Μπορείτε να φανταστείτε έναν άνθρωπο που οραματίζεται το τέλος του με έναν τρόπο που το έχει επιλέξει ο ίδιος; Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο μυαλό της ηρωίδας του διηγήματος του Γιώργου Μπαρμπέρη "Η διαφορά",που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Το διήγημα γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια κι επιλέχτηκε ανάμεσα στα καλύτερα στον διαγωγισμό του 10ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, που έλαβε χώρα το 1984. Ο αγαπημένος δημιουργός Γ.Μπαρμπέρης μάς χάρισε από τότε πολλά όμορφα ποιήματα, διηγήματα και στιχουργήματα για τραγούδια. Και η ξεχωριστή γραφή του κάνει πάντα τη διαφορά!
Η διαφορά-ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ
Τα είχε σκεφτεί όλα με ακρίβεια. Πρώτα θα έβρισκε κάποιον άντρα να τον αγαπήσει. Έπειτα ξαφνικά θα χώριζαν χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος κι εκείνη θ’ άρχιζε τότε να κλαίει μ’ αναφιλητά τις νύχτες στο κρεβάτι της, να δέχεται τα πρωινά τις φίλες της, ν’ακούει τις συμβουλές τους, τα παρηγορητικά λόγιο τους ή να κλείνεται ώρες ολόκληρες στο δωμάτιό της χωρίς ν’ ανοίγει σε κανέναν, ούτε και στη μητέρα της ακόμη. Αργότερα κι όταν όλ’ αυτά θα’ χαν χάσει την αρχική τους ένταση σε σημείο που να νομίζει κανείς πως τίποτα πια δεν ταράζει την πονεμένη ψυχή της, θα καθόταν ένα μεσημέρι και θα ’γραφε ένα μεγάλο γράμμα, όπου θα εξηγούσε τις συνθήκες της ζωής της, την έλλειψη επικοινωνίας, την ανθρώπινη δυστυχία και τ’ απάνθρωπα κοινωνικά συστήματα, γιατί αυτή και πολλά βιβλία σχετικά με την ιστορική πορεία του κόσμου είχε διαβάσει και στίχους με ανάλογο περιεχόμενο είχε γράψει άλλοτε και τώρα ακόμη καμιά φορά όταν είχε έμπνευση. Θα κρατούσε ένα αντίγραφο απ’ αυτό το γράμμα σ’ ένα ντοσιέ όπου φυλούσε την αλληλογραφία της και το πρωτότυπο θα το άφηνε πάνω στο τραπέζι σε θέση φανερή δίπλα σ’ ένα κόκκινο σταχτοδοχείο για να χτυπάει στο μάτι. Ύστερα θα’ βγαζε τις παντόφλες της, θα φορούσε τα ελβιέλα και με βήμα σταθερό θ’ ανέβαινε στην ταράτσα του σπιτιού της, που’χε δυο ορόφους, θα καθόταν στην άκρη της μαρκίζας και μη δίνοντας σημασία στις ικεσίες των περαστικών που θα’ ταν αρκετοί τέτοιαν ώρα και θα’ χαν στο μεταξύ αντιληφθεί τις προθέσεις της, θα’ γερνε λίγο το σώμα της μπροστά, θα ’δινε μια ώθηση με τη λεκάνη, θ’άπλωνε τα πόδια της και...
Τώρα ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα σκεφτόταν τις αντιδράσεις των δικών της, του πατέρα, της μάνας, του αδερφού της, των φίλων της, της γειτονιάς. Δεν σκεφτόταν καθόλου το καχεκτικό πόδι της, τον εργοδότη που την απέλυσε την περασμένη βδομάδα, στους μοναχικούς περίπατους στην πλατεία κι ένιωθε ένα συναίσθημα ευφορίας, σχεδόν ικανοποίηση, προσπαθώντας να φανταστεί τις πιθανές εξελίξεις, τη φασαρία, τον κόσμο που θα’ τρεχε, την θέση της τότε που όλοι θα μιλούσαν γι’ αυτήν, θα’ λεγαν και θα ρωτούσαν χίλια δυο πράματα.
Πήρε την εφημερίδα να διαβάσει ένα άρθρο για την μεσογειακή αναιμία. Το τελείωσε χωρίς να καταλάβει πολλά-πολλά και γύρισε σελίδα. Έλεγε να την παρατήσει, όταν τα μάτια της καρφώθηκαν στο επάνω δεξί μέρος όπου δίπλα σε μια διαφήμιση αεροπορικής εταιρίας υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία με τον υπότιτλο «η βουτιά». 0 φακός είχε συλλάβει έναν άντρα την στιγμή ακριβώς που πηδούσε από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας και βρισκόταν στον αέρα. Αλλά εκείνο που την άφησε για μερικά λεπτά άναυδη, δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος αυτοκτονούσε, όσο η στάση αυτού του ανθρώπου στον αέρα. Έμοιαζε μ’ έναν κολυμβητή που βουτάει από μια εξέδρα στη θάλασσα. Είχε τα χέρια απλωμένα μπροστά, με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια στη συνέχεια, με το δεξί κάπως λυγισμένο στο πλάι.
Κοίταξε την φωτογραφία πολλήν ώρα έως ότου κατάφερε να ψιθυρίσει:
— Μα όχι με το κεφάλι.
Και τότε μόνο κατάλαβε τη διαφορά.
Πηγή: Διαγωνισμός 10ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, Νέοι ποιητές και διηγηματογράφοι '84, Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα 1985
