Θα δούμε ένα έμμετρο ποίημα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου. "Σκοτεινό δάσος"!
Σκοτεινό δάσος-ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σαν να βρίσκομαι μονάχος σ’ ένα δάσος σκοτεινό
ψάχνω χρόνια μα δεν βρίσκω μονοπάτι φωτεινό.
Γύρω δέντρα μαυρισμένα που απλώνουν τα κλαδιά
μ’ απειλούνε σαν πλοκάμια να μου πνίξουν την καρδιά.
Ψάχνω άνθρωπο να βρω μήπως χέρι μου απλώσει
κι απ’ του δάσους το σκοτάδι την ζωή μου να λυτρώσει.
Μα δεν φαίνεται κανένας γιατί όλοι είναι κλεισμένοι
ο καθένας στον εαυτό του κι εμείς είμαστε δυο ξένοι.
Δεν υπάρχει μια φωνή ν’ ακουστεί να με ξυπνήσει
το κακό το όνειρό μου από το μυαλό να σβήσει.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω η ζωή μου θα τελειώσει
με βαραίνει το σκοτάδι και φοβάμαι θα με λιώσει.
Θέλω μόνο να φωτίσει λίγο ο ήλιος την καρδιά μου
μη με βγάλει απ’ το σκοτάδι και την μαύρη μοναξιά μου.
Σα να βρίσκομαι μονάχος σε λαβύρινθο στενό
έχω χάσει πια το νήμα της ζωής το αληθινό.
Γύρω δρόμοι μπερδεμένοι που δεν βγάζουν πουθενά
πάλι απόψε θα γυρίζω σε σοκάκια χτεσινά.
Περπατάω μες στο πλήθος μα κανένας δεν γυρίζει
να κοιτάξει μια σκιά που μονάχη της βαδίζει.
Ψάχνω μόνο ένα χέρι λίγη αγάπη να μου δώσει
ένα βλέμμα σου ζητάω μα κι εσύ μ’ έχεις προδώσει.
Δεν υπάρχει μια φωνή ν’ ακουστεί, να με φωνάξει
να μου φέρει την χαρά, την ζωή μου να αλλάξει.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω μου τελειώνει τ’ οξυγόνο
το κενό είναι μπροστά μου και τα χέρια μου απλώνω.
Θέλω μόνο να φωτίσει λίγο ο ήλιος την καρδιά μου
μη με βγάλει απ’ το σκοτάδι και την μαύρη μοναξιά μου.
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
