Στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 νομιμοποιήθηκε στην Ελλάδα η διακοπή κύησης, υπό όρους. Σίγουρα είναι μια δύσκολη επιλογή, για όποια ύπαρξη την ακολουθεί. Για να ξορκίσουμε το κακό, θα έρθουμε σ'επαφή μ' ένα ποίημα ενός ποιητή από τη Βενεζουέλα , του Αντρές Ελόι Μπλάνκο. Μιλά με λόγια ψυχής για την αγάπη σε όλα τα παιδιά του κόσμου!
Τα αναρίθμητα παιδιά -ΑΝΤΡΕΣ ΕΛΟΪ ΜΠΛΑΝΚΟ
Σαν έχομε ένα παιδί
έχομε το παιδί του σπιτιού και κείνο κάθε δρόμου
έχομε το παιδί που κάθεται στης διακονιάρας το γοφό καβάλα
και κείνο που σπρώχνει στ'αμαξάκι του η Αγγλίδα nurse
και το ξένο παιδί που σηκώνει η κρεολή στο μπράτσο της
και το λευκό παιδί που σηκώνει στα μπράτσα της η νέγρα
και το μικρό ινδιανόπουλο που'χει στο μπράτσο της η ινδιάνα
και το νεγράκι που σηκώνει στο μπράτσο της η γη.
Σαν έχομε ένα παιδί πατέρες είμαστε αναρίθμητων παιδιών
που πλημμυρίζουνε τους δρόμους
τη γέφυρα και την πλατεία
και το παζάρι και την εκκλησιά
κι είναι δικό μας οποιοδήποτε παιδί, σαν διασχίζοντας το δρόμο
έν'αυτοκίνητο κάτω απ'τις ρόδες του το παρασύρει
και όταν σκύβει απ'το μπαλκόνι
και όταν στο πηγάδι καθρεφτίζεται.
Δεν ξέρομε αν η κραυγή είναι δική του ή δική μας
όταν του παίρνει αίμα ο γιατρός και σκούζει
δεν ξέρομε αν το αίμα είναι δικό του ή δικό μας ΄
Σαν έχομε ένα παιδί, μας διαπερνάει κάθε γέλιο
και κάθε κλάμα, απ'όπου κι αν προέρχεται μας σφίγγει την καρδιά.
Σαν έχομε ένα παιδί, ολάκερο τον κόσμο έχομε εντός μας
και την καρδιά χυμένη έξω.
Σαν έχομε δυο παιδιά
είναι δικά μας τα παιδιά του κόσμου
εκατομμύρια παιδιά που η γη τα κλαίει
όταν γελούν οι μάνες, και ρεμβάζει ο κόσμος.
Εκείνα τα παιδιά που τα'θελε ο Paul Fort
χειροπιασμένα γύρω από τη γη να τραγουδάνε
εκείνα που ο Αρχηγός του Κράτους (που'χει κι αυτός ένα ωραίο αγοράκι)
τα θέλει να' χουν μέσα τους Θεό αλλά τα σπλάχνα έξω,
εκείνα που ξεφύγανε απ' το μαχαίρι του Ηρώδη
για να σφαγούν στη Χιροσίμα με τα ματάκια τους μισόκλειστα
σαν τα παιδάκια του πολέμου,
αφού για να βγει τόσο φως από ένα νήπιο
αρκεί η σχισμή κινέζικου, κορεάτικου ή γιαπωνέζικου ματιού.
Σαν έχομε δυο παιδιά
έχουμε μέσα μας όλο το φόβο του πλανήτη,
όλο το φόβο για τους λαμπρούς ανθρώπους
που θέλουν να σκοτώσουνε το φως, τα όρθια πανιά να μαϊνάρουν
που θέλουν να ματώσουνε τα λαστιχένια τόπια
στα δάκρυα να βουλιάξουν τα τραινάκια με το κοντό σπαγγάκι.
Σαν έχομε δυο παιδιά
το γλέντι έχομε και τ' "αχ" του δικέφαλου κόσμου
όλη την αγωνία κι όλη την ελπίδα
το φως ή το κλάμα, ανάλογα με ό,τι θα μας έρθει:
μια κλαίμε καθώς κλαίει το σύμπαν
και μια σπιθοβολούμε από χαρά σαν τ'άστρα.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγές: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη - Νίκου Παππά, Διόσκουροι
& https://www.thepressroom.gr
