Ένα πανέμορφο ανέκδοτο ποίημα του Γιώργου Αλεξανδρή θα δούμε σήμερα. Άκρως ανοιξιάτικο! "Με τον ήλιο"!
Με τον ήλιο -ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο,
η άνοιξη μου γνέφει και μου χαμογελά
και στέλνει στο περβάζι μου
με δυο μικρά πουλιά,
απόκοσμο κελάηδημα, ουράνια χαρά.
Στον απέναντι το φράχτη ο ήλιος
σγουρόμαλλο μικρό τρελό παιδί
έπαιζε με την τριανταφυλλιά.
Βάφτηκε με μύρια χρώματα,
μέθυσε με τ’ αρώματα
και ξεχάστηκε στη φυλλωσιά.
Κατηφόριζε ανέμελο αγέρι
βάρκα με κουπιά κλαδιά
και με φύλλα για πανιά.
Σκάλωσε κι αυτό στην τριανταφυλλιά,
του ’κλεισε το μάτι κι ο ήλιος πονηρά
κι έμεινε κι ανέμιζε στα ξέπλεκα μαλλιά.
Ξετρελάθηκαν απ’ τα ψηλά,
δυο μικρά χελιδονάκια
με το γλυκό το κρυφομιλητό,
με το φως και με το θάμα
κι άφησαν το τρελό κυνηγητό
κι έσμιξαν με τ’ άλλα δυο
στης τριανταφυλλιάς τα κλώνια.
Απ’ την πάνω γειτονιά φωνές,
ανάσες ψίθυροι παλλικαριές.
Απειλούσαν τ’ αγόρια με βρισιές
και κοκκίνιζαν ξεπεταρούδια κοπελιές.
Έψαχναν στις πλεξούδες του ήλιου τις ξανθές
λαχτάρες και πρωτόφαντες χαρές.
Και κατέβηκα να δώσω χέρι,
να σκαρφαλώσει ο ήλιος πιο ψηλά.
Θε μου τι μάγια ήταν όλα αυτά;
Στου τριαντάφυλλου τα φύλλα
φεγγοβολούσε η δική σου η ματιά
κι όλα άρπαξαν φωτιά.
Και ανέβηκε ο ήλιος την πρώτη του οργιά,
ξέφυγε τ’ αγέρι στην πίσω τη βραγιά
σπάθισαν και τα χελιδόνια ακόμη πιο ψηλά
και μείναμε μόνοι στην τριανταφυλλιά,
θεέ μου τι χαρά!
