Σαν σήμερα,το 1811, η Βενεζουέλα κερδίζει την ανεξαρτησία της από την Ισπανία. Θα γνωρίσουμε τον ποιητή από τη Βενεζουέλα Χοσέ Αντόνιο Ράμος Σούκρε. Στην ποίησή του τα προσωπικά του βιώματα κι οι πληγές της χώρας του. Ας ξεφυλλίσουμε το ρομάντσο του βάρδου!
Το ρομάντσο του βάρδου- ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΡΑΜΟΣ ΣΟΥΚΡΕ
Εγώ ήμουν ένας εξόριστος της ζωής.
Εντός μου έκρυβα μια σεβάσμια αγάπη, μια πίστη αυταπάρνησης, αμβλυμμένα πάθη, για την ευγενή κυρά, που ήταν πέρα απ’ τα δικά μου μέτρα .
Η δυστυχία είχε σημαδέψει το μέτωπό μου.
Εγώ το έσκαγα να συλλογιστώ μακριά από την πόλη, ανάμεσα σε βλοσυρά ερείπια, κοντά σε μια μονότονη θάλασσα.
Εκεί γύρω κόβαν βόλτες, ενθαρρυμένες από τον πόνο, του παρελθόντος οι σκιές.
Το έθνος μας είχε αποβιώσει αντιστεκόμενο στη λεηλασία μιας αμόρφωτης ορδής.
Η παράδοση είχε συνδέσει τη νίκη στην παρουσία της σεβάσμιας γυναίκας, επιζήσασα μιας ανίκητης φυλής.
Έπρεπε να μας συνοδέψει αυθόρμητα, δίχως να γνωρίζει την ιδιαίτερη σημασία της.
Την είδαμε , την τελευταία φορά, παραμονές της καταστροφής, κοντά στο ακρογιάλι, έγκλειστη στον ταραχώδη κύκλο των θαλάσσιων πουλιών.
Έκτοτε μοναχά η λήθη μπορεί να διορθώσει την ατιμία της ήττας.
Το χόρτο μεγαλώνει στο πεδίο της μάχης, θρεμμένο με των ηρώων το αίμα.
Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας
Πηγές: http://www.poiein.gr
https://el.wikipedia.org
