Σαν σήμερα,στις 6 Ιανουαρίου 1848 γεννήθηκε ο Βούλγαρος ποιητής και αγωνιστής της ανεξαρτησίας της χώρας του Χρίστο Μπότεφ.Θα δούμε το ποίημά του "Αγώνας"!
Αγώνας-ΧΡΙΣΤΟ ΜΠΟΤΕΦ
Σ' αθλιότητα περνά και θλίψη η νιότη.
Πικρό το αίμα κυλά στις φλέβες μέσα.
Σκοτεινιάζει το βλέμμα, ο νους δε βλέπει
καλό 'ναι καν κακό ό,τι φτάνει...Πιέζουν
βαριά αναμνήσεις την ψυχή, που η μνήμη
τις ξαναλέει αδυσώπητα. Και μήτε
στην καρδιά αγάπη, μήτε πίστη, μήτε
κ' ελπίδα, πως μπορεί έστω κ' ένας μόνο
συνετός να ξυπνήσει από τον ύπνο
του θανάτου! Τους συνετούς θεωρούνε
στον τόπο μας τρελούς, κι όλοι τιμούνε
τον κάθε ανόητο: «Μα είναι πλούσιος», λένε,
πλην δε ρωτά κανείς, σαν πόσους τάχα
να έκαψε ζωντανούς, μηδέ σαν πόσους
δυστυχισμένους λήστεψε, ή σαν πόσες
φορές, με προσευχές, με ψευτιές κι όρκους
ξεγέλασε το Θεό. Κι αυτόν το δήμιο
του κοσμάκη, με πίστην ο παπάς μας
κ’ η Εκκλησία από δίπλα, υπηρετούνε,
κι ο βλάκας των βλακών, ο δάσκαλός μας
υποκλίνεται μπρος του, αλαμπρατσέτα
καθώς με τον εφημεριδογράφο
περιπατεί, φιλοσοφώντας, ότι ο
φόβος του Θεού σοφίας αρχή ’ναι...Ειπώθηκε
από Συμβούλιο λύκων, που κρυβόταν
κάτω από αρνιών τομάρια, για να βάλει
της ψευτιάς της ιερής την πρώτη πέτρα,
το μυαλό αλυσοδένοντας του ανθρώπου
για πάντα, με βαριά δεσμά. Κ’ εκείνος
ο βασιλιάς ο ακόλαστος, ο μέγας
Σολομώντας, -ένας κατεστημένος
κάπου, μες στον Παράδεισο, από χρόνια
τώρα, με τις παραβολές του, μ’ όλους
μαζί τους, σαν και δαύτον, άγιους, -είπε
μια βλακεία για τους βλάκες, που ως τα τώρα
τη λέει πάλι και πάλιν ο κοσμάκης:
Φοβού τον Θεό, τον Βασιλέα σου σέβου!
Βλακεία καθαγιασμένη! Αιώνες τώρα
Λογική και Συνείδηση αγωνίζονται
ενάντια σου, του κάκου΄ σε μαρτύρια
οι μαχητές φριχτά πεθάνανε, — όμως
δε μπορέσανε τίποτα να κάμουν!
Οι άνθρωποι, στον ζυγό συνηθισμένοι,
να σέβονται δεν πάψαν τους τυράννους.
Ταπεινά ασπάζονται το χέρι, αν είναι:
σιδερένιο. Πιστεύουνε τα λόγια,
ψεύτικα αν είναι: «Σώπα, παρακάλει
σα σε χτυπούν, κι αν ζωντανό σε γδάρει
θεριό ανελέητο, λύκοι, φίδια, αν πιούνε
το αίμα σου, εσύ στο Θεό να ελπίζεις μόνο:
«Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα
έλεός σου, αμαρτωλός ειμί», και παρακάλει
στα γόνατα, και πίστευε γερά, ότι
μόνον «ους αγαπά ο Θεός παιδεύει...»
Κ’ έτσι ο κόσμος πορεύεται...Στην έρμη
γη η σκλαβιά και το ψέμα βασιλεύουν!
Και την κληρονομιά τους, μέρα—νύχτα,
η μια γενιά στην άλλη μεταδίνει.
Μα σ' αυτό το βασίλειο των δακρύων
και του αίματος, της αμαρτίας, του πόνου,
της αναντρίας και του άδικου, κοχλάζει ό
αγώνας, και με βήματα βαδίζει
γοργά κατά το τέλος το ιερό του,
με μια κραυγή: «Ψωμί! Ψωμί, ή μολύβι!»
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Εκδόσεις Ναυτίλος,1995
