Θα δούμε τρία υπέροχα κείμενα της Λουκίας Πλυτά. Διαμάντια στο συρτάρι!
ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΛΕΙΟΙ
Του πήραν τα χέρια και τον αέρα.
Παραδόθηκε κι αυτός στο τίποτα
και το αγάπησε,
όσο κανείς δεν αγάπησε,
μιας και κανείς δεν έτρεξε
να τον ορμηνέψει.
Τους αρκούσε να τον βλέπουν
χειροπόδαρα δυστυχισμένο
και ξεχάστηκε κι αυτό,
όπως ξεχνιέται το κακό και η συμφορά
την επόμενη ακριβώς ημέρα.
ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
Ίσως ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από ότι σε βαραίνει είναι να σιωπήσεις.
Πιάνεις το χερούλι και ανοίγεις την πόρτα προς τη σιωπή.
Την νοητική σιωπή.
Η σκάλα που εμφανίζεται μπροστά σου μοιάζει ατελείωτη και κάθε σκαλί της αντανακλά μια σκέψη σου.
Βουλιάζεις από τον φόβο στο σημείο που βρίσκεσαι και πριν ακόμα μετατοπίσεις τα πόδια σου εμφανίζονται ακόμα περισσότερες σκέψεις που θέλουν να σε πείσουν να μείνεις απαράλλακτος.
Απλή η διαδικασία της αποτυχίας, ξεκινά από τον εγκέφαλο και αυτός περήφανος για την πρωτιά που κατέχει πάνω σου φορά ολόχρυσο στεφάνι.
Σε ξεγελά, παρασύροντας κάθε νευρική απόληξη του σώματός σου στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξής σου.
Βαθύ το πηγάδι της γνώσης και το νερό του διάφανα αέρινο.
Τραυλίζεις μπροστά στο άγνωστο.
Πώς να ξεφύγεις από αυτό που σε κρατά ακίνητο και στην ουσία δεν γνωρίζεις, ώστε να κατευθυνθείς προς το όμορφα δομημένο αφού, ούτε αυτό το αναγνωρίζεις.
Ξάφνου η χαρά αγγίζει το δέρμα σου και εσύ νιώθοντας τον παλμό του φωτός, μετατρέπεσαι σε μουσική και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάθε γεγονός έξω από τον έλεγχο του φόβου.
Αναφωνείς με χαρά
Ο φόβος είναι ψευδαίσθηση!
Ο φόβος, ο όποιος φόβος, δεν υπάρχει!
Σ’ αυτό το σημείο γίνεται φανερό πως το όμορφο κατοικεί πέρα από την έννοια δύναμη.
Τρέφεται από την τρυφερότητα και αυτή ανοίγει διάπλατα για να περάσει ο αέρας της αλλαγής.
Τότε είναι που θυμάσαι πως η τελειότητα στο χορό ξεκινά από την απαλότητα στη κίνηση που ορίζεται από τη βούληση, εσύ, το σώμα σου να κυβερνήσεις.
Αναρριχάσαι σαν λιλιπούτιο φτερό ενσωματωμένο στον αιθέρα και ο κόσμος όπως τον γνώριζες είναι απίστευτα νεκρός.
Κοιτάς πίσω σου, η σκάλα αμύνεται, ζωντανεύει κάτω από το βάρος της απόφασής σου να απομακρυνθείς από το έρεβος. Λίγο πριν γκρεμιστεί, ανοίγει το στόμα της και ανακαλύπτεις στα κολλημένα υπολείμματα πως το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και της αιωνιότητας το χάδι, είναι -η σκέψη- πως η ζωή μοιάζει με κάτι βαρύ, σκούρο παχύ, και πως εσύ πρέπει να παλέψεις για να φθάσεις στην κορυφή.
Μα ευτυχώς, όσο μεγάλος και να είναι της ανακάλυψης ο πανικός, η πρώτη ηλιαχτίδα της καινούργιας μέρας γλύφει το πρόσωπό σου, φυτεύοντας διαμάντια στο χαμόγελό σου.
Και τότε αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι η ουσία της βροχής και πως κάθε τι που σε πόνεσε ή σε προσπέρασε ήταν μια πράξη θεατρική.
ΣΚΥΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ
Μετατρέποντας το έρημο και αδέσποτο σκυλί σε οικόσιτο, δεν σημαίνει απαραίτητα και την εισχώρηση του χαριτωμένου τετράποδου στο κέντρο του οίκου σου. Άλλωστε ο κήπος καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο στην καρδιά του.
Η απόσταση που εναλλάσσεται με ένωση δρα πάντα υπέρ των δεσμών.
Συχνές βόλτες και συνομιλίες ενδείκνυνται ως τρόπος θεραπείας σκύλου και εαυτού.
Με προσοχή φυσικά, γιατί ακόμα και αυτή η εποχή αντιδρά έντονα σε ανθρώπους που διακατέχονται από την τάση αγαπητικής συμβίωσης και μοιράσματος των εσώψυχων με τον εαυτό τους.
Αναμφίβολα σε άδεια κεφάλια, η έννοια σκεπτόμενη εφίδρωση μοιάζει με παραπέτασμα καπνού.
Η διαφορά σκύλου και ανθρώπου, τολμά να διαρρήξει τα μέχρι τώρα δεδομένα περί της αξίας των όντων, π.χ. η απλότητα του σκύλου προσφέρει την κατανόηση του ανθρώπινου πολύπλευρα τραυματισμένου μυαλού.
Ο σκύλος γνωρίζει ποιος τον αγαπά, ενώ ο άνθρωπος ακόμα και στην περίπτωση της αποκάλυψης της πραγματικότητας εξακολουθεί να αμφιβάλει.
Κάπως έτσι ο μύθος λυγίζει κάτω από τα πέλματα και οι μικρές μας επιγονατίδες δυσκολεύονται να συγκρατήσουν το σώμα μας. Εάν τώρα η σύγκριση ζώου και ανθρώπου μοιάζει ανεδαφική, ίσως και προσβλητική, η αιτία πάντα ήταν το προσόν νους.
Σε μια εποχή όμως που η επανάληψη κρατά τα λάβαρα μακριά από τα δεμένα χέρια των ανθρώπων, εύκολα πάλι αντιλαμβάνεσαι, πως ο σκύλος έχει ελαφρυντικό όταν επιμένει να προσφέρει αφειδώς τα ποσοστά ενέργειάς του ακόμα και σε ένα άμυαλο ή αχάριστο αφεντικό.
Ο άνθρωπος κανένα.
Ένα μυαλό, οποιοδήποτε μυαλό όταν αγωνίζεται υπέρ της εξέλιξης του εαυτού, απολαμβάνει τους κόπους του. Αργά ή γρήγορα μαθαίνει να ξεχωρίζει το χρήσιμο από το άχρηστο. Μαθαίνει να επιλέγει με γνώμονα την κατάκτηση της ευτυχίας.
Ουσιαστικά, όλα τα θέματα βρίσκουν την θέση τους στην εξέλιξη της οπτικής διαδικασίας.
Η οπτική αντίληψη σε προφυλάσσει και συγχρόνως εξιλεώνει τους πάντες και τα πάντα γύρω σου.
Η εκτεταμένη παρατήρηση όμως, προσφέρει διέξοδο, αναπτύσσοντας παράλληλα την ικανότητα διείσδυσης στα δρώμενα, στις αφορμές αυτών και κυριότερα στους λόγους και τις αιτίες αμφίδρομα επαναλαμβανόμενων καταστάσεων.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λουκία Πλυτά γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Σήμερα διαβιεί στην Αθήνα και εργάζεται στη Διοίκηση του Ο.Α.Ε.Δ. Αγαπά την ποίηση και την συγγραφή. Συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο Πύρινο Κόσμο, εκδίδοντας το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «ΕΚΔΗΛΩΝΩ ΠΡΟΘΕΣΗ» 2010 – (Συμβουλευτική ψυχολογία). Ποίηση : «χωρίς Αυτό…» - εκδ. ΟΣΤΡΙΑ 2014 / e-book «ΑΝΘΡΑΚΑΣ» - εκδ. Schooltime.gr / «Calcarea Carbonica» 2017 - εκδ. ΚΥΜΑ. Ποιήματα και άρθρα της δημοσιεύονται σε διάφορα blog, περιοδικά και ανθολόγια.
Διακρίσεις
(4ος Παγκόσμιος Διαγωνισμός Ποίησης "Κ. Π. Καβάφης" 2018 - βραβείο ΗΣΙΟΔΟΣ – ποίημα: ΣΤΡΑΦΤΑΛΙΣΜΑ) Θεατρικό μονόπρακτο: Ε.Γ.Ω. (Εγώ Γυναίκα Ωκεανός) - Συμμετοχή με έπαινο, στο Διεθνές Φιλοσοφικό Φόρουμ του Συλλόγου ΑΝΑΔΡΑΣΙΣ 2015 – (Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ) (υπό την αιγίδα του ακαδημαϊκού Ευάγγελου Μουτσόπουλου).
