Σήμερα καλεσμένη μου στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ είναι η ποιήτρια Βιργινία Μαρουλά, που πρόσφατα παρουσίασε τη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο "Συνεπιβάτες στο όνειρο". Λόγος κατανοητός, με συναισθηματική δύναμη και καθαρότητα ,μια εσωτερική φωνή που δονείται και συγκινεί! Ας την αφουγκραστούμε!
Βιργινία μου πότε άρχισες να γράφεις ποιήματα;
Άρχισα να γράφω Αγγελική μου στιχάκια από όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι τις σελίδες των βιβλίων μου και των τετραδίων μου γεμάτες με λεξούλες. Και στα 18 μου έγραψα το πρώτο μου ποίημα μετά από μια συναυλία ενός αγαπημένου μου καλλιτέχνη.
Πιστεύεις πως αυτοί που γράφουν είναι πιο ευαίσθητοι από τον μέσο άνθρωπο;
Δεν πιστεύω πως είναι πιο ευαίσθητοι, θα έλεγα πως τιθασεύουν περισσότερο την σκέψη τους και τα αισθήματά τους. Θέλει να διαθέτεις δύναμη για να αποτυπώνεις αυτά που νιώθεις στο χαρτί. Πιστεύω όμως ειδικά οι ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να γράφουν για να ελευθερώνονται από όσα τους πνίγουν γιατί ζούμε σε έναν πολύ σκληρό κόσμο. Που το να είσαι καλός και ευγενικός θεωρείται αδυναμία.
Τι χαρίσματα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να γράψει καλά;
Η ευαισθησία που αναφέραμε πριν, ψυχική δύναμη, θέληση να μοιραστούν με τον κόσμο όσα θέλουν να πουν. Και θα έλεγα και μια αγνή καθαρή ψυχή πρέπει να διαθέτουν. Να βλέπουν τα πράγματα και κυρίως τον κόσμο και λίγο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Γράφεις περισσότερο όταν είσαι χαρούμενη, λυπημένη, οργισμένη ή σε μια ουδέτερη κατάσταση;
Σε μια ουδέτερη κατάσταση. Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω όταν με πλημμυρίζουν πολλά έντονα συναισθήματα. Θέλω πρώτα να ηρεμήσω και να δω όσο περισσότερο αντικειμενικά μπορώ τις καταστάσεις τις οποίες έζησα. Όταν νιώθω ειδικά πολύ λυπημένη δεν μπορώ να γράψω λες και οι λέξεις αρνιούνται να βγουν στο χαρτί. Χαρούμενη έχω γράψει, όταν πονάω πολύ αδυνατώ.
«Παιδεύεις» πολύ τα ποιήματά σου;
Να σου πω την αλήθεια κάποια από αυτά που γράφω έχουν βγει αβίαστα, τους έχω ρίξει μόνο λίγες ματιές. Συνήθως όμως τα παιδεύω πολύ. Λέω αυτό θα ταίριαζε καλύτερα έτσι εδώ. Ευτυχώς που δεν έχουν φωνή οι λέξεις. Θα με μάλωναν που τις έχω βασανίσει τόσο.
Όταν γράφεις βλέπεις μόνο τον καθρέφτη της ψυχής σου ή σκέφτεσαι πως απευθύνεσαι σε κάποιον, το «πρόσωπο» του αναγνώστη σου;
Σκέφτομαι πάντα πως μιλάω σε κάποιον που έχω ανάγκη να με ακούσει. Από μικρή αυτός ήταν και ο λόγος που άρχισα να γράφω δεν μπορούσα να πω όλα αυτά που αισθανόμουν. Και έτσι τα έγραφα στο χαρτί με την ελπίδα να τα διαβάσουν, να με νιώσουν. Είχα και έχω την ανάγκη να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους.
Υπάρχει κάποια πολύ μεγάλη στιγμή της ζωής σου που έχεις αποτυπώσει σε ένα ποίημα;
Πολλά ποιήματα από το πρώτο βιβλίο μου είναι αφιερωμένα στην νονά μου που έφυγε από την ζωή. Ήμουν πολύ δεμένη μαζί της. Μου στοίχισε πολύ ο θάνατός της. Πολλοί διαβάζοντάς το δεν καταλαβαίνουν πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει φύγει από την ζωή. Και η μοναξιά που βίωνα έντονα μεγαλώνοντας. ‘Ήμουν σε ένα κρεβάτι, δεν έτρωγα, περίμενα κάποιον να έρθει να με βγάλει από αυτή την κατάσταση. Υπάρχει ποίημα στο δεύτερο βιβλίο μου που αναφέρομαι στην χείρα βοηθείας που περίμενα και δεν ερχόταν.
Έχω ακούσει και κάποια στιχουργήματά σου μελοποιημένα. Σ’ ενδιαφέρει η μελοποίηση των ποιημάτων σου ή θες ο κόσμος να έρχεται σ’ επαφή μ’ αυτά μέσα από τη μαγική λειτουργία της ανάγνωσης;
Επειδή αγαπάω πολύ την μουσική θα ήθελα να μελοποιηθούν ποιήματά μου. Νομίζω θα τα βοηθήσει να ακουστούν περισσότερο αυτά που γράφω. Κάποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να διαβάσουν ένα βιβλίο. Μουσική πιστεύω λίγο πολύ όλοι ακούμε. Θα ταξιδέψουν έτσι σε περισσότερες καρδιές.
Πιστεύεις πως η διάχυση της ποίησης στο διαδίκτυο βοηθά τους ποιητές;
Σίγουρα τους βοηθά να ακουστεί η δουλειά τους. Όμως θεωρώ πως ο κόσμος πια μπορεί να βρει όσα θέλει στο διαδίκτυο οπότε δεν νιώθει την ανάγκη να αγοράσει ένα βιβλίο. Αν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να αγγίξουν με το χέρι τους ένα βιβλίο. Να μυρίσουν τις σελίδες του. Οπότε και καλό και κακό πιστεύω έχει κάνει το διαδίκτυο.
Κατά τη γνώμη σου το αναγνωστικό κοινό της ποίησης έχει αυξηθεί ή έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια;
Από ότι βλέπω τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο στρέφεται το κοινό στην ποίηση και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Σίγουρα πολλοί πιστεύουν ακόμα πως είναι η ποίηση ένα βαρύ είδος. Ακατανόητο μερικές φορές. Εγώ θέλω να αλλάξει αυτό. Στο χέρι μας είναι να δείξουμε πως η ποίηση δεν προορίζεται για τους λίγους αλλά για όλους.
Η τελευταία σου ποιητική σου συλλογή λέγεται «Συνεπιβάτες στο όνειρο». Ποιοι άνθρωποι στη ζωή σου είναι συνεπιβάτες στα όνειρά σου ;
Είναι όσοι έστω μια φορά έχουν ταξιδέψει μαζί μου. Όσων τα όνειρά μας μπλέχτηκαν έστω και λίγο μαζί. Δεν έχει σημασία αν έφυγαν από την ζωή μου ή είναι ακόμα εδώ. Άνθρωποι με κοινούς στόχους και όνειρα που ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Που δεν θα υπάρχει κακία και θα είμαστε όλοι αγαπημένοι.
Πώς πιστεύεις πως μια σύγχρονη δημιουργός σαν και σένα μπορεί να κάνει μεγαλύτερο το κοινό των συνεπιβατών της στο ποιητικό της όνειρο;
Όσο περισσότερο αλήθεια δώσεις στον κόσμο. Όσο πιο προσιτός γίνεις τόσο περισσότερο θα έρθει στο πλάι σου ο κόσμος. Όταν ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις χωρίς φόβο όσα κρύβεις μέσα θα σε ακολουθήσουν στον δρόμο σου περισσότεροι. Και ας μην γελιόμαστε και η διαφήμιση παίζει μεγάλο ρόλο για να σε δουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Δεν αρκεί να είσαι αληθινός και να έχεις αγάπη μέσα σου.
Με τα ποιήματά σου ταξιδεύεις στα μέρη που πας και στην καθημερινότητά σου ή κάνεις και κάποια ταξίδια που δεν μπορείς να κάνεις στην πραγματικότητα;
Ταξιδεύω εκεί που δεν μπορώ να πάω. Σε έναν κόσμο πιο όμορφο. Είναι όμορφος ο κόσμος αλλά εμείς τον ασχημαίνουμε με τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας. Πολλά από αυτά που γράφω αναφέρονται σε άλλους κόσμους. Με φωνάζουν όλοι ονειροπόλα και ότι δεν θέλω να δω την πραγματικότητα. Εμένα όμως με βοηθά αυτό, να ονειρεύομαι μέρη μακρινά μαγικά στο να γράφω, στο να μπορώ να ξυπνώ κάθε πρωί. Αν μου πάρει κάποιος τα όνειρα είναι σαν να μου παίρνει αυτόματα την ζωή.
Υπάρχουν άλλα πράγματα στη ζωή που αγαπάς και σε απελευθερώνουν όσο η ποίηση;
Το θέατρο, από 11 χρονών ασχολούμαι. Συμμετείχα σε ομάδες και έχω κάνει σεμινάρια υποκριτικής. Και έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις. Τώρα δεν συμμετέχω σε κάποια ομάδα. Όμως ελπίζω να αλλάξει σύντομα αυτό. Έπαιξα όμως σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους. Κάτι που μου έδωσε πολλή χαρά. Με βοηθά στο να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου το θέατρο και να έρθω αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Στην μάχη αυτή μια κερδίζω εγώ μια ο εαυτός μου. Είναι μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ. Και τη μουσική την έχω ανάγκη. Σαν φίλη την παρακαλώ να με βοηθήσει πολλές φορές στα δύσκολα που έρχονται στην ζωή μου.
Βιργινία μου, θα μας πεις ένα όραμά σου σε σχέση με το έργο σου;
Ήταν και πάντα θα είναι η ποίηση, οι λέξεις, η αλήθεια, η αγάπη να φέρουν τον κόσμο ξανά κοντά!!! Να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά να νοιαστούμε πραγματικά και για τον άλλον. Αυτός ο κόσμος που ονειρεύομαι να μην είναι μόνο στην φαντασία μου, αλλά να τον συναντήσω και στην πραγματικότητα κάποια μέρα. Μην φοβάστε την αγάπη, παραδοθείτε σε εκείνη ακόμα κι αν σας πονέσει. Θα σας δώσει πολλά εφόδια που θα τα κουβαλάτε για πάντα στην ζωή σας.
Σου εύχομαι τα ποιήματά σου να γίνουν χάρτινα καραβάκια και να ξανοιχτούν στο απέραντο πέλαγος!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Αγγελική μου για αυτήν την υπέροχη συνέντευξη. Χάθηκα με τις ερωτήσεις σου μακριά από το τώρα. Ταξίδεψα αλλού. Σου εύχομαι κάθε καλό ,να συνεχίσεις να βοηθάς καλλιτέχνες που το αξίζουν και ανθρώπους. Με την καλοσύνη θα φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο. Ο ένας να βοηθά τον άλλο. Πόσο όμορφος θα γίνει τότε ο κόσμος μας και θα πάψω να ονειρεύομαι άλλους φανταστικούς, θα θέλω να υπάρχω μόνο σε αυτόν.
