1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα κατά του Aids κι ας γνωρίσουμε το συγκλονιστικό ποίημα ενός ανθρώπου που είναι φορέας του ιού και τον αντιμετωπίζει ως το μωρό που κυοφορεί!
'Ενα ποίημα για το Aids-ΝΤΑΝΕΖ ΣΜΙΘ
κάποιες φορές θα ήθελα να αισθανόμουνα τις παρενέργειες
ωστόσο δεν υπάρχουνε ενδείξεις μα ενδείξεις
κανένα ίχνος μα τα καλά μαντάτα
πως δεν υπάρχουν άσχημα ακόμα. κι όμως.
θα ήθελα να αισθανθώ ναυτία, τη δύσρευστη κραυγή
της το πρωί, εκείνο το σημάδι εγκυμοσύνης
ότι εντός σου, πρήζεται η ζωή. ξέρω
ότι δεν είμαι μάνα, κι όμως ξέρω πώς είναι
να φροντίζεις κάτι που θέλεις να σκοτώσεις
μα δεν μπορείς. μαθαίνεις να το αγαπάς. ναι.
αγαπώ τον γλυκούλη μου ιό. της ζωής μου είναι
σημάδι, ο τοξικός μου άγγελος, μια ουτοπία χαμένη
κάνει το αίμα μου αυτό που είναι.
καταλαβαίνω τώρα την πεντάμορφη, το πώς το τέρας
μπόρεσε να αγαπήσει. αν τους κυνόδοντες κοιτάξεις
παρατεταμένα, ακόμα και αυτοί που ‘γίναν ροζ
από το ίδιο σου το αίμα μοιάζουν μαλακοί.
ήξερα τι μπορούσε να συμβεί. δεν χρειαζόμουν
φίδι. μόνος μου έφτιαξα το φρούτο.
ήμουν η άμπελος, το φως και η βροχή.
η λάσπη ήμουνα εγώ. τα χέρια
μες στη λάσπη ήτανε τα χέρια μου.
κόπηκα από μαχαίρι που ‘φτιαξα
κι όμως ήξερα μόνο πώς να ζω
όταν ήξερα πως θα πεθάνω.
θέλω να ζήσω. μάλλον το εννοώ.
παίρνω το χάπι ακόμα και τις μέρες
που δεν παίζει να επιβιώσω.
έδωσα μια ευκαιρία στο σώμα μου. τόσο
τουλάχιστον με αγαπώ. ευχαριστώ εαυτέ μου.
ευχαριστώ, χαπάκι, άγευστο & αφρίζον
ευχαριστώ, άρρωστο αίμα, πρώτε μου άντρα
άδειο ποτάμι φωτεινό με σολομούς.
