Θα δούμε οκτώ ποιήματα της εκπαιδευτικού-ποιήτριας Πόπης Παντελάκη από την επερχόμενη ποιητική της συλλογή "η Ένδον χώρα"!
Από βασιλική γενιά
Τι είναι αυτά τα βουνά
που έρχονται ξαφνικά κατά πάνω μας ;
Αυτή η απειλή σαν Δαμόκλειος σπάθη
επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων ;
Η νύχτα Σαλώμη απλώνει
τα μαύρα πέπλα της σκεπάζοντας
τα όνειρα
Σαγηνευτική η πανσέληνος
Οι άνθρωποι ακουμπούν τις μάσκες
στο κομοδίνο
Πρόσωπα παραμορφωμένα
από τον κάματο της μέρας
και την αγριότητα των καιρών
Χρόνια μας πότιζαν κώνειο
σε μικρές δόσεις μέσα σε άκρατο οίνο
Τώρα γίναμε ανθεκτικοί στις επιθέσεις
των λύκων
Τώρα έφυγε ο φόβος
και η αλήθεια λάμπει χιλιάδες ήλιοι μαζί
Ανακαλύψαμε τις ρίζες μας
Είμαστε από βασιλική γενιά
Η μικρή υφάντρα
Έγινες σκιά μου μοναξιά
νιώθω τα παγωμένα σου δάχτυλα
στο δέρμα μου
εισχωρείς στους πόρους ύπουλα
Προσπαθώ να ξεφύγω μάταια
στο ξέφρενο πλήθος
στα φώτα
στις μουσικές
σε έρωτες θνησιγενείς.
Μα εσύ δουλεύεις μερόνυχτα
ακούραστη αράχνη
εντός μου
μικρή υφάντρα υφαίνεις
τον μαύρο ιστό σου
Ο δήμιος
Με κατασκοπεύεις
Σε βλέπω από το παράθυρο
φοράς καπαρντίνα, ρεπούμπλικα
μαύρα γυαλιά
Έχεις ύφος αδιάφορο δήθεν
Καπνίζεις
Ξέρω ότι είσαι πάντα εκεί
εαυτέ μου
σκιά μου
δήμιε
Με παρακολουθείς νυχθημερόν
Ψάχνεις να βρεις λάθη
Και στο πρώτο ολίσθημα
Να με στήσεις στον τοίχο
Θα σταθείς απέναντι
με βλέμμα παγερό
και θα στοχεύσεις
κατευθείαν στην καρδιά
The executioner
You are spying on me
I can see you from my window
You are wearing a gabardine
a trilby hat - black glasses
your style is rather careless
smoking
I know you are always there
You are my alter ego
my shadow
my executioner
You are spying on me day and night
Waiting to see my mistakes
and when you find me guilty of fault
you set me against the wall
You stand opposite
Eyes frozen
Aiming at my heart
Η δίνη του χρόνου
Ο χρόνος χλευάζει την αδυναμία μας
ταπεινώνει το υπερτροφικό εγώ
και την ατίθαση νεότητα
Ανάλγητος μας αιχμαλωτίζει σαν μικρές αράχνες
σε κολώνες πάγου
Στημένο το παιχνίδι
άνισο
Αόρατος ο εχθρός χτυπάει ύπουλα
μας παραδίδει στη φθορά γυμνούς ανυπεράσπιστους
η χάρη των κινήσεων χάνεται
τα χρώματα ξεθωριάζουν
οι ορίζοντες στενεύουν
Τι κι αν προσπαθήσαμε να χτίσουμε πύργους ψηλούς
ν ' αγγίξουμε τα σύννεφα ;
τι κι αν ονειρευτήκαμε να γεννήσουμε φως ;
η δίνη του χρόνου μας καταπίνει αδηφάγο στόμα
Το δέντρο της ελευθερίας
Αφηνιασμένα τ’ άλογα των πολεμιστών
Θα χλιμιντρήσουν μ’ αφρισμένα στόματα
Χαίτες στον άνεμο
Ιαχές θα σχίζουν την διάφανη ατμόσφαιρα
Άγγελοι θα κατεβαίνουν τις σκάλες
τ' ουρανού
Θα ηχήσουν δυνατά οι σάλπιγγες
και τα τείχη θα καταρρεύσουν
Τα λιβάδια θα ποτιστούν με αίμα
αθώων
Θα φυτρώσουν παπαρούνες
και σαρκοβόρα φυτά
Η γη θα γίνει εύφορη από το λίπασμα
τόσων νεκρών
Εκατόμβες θυμάτων χρειάζονται
Για να θεριέψει το δέντρο της ελευθερίας
Το πάθος εφορμά
Η ζωή βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια
στην αυτοκαταστροφή
Η αθωότητα στην ενοχή
Τυφλά πουλιά χτυπιούνται στους τοίχους
της μοναξιάς
Κι όμως ένα βλέμμα σου αρκεί
για να γίνουν θρύψαλλα οι σταλακτίτες
της καρδιάς
Λειώνουν οι πάγοι καθώς το πάθος εφορμά
με τη δύναμη χιλιάδων ήλιων μαζί
Και παραδίνομαι
Επιδέξιος χορευτής
Καταπονημένος ο άνεμος από τις περιπλανήσεις του
στις πολιτείες των ανθρώπων
και τις ερήμους όπου ανθίζει ο μοναχικός κάκτος
Στις πόλεις ευδοκιμεί ο άνθρωπος μονάχους μονάχους
Συνομιλεί συχνά με τον καθρέφτη και με τον άγγελό του
Τ' απογεύματα ποτίζει κάτι καχεκτικά φυτά στο
μπαλκόνι
Κάθεται πάντα στην ίδια πολυθρόνα
Διαβάζει την χτεσινή εφημερίδα
Δεν αλλάζει τίποτα
Κι όλα αλλάζουν με τρομακτική ταχύτητα
Μόνο ο άνεμος του ψιθυρίζει τρυφερά λόγια
στο αυτί
Σαν επιδέξιος χορευτής στροβιλίζεται γύρω του
σαλεύοντας τις κουρτίνες
Φθορά
Τώρα σιωπή
Ατόνησε το σώμα
χάθηκε η ελαφίσια χάρη
η ομορφιά που έσβηνε τον ήλιο
Αυτό το σώμα που παραδινόταν
στον έρωτα με τρέλα και ηδονή
και σαν φλεγόμενη βάτος
άναβε όλη τη νύχτα
Τώρα βαριά η σιωπή
Ας με ξεπλύνει η βροχή των άστρων
Ας με φυγαδεύσει η συνωμοσία του σύμπαντος
σε έναν άλλο παράλληλο κόσμο
Όπου η φθορά είναι ανύπαρκτη διαδικασία
