Σήμερα έχω τη χαρά να φιλοξενώ στη στήλη των συνεντεύξεων τον λογοτέχνη Άγγελο Λάππα. Στην εκδοτική παραγωγή τον έχουμε δει να δημοσιεύει ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων και συνεχίζει ακάθεκτος για να μας δώσει πολλά ακόμη! Συζητήσαμε πολλά για το ταξίδι του στη συγγραφή και μου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσω πανέμορφα ποιήματα από την πρόσφατη ποιητική εργασία του "Χρωμάτων αντίστιξη" που κυκλοφόρησε μέσα στο 2022 από τις εκδόσεις "Κοράλλι". Ας τον αφήσουμε να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του!
Συνέντευξη: Αγγελική Καραπάνου
-Άγγελέ μου, καλωσόρισες και πάλι στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ. Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω πότε μπήκε στη ζωή σου η λογοτεχνική γραφή. Ξεκίνησες με πεζό ή ποιητικό λόγο;
Έγραφα πάντα, από μικρός. Για τον εαυτό μου, βέβαια. Κάθε μου δυνατή συγκίνηση τη μετασχημάτιζα σε ποίηση. Έτσι συνομιλούσα με τον εαυτό μου. Και αυτό μου αρκούσε. Ίσως ήταν λάθος μου (και εγωιστικό). Σε μεγάλη ηλικία, και μετά από παρότρυνση φίλων που διάβασαν ποιήματά μου, αποφάσισα να «εκτεθώ» στη λογοτεχνική κοινωνία. Η συνομιλία, ο διάλογος με τον άλλο, μέσα όχι μόνο από τον (λογοτεχνικό) λόγο αλλά μέσα από οποιασδήποτε μορφής επικοινωνία είναι ίδιον του ανθρώπου. Με τον ποιητικό λόγο ξεκίνησα και, παρόλο που έχω γράψει μέχρι τώρα και αρκετά πεζά (τρία μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων), δίνω προβάδισμα στην ποιητική μου παραγωγή.
-Τι διάβαζες όταν ήσουν παιδί;
Τα γνωστά: Πρώτα πρώτα, ελληνική μυθολογία η οποία με κέρδισε και μέχρι σήμερα με γοητεύει. Ύστερα, παιδική λογοτεχνία, ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, κυρίως τα κλασικά - γνωστά - παιδικά μυθιστορήματα. Η ουσία είναι ότι με συνάρπαζαν, σπάνια άφηνα ένα βιβλίο από τα χέρια μου αν δεν το είχα τελειώσει. Πρέπει όμως να σημειώσω και το εξής. Στα παιδικά μου χρόνια, σε ένα χωριό της επαρχίας δεν ήταν εύκολο να βρίσκεις βιβλία.
-Τι σου αρέσει να διαβάζεις τα τελευταία χρόνια;
Όλη μου τη ζωή διαβάζω. Έχω σπουδάσει κλασική φιλολογία από αγάπη στα κλασικά γράμματα. Έχω υπηρετήσει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Καταλαβαίνετε τι είδους βιβλία μου είχαν απορροφήσει το ενδιαφέρον. Τώρα διαβάζω κυρίως λογοτεχνία, μυθιστορήματα σύγχρονων ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Για παράδειγμα χθες τελείωσα ένα δυνατό μυθιστόρημα (με κέρδισε γι’ αυτό το αναφέρω) το «Χαρταετοί πάνω απ’ την πόλη» του Αφγανού συγγραφέα Khaled Hosseini. Αλλά να μην ξεχάσω την ποίηση, πάντα έχω στο γραφείο και στο κομοδίνο μου συνήθως κάποιον Έλληνα ποιητή, διαβάζω και ποιήματα που έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει. Ο Σεφέρης είναι ο πρώτος στην προτίμησή μου. Μπροστά από κάποιες μέρες διάβασα (και με αφορμή τον θάνατό του) ποιήματα του σπουδαίου Σερβοαμερικανού ποιητή Τσαρλς Σίμικ που πέθανε στις αρχές του Γενάρη. Μου άρεσαν. Και το σημειώνω γιατί αβίαστα μου ενίσχυσαν την άποψή μου για το πόσο δραστικά διεγείρει νου και συναίσθημα η ποίηση.
-Στην εκδοτική παραγωγή σ’ έχουμε δει να καταπιάνεσαι με διήγημα, ποίηση, μυθιστόρημα. Υπάρχει κάποιο είδος στη λογοτεχνία που δεν έχεις ασχοληθεί ακόμη, αλλά θα ’θελες;
Ναι, θα ήθελα να έχω γράψει και θεατρικό έργο. Νομίζω πως έχει ο πεζός μου λόγος, ακόμη και η ποίησή μου, στοιχεία θεατρικότητας. Θα μου ταίριαζε ίσως, αλλά δεν το επιχείρησα ποτέ. Το είχα πάντα στα μελλοντικά μου σχέδια, έμεινε όμως εκεί.
- Με το γράψιμο ασχολείσαι καθημερινά ή κατά περιόδους;
Σχεδόν καθημερινά θα έλεγα. Έστω και λίγο.
-Υπάρχει αγαπημένη ώρα ή χώρος που επιλέγεις για να γράψεις;
Ναι, συνήθως νωρίς το πρωί. Έχει ησυχία και είναι καθαρό και το μυαλό. Χώρος; Μόνο στο γραφείο μου.
-Αν ανατρέξεις σε όλα σου τα βιβλία μπορείς να βρεις κάποιους θεματικούς άξονες που είναι κυρίαρχοι στο έργο σου;
Ναι. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ τον βασικό άξονα σε κάθε έργο μου : Τα ποιήματα των δύο πρώτων μου ποιητικών συλλογών κινούνται πάνω στον άξονα της αναζήτησης της ευτυχίας (πόσο είναι εφικτό και πώς μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος με τα τόσα αδιέξοδα να φτάσει στην ατομική του ευτυχία). Στο μυθιστόρημα «Όταν ο Άβελ θα σκότωνε τον Κάιν», η υπόθεση εξελίσσεται πάνω στον άξονα της αέναης πάλης του Καλού με το Κακό. Με ποιον τρόπο μπορούμε να σταθούμε απέναντι και να παλέψουμε το Κακό που μας περιβάλλει. Στην ποιητική συλλογή «Εντός των τειχών» και τη συλλογή διηγημάτων «Απόδραση στην άλλη μέρα», δυο έργα που εκδόθηκαν ταυτόχρονα, με απασχολεί η πολύπλευρη ‘δουλεία’ του σύγχρονου ανθρώπου και ο αγώνας για απαλλαγή από τα δεσμά του. Στην ποιητική συλλογή «Εικόνες και Πρόσωπα» κύριος άξονας είναι η Ανθρωπιά. Και πίσω από αυτή: Οι ανθρώπινες σχέσεις, η μοναξιά, η αναζήτηση του άλλου… Στο μυθιστόρημα “RE/UNION”, το όραμα και ο αγώνας κάθε νέας γενιάς για να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει καλύτερο, δίκαιο και ανθρώπινο. Τα διηγήματα της συλλογής «Το κύπελλο του Νέστορα και άλλες ιστορίες» τα διαπερνά η θέση πως η αντίδραση του ανθρώπου στις προκλήσεις της ζωής και κοινωνίας διαμορφώνει την ταυτότητά του, ορίζει δηλαδή τον βαθμό της ανθρωπιάς του, καθορίζει το ήθος του. Και τέλος, στο μυθιστόρημα «Ταξίδι στο Όνειρο» βασικός άξονας είναι η πίστη του νέου ανθρώπου, ο σκοπός του, να παλέψει ώστε να διαμορφώσει την προσωπικότητά του, τις αξίες, να προσδιορίσει την πορεία στη ζωή του έξω από επηρεασμούς, εξαρτήσεις, συμβάσεις και οικογενειακές επιταγές. Να παλέψει για την ανεξαρτησία τη δική του και όχι μόνο.
-Υπάρχουν άλλα θέματα που δε θα σε ενδιέφερε ποτέ να αποτυπώσεις στο χαρτί;
Χμ! Δεν το έχω σκεφτεί. Αλλά νομίζω, είναι υπόθεση πρόκλησης. Έρχεται το «θέμα» και σε προκαλεί. Τότε, δεν θα απαντήσεις;
-Το ταλέντο είναι η πρώτη ύλη του λογοτέχνη. Τι άλλο χρειάζεται για να εξελιχθεί;
Διάβασμα και δουλειά. Δεν είναι εύκολο το γράψιμο. Δεν φτάνει το ταλέντο και η έμπνευση. Όπως για παράδειγμα, δεν αρκεί το ταλέντο για να γίνει ένας καλός ποδοσφαιριστής. Χρειάζεται επίπονη και επίμονη προπόνηση.
-Σε έχουμε δει να τιμάσαι σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τι πιστεύεις γι’ αυτούς τους θεσμούς και τι γεύση σου άφησαν αυτές οι βραβεύσεις;
Είναι όμορφο να διαπιστώνεις πως το έργο σου έχει θετική ανταπόκριση, σε βοηθάει να προχωρήσεις. Αυτό είναι αρκετό. Τι άλλο; Είναι τόσοι πολλοί που γράφουν, και τόσοι πολλοί που γράφουν εξόχως καλύτερα από μένα, που η όποια αίσθηση ικανοποίησης της ανθρώπινης ματαιοδοξίας από μια βράβευση είναι στην ουσία κενό γράμμα. Εξάλλου είναι και τόσοι πολλοί οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί…
-Ας μιλήσουμε λίγο για την πιο πρόσφατη ποιητική σου εργασία «Χρωμάτων αντίστιξη». Τι στοιχειοθετεί ο τίτλος;
Εκδόθηκε τη χρονιά που πέρασε από τις εκδόσεις «το κοράλλι». Σχετικά με τον τίτλο, πρόθεσή μου ήταν να ‘επενδύσω’ με χρώματα και ήχο τον λόγο της ποίησής μου ή – και κάπως διαφορετικά – να ‘σπρώξω’ τον αναγνώστη μου να ακούει τη μουσική και να βλέπει τα χρώματα των εικόνων του ποιητικού μου λόγου, καθώς θα διαβάζει. Στον τίτλο η λέξη «χρωμάτων» παραπέμπει στη ζωγραφική και το «αντίστιξη» ως όρος της μουσικής σημαίνει την ανάμιξη διαφορετικών μελωδιών μέσα στο ίδιο μουσικό κομμάτι. Τη συνύπαρξη, λοιπόν, αντιθέσεων μελωδίας και χρωμάτων που ζωντανεύουν τις ποιητικές εικόνες, τις ιδέες και τα συναισθήματα του ποιητικού λόγου, θέλω να τονίσω με τον τίτλο. Σε αυτή την πρόθεση παραπέμπει και ο πίνακας του Wassily Kandinsky που κοσμεί το εξώφυλλο. Ενός ζωγράφου που οι πίνακές του είναι μια συγχορδία χρωμάτων και που χαρακτηριστικά, όπως ο ίδιος έλεγε, «άκουγε τους ήχους ως χρώματα».
-Πες μας περισσότερα γι’ αυτή τη συλλογή. Τι πραγματεύεται;
Το βιβλίο περιέχει 62 ποιήματα χωρισμένα σε 6 ενότητες. Τα ποιήματα της κάθε ενότητας υπακούουν σε ένα επιμέρους θέμα και αποτελούν κατά κάποιο τρόπο μια μικρή συλλογή. Το θέμα κάθε ενότητας το υποδηλώνουν τα δύο χαϊκού που παρατίθενται στην αρχή της ενότητας. Στην πρώτη ενότητα διαβάζουμε ποιήματα με θέμα την ποίηση και την Τέχνη. Οι υπόλοιπες αναφέρονται στην «περιπέτεια» της ανθρώπινης ύπαρξης, στην ουσία και στον σκοπό της ζωής, την πικρία και τη θλίψη από τη συνείδηση του εφήμερου της ζωής και τη ματαιότητα του αγώνα για υπέρβασή του. Αλλά και στον έρωτα, το μέγα πάθος και την ακατανίκητη δύναμή του. Ακόμη στην προσωπική στάση του ανθρώπου απέναντι στις καταστάσεις που αντιμετωπίζει και στις προκλήσεις της ζωής. Στην τελευταία ενότητα περιλαμβάνονται ποιήματα για τον πόλεμο και την ελευθερία (προέκυψαν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση). Τελικά όλα είναι ποιήματα προβληματισμού για το νόημα της ζωής και την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης • στιγμές ανθρώπινης συμπεριφοράς. Τα περισσότερα, το καθένα χωριστά, αποτελούν μια μικρή συμπυκνωμένη ιστορία, και άλλα την ανάπτυξη μιας σκέψης μπροστά σε μια καθημερινή ‘πρόκληση’.
-Θα μοιραστείς μαζί μας κάποια ποιήματα από την εν λόγω συλλογή;
Με μεγάλη μου χαρά.
Ενότητα Ι
Ο ΚΟΥΡΟΣ
Πάντα σε στάση εκκίνησης • έτσι γεννήθηκε
Δεν βρήκε ποτέ τον λόγο να ξεκινήσει
Κι έμενε έτσι • εν στάσει. Ανεκπλήρωτος!
Στην πέτρα
Σκαλίζοντας στίχους...
Χρόνια και χρόνια σμίλευε στην πέτρα περιστέρια
Σιωπή και δάκρυ κι είχανε θλίψη στα δυο τους μάτια.
Πώς να πετάξει το όνειρο σαν το βαραίνει η πέτρα;
Πώς να ζητήσεις την πηγή η δίψα αν δεν σε σπρώχνει;
Ζυμώνει η ανάγκη το όνειρο και η ελπίδα.
* * *
Τον έπλασε ο αέρας κι η βροχή
Βγήκε απ’ τον βράχο • πέτρα!
Κι έμεινε πέτρα
Δε βλέπει την Ανάγκη να κινήσει και τ’ άλλο πόδι
Ο Κούρος-να κινηθεί
Την Ανάγκη να φτιάξει λέξεις να μου τις χορέψει.
* * *
Στεκόταν -Όλη τομ τη ζωή στεκόταν στη μέση της πλατείας
Και μιλούσε με τ’ αγάλματα
Αναρωτιόταν συχνά πώς φτιάχνεται
ένας άνθρωπος...
* * *
0 αρχαϊκός Κούρος κίνησε και το άλλο πόδι τελικά
Κι ανέβηκε στον Παρθενώνα ιππέας στα Παναθήναια.
Ο ΓΛΑΡΟΣ
«Κόστια: Σήμερα έκανα κάτι ελεεινό - σκότωσα αυτόν τον γλάρο.
...πολύ σύντομα θα σκοτώσω και τον εαυτό μου
με τον ίδιο τρόπο»
Α. Τσέχωφ «Ο γλάρος»
Η παράσταση καθαρά ερασιτεχνική
Επίμονες φλυαρίες -όχι βέβαια του Τσέχωφ-
Σκηνοθετικές υπερβολές
Η λίμνη μόνο είχε μια αυθεντικότητα
Αυτό το στιλπνό μαύρο στο βάθος στα δεξιά της σκηνής
«Δεν γίνεται να μην τον αγαπώ, Κώστια»
Και ο πυροβολισμός αναμενόμενος
Μέσα σ’ ένα πεθαμένο τοπίο
Ρόλοι διεκδικούν το μερίδιό τους
Ανεκπλήρωτοι άνθρωποι
Κι ωστόσο να μιλάνε για νέες μορφές έκφρασης...
* * *
Ο γλάρος ζύγιζε τα φτερά
Η τράτα ξεψάριζε στη μικρή προβλήτα
Ο κύριος με το σιέλ πουκάμισο
Περίμενε για φρέσκα ψάρια
Ο ψαράς ζύγιζε τον κόπο του
Κι ο γλάρος με κάθετη εφόρμηση
Έκλεψε το μερίδιό του
Είχε ρόλο στη σκηνή.
Η αυθεντικότητα της φύσης!
Γλυκό πρωί του Οκτώβρη
Το απόγευμα θα ερχόταν η βροχή
Να αλλάξει επιτέλους το τοπίο.
Ενότητα ΙΙ
Ο ΗΝΙΟΧΟΣ
Στους Δελφούς
[Π]ολύζαλος μ' ἀνέθηκ[εν]...[τ]ον ἄεξ εὐώνυμ' Ἄπολλ[ον]
"Ο Πολύζαλος με αφιέρωσε...στρώσε τον καλό δρόμο
στη ζωή του, ξακουστέ Απόλλωνα"
Ο Πολύζαλος της Γέλας ο τύραννος το μακρινό έτος 478 π.Χ.
πρόσφερε στον Απόλλωνα
για τη νίκη του σε αρματοδρομία στα Πύθια
χάλκινο τέθριππο.
Πλάι στον ηνίοχο ο ίδιος την ώρα του θριάμβου του.
Τώρα στην αίθουσα του μουσείου των Δελφών
χωρίς το άρμα του
χωρίς τις ιαχές του πλήθους
μόνος του ο Ηνίοχος
μακριά απ' τη νίκη του
Εκτεθειμένος στον θόρυβο ενός άλλου κόσμου.
Βαθιά κρυμμένα μες στα μάτια του θλίψη και παράπονο
τον στενοχωρεί ίσως η σιωπή των επισκεπτών• ο ψίθυρός τους
Μελετούν τη μορφή
τις λεπτομέρειες στα μάτια
στις πτυχώσεις του χιτώνα
στα γυμνά πόδια...
Θαυμάζουν την αρτιότητα του χάλκινου Ηνίοχου
Το κατόρθωμα του καλλιτέχνη έκλεψε τη νίκη του αρματηλάτη
(με το δίκιο του . ένα τέτοιο λαμπρό έργο τέχνης!)
Όμοια κι ο Πολύζαλος ο τύραννος της Γέλας
αυτός κέρδισε απ' τον Θεό το δάφνινο στεφάνι
(του έπρεπε• δικά του τα άλογα, δικό του το άρμα),
Κι ο αρματηλάτης απ’ τον ηγεμόνα του, από έναν θνητό,
μια ταινία μόνο στα μαλλιά
Ένα τίποτα.
Κοιτάζω προσεχτικά τον χάλκινο έφηβο• τον διέσωσαν οι αιώνες!
Η τιμητική ταινία του νικητή στην κεφαλή του
η αξιοπρεπής επινίκια γαλήνη στο πρόσωπό του .
τα διέσωσε ο καλλιτέχνης.
Ο Πολύζαλος δεν διεσώθη
Και του καλλιτέχνη ούτε το όνομα...
Ο αρματηλάτης βγήκε τελικά ο νικητής
Όμως με τα σπασμένα γκέμια στο χέρι
χωρίς άρμα
χωρίς άλογα
χωρίς τον ηγεμόνα δίπλα του
ξένος ανάμεσα στο πλήθος μιας ξένης εποχής
το ξέρει καλά
έχει μείνει για πάντα σε εκείνη την αρχαία του νίκη.
Και δεν είναι θλίψη ούτε παράπονο...
Η σεμνότητα που φέρνει η επίγνωση χρωματίζει
το ευγενικό του πρόσωπο.
Στη Μάνη
ΤΟ ΤΖΙΤΖΙΚΙ
Γυμνές οι πλάτες των βουνών
και το χώμα ακριβό
Μες στις λειψές ελιές
μες στο φασκόμηλο και στην ασφάκα
πολλές οι πέτρες σκοτωμένα αγριοπερίστερα
Μες στα φρύγανα ηλιοκαμένο το πουκάμισο του φιδιού
Τραγούδι απ’ του σφάλαχτρου τα αγκάθια βασανιστικό
σκλαβωμένο στο λιοπύρι το τζιτζίκι.
Μάτωσες να το πιάσεις
να το πετάξεις ψηλά
να το βγάλεις απ' την κόλαση
να βρει τον ουρανό και τη θάλασσα.
Κι εκείνο ξανάρχισε το τραγούδι του στη διπλανή αγριαπιδιά
δεν αντέχουν τα φτερά του τα μακρινά ταξίδια
μα ούτε ξέρει τι θα πει σκλαβιά
και τι άδικο
ούτε ομορφιά και τι αγάπη
ο κόσμος του δεν έχει λέξεις να τα πουν
και νόμους να τα ορίσουν...
Να ζήσει εδώ
να ζευγαρώσει εδώ
μες στο καυτό μοναδικό του καλοκαίρι . τραγουδώντας .
να ξεψυχήσει εδώ . ανίδεο .
έτσι είναι φτιαγμένο.
* * *
Καλοκαίρι καυτό
περίπατος στη μέσα Μάνη την Αποσκιερή!
Ενότητα ΙΙΙ
ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
Σταγόνες βροχής στη λίμνη
κύκλοι
υγροί κύκλοι σπασμένα πρόσωπα
τα λόγια τους μες στο νερό
Σφουγγάρι
σταγόνες καυτές στον ύπνο
ψίθυροι συνωμότες
ξυπνούν τον σκοπό της πύλης
Η περίπολος!
Κι έχει αφήσει το παρασύνθημα στα σύνορα φαντάρος
χρόνια εκτεθειμένος στις επιθέσεις
Τον ρωτήσαμε να πει το όνομά του
Είχε κάποτε όνομα
του 'σβηναν κάθε τόσο κι ένα γράμμα
κι έμειναν στο τέλος ίχνη απώλειας σβησίματα στο χαρτί
Τον ρωτήσαμε ξανά•
η σταγόνα που ταράζει το νερό
κύκλος να κατακτήσει τη λίμνη
απλώνεται
ξεθυμαίνει
σβήνε ι. αυτά μόνο μας είπε.
* * *
Έπρεπε να βρει κάτι να τους πει
Θα μπορούσε βέβαια να τους πει ένα τυχαίο όνομα
Δεν θυμόταν κανένα. Όλοι ένα όνομα εξάλλου
Άνθρωποι κροταλίζοντα τροχοφόρα
Τον διαπερνούν και περνούν.
Άνθρωποι
σταγόνες βροχής
κύκλοι
διαστέλλονται εφάπτονται τέμνονται σβήνουν..
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ
Το περιστέρι μέσα απ'την παλάμη του να πετάξει
Το πρόσωπο κομμένο στα δύο
Το μισό ένα δάκρυ
Το άλλο . χαμόγελο μισό
Το πεπρωμένο μας
Στέκομαι μπροστά του
Έργα μας τετελεσμένα
Εικόνα και ομοίωσή μας τα αγάλματα
Στους δρόμους και στις πλατείες εκτεθειμένα
Και ανυπεράσπιστα.
Φυλακισμένος στην πέτρα
Πέτρα η ψυχή του
Ανασηκώνεται ελαφρά
Μια σύσπαση του προσώπου επίμονη
Ν' ανασάνει
Να δώσει απ' όση του έμεινε πνοή
πνοή στο πετρωμένο περιστέρι να πετάξει απ' την παλάμη του!
Πασχίζει αιώνες ν' αλλάξει το τετελεσμένο
Αν γίνεται.
Ενότητα ΙV
Η ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ
Πάντα αφήνει δίπλα του άδεια την καρέκλα
Και γεμάτο ένα ποτήρι κρασί
Ο δρομέας από το μέλλον ασθμαίνων
Θα φτάσει τροπαιοφόρος
«Νενικήκαμεν»
Οι συνδαιτημόνες στεφανηφόροι θορυβούν
Συλημένη η αίθουσα δεξιώσεων
Νενικήκασιν!
Καιρός να αποχωρήσουν
Και μένει αυτός μόνος
Να επιμένει
Και δίπλα η καρέκλα
Αδεια ως τα βάθη του παρελθόντος του.
Το κρασί σπονδή επινίκιος.
ΤΑ ΑΝΘΗ
Τα λουλούδια .
άνθη κι ανθούν
ανθίζουν
και ζουν το χρώμα τους και τ’ άρωμά τους
εν σιωπή και εν στάσει
Μόνη τους κίνηση
σαν αποθέτουν τα πέταλά τους
άλλοτε λικνιστός χορός
βουβό τραγούδι
κι άλλοτε δάκρυ
ώσπου να βρουν τη γη.
Κι εσύ• τόσος θόρυβος για να φτάσεις στο χώμα!
Ενότητα V
ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΤΟΥ ΝΕΣΣΟΥ
"...φοινίας ἐχθρᾶς ἐχίδνης ἰός ὡς ἐδαίνυτο"
Σοφ.Τραχίνιαι,771
"φονικής οχιάς το δηλητήριο αρχίζει να τον κατατρώει"
Μέσα απ' το πέλαγος λιόγερμα χυμένο αίμα
Στο βάθος του κάδρου Εκείνη
δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει το πάθος της
(αν το μπορεί κανείς!)
Μας κυβερνάει η ηδονή και η οδύνη του.
Τόση δραστικότητα, λοιπόν;
Δηλητήριο στον έρωτα η ζήλια
καράβι ακυβέρνητο το βρίσκει η δόλια πράξη.
Θυμήσου΄κι ο Ιάγος.
«Τα λόγια της ριπές ανέμου.
Οι πληγές τους δεν έχουν αίμα . μόνο πόνο
σκιές τώρα οι λέξεις της εκείνες
μένει το ρούχο ίδιο -η πράξη
το πουκάμισο του Νέσσου κατατρώει τα σπλάχνα
Κι ακόμη δεν έχω πάψει να ζω!»
Κι Εκείνη στο λιόγερμα καθώς σώνεται το φως
να αναδύεται μέσα απ' το κόκκινο της μνήμης
Θανατηφόρος.
ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ
Στη φευγαλέα διασταύρωσή τους
τα μάτια τους μόνο πρόλαβαν και μίλησαν
και η καρδιά του
Εκείνη του ψιθύρισε το τηλέφωνό της
δεν είχε καθόλου χρόνο
κι αυτός ούτε χαρτί
ένα ξεχασμένο στυλό και την παλάμη του
Το ’σβησαν κάποιες απρόσεχτες σταγόνες βροχής
του μικρού Φλεβάρη
Κι έκανε σκέψεις και υπολογισμούς
να συμπληρώσει τους σβησμένους αριθμούς
όπως με τις αρχαίες φθαρμένες επιγραφές
υποθέσεις πολλές
κι όλες άκαρπες.
Τι κι αν έχει κρατήσει μέχρι σήμερα
τα πράσινά της μάτια τα γελαστά
και τα θερμά της χείλη
δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ σ’ αυτά
είχε χάσει τον δρόμο
Κι έχουν γίνει τώρα τα μάτια της πιο πράσινα
πιο γελαστά
και τα χείλη της πιο θερμά
Και τον καίνε.
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑΣ
Βρεθήκαμε τυχαία σχεδόν σε τούτο το χρυσό το φως
στο κάλεσμα τούτο το ερωτικό μπλεγμένοι
Λάμπει η νύχτα
λάμπει το δάσος
πυγολαμπίδες που καλούν το ταίρι τους .
το φως τους τραγούδι χορεύει τα δέντρα.
* * *
Όλη η χτεσινή μας μέρα αποχρώσεις του απέραντου
γαλάζιο πάνω γαλάζιο κάτω
κι ανάμεσα λευκά φτερά
εμείς
η λαχτάρα φέρνει τον άνεμο στα πανιά
ταξιδεύει τα καράβια
κι η καταιγίδα σπασμένο το όνειρο στα βράχια.
Στο ηλιοβασίλεμα
οι σχεδιασμοί
τα έργα μας
ταξίδια μας καλά
χρωμάτων προκλήσεις που μας φέρανε ως εδώ
διαλύονται καθώς ο ήλιος βυθίζεται στη νύχτα
σβήνουν καθώς σβήνει ο ορίζοντάς μας.
Πανσέληνος πάνω μας ντυμένη τη σιωπή μας
Το φεγγάρι μόνο ξέρει
Τα δέντρα δεν ξέρουν από μοναξιά . χορεύουν στο φως απόψε.
* * *
Κι εμείς
πώς και βρεθήκαμε μεσάνυχτα σε τούτο το φωσφορίζον δάσος;
Αιχμάλωτοι στο φως
ανίδεοι
παραδομένοι στην επίθεση των πυγολαμπίδων
στον φωτεινό χορό τους
Το ξημέρωμα πιωμένοι φως θα πιάσουμε απ’ την αρχή την ιστορία μας.
Ενότητα ΙV
α. Του πολέμου
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ...
Τις συνοδεύει, μάνα κι αδερφή, ως τον σταθμό
Αυτός θα μείνει
Η πόλη τους καταρρέει
Θα μείνει
Θα αντισταθεί
Να τη σώσει.
Οι άμαχοι να φύγουν απ’ την κόλαση
Η τελευταία τους ευκαιρία
Στον δρόμο τους ανήμποροι, γυναίκες, γέροντες,παιδιά
με τα ελάχιστα στα χέρια
φεύγουν απ’ τον θάνατο.
Οι πόρτες του τρένου ανοιχτές αγκάλες
τους καρτερούν
Η πρώτη οβίδα
Θραύσματα
Η δεύτερη πτώματα
Η τρίτη η τέταρτη... το τρένο
Μάνα και κόρη έφυγαν, πήραν και τον γιο μαζί τους
Το τρένο έμεινε πίσω
Πεθαμένο.
Κι ο δρόμος σπαρμένος ανάσες
κομμένες στα δυο.
ΕΠΕΙΔΗ ΜΙΛΟΥΣΕ...
Τον σημάδευε
Ο άλλος είχε σηκώσει τα χέρια και του μιλούσε
μιλούσε, παρακαλούσε.
Τον σημάδεψε ανάμεσα στα φρύδια...
«Γιατί του ’ριξες»
«Γιατί μιλούσε, μιλούσε πολύ».
Εκείνο το βράδυ έψαχνα τον αναπνευστήρα
Έψαχνα να βρω τρόπο να βγω
από τούτον τον βομβαρδισμένο τόπο.
Τότε άκουσα την πτώση του σώματος.
ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ
Βγαίνουν τη νύχτα
Στρατιές
Σιωπές
Αφήνουν παράμερα τα ακρωτηριασμένα μέλη τους
Σκιές
Ψάχνουν ανάμεσα στα σακατεμένα κτήρια
να βρουν τους δικούς τους
Τους ζωντανούς
Να τους περιθάλψονν.
-Έχεις κάποια σχέδια για την παρουσίασή της;
Ναι, προσπαθώ να το οργανώσω. Κυρίως να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος. Θα δούμε.
-Τι να περιμένουμε από σένα για το κοντινό μέλλον; Υπάρχει κάποιο νέο έργο στα σκαριά;
Έχω ήδη σχεδόν έτοιμο ένα μυθιστόρημα. Θα πω γι’ αυτό μόνο δυο κουβέντες. Ο τίτλος του είναι «Άρωμα λεβάντας». Πιστεύω πως είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με «άρωμα Μάνης», που αφηγείται την πάλη των ηρώων της για απαλλαγή τους από το αποκρουστικό τους παρελθόν και από το βασανιστικό παρόν τους. Θα προσπαθήσω να εκδοθεί μέσα στο 2023.
-Ας κλείσουμε με τις ευχές σου για τη νέα χρονιά.
Εύχομαι υγεία στον καθένα χωριστά για τη νέα χρονιά. Ειρήνη, και να πάμε ένα κλικ μπροστά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Για όσους γράφουν εύχομαι δημιουργική διάθεση αμείωτη, εμπνεύσεις και επιτυχίες. Αγαπητή Αγγελική, ευχαριστώ για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου έδωσες να συζητήσουμε. Να είσαι καλά και να δημιουργείς.
Βρείτε την ποιητική συλλογή "Χρωμάτων αντίστιξη" του Άγγελου Λάππα στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://korali.com.gr
