Στις 12 Απριλίου 2022 έλαβε χώρα η ποιητική εκδήλωση "Ανοιχτά Θέατρα" στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός. Θα γνωρίσουμε το ποίημα "An evening at Empros" της Hlin Leifsdottir και το ποίημα "Μεταμόρφωση" της Χαρίτας Μήνη που ακούστηκαν εκείνη τη βραδιά και θα δούμε ένα βιντεάκι!
An evening at Empros- Hlin Leifsdottir
One day I went to Empros theatre, the one that is always free, to see what was on.
A man stopped me at the door.
“You can’t come in here,” he said sternly.
A well-dressed guest handed him a ticket. As he opened the door for him I got a glimpse of the stage and I was startled to see that it looked exactly like my living room.
“What are they showing?” I asked.
“Your life,” he said. “Go away. You were never invited to it.”
“But it’s my life,” I said. “Can’t I get a ticket?”
“You cannot afford it,” he said. “And it’s sold out.”
A passer-by greeted him. As he turned away to talk to him, I snuck inside.
“Ladies and gentlemen,” the presenter said. “Today we are showing the life and sorrows of number 2 billion and 56, as deciphered from her purchase history, online behavior and genetic profile.”
“What is this?!” I screamed.
“Oh there you are,” he said, grinning. “Just in time, exactly as predicted by our algorithms. Come up on the stage.”
As I walked up the steps, the old wooden tiles creaked like sad voices.
“In time for what?”
“In time to become a hologram.”
“A what?”
“A virtual copy of yourself. “Don’t worry, it’s just like being a ghost, only alive.”
“Why do you want me to become a hologram?”
“So that we can download your soul into our new virtual world.”
“My soul?”
“Yes. It’s been bought.”
“But I never sold it!”
“Oh, there was no need for that. It was all handled by a third party. We got it on a special deal along with your online behavior analysis. You pressed “I accept,” when downloading an app the other day, don’t you remember?”
“No,” I said. “Nobody reads these things.”
He laughed. “Fortunately not.”
The audience burst out laughing. When I noticed that they were all dressed like me and wearing a mask that looked like my face, I froze in fear.
“What’s the matter?” he asked, “Are you really that surprised that you are being played by us?”
Suddenly a great wind swept the theatre. It’s doors and windows were flung open, the creeks sounding like wounded animals. One by one, the wooden tiles began to loosen from the stage. As they were flung around the theatre, the audience fled screaming.
When they were all gone, I stood alone on the stage, wondering if I was dreaming as I witnessed the shutters and tiles arrange themselves back into place, except for the old wooden door. It transformed itself into a tree and took roots where the guard had stood before.
The old volunteer janitor walked into the building. “Oh, the door is gone?” she said. “Well, that’s good. I always say that a true theatre is supposed to always have an open door. Don’t they know that the ancient Greek theaters were free of charge?”
Familiar faces began to fill the seats. They looked at me with surprise, for they had only ever seen me in the audience.
“What is on show tonight?” one of them asked.
“My life,” I said. “I thought it was about time that I took it into my own hands.”
And for the first time since the start of this game of life, I began to play.
Ένα βράδυ στο Εμπρός (Μετάφραση)
Μια μέρα πήγα στο θέατρο Εμπρός, αυτό που είναι πάντα ελεύθερο, για να δω τι έπαιζε.
Ένας άντρας με σταμάτησε στην πόρτα.
“Δεν μπορείς να μπεις εδώ”, είπε αυστηρά.
Ένας καλοντυμένος επισκέπτης του έδωσε το εισιτήριό του. Καθώς του άνοιγε την πόρτα, έριξα μια ματιά στη σκηνή και συνειδητοποίησα έκπληκτη πως ήταν ίδια με το σαλόνι μου.
“Τι παίζει;” ρώτησα.
“Τη ζωή σου”, είπε. “Φύγε. Ποτέ δεν σε προσκάλεσαν σ’ αυτή την παράσταση”.
“Μα είναι η ζωή μου”, είπα. “Δεν μπορώ να βγάλω ένα εισιτήριο;”
“Είναι πολύ ακριβό για σένα”, είπε. “Άλλωστε, τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί”.
Ένας περαστικός τον χαιρέτησε. Καθώς γύρισε να του μιλήσει, μπήκα κρυφά μέσα.
“Κυρίες και κύριοι”, είπε ο παρουσιαστής. “Σήμερα παρουσιάζουμε τη ζωή και τους καημούς του αριθμού 2 δισεκατομμύρια και 56, όπως αποκρυπτογραφούνται από το ιστορικό αγορών του, τη διαδικτυακή συμπεριφορά του και το γενετικό προφίλ του.”
“Τι γίνετ’ εδώ;” ούρλιαξα.
“Να 'τη”, είπε χαμογελώντας ειρωνικά. “Πάνω στην ώρα, ακριβώς όπως προβλέφθηκε απ’ τους αλγορίθμους μας. Έλα στη σκηνή”.
Καθώς ανέβαινα τα σκαλοπάτια, οι παλιές σανίδες έτριζαν σαν θλιμμένες φωνές.
“Πάνω στην ώρα για ποιο πράγμα;”
“Για να γίνεις ολόγραμμα”.
“Τι πράγμα;”
“Ένα εικονικό αντίγραφο του εαυτού σου. Μην ανησυχείς, είναι σαν να είσαι φάντασμα αλλά ζωντανή”.
“Γιατί θέλετε να γίνω ολόγραμμα;”
“Για να κατεβάσουμε την ψυχή σου στον νέο μας εικονικό κόσμο.”
“Την ψυχή μου;”
“Ναι, ναι. Έχει αγοραστεί”.
“Μα δεν την πούλησα ποτέ!”
“Α, δεν ήταν απαραίτητο. Όλα τα χειρίστηκε ένας τρίτος. Την πήραμε με μια ειδική συμφωνία μαζί με την ανάλυση της διαδικτυακής συμπεριφοράς σου. Πάτησες «Δέχομαι», κατά τη λήψη μιας εφαρμογής τις προάλλες, δεν θυμάσαι;”
“Όχι”, είπα. “Κανείς δεν τα διαβάζει αυτά”.
Γέλασε. “Ευτυχώς”.
Το κοινό ξέσπασε σε γέλια. Όταν παρατήρησα ότι όλα τα άτομα ήταν ντυμένα σαν εμένα και φορούσαν μια μάσκα που έμοιαζε με το πρόσωπό μου, πάγωσα από φόβο.
“Τι συμβαίνει; ” ρώτησε, “Νιώθεις τόση έκπληξη που σε παίζουμε;”
Ξαφνικά ένας δυνατός άνεμος σάρωσε το θέατρο. Οι πόρτες και τα παράθυρα άνοιξαν απότομα τρίζοντας σαν πληγωμένα ζώα. Μία μία, οι σανίδες άρχισαν να ξεκολλούν απ’ τη σκηνή. Καθώς πετάγονταν γύρω γύρω, το κοινό τράπηκε σε φυγή ουρλιάζοντας.
Όταν έφυγαν όλοι, στάθηκα μόνη στη σκηνή. Αναρωτιόμουν μήπως ονειρεύομαι, καθώς έβλεπα τα παραθυρόφυλλα και τις σανίδες να επιστρέφουν στη θέση τους. Όμως, η παλιά ξύλινη πόρτα δεν επέστρεψε. Μεταμορφώθηκε σε δέντρο και ρίζωσε εκεί που πριν στεκόταν ο πορτιέρης.
Μια ηλικιωμένη εθελόντρια καθαρίστρια μπήκε στο κτίριο. “Έφυγε η πόρτα;” είπε. “Καλά έκανε. Πάντα έλεγα ότι ένα αληθινό θέατρο θα πρέπει να έχει πάντα την πόρτα ανοιχτή. Δεν ξέρουν ότι στα αρχαία ελληνικά θέατρα οι παραστάσεις ήταν δωρεάν;”
Οικεία πρόσωπα άρχισαν να γεμίζουν τις θέσεις. Με κοίταζαν με έκπληξη γιατί με είχαν δει μόνο στο ακροατήριο.
“Τι παίζει απόψε;” ρώτησε κάποιο άτομο.
“Τη ζωή μου”, είπα. “Νομίζω πως ήρθε η ώρα να την πάρω στα χέρια μου.”
Και για πρώτη φορά απ’ την αρχή του παιχνιδιού της ζωής, άρχισα να παίζω.
Μεταμόρφωση-ΧΑΡΙΤΑ ΜΗΝΗ
Φωτιά ο θυμός, οι φλόγες του
ως τα ουράνια πάνε
να κάψουν θέλουν την ψευτιά
απάτες κι αυταπάτες.
Ποτάμι, άγριος χείμαρρος
ξεχύνεται η οργή μας
να πνίξει θέλει το άδικο
που λιώνει τη ζωή μας.
Τυφώνας η αγανάκτηση
σαρώνει αλυσίδες
πέτρες αφήνει πίσω της
στρατόπεδα και πύργους.
Άνεμος, φλόγα και νερό
τη γη μεταμορφώνουν
το χώμα γίνεται πηλός
τα χέρια μας τον πλάθουν.
Οι πέτρες γίνοντ' υλικό
οικοδομής καινούριας
η φλόγα γίνετ' όραμα
ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Κι εμείς οι πλάστες κόσμου νέου
εργάτριες και τεχνήτρες
πλάθουμε από πηλό ομορφιά
κι από τη φλόγα τέχνη
τέχνη που θα γενεί μαμή
μιας άνοιξης καινούριας.
Η Χαρίτα Μήνη είναι κλασική φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην ψυχολογία. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, άρθρων και δοκιμίων. Το μεταφραστικό της έργο περιλαμβάνει ποικίλα ποιητικά και πεζά κείμενα. Έχει δώσει πλήθος διαλέξεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει εμφανιστεί και σε αρκετές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Αγαπάει την τέχνη, τον διαλογισμό και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Πηγές έμπνευσής της οι μύθοι, τα αρχέτυπα, ο έρωτας και οι κοινωνικοί αγώνες.
Ιστοσελίδα: www.hmeenee.com
FB: www.facebook.com/HaritaMeeneeAuthor
