Θα έρθουμε σ' επαφή με τέσσερα θαυμάσια αδημοσίευτα ποιήματα της Βίκυς Πρασίνου!
Μέλαινα χολή
Δυσκρασία χυμών
ποτίζει με αποχρώσεις του μαύρου
τις στιγμές μου.
Ατελείωτες μέρες δένονται μαζί
με ατελείωτες νύχτες
σε κουβάρι αξεδιάλυτου χρόνου.
Με μαρμάρινο κεφάλι
προχωράω παντού.
Νυχτερίδες πέφτουν στην άυπνη σκέψη μου
σαν τρωκτικά μέσα στη χαοτική τους συσκότιση.
Επιτέλους κοιμάμαι…
Ακούγοντας τον ήχο
σμπαραλιασμένου μετρονόμου.
Χαράσσω στον ύπνο μου μισοφέγγαρα
πάνω στο γκρίζο στέρνο του Κάποτε
και τα μαλλιά μου μπερδεύονται γλυκά
με δερμάτινα λουράκια από σταυρό.
Ονειρεύομαι γαλάζιες λάμψεις
από άγρια κυπαρίσσια
που καθρεφτίζονται πάνω
σε σκούρα ποτάμια οργής.
Ξυπνώ.
Με ξαφνικό αλύχτημα σκύλου
που μιλάει σε αδέσποτους αστερισμούς.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Μισό φεγγάρι στον ουρανό.
Ένας σταυρός από άστρα
χαμένη πυξίδα
μέσα στο σκοτάδι.
Και λίγο πιο ’κει
πάνω στον ουράνιο θόλο
το λαγωνικό του Σείριου
μου κρύβεται
πίσω απ’ τις ασημένιες του λάμψεις.
Το δέντρο
Είχα ένα δέντρο
μέσα στην αυλή του ανεκπλήρωτου.
Μέσα απ’ τις φυλλωσιές είχε κρυφή ματιά
με κοίταζε.
Μα η ματιά του έγινε μιλιά
τη σκέψη μου δοκίμαζε
και με ρωτούσε ν’ απαντώ
στη γλώσσα του ανεξήγητου.
Κι η σκέψη μου τότε έγινε πουλί
μες στα κλαδιά του φώλιαζε.
Της μοναξιάς του τη σιωπή
τραγούδαγε και φώναζε.
Κι η ζεστασιά του δέντρου πέτρα έγινε
και την καρδιά του πέτρωσε,
τους ήχους της Αγάπης μου
μες στη σιγή του έκλεισε.
Μα ο ήχος της Αγάπης δε φοβήθηκε
έγινε δάκρυ,
έγινε βροχή
και με γλυκό παράπονο στολίστηκε.
Και το παράπονο σε ρίζες πέτρινης καρδιάς
σαν ρίζωσε,
του δέντρου η σιωπή έγινε μιλιά,
η πέτρα του αγκαλιά
και στα κλαδιά του
μια Αγάπη φύτρωσε.
Είχα μια φωνή
Είχα μια φωνή,
είχα ένα αναποφάσιστο ψέλλισμα
που λαχταρούσε να γίνει της Αγάπης όνομα,
να γίνει αντίλαλος,
να ταξιδέψει πάνω απ’ τις σκιές,
πάνω απ’ τα βράχια,
πάνω απ’ την ανελέητη φθορά του καιρού
και του ανέμου.
Είχα μια φωνή,
που ήθελε να γίνει τραγούδι της Χαράς,
να μην γκρεμοτσακίζεται ποτέ ηττημένη,
σαν σπασμένη μελωδία
πάνω στα απόκρημνα λιθάρια του χρόνου.
Είχα μια φωνή, μα δεν ήταν αρκετή.
Χρειαζόμουν κι άλλες…
Φωνές, πνοές, κραυγές ή ικεσίες.
Χρειαζόμουν καινούριες γλώσσες.
Γι’ αυτό επινόησα ανύπαρκτους μέχρι τώρα ήχους.
Φθόγγους εκκωφαντικούς
που αντέχουν στη σιωπή,
φθόγγους σιωπηλούς
που αντέχουν στο αλαλάζον
και γοερό κλάμα της άρνησης.
Και με νεογέννητα ακόμη
τα καινούρια μου φωνήεντα και σύμφωνα,
με μια μουσική πρωτοσύστατη, πρωτοφανέρωτη
που με λαχτάρα έβγαινε
απ’ τ’ ορθάνοιχτο της προσδοκίας στόμα,
σε φώναξα για να μ’ ακούσεις.
Με την καινούρια μου αυτή φωνή σχημάτισα
το δικό σου όνομα
σαν μόνο με αυτή να άξιζε κάποιος να προφέρει
της Αγάπης και της Καλοσύνης
το άσπιλο σχήμα.
Σαν στάχυ
Λοξοδρόμησε για λίγο
απ’ τη συνηθισμένη σου πορεία.
Πάρε το δρόμο ανάμεσα στα χρυσαφένια στάχυα
να δεις πού βγάζει.
Θα δεις ότι είναι ο δρόμος μας.
Θα δεις…
Είναι τα στάχυα μας κι η χρυσαφένια μας δυνατότητα.
Θα σταθούμε μαζί μέσα σ’ ένα παλιό,
ολοστρόγγυλο αλωνάκι
και πάνω στις ξερολιθιές
θα χτίσουμε την πλούσια συγκομιδή
των λίθινων ημερών της Εγκαρτέρησης.
Μ’ ένα μαγικό αλέτρι
θα ξεριζώνουμε αγριόχορτα και δισταγμούς.
Μ’ ένα μαγικό φθινόπωρο
θα σπέρνουμε τη χρυσή βροχή της προσδοκίας.
Και σαν έρθει ο θερισμός,
θα μπουν οι θεριστάδες χρόνοι
μέσα στις κάθιδρες σκέψεις μας
για να συλλέξουν τη σοδειά τους.
Το δρεπάνι μη φοβηθείς…
Ούτε το απαλό ανέμισμα του ανέμου
σαν ξεδιαλέγει τον καρπό από τ’ άχυρα.
Ξέχνα τ’ άχυρα…
Άφησέ τα ελαφριά να στροβιλίζονται
με τη φορά του κόσμου.
Θα βρουν κι αυτά κάπου τη θέση τους.
Σκέψου μόνο τον καρπό…
Σκέψου πόσο έτοιμος θα είναι για μια γενναία συντριβή.
Σκέψου μέσα σου πόσο έτοιμη θα είναι μια απόφαση
να συνθλίψει τη μοναξιά,
να την κάνει σκόνη
και να την σκορπίσει πάνω απ’ τις πλαγιές των βουνών.
Πώς θα φωλιάσει μέσα στο ζεστό σου ύπνο,
η συντροφιά μιας ηλιαχτίδας.
Τότε θα κυρτώσει η άρνηση…
Τότε θα λυγίσει σαν στάχυ
μέσα στο χρυσαφένιο χωράφι της Αγάπης.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Πρασίνου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ψαρά. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι χρόνια στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης ως καθηγήτρια γλώσσας και λογοτεχνίας. Παράλληλα, συντονίζει μικρές ομάδες δημιουργικής γραφής για παιδιά. Εδώ και πολλά χρόνια γράφει ποίηση. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, τη βυζαντινή αγιογραφία και τη φωτογραφία συμμετέχοντας με έργα της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Το 2021 εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές με τίτλο «Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω» και «Παράλληλη Αναζήτηση» και τις δύο από τις εκδόσεις «Άλφα Πι».
