Στις 17 Φεβρουαρίου 1856 έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός ρομαντικός Γερμανός ποιητής Κρίστιαν Χάινριχ Χάινε. Θα απολαύσουμε το ποίημά του "Χαιρετισμός στη θάλασσα"!
Χαιρετισμός στη θάλασσα-ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΧΑΪΝΡΙΧ ΧΑΪΝΕ
Θάλαττα! Θάλαττα!
Σε χαιρετώ, αιώνια θάλασσα!
Μυριάδες φορές σε χαιρετώ
με μια καρδιά αλαλάζουσα,
όπως, έναν καιρό,σε χαιρετούσαν
οι μύριες ελληνικές καρδιές,
που ατύχησαν στον πόλεμο,που νοσταλγούσαν την πατρίδα,
σ'όλο τον κόσμο θρυλικές ελληνικές καρδιές!
Τα κύματα βογγούσαν,
βογγούσαν κι έβραζαν,
ο ήλιος έχυνεν ολόγυρά του
ρόδινες λάμψεις,που παιγνίδιζαν,
των γλάρων έντρομο το σμάρι
φτερούγιζε, άγρια κρώζοντας,
ποδοκροτούσαν τα άλογα, κροτούσαν κι οι ασπίδες
και αχολογούσε ολόγυρα και πέρα, ως νικητήρια ιαχή:
Θάλαττα! Θάλαττα!
Χαίρε,αιώνια θάλασσα!
Τα νερά σου θροΐζουν, ως να'ναι η γλώσσα της πατρίδας μου.
Επάνω στην κυμάτινη τη στρώση σου
λάμπουν τα παιδικά μου τα όνειρα
κι ανάμνησες παμπάλαιες αναθρώσκουν.
Μιλούν για εξαίσια, αγαπημένα μου παιγνίδια,
για δώρα λαμπερά, χριστουγεννιάτικα,
για δέντρα από κοράλλια,
για όστρακα, μαργαριτάρια και χρυσόψαρα,
που μυστικά φυλάς, ναι,εκεί κάτω
στη φωτεινή, κρυστάλλινη, κρυψώνα σου!
Αλίμονο! Έλιωσα στα έρημα τα ξένα!
Καθώς ένα χλωμό λουλούδι
στη γυάλα μέσα του βοτανολόγου
ήταν μέσα στο στήθος η καρδιά μου.
Θαρρώ πως ήμουν άρρωστος
ολόκληρο χειμώνα σε σκοτεινό ένα δώμα
και αιφνίδια τ'αφήνω τώρα
κι αστράφτει γύρω μου όλο θάμπος
η σμαραγδένια η άνοιξη, η ηλιοξύπνητη,
και θροούν τα ολόανθα τα δέντρα
και τα νέα λουλούδια με κοιτάζουν
με πολυπλούμιστα, ευωδιασμένα μάτια.
Κι όλα τα γύρω μου βομβούν, μοσκοβολούν, γελούν,
και ψάλλουν τα πουλιά στον καταγάλανο ουρανό-
Θάλαττα! Θάλαττα!
Ω συ γενναία, κατατρεγμένη μου καρδιά!
Πόσες φορές,πόσες φορές σκληρά
σε πλήγωσαν οι βάρβαρες εκείνες του Βορρά!
Απ'τα τεράστια τα νικηφόρα μάτια τους
βέλη καυτά εκτοξεύονταν!
Με λόγια εύτορνα πασχίζαν
το στήθος μου να χαρακώσουν.
Με σημειώματα,με γράμματα πελώρια εσπάραζαν
το νου μου τον φτωχό,τον συγχυσμένο.
Μάταια κρατούσα την ασπίδα,
τα βέλη σφύριζαν, βομβούσαν τα κτυπήματα,
κι από τις Βάρβαρες εκείνες του Βορρά
έφθασα εδώ, καθώς με στρίμωναν, στη θάλασσα-
και τώρα ελεύθερα ανασαίνοντας
σε χαιρετώ, σώτειρα θάλασσά μου αγαπημένη!
Θάλαττα! Θάλαττα!
Μετάφραση: Βασίλης Ι.Λαζανάς
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος,1995
