Σήμερα στη στήλη "Να σε γνωρίσω καλύτερα" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Θεόδωρο Σταυριανόπουλο. Υπηρετώντας την κοινωνιοκεντρική ποίηση, εκφράζει εδώ και χρόνια όσα μας καίνε με λόγο ηχηρό κι αφτιασίδωτο. Κι έχει πια στο ενεργητικό του τέσσερις ποιητικές συλλογές. Η πιο πρόσφατη είναι η "Ρωγμή του θάρρους" που κυκλοφόρησε το 2021 από τα 24 γράμματα. Μου παρουσίασε ποιήματα απ' αυτή τη δουλειά και με οδήγησε στα μονοπάτια της λογοτεχνικής του σκέψης! Ας δούμε τι έχει να μας πει!
Συνέντευξη: Αγγελική Καραπάνου
- Θεόδωρε, καλωσόρισες και πάλι στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ! Για αρχή θα ήθελα να μάθω πότε μπήκε στη ζωή σου η ποίηση.
Οι αγωνίες και αναζητήσεις που βίωσα την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων, μιας εποχής έντονων αλλαγών με ενέπνευσε ποιητικά.
- Θα σου κάνω μια εξωπραγματική ερώτηση. Είσαι στο πλοίο του ονείρου και ταξιδεύεις με συνοδοιπόρους σου λογοτέχνες απ’ όλες τις εποχές. Ποιους πέντε θα διάλεγες για παρέα σου;
Επίκουρο, Ζαν-Πολ Σαρτρ, Λιλή Ζωγράφου, Κωνσταντίνο Καφάφη και Γιάννη Ρίτσο.
- Τι εκτιμάς στον καθένα απ’ αυτούς;
Επίκουρος: Η Φιλοσοφία του συγκροτείται στο σχήμα Κανονικό - Φυσικό – Ηθικό και αναζητά τα αίτια της ανθρώπινης δυστυχίας. Ζαν-Πολ Σαρτρ: Εκπρόσωπος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας καθώς και υποστηρικτής της πολιτικής θεωρίας. Λιλή Ζωγράφου: Ο λόγος της υπήρξε αντισυμβατικός και περιστρέφεται γύρω από την ελευθερία του ανθρώπου επιλέγοντας τριτοπρόσωπη αφήγηση δίνοντας βήμα στην άλλη άποψη. Κ.Π.Καβάφης: Αντλεί μνήμες από το παρελθόν, και τις αποθέτει στο παρόν, ενίοτε ως προειδοποίηση για τα μελλούμενα. Λειτουργεί μέσω συμβολισμών και συγκέντρωση αρχέτυπων δίνοντας υπαινικτικό νόημα στο λόγο του. Γιάννης Ρίτσος: Γίνεται λυρικός, σατιρικός, σαρκαστικός φορτίζοντας το έργο του με μνήμες από επάλληλα ιστορικά και πολιτισμικά βιώματα.
- Τι σου αρέσει να διαβάζεις τα τελευταία χρόνια;
Ιστορικά βιβλία που με ταξιδεύουν και ποίηση γιατί μου σφυρηλατεί προβληματισμένα την σκέψη μου.
- Ο ρόλος της ποίησης είναι πολλαπλός. Να τέρπει, να εξυψώνει, να αφυπνίζει, να καταγγέλλει, να ενώνει και τόσα άλλα. Τι θα ήθελες να πετύχεις με τη δική σου ποίηση;
Εμένα πιο πολύ με εκφράζουν τα «αφυπνίζει, καταγγέλλει, ενώνει». Είμαι ενεργός πολίτης και έχω ασχοληθεί με πολλές δράσεις. Τα βιώματα και συναισθήματα που έζησα είναι πολυδιάστατα. Η έλλειψη αξιών καθώς και η αδικία που σε πλεόνασμα υπάρχει στη ζωή μας με εξαγριώνουν. Οπότε αυτό που θέλω να πετύχω με την ποίησή μου είναι να αφυπνίσω, να καταγγείλω και να ενώσω.
- Ποια θέματα σ’ έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα στο έργο σου;
Γράφω κινούμενος συχνά γύρω από πολιτικά κοινωνικά ζητήματα τα οποία απασχολούν κάθε υγιή σκεπτόμενο άνθρωπο. Αυτά για μένα αποτελούν το εφαλτήριο που με οδηγεί στην καταγραφή και αποτύπωση τέτοιων αναζητήσεων. Στην ζωή μας δεν υπάρχουν άλυτα αινίγματα παρά μόνον εξισώσεις. Ενίοτε περίπλοκες, αλλά πάντα παρέχουν ερμηνείες των φαινομένων του βίου μας. Ο ποιητής δεν είναι δυνατό να μην εκφράζει την εποχή του και να αγνοεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της οποίας είναι μέτοχος και συνδιαμορφωτής.
- Υπάρχουν από την άλλη πεδία που δε θα σ ’ενδιέφερε ν ’αγγίξεις με την πένα σου;
Θέλω να είμαι αληθινός για αυτό επιλέγω συγκεκριμένα πεδία ως προορισμούς για την πένα μου.
- Όταν γράφεις υπάρχουν στιγμές που λογοκρίνεσαι ή αισθάνεσαι εντελώς ελεύθερος να εκφραστείς χωρίς κόκκινες γραμμές;
Κάθε φορά που φθάνω στην συγγραφή ενός βιβλίου αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω συναισθήματα και βιώματα θέτοντας τον εαυτό μου μέσα , πίσω, μπροστά και δίπλα από τις καταγραμμένες μου αναφορές σε αυτό. Δεν είχα, δεν έχω την πολυτέλεια της συνήθειας. Η γραφή μου εξαρτάται από την έμπνευση και κυρίως τη διάθεση να γράψω. Ο πυρήνας της ποίησής μου είναι ο άνθρωπος. Ως δημιουργός, διασταυρώνομαι με τα πυρά και διαλέγω στρατόπεδο. Δεν με ενδιαφέρει το περίκλειστο κάστρο, τα τείχη άλλωστε μου είναι αποκρουστικά. Ζω με τους ανθρώπους μου. Εκείνο που κατάλαβα στα τόσα χρόνια είναι πως ο ποιητής είναι πολλοί άνθρωποι και χρέος του είναι να σεβαστεί τούτη την ύψιστη τιμή που του έχει απονεμηθεί.
- Μέσα απ’ τα ποιήματά σου συνομιλείς κυρίως με το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον;
Η γνωμολογία μου βρίσκει τον ποιητή με την γραφή του να προσπαθεί να φωτοδοτήσει διαχρονικά την πορεία του ανθρώπου με μόνιμους φάρους μιας χρηστικής ηθικής. Όμως το σύγχρονο πρόβλημα και η αδικία τραβάει το ενδιαφέρον μου και αφιερώνω αρκετό χρόνο.
- Υπάρχει στο μυαλό σου και στην ψυχή σου κάποιο σχόλιο αναγνώστη σου που δεν ξεχνάς;
Κάποτε με πλησιάζει ένας παππούς και μου λέει στη ζωή μας δυο τρόποι υπάρχουν για να εκφράσεις την αγανάκτησή σου. Ο ένας είναι να τα γράφεις!!! Και ο άλλος να γράφεις. Μπράβο σου που εσύ έχεις επιλέξει τον δεύτερο.
- Πάμε στο πιο πρόσφατο έργο σου τη «Ρωγμή του θάρρους» που κυκλοφόρησε το 2020 από τις Εκδόσεις 24 γράμματα. Ποια περίοδο έγραψες τα ποιήματα;
Το χρονικό διάστημα που γράφτηκε το βιβλίο ήταν ελάχιστο. Σε αυτό συνετέλεσαν δύο πράγματα. Η συνταξιοδότησή μου και τα απαγορευτικά μέτρα του covid 19. Επίσης η συσσωρευμένη αγανάκτησή μου είχε έτοιμο υλικό. Μετά την συνταξιοδότησή μου ήταν σαν να είδα την αυλή μου γεμάτη χορτάρια και έπρεπε σύντομα να την καθαρίσω ενόψει μιας μεγάλης γιορτής.
-Τι νοηματοδοτεί ο τίτλος της συλλογής;
Η ρωγμή του θάρρους θεωρώ είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Αυτή η ρωγμή δημιουργεί ανοχή και η ανοχή μας, επιτρέπει στην εκάστοτε εξουσία να συσσωρεύει άλυτα κοινωνικά ζητήματα.
- Πες μας δυο λόγια γι’ αυτή την ποιητική σου εργασία.
Σε αρκετά ποιήματα απευθύνομαι σε δεύτερο πρόσωπο συντηρώντας μέσω της ποίησης την οργή μου για το αδιαπραγμάτευτο της ζωής και μοιράζομαι με σαρκασμό την ματαιότητα των ανθρώπινων υποθέσεων. Τα ποιήματα έχουν πεζολογικό χαρακτήρα κυρίως στα περιγραφικά σημεία, αλλά η οπτική τους είναι άκρως ποιητική. Στο τέλος κάθε ποιήματος με επιγραμματικές φράσεις αφήνω το λόγχισμα του πόνου μαζί με μια αόρατη γάζα στοργής. Δεν θα χαρακτήριζα άτυχο τον υπότιτλο «Στοχαστικές Τοξοβολές», επισημαίνοντας ότι τα κείμενα σαφώς ανήκουν σ’ ένα μοντέρνο είδος μεικτού λόγου που ονομάζεται πεζοποίηση.
- Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας κάποια ποιήματα;
Φασαρία ζωής
Σαν σιγανός ανασασμός κάτι σαν
υποψία λόγου ήρθε ξανά όσο έλειπες.
Ο δρόμος είναι δύσκολος σαν προσπαθείς
να μην πατάς στων αλλονών τ’ αχνάρια.
Ο Μάντης θεωρήθηκε ένοχος πως έλεγε αλήθειες.
Συμπάει την ζωή αλλά αυτή δεν κάνει φλόγα.
Γίνονται κουβάρι ανάκατο
οι θυμωμένες σκέψεις.
Τι φασαρία ,τι κακό εδώ στην γειτονιά μας!
Έσπαγαν πιάτα και κανάτια έξω απ’
τις πόρτες να μην ξανασιμώσει το κακό.
Βαριά πατήματα, σουρσίματα κι
ανάσες ακούγονται τα σύβραδα.
Τα φώτα σκύβουν και κοιτούν τα
φωτεινά τους πρόσωπα στα ήρεμα νερά.
Βαριανασαίνει απόψε ο ουρανός αισθάνεται ένοχος
για τ’ άξαφνο φευγιό του ήλιου.
Σκιά ξεκορμισμένη απ’ την νύχτα
φοβάται, ξεμακραίνει, συναντιέται
σε κάποιο ραντεβού.
Θα φύγουν γρήγορα κι αυτοί.
Πόσο θα μείνουνε σιμά μας!
Δώστε τους χώμα και νερό που σας ζητάνε.
Αν δεν με δεις περνώντας αύριο το
πρωί μην παραξενευτείς καθόλου
θα έχω φθάσει εκεί που πρέπει.
Με βρίσκουν άσεβο γιατί δεν
προσκυνώ τα είδωλα των άλλων.
Θρησκέμποροι, χριστέμποροι φόρτωσαν
τις ένοχές στους μισθωτούς της άγνοιας.
Δασκαλεμένοι θεατές, αμέτοχοι ειδωλολάτρες της ζωής.
Αποχρώσεις του σκότους
Το ουράνιο τόξο δεν μοιράζει
πια στον ορίζοντα χρώματα.
Αντικατοπτρισμός συμβαίνει του χθες
προβάλλοντας σκιές πάνω στο σήμερα.
Ο λόγος του ποιητή δεν προφταίνει
να δημιουργήσει αναχώματα.
Συντρίβεται πάνω σε αυτούς που
δραπετεύουν απ΄ το πρόβλημα.
Στο σταυροδρόμι συναντιέται ο
καημός και η ελπίδα.
Συζητούν αν θα συνεχίσουν μαζί την πορεία.
Στην πυρκαγιά του ήλιου αρμένισαν τα όνειρα και
μια πλημμύρα απελπισίας προσπάθησε να σβήσει τον ήλιο.
Με κλειστά μάτια ονειρεύομαι
τις αποχρώσεις του σκότους.
Επαναστάτης χωρίς αιτία γίνεσαι
τις αφέγγαρες νύχτες.
Στα χείλη μας θα ξαποστάσουν
κατάκοπα από την λύπη χαμόγελα.
Σκουριασμένο αίμα κυλά στις
ανοξείδωτες φλέβες μας.
Ο καημός, μας ποτίζει δηλητήριο.
Ένας κόσμος φτιαγμένος με άσχημες
μυρωδιές είναι αυτός που καθημερινά ζούμε.
Οι μυρωδιές του κήπου δεν φθάνουν
ποτέ έως τα ρουθούνια μας.
Εκτός από «ρήτορες» χρειάζεται και
εργάτες να έχει το κράτος.
Θεμελιώνουν διαρκώς τα συναισθήματα
πάνω σε μια ατέλειωτη ψευτιά και
σου φωνάζουν να τους κάνεις παρέα.
Σκόπιμα δεν βάζω τόνο στο «ποτε»
για να μην μαρτυρώ την απάντηση.
Ο τρελός βλέπει πιο πολύ με την μύτη παρά με τα μάτια.
Φυλακισμένο χαμόγελο
Μας έκανες δώρο την απουσία σου.
Με σταγόνες βροχής που πέφτουν
στην αυλή μοιάζουν οι ανθρώπινες ευχές
και τιμωρούνται ανεκπλήρωτες.
Το εκκρεμές του χρόνου κινείται αδιάφορα.
Η μνήμη μοσχοβολάει παρελθόν
βαλμένο σε κάδρο.
Μοναδική αίσθηση μεταφοράς του καλού έλαβες.
Αισιόδοξος πρωινός διάλογος
διανθίζει απόψεις σοφές.
Δάκρυα συγγνώμης κυλούν ασταμάτητα.
Στη λεηλασία αξιοπρέπειας
αναμένουμε τέλος.
Το κύμα στη χαίτη του κουβαλούσε ελπίδες.
Ένα χαμόγελο φυλακισμένο έγινε όαση
και το βλέμμα το σημαδεμένο από το
λεπίδι της μοίρας φεγγοβόλησε.
Στην πυρκαγιά του ήλιου
αρμένισαν τα όνειρα και μια
πλημμύρα νοσταλγίας
προσπάθησε να σβήσει τον ήλιο.
Η λιτότητα συναισθημάτων τελείωσε.
Του πόθου η θύελλα
γιομίζει ασκούς και οι άνεμοι
πετούν στα περιστέρια χρυσόσκονη.
Κρατώντας τα όνειρα αγκαλιά
πιάνεις κουβέντα μ’ ένα σύννεφο
που κουβαλά βροχή στον Χειμώνα.
Αντικατοπτρισμός συμβαίνει του χθες
προβάλλοντας σκιές πάνω στο σήμερα.
Με επικίνδυνες προσπάθειες
εφαρμόζεις κανόνες.
Δεν άκουσα, δεν είδα αποτελεί συνταγή
στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο ήχος κινείται αλλά το φως τον ξεπερνά
και πάνω στο συναγωνισμό σπάει το φράγμα του ήχου.
Οι μεγάλες ταχύτητες κάνουν πιο μικρή την ζωή.
Πόρτα ζωής
Χρόνος είναι η αιχμαλωσία της θνητής μας ύπαρξης.
Πορευόμαστε προς την
αιωνιότητα και την ανυπαρξία.
Υποκλινόμαστε στην πολυτέλεια και
όλα αυτά είναι για γέλια.
Όλα είναι στο κενό και ο
χρόνος λειτουργεί βασανιστικά.
Λόγος φουσκωμένος και ορμητικός φούσκωνε και
ήθελε να ξεχυθεί όπως ο ξεροπόταμος μετά τη βροχή.
Τι είναι πιο καλό;
Να μετανιώσεις για κάτι που
έκανες ή για κάτι που δεν έκανες;
Μέσα από κελιά προσευχής
επικοινωνούμε με το θείο όπως
μια γραφειοκρατική υπηρεσία που
προσπαθεί να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Από μακριά ακουγόταν μια ενθουσιώδης φωνή
που ερέθιζε το πνεύμα και ξεσήκωνε την φαντασία.
Κάπου από εκεί κοντά ένα τετράγωνο φως
έβγαινε από κάποιο παράθυρο.
Ένα υψωμένο φράγμα απόγνωσης φέρνει σιωπή
και τα κεντίδια του μυαλού σου δεν έλαμπαν πια.
Με λόγους παρηγορητικούς
βυθίζεσαι στο κενό και περιμένεις.
Ξεκλειδώνεις μνήμες και ελευθερώνονται στιγμές.
Θέμα λογοκρισίας προέκυψε και μια
άποψη χωρίς περιτύλιγμα σερβίρεται.
Δεν υπάρχουν ηθικά απόβλητα στη ζωή.
Με χιλιοοργωμένα αυλάκια τα χωράφια της ζωής
και ο χρόνος πλημμυρισμένος από χρώματα.
Την Γη μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις.
Τον ουρανό, όμως, δεν μπορείς!
Στοχασμοί και θύμησες
Συναντιόμαστε κρυφά κάτω απ’ τον
αχάλαγο κορφιά του ουρανού.
Στις χαράδρες του χαμού
με οδηγούσες τα βράδια.
Τότε ζούσαμε ανύπαρχτοι ανάμεσα
στους άλλους. Ανυπόφορη ευτέλεια
μας πρόσφεραν τα πλήθη.
Σκιές και ψίθυροι έρχονται κρυφά
και χάνονται μες στις ευωδιασμένες σκέψεις.
Ο άταχτος θυμός του νου σου
πυροδότησε τα όνειρά σου.
Σμήνος πουλιά οι λογισμοί,
οι στοχασμοί και οι θύμησες.
Μάλωνες και μαλώνεις άπαυστα
τον αδικοπράχτη άθλιο καιρό.
Εαυτολάτρες όλοι μας καμία άλλη έγνοια δεν έχουμε
από το κρυφό ανάπιασμα της όποιας πατριάς μας.
Ψευδόπιστοι θησαυριστές χλευάζουν και
σκυλεύουν τον Λόγο και την Πράξη.
Απ’ τα πολύ περίεργα που συμβαίνουν είναι να στέλνω
γράμματα με αποστολέα και παραλήπτη το ίδιο όνομα.
Καμιά φορά οι διανομείς μου
το επιστρέφουν και σε μένα.
Κείνο το αραγμένο καράβι
που έμενε δεμένο για πολύ
καιρό στην προκυμαία βυθίστηκε,
βαρέθηκε, να καρτερά ταξιδιώτες.
Σ’ αυτό τον βαρυθέμελο βραχότοπο
θεμελίωσα χρόνο και μνήμες.
Για να μην σε βασανίζει ο χρόνος της ζωής σου
σύμβουλος σου έγινε ένας ανόητος φόβος.
Τρομαγμένες σκιές
Η φθορά της ομορφιάς ξεπέρασε το μέτρο.
Η λιτότητα συναισθημάτων ξεκίνησε.
Τα χέρια αιωρούνταν φοβισμένα.
Απέναντί τους ζητώντας επίμονα το μερίδιό της
περπατούσε η χιλιόχρονη κακία.
Πέτρινη η μνήμη μαζεύει ένα-ένα
τα κομμάτια για να συναρμολογήσει το καλό.
Οι φωνές πήραν τον θάνατο και
γοργά τον πέρασαν από δίπλα.
Τα μάτια φύλαγαν όνειρα,
φύλαγαν τα όνειρα της ελπίδας.
Μια αδιάντροπη νουθεσία πρόσφερε
με ειλικρίνεια βοήθεια.
Ο πόνος περιφερόταν ανάμεσα στον φόβο και
τρόμαξε από τις σκιές που περπατούσαν σιωπηλές.
Ξαγρυπνήσαμε απόψε πάλι με αναμμένα κεριά.
Τα μάτια μας είχαν σκοτάδι επάνω τους.
Δίπλα τους έκλαιγε η χαρά και
κάποιοι εκεί κοντά εκτελούσαν τις διαταγές
ενός εφιαλτικού παραμυθιού.
Την πίστη μας την χτύπησαν πισώπλατα
γιατί τους περιφρόνησε στο πέρασμά της.
Το κύμα στη χαίτη του κουβαλούσε ελπίδες.
Η οργή δολοφονήθηκε από το φως και η μέρα γέννησε σκιές.
Είμαστε με σκυμμένες τις καρδιές και
η μουσική μας έδωσε το χέρι.
Τραγούδια προσκαλούσαν να πιάσουμε χορό.
Με μεθυσμένες λέξεις ψάχνοντας την ευκαιρία της σιωπής
κρατάμε στάση αναμονής.
Σκόπιμα δεν βάζω τόνο στο «ποτε»
για να μην μαρτυρώ την απάντηση.
Ζούμε σε μια κοινωνία άδεια και πολλές φορές δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Θυμωμένοι αέρηδες
Αδικοπράχτες του κακού
καμώνονται πως κλαίνε.
Δεν θέλω να χειροκροτώ, πολύ περπάτησα
και έφτασα εδώ που είμαι.
Τσάκισες ότι άφησες ξοπίσω
στη φόρα αυτή τσάκισες και τον καθρέφτη.
Τώρα στην άψα του θυμού βλέπεις το
πρόσωπό σου σε χίλια δυο κομμάτια.
Τα κερδητά μου λιγοστά ταξίδευαν με
θυμωμένους αέρηδες ψάχνοντας νάβρουν αποκούμπι.
Ακάτεχοι και ανέγνοιαστοι
υπνιάρηδες, πεντάγνωμοι όλοι μας παραδομένοι
μνέσκουμε στην εξουσία των άλλων.
Το σύννεφο έμοιαζε με καβαλάρη
που κάλπαζε και εμείς δερνόμαστε
στο έλεος ενός τρομοκράτη αγέρα.
Με ψεύδη αφομοιωμένη η κληρονομιά
της χώρας και της γλώσσας.
Ευλογημένες οι κατεβασιές της
ιστορίας στην παράδοση ξοφλούν
το δάνειο που έλαβαν.
Θεμελίωσες τα συναισθήματα σου
πάνω στην ψευτιά, γκρεμίζοντας
την κορμοστασιά που είχε η σκέψη σου.
Με παιδιάστικα καμώματα επιπόλαια
ξεγελούσε το μυαλό σου.
Χτύπησε η πόρτα κι ήταν ο Αριστομένης,
πέρασε μέσα είπες και προσπάθησες να
διαλύσεις τους τελευταίους δισταγμούς του.
Στάθηκε για λίγο σκεφτικός,
σήκωσε ελαφρά τους ώμους κι έφυγε.
- Τι άλλο να περιμένουμε από σένα στο κοντινό μέλλον;
Η γραφή μου εξαρτάται από την έμπνευση και κυρίως τη διάθεση να γράψω. Όταν αυτά βρεθούνε σε μια αρμονία, σε μια ισορροπία, μπορώ να καθίσω και να γράψω. Απολαμβάνω αυτό που γράφω για αυτό ποτέ δεν πίεσα τον εαυτό μου να γράψει. Μάλλον η ανάγκη μου για γραφή δεν συνταιριάζει με την πίεση. Πάντα στο ξεκίνημα δεν γνωρίζω την ολοκληρωμένη στόχευση ενός βιβλίου. Αισθάνομαι λίγο οκνηρός σκεφτόμενος την ολοκλήρωσή του. Δεν έχω γράψει πολλά βιβλία. Ότι έχω γράψει το έχω ευχαριστηθεί.
- Θα κλείσουμε με τις ευχές σου για τη νέα χρονιά!
Ο καθένας μας το 2023 ας δώσει δύναμη στη σκέψη του να επιλέξει ενέργειες που θα επιφέρουν μεγαλύτερη κοινωνική ωφέλεια. Τότε σίγουρα θα ωφεληθούμε όλοι και η ελπίδα θα νικήσει το φόβο. Έτσι ο καθένας μας θα είναι πιο χρήσιμος στην οικογένεια του, στον τόπο του και στην πατρίδα μας.
Σε ευχαριστώ για την τιμή!
Πορεία στο χρόνο … του Θόδωρου Σταυριανόπουλου
Γεννήθηκε στη Βαλύρα Μεσσηνίας το 1958 και σήμερα ζει στην Καλαμάτα. Είναι παντρεμένος με την Γεωργία Μαγκλάρα (Φιλόλογο) και έχουν δύο κόρες.
Είναι Μαθηματικός και έχει MSc Ηθικής Φιλοσοφίας. Υπηρέτησε ως Διευθυντής και ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από όπου πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε.
Έχει εκλεγεί Δημοτικός και Περιφερειακός Σύμβουλος και επί σειρά ετών έχει διατελέσει μέλος και Πρόεδρος στο Δ.Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Μεσσηνίας.
Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές με τίτλους:
«Κλειστές πόρτες…ανοιχτά παράθυρα» το 2007 ,
«Αφύλαχτες διαβάσεις…» το 2012 ,
«ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟΝΤΩΝ» το 2020 και
«Ρωγμή του θάρρους» το 2021 .
Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων ( Ε.Μ.Σ.) καθώς και μέλος του Ομίλου UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών.
Έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκρονικά site.
Βρείτε την ποιητική συλλογή του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου "Ρωγμή του Θάρρους" στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://24grammata.com
