Θα δούμε ένα ποίημα του Γιώργου Γρηγορόπουλου από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή του "Τα Ερωτικά". "Σαν να'σαι ξένη"...
Σαν να 'σαι ξενη - ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ιούνιος 2016
Πάντα θα σε θωρώ σαν να 'σαι ξένη,
όχι γιατί δεν αναγνώρισα το βλέμμα σου.
Αντίθετα…
Το αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα τόσο βαθιά
που με βυθίζει στάλα-στάλα στην άβυσσο της μοναξιάς μου.
Θα σε θωρώ σαν να 'σαι ξένη,
γιατί ακόμη οι σκιές χορεύουν στο δωμάτιο,
το διπλωμένο πανωσέντονο ισορροπεί στην άκρη του κρεβατιού,
το μαντήλι κρεμασμένο πάλλεται απ’ τη βαριά ανάσα της σιωπής μου,
κείνο το κάδρο ακόμη πώς τοιχώνεται στο μαξιλάρι
και δημιουργεί απελπισία και δημιουργεί μια αίσθηση επαφής.
Ναι, θα σε θωρώ σαν να 'σαι ξένη για το χαμόγελό σου
που με δήμιο της ψυχής μου ομοιάζει,
την χαρακώνει ανεξίτηλα ως τον ορίζοντα της ύπαρξής μου.
Θα σε θωρώ λοιπόν,
με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που το φεγγάρι αρνείται τον ήλιο,
ζυγίζοντας στις παλάμες του την παλίρροια,
όπως την ώρα που τα πλοία λύνουν τους κάβους τους,
αφήνοντας πίσω τ’ απόνερα του νόστου
να πλήττουν, να ανακυκλώνονται,
να αναβιώνουν τις σαλεμένες ελπίδες των γλάρων,
ή όπως ο φάρος που γκρεμίζεται στο θαρραλέο σ’ αγαπώ των ναυαγών,
στις πλανεμένες ικεσίες τους που έσυρε ο αγέρας ως τα βράχια σου.
Πάντα θα σε θωρώ σαν να 'σαι ξένη,
γιατί οι πληγές μου αναβλύζουν άνοιξη
και φλογερούς χειμώνες ξαγρύπνιας μέσα στη λάβα των ματιών σου,
γιατί τα χέρια μου μυρώνουν αμήχανα ευχές που εξοριστήκαν
μες στους βαλτότοπους του φόβου.
Θα σε θωρώ σαν να είσαι ξένη,
καθώς υφαίνω της Κλωθούς τ’ αποκαΐδια πάνω στα χνάρια σου
κι εσύ, να μανταλώνεις τα όνειρα στους ύφαλους της αποξένωσης
και να σκορπάς του έρωτα την τέφρα σαν χρυσόσκονη
ψηλαφίζοντας την απουσία που θωρείς... μες στο δικό μου βλέμμα
Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή " Τα Ερωτικά"
