Θ'ακούσουμε την απολογία του ποιητή Μιχάλη Δήμα απέναντι σ'ένα στιχάκι , που το άφησε παραπονεμένο σ'ένα συρτάρι...
Απόδραση-ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΑΣ
Ούτε πρώτο στη συλλογή
ούτε και τελευταίο
Στριμώχτηκε μες στα πολλά
Ίσως κι εγώ να φταίω
που το παράτησα εκεί
κι έμεινε ξεχασμένο
στη χάρτινη τη φυλακή
ισόβια κλεισμένο
Δεν αξιώθηκε τιμή
δε μπήκε σ’ άλλα χείλη
Κανείς δεν είδε μια στιγμή
πως κάτι του οφείλει
Λίγο αέρα, λίγο φως
έστω μόνο ένα βλέμμα
Το χάδι, τ’ αποτύπωμα
από ανθρώπου δέρμα
Κι άρχισε να μαραίνεται
να χάνεται, να σβήνει
και τη σελίδα που έπιανε
ολόλευκη ν’ αφήνει
Οι λέξεις δραπετεύσανε
σαν από στοά υπόγεια
Πέταξαν το μελάνι τους
και ξαναγίναν λόγια
Διαλύθηκαν σε συλλαβές
και δίφθογγα ζευγάρια
Σαν ένοχους που προσπαθούν
να σβήσουνε τα χνάρια
Κι ύστερα μείναν μόνα τους
τα γράμματα κι οι τόνοι
Αλλοπαρμένοι που γυρνούν
αδέσποτοι και μόνοι
Μονάχα σκόρπιες συλλαβές
που ασύλληπτες γυρίζουν
κάποιοι είπαν να συλλάβουνε
για να τις συλλαβίζουν
Πολλές έπεσαν θύματα
σ’ αφύλαχτες διαβάσεις
Μπροστά σου πτώματα θα δεις
αν τύχει να διαβάσεις
Κάπου γυρνά σα φάντασμα
και μια περισπωμένη
Δεν ησυχάζει ούτε στιγμή
νέα ζωή προσμένει
Ευχαριστούμε τον ποιητή Μιχάλη Δήμα που μοιράστηκε με το ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ το ακυκλοφόρητο ποίημά του.
