Θα δούμε ένα σατιρικό ποίημα του Αντώνη Αναπλιώτη. Ο ποιητής γεννήθηκε το 1887 στο Ναύπλιο κι έφυγε για τους ουρανούς το 1951 στην Αθήνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Λεκόπουλος. Η ηρωίδα του, η Νιαρνιάραινα, ήταν γυναίκα ενός άντρα με το πιο άχαρο επάγγελμα, ενός "κορακιού" όπως λέμε...
Η Νιαρνιάραινα- ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΑΠΛΙΩΤΗΣ
Η κυρα-Νιαρνιάραινα
Η ξαδερφο-Χάραινα,
Ψυχο-ψυχικάραινα,
-Ολουνών ξαδέρφισσα,
-Ολουνών συγγένισσα
Κι ολουνών κουμπάρα,
Η κυρά-Νιαρνιάραινα,
Του Γιώργη του Νιαρνιάρα,
Που είχε μαραγκούδικο,
Ξυλοπελεκούδικο,
Πεθαμενατζούδικο,
Στο στενό του Χρόνη.
Που τον αγαπούσανε,
Και τον εχτιμούσανε,
Και...τον προτιμούσανε
Φίλοι και γειτόνοι...
Αν κανείς δεν μπόραγε,
Αν κανείς αρρώσταγε,
Έτσι και το μάθαινε,
(Τι κακό της 'ρχότανε,
Τι κακό που πάθαινε).
Η κυρα-Νιαρνιάραινα
Που ήταν ψυχικάραινα,
Έτρεχε και ρώταγε .
Κι όλο ξαναρώταγε:
-Πώς είναι;- Τι κάνει;
-Θεέ μου!... Μια ώρα αρχύτερα
Κάμε τον καλύτερα,
Κάμε τον να γιάνει...
-Όμως...(Ο μη γένεσται...
-Εεεχχχ...Μη μου πικραίνεστε...)
Αν,τυχόν,δεν γιάνει.
Αν,τυχόν,πεθάνει!...
Μη...μας...λησμονήσετε,
Να μας...προτιμήσετε!...
Ως γνωστόν,ο άντρας μου.
Ως γνωστόν,ο Γιώργης μου,
Φίνες...κάσες φτιάνει.
Κι απ' τα πιο καλύτερα,
Κι απ' τα πιο ομορφύτερα
Υλικά θα βάνει.
-Κι έκπτωση θα κάνει...
Πηγή: Ανθολογία νεοελληνικής σατιρικής ποίησης, Σπύρος Κοκκίνης, Βιβλιοπωλείο της "Εστίας",1981
