Θα δούμε εννέα υπέροχα αδημοσίευτα ποιήματα του Χρήστου Ντικμπασάνη!
ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Πού είναι η αγάπη μου; Πού είναι η καλή μου;
Πού είναι τα εξωτικά τραγούδια της;
Η αγάπη μου τραγουδούσε τον έρωτά μας
Τώρα μου την έκλεψε κάποιος αστερισμός, κάποια γη άλλη
Άραγε θ’ αντηχεί τώρα η φωνή της μέσα στο άπειρο;
Ο πλανήτης υποφέρει χωρίς αυτήν
Τα άσματά της δε φθάνουν πια
στις κορυφές των βουνών, στων ωκεανών την άβυσσο
Δεν απαλύνουν τις πλανεμένες καρδιές των ερωτευμένων
Αγάπη μου, άσε τα τραγούδια σου να ξεπηδήσουν
μέσα απ' τις απέθαντες μνήμες μας
Άρπαξε της άρπας το φτερό
και πέταξε πάνω από τ' αστέρια
Τραγούδησε, παίξε την άρπα, τραγούδησε
γλυκά τραγούδια του έρωτα
Εσύ που ξέρεις να πιάνεις το λυγμό απ' το λαιμό με ξόρκια
Άσε το άσμα σου ελεύθερο να διαπεράσει το λαβωμένο κορμί μου
Σε χίλια έτη φωτός από τώρα
σου υπόσχομαι πως θα συνευρεθώ
με τη φωνή σου
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΟΡΑΜΑΤΩΝ
Χαμογέλα ψυχή μου!
Να η Παλλάδα Αθηνά με το φίδι στο χέρι!
Επάνω στα βελούδινα στήθη της
θ' ακουμπήσουμε τον καημό μας,
τους λάθους στοχασμούς μας,
τα ταξίδια μας στο άπειρο που δεν ευόδωσαν
Θα της ζητήσουμε να μας εξηγήσει με την σοφία της
τους οιωνούς του σκότους
που αργοσέρνεται επάνω στα όνειρά μας
Θα καθίσουμε μαζί της να μας ερμηνεύσει
τις λέξεις που χάσαμε στο βάθος
των δακρυσμένων ματιών μας,
τις φλόγες που έσβησαν σχεδόν
στα βάθη της καρδιάς μας
Ύστερα θ' ασχοληθούμε μ' ένα σωρό
πόθους, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, ακυρωμένες υποσχέσεις
φερμένες απ' τις ακρονυχίδες του Σύμπαντος
Θα ζητήσουμε απ' τη θεά ν' ανάψει γι' άλλη μια φορά
τα θυμιατήρια των λησμονημένων αναζητήσεών μας,
να μας οδηγήσει, πιάνοντάς τα πικραμένα χέρια μας,
ψάλλοντας αειθαλείς ψαλμωδίες.
Τα οράματά μας που δεν τολμήσαμε ν' αγγίξουμε
να ζωντανέψει
ΔΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΧΕΡΙΑ
Παραμερίζοντας τα γεγονότα,
πρόβαλε ξανά η Ελευθερία
γλυκιά και ευάλωτη σα μουσκεμένο βιβλίο
Περιγράφοντας τα παρωχημένα όνειρα
της πατρίδας μου, όρμησε στην αγκαλιά
ενός ανήσυχου Μαρτίου
Την ώρα που της εξιστορούσα την απολογία μου
τα φαντάσματα των προγόνων μου χόρευαν τριγύρω
Το βαρύθυμο φεγγάρι φάνηκε να μιλάει
για την παλιννόστηση των οραμάτων
ενός έθνους τυραννισμένου και χλωμού
απ' τον πυρετό των ημερών της θλίψης
Ξαφνικά εμφανίστηκε ο μελλοντικός μου εαυτός
Βγήκε στο μισοσκότεινο ξέφωτο
των ακρωτηριασμένων πόθων μου
και της σακατεμένης μου ψυχής
Σκόρπισε τριγύρω τους ανθούς μιας επαναστατημένης ζωής
Είχε να πει πολλά. Είχε ανάγκη να μιλήσει
για δυο χέρια χωρίς δεσμά
για ένα κομμάτι ζεστό ψωμί
για δυο πόδια χωρίς αλυσίδες
Ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
Στη θανάσιμη φλόγα του σε τυλίγει ο ξεσηκωμός
Έκπληκτος στέκεσαι χλωμός κι ευτυχισμένος
μπροστά στους οργισμένους συντρόφους
που περιστρέφονται γύρω σου
Παύεις να είσαι σιωπηλός
Δεν είσαι μονάχος σου πια
Μέσα σε αυτήν τη χώρα των θανάτων
γέμισε η ζωή σου φωτιά γνήσια κληρονόμο
τεσσάρων αιώνων ερειπίων και αδικίας
Της ημέρας οι μεγάλες ρίζες
ξαφνικά αναβλύζουν απ' την ψυχή σου
Φανερώνουν ό,τι κρυμμένο έχεις μέσα σου
Έτσι που ένας λαός γαλανόλευκος
από εσένα μόλις αναγεννιέται
Μεγαλοπρεπή εσύ τόσων αιώνων σκλάβε
στο γόνιμο κύκλο της ιστορίας εισέβαλες υπερήφανος,
αποτελειώνοντας μια τυραννία τόσο ζωντανή
που μοίραζε αφείδωλα θλίψη και φθορά!
ΩΔΗ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ
Ελλάδα, χώρα μου
είναι η ψυχή σου ένα δοχείο γεμάτο αλάτι διψασμένο
Ένα κελάρι είσαι γεμάτο τσαμπιά
μεθυσμένα απ' το κρασί που δεν έκαναν ακόμη
Δεν έχω να σου χαρίσω παρά μόνο την άκρη της νύχτας μου
και των ονείρων μου την τρικυμία
Όνειρα σκονισμένα που τρέχουν σα μαύροι καβαλάρηδες
ντυμένοι με μανδύες αποτυχιών
Ελλάδα, χώρα μου
μπορώ να σ' αγαπώ μόνο με φιλιά, σταφύλια και ελιές
μουσκεμένες απ' τη βροχή,
κοιτώντας τις αδιάκοπες επιβουλές ξένων κτητόρων
Μπορώ να σ' αγαπώ μόνο
με αφρισμένα κύματα, ηρωικές στιγμές
και το γαλανόλευκο χρώμα της σημαίας σου
σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ μόνο
μέσα από θλιβερούς γύψινους τάφους μορφών
με βουλιαγμένες καρδιές απ' την αδικία και την σκλαβιά
Ελλάδα, χώρα μου
Με μια φωνή νυχτερινή, με μια κραυγή
άκληρου πουλιού μέσα στην καταιγίδα
με μουσκεμένες φτερούγες
προσπαθώ να προστατέψω τα οστά μου
Αδιάκοπα ξεχύνομαι μέσα σε κάτοπτρα
όπου κάποιοι μαχητές με ακολουθούν
Με πλημμυρίζεις από ήλιο, κλωνάρια αμπελιών,
φύλλα ελιάς και γλώσσα που φλέγεται
Είσαι ένας ακάνθινος σταυρός κι ένα γαλανόλευκο σπαθί
κυματιστό στην αφή και στον πόθο
Έλα, ντύσε την ψυχή μου
με ματωμένα ρόδα και τεφροδόχους
Έλα καβάλα σ' ένα ατίθασο άτι
και μ' ένα μισοπεθαμένο περιστέρι στο χέρι σου
ΤΟ ΡΑΜΦΙΣΜΑ
Ταξιδεύω στις πληγές του κορμιού σας
ηρωικές μορφές
Στου χρόνου το κύλισμα
τα τραύματά σας ανοίγουν παράθυρα
απ' όπου μπορώ να δω τις σκιές
που πάντα με τρόμαζαν
να πλημμυρίζουν με φως
Βάζουν μπουρλότο
στη ναυαρχίδα του φόβου μου
Άλλοι Κανάρηδες αυτοί
Μ' εκρήξεις γεμίζουν την καρδιά μου
Κρύβουν στο στήθος μου την ελπίδα,
γαλάζιο πουλί
που αποζητά ανυπόμονα
να ραμφίσει το άπειρο
Ο ΑΓΩΝΑΣ
Θαρρείς πως ήταν μόλις χθες
που ξεκινήσαμε
αρματωμένοι, άτρωτοι, ατρόμητοι
μέσα απ' το όνειρο που χτίσαμε
για την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη
Νίκες και τρόπαια μας προέτρεπε
να κατακτήσουμε ο Θούριος του Ρήγα
Στρατεύματα οι ελπίδες μας
τ' άπαρτα κάστρα γκρέμιζαν
Οι μπρατσέρες μας άστραφταν περήφανες
Στον ούριο άνεμο αφήνονταν ν' αρμενίσουν
Με τι λαχτάρα τον πόλεμο σχεδιάσαμε!
Πόσες Ιφιγένειες οδηγήσαμε στη θυσία!
Ποιας Τροίας τα τείχη εκπορθήσαμε
μ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο Δούρειο Ίππο!
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Πατρίδα μου επιστρέφω πίσω
σ' εσένα το αίμα μου
Σε ικετεύω σα δακρυσμένο παιδί τη μάνα του
Φύλαξε αυτήν την τυφλή ματιά, αυτό το χαμένο μέτωπο
Βγάλε με στον κόσμο ν' ανταμώσω τα παιδιά σου,
να περιθάλψω εκείνα που έπεσαν
με χιόνι γεμάτο το ματωμένο στόμα τους
Βγάλε με να φέρω το άστρο σου στους πληγωμένους ήρωες
Σήμερα θέλω να προτάξω την άθλια υπόστασή μου
στους εχθρούς των πόθων σου
Θέλω να σου χαρίσω τις λάμψεις της νύχτας μου,
να επιβιβαστώ στο καράβι του μεγαλείου σου
Πατρίδα μου θέλω
να μεταμορφώσω τους ίσκιους μου σε υπάρξεις
Χώρα μου θέλω να γονιμοποιήσω τα ρόδα σου
Θέλω να σ' αγκαλιάσω γύρω απ' τη σφιχτή σου μέση,
να χαϊδέψω τα πόδια σου τα ψημένα απ' τη θαλάσσια άρμη,
ν' αγγίξω την ελιά και τον αμπελώνα σου, να κοιτάξω μέσα τους
Θέλω να ψηλαφίσω το λεπτεπίλεπτο άνθος του ονείρου σου
Θέλω να ζωντανέψω τον παγερό ήχο
απ' τις καμπάνες των ερημωμένων εκκλησιών σου
Πατρίδα μου! Πατρίδα
των απανταχού πικραμένων
κυκλωμένη από θάλασσα και μαρτυρικά νησιά
για εσένα θα σμίξω με το υψιπετές σθένος του αετού,
με τα επαναστατημένα χέρια των ηρώων που έγιναν αγάλματα
Πατρίδα μου φύλαξε τα ελπιδοφόρα στάχυα σου
απ' τα χώματα που οργώνει το πεπρωμένο
στη μικρή μα ένδοξη γη σου
Προστάτεψε το θείο φως
που εκπέμπει η απεραντοσύνη
της μόλις αφυπνισμένης Άνοιξης
ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΚΙΝΗΣΙΑ
Θαρρείς πως ήταν χθες που ξεκινήσαμε
για το μεγάλο ραντεβού με την Ελευθερία,
ζωσμένοι με τη βαριά αρματωσιά των οραμάτων μας,
άτρωτοι, ατρόμητοι, υπέρμαχοι
μιας ζωής που χάσαμε πριν από αιώνες
Το όνειρο θέλαμε να ξανακτίσουμε
για μια Ελένη, για μια Ιθάκη, για μια Τροία,
για μια Ρούμελη, για μια Τριπολιτσά
Νίκες, τρόπαια, ενότητα ζωντάνευαν οι χρησμοί του Θούριου
Στρατεύματα οι ελπίδες μας που ήξεραν καλά τον κλεφτοπόλεμο
να παίζουν στις ματωμένες βουνοκορφές της πατρίδας μας
Τα κάστρα σε λίγο θα φωταγωγούνταν
με τ' απρόσμενα φώτα της τιμής και του χρέους
Ο ούριος άνεμος της ανεξαρτησίας θα φυσούσε
σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου,
φέρνοντας το μαντάτο του
Με τι λαχτάρα αυτόν τον πόλεμο ξεκινήσαμε
Τρελοί, γενναίοι με πόθο για ελευθερία σχεδιάσαμε
το χάρτη της αποδέσμευσης απ' την σαρκοφάγα τυραννία
Πόσες Ιφιγένειες αλήθεια θυσιάσαμε
για ν' αποπλεύσουν ευοίωνα τα πλοία των ονείρων μας!
Σήμερα ο Θούριος έχει σωπάσει
Τα μπρίκια σαπίζουν στο βυθό των λιμανιών και των μουσείων
Τη λάβα των αρμάτων δεν τη δροσίζει πια ο άνεμος της μάχης
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Ντικμπασάνης είναι καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας και μελετητής των θρησκειών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961, όπου και τελείωσε τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος (MTh) στη Θρησκειολογία και υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας. Από το 1989, χρονιά που εργάστηκε σε ραδιοφωνικό σταθμό της συμπρωτεύουσας, αρθρογραφεί τακτικά στον ειδικό, κυρίως, τύπο και έχει διατελέσει υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Θεσσαλονίκης (ΤΕΔΚΝΘ). Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά: Γεύση, Επιστήμη & Τεχνολογία, Βιβλίο & Media, Information, Τουριστική Αγορά, Γαιόραμα, Εδώ Ελλάδα (περιοδικό για την ομογένεια, όπου διετέλεσε και αρχισυντάκτης), Τρίτο Μάτι, Ανιχνεύσεις, Άβατον, Strange, Μυστική Ελλάδα, Ζενίθ κ.ά. Γράφει ποίηση, δοκίμια, μελέτες και διηγήματα. Ποιήματα και δοκίμιά του έχουν παρουσιαστεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, ενώ πολλά ποιήματά του έχουν δραματοποιηθεί από τους θεατρικούς θιάσους «ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ ΕΞ ΑΜΑΞΗΣ» και «ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ», οι οποίοι είναι μέλη της Ένωσης Ερασιτεχνικών Θεατρικών Σχημάτων Μακεδονίας-Θράκης. Επίσης, ο Χρήστος Ντικμπασάνης έχει συμπεριληφθεί στη ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ των εκδόσεων ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ, καθώς και στο «WHO’S WHO» των δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βιβλία: Ο Υπομνήμων (ποιήματα) 1984, Απόδραση στην Πολιτεία του Ανθρώπου (μελέτη), 1986, Θρύψαλα Από Πράσινο Γαλαξία (ποιήματα), 1991, Συναυλία στην Άκρη της Νύχτας (ποιήματα), 1994, Οφιολατρεία-Η Λατρεία του Μεγάλου Φιδιού (δοκίμιο), 2002, Η Αναρρίχηση του Τείχους (ποιήματα), 2002, Ηθοκυβερνητική: Ο Δρόμος προς τον Μετάνθρωπο (δοκίμιο), 2003, Απόκρυφος Αδάμ: Ο Άνθρωπος των Γνωστικών Κειμένων στο Πέρασμα των Χρόνων, (δοκίμιο), 2003, Τέρατα και Δράκοι (δοκίμιο),2011, Η Αποστροφή και το Προσκύνημα - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2011, Ζώα-θεοί,Ζώα Ιερά (δοκίμιο), 2012, Νόγκα - Το Ξύπνημα του Εφιάλτη, (μυθιστόρημα), 2017, Φυγή στο Ανέφικτο - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2020, Ο Θεριστής της Άνοιξης (ποιήματα) , 2020. Έχει συμμετάσχει με κείμενά του στα συλλογικά έργα: Ιστορία του Μέλλοντος, Ο Μαγικός Κόσμος των Ονείρων, Τα Μυστήρια του Χρόνου, Παράδεισος και Κόλαση, Μυστικά της Διατροφής, Ο Άγνωστος Μέγας Αλέξανδρος, Μυστική Τεχνολογία κ.ά. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) με έδρα την Αθήνα και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Ε.Λ.ΘΕ.). Η ζωή και το έργο του εμπνέονται πάντα από τη μεγάλη αγάπη του προς τον άνθρωπο, τη φύση, την ανθρωπολογία, τη μυθολογία και ιδιαίτερα την έρευνα της ιστορίας των θρησκειών και των άλλων κλάδων της θρησκειολογίας. Επιπλέον έχει τιμηθεί με σημαντικά πανελλήνια και παγκόσμια βραβεία. Το έτος 2003 τιμήθηκε με το βραβείο του Συνδέσμου Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα, τον Α΄ έπαινο στον 3ο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης, που διεξήχθη στο Μόναχο, και τον Α΄ έπαινο στον Η΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «ΚΟΥΡΟΣ ΕΥΡΩΠΟΥ», που διεξήχθη στο Κιλκίς από την ΜΚΕ «ΤΕΧΝΗ» και το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2021 βραβεύτηκε με το 2ο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης, το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον εκδοτικό οίκο «ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ» και τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση για τον πολιτισμό «ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ». Επίσης βραβεύτηκε για την ποίησή του στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργανώνει κάθε χρόνο η INTERNATIONAL ART SOCIETY & ACADEMY. Επιπλέον έχει τιμηθεί με σημαντικά πανελλήνια και παγκόσμια βραβεία και έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε διάφορα Συνέδρια Πανελλήνια και Διεθνή, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και Διεθνή Λογοτεχνικά Συνέδρια που διεξήχθησαν επί σειρά ετών στην Αρχαία Ολυμπία.
