμένα. Περπατώντας πάνω κάτω στην κουζίνα, ένιωθαν την ηδονή απ' τις μυρωδιές των τροφίμων. Μετά- προτού αποσυρθούν στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους- δοκίμαζαν όλες τις γεύσεις. Όργωναν και λεηλατούσαν. Τώρα ήταν τετράπαχες.
Μόλις κόπασε η πύρινη θύελλα, η Μάρω, η πεθερά -και ο κόσμος όλος-είχανε γίνει πια ένα με τα μπετά.
***
Το ίδιο βράδυ, εκείνη με τις φίλες της έκαναν ένα μεγαλειώδες πάρτι στο σημείο που υπήρχε πριν το τραπέζι της κουζίνας.
Σαν να ήξεραν πως ήταν το μόνο είδος που θα επιζούσε, ότι και αν γινόταν.
Χόρευαν τρελά οι κεραίες τους μέχρι την επόμενη μέρα.
