Θα γνωρίσουμε ένα υπέροχο διήγημα φαντασίας του Γιάννη Ζορμπαλά. Λέγεται "Αλυσοδεμένα μυαλά" και τιμήθηκε με τον Ε΄ Έπαινο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού! 
Αλυσοδεμένα μυαλά - ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
Διήγημα Φαντασίας
Σήμερα είναι μια ‘διαφορετική ημέρα’. Αργά το απόγευμα, σχεδόν λίγο πριν νυχτώσει, έλαβα στο ηλεκτρονικό βραχιόλι μου «μήνυμα εξόδου», δηλαδή μου επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση. Πατώντας τη σχετική ένδειξη (πράσινο πλήκτρο) ενεργοποιείται η εφαρμογή και στέλνει σήμα στο Διοικητήριο του Κυβερνήτη της πόλης. Έτσι ξεκλειδώνει η μετακίνησή μου. Στην επιστροφή μου, με τον ίδιο τρόπο κλειδώνει η μετακίνηση (κόκκινο πλήκτρο). Πάει καιρός τώρα που οι κάτοικοι της πόλης φέρουν το βραχιόλι αυτό στο δεξί χέρι και η εντολή είναι να το φορούν συνεχώς. Αλήθεια, πότε μας το έβαλαν; Πώς; δεν θυμάμαι… πάντως πάει καιρός τώρα…
Οι δρόμοι σκοτεινοί και δύσβατοι -σα να ’ναι κομμένοι στα δυο. Βαριά σιωπή σκεπάζει την πόλη.… Περπατώ στο πουθενά και σέρνω τα βήματά μου. Κόκκινα μικροσκοπικά φλας αναβοσβήνουν τριγύρω, απ’ τις κάμερες που είναι τοποθετημένες σε διάφορα σημεία των δρόμων. Ένα στρατιωτικό καμιόνι στριγγλίζει φρενάροντας απότομα και κόβει στα δυο τη βασανιστική σιωπή. Τέσσερις στρατιώτες κατεβαίνουν κρατώντας ηλεκτρικά γκλοπς και μπαίνουν με ορμή απ’ την ανασφάλιστη πόρτα μιας παλιάς διώροφης κατοικίας. Κι εγώ περπατώ στο πουθενά σέρνοντας τα βήματά μου... Μια τρελή εικόνα μου ’ρχεται στο μυαλό- πως, πέρασα στα πόδια μου βαριές χοντρές αλυσίδες και παρέδωσα τα κλειδιά στο Διοικητήριο. Έκανα αυτό το πράγμα; Δεν νομίζω… δεν θυμάμαι… γιατί να το κάνω;
Το σώμα μου -μαύρες πληγές. Μα στέκει ακόμα -ετοιμόρροπο κτήριο, με διαβρωμένη την πέτρινη πρόσοψη και τα σκαλιστά μπαλκόνια γεμάτα ρωγμές… Το παλιό αρχοντικό γκρεμίζεται σιγά-σιγά! Κι εγώ φοβάμαι μη φανεί η ψυχή μου…
Οι ελπίδες μου προδομένες, ξεράθηκαν. Σκούριασαν τα όνειρά μου. Κι αυτό το σαθρό πλέον, οικοδόμημα της ζωής μου, κατάσχεσαν ντόπιοι και ξενόφερτοι εργολάβοι μιας ολιγάριθμης εξουσίας οικονομικών και πνευματικών δολοφόνων, που με καταστρέφει σιγά-σιγά. Η θέληση και η αντοχή μου, νωθρές και μουλιασμένες απ’ τα δηλητήρια που βομβαρδίζουν το μυαλό μου, γίνονται πλαστελίνη στα χέρια της πολυεθνικής Κυβέρνησης «Σιδηρά Κοινωνία». Τώρα κουρνιάζω μόνος στα χαλάσματά μου και υποστυλώματα δεν έχω!
Ανώτατοι αξιωματούχοι του Διοικητηρίου, υποσχέθηκαν να με σώσουν από τους εργολάβους και κρατούν ενέχυρο τα όνειρά μου, στα υγρά υπόγεια.
Τα όνειρά μου; τα ξέχασα τα όνειρα… σκούριασαν πια, πάει καιρός τώρα που δεν έχω όνειρα, δεν θέλω να έχω … τώρα τα όνειρα δεν χρησιμεύουν σε κάτι… Στη «Σιδηρά Κοινωνία» όποιος δεν έχει όνειρα είναι ανεξάρτητος και παραγωγικός. Εξάλλου εκεί αποσκοπούν οι διαταγές του Κυβερνήτη!
Περπατώ στη μεγάλη σκοτεινή λεωφόρο που διασχίζει την πόλη. Νεαροί αγγλόφωνοι στρατιωτικοί που κάνουν ένοπλες περιπολίες έρχονται προς το μέρος μου. Θα με σταματήσουν, θα τους δείξω το ηλεκτρονικό βραχιόλι μου και θα συνεχίσω να περπατώ στο πουθενά… Στη βιομηχανική περιοχή λίγα κτήρια είναι φωταγωγημένα. Το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο «ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ» είναι πλέον χώρος στάθμευσης στρατιωτικών οχημάτων. Το ίδιο και το επόμενο «ΧΑΡΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ». Λίγο πιο κάτω η «ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ» έχει μετατραπεί σε κέντρο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων. Μια γνώριμη μυρωδιά φέρνει πάλι ο αέρας… ναι, της σκουριάς… η μυρωδιά της σκουριάς που έχει καλύψει την πόλη, που την κουβαλώ πάντα μαζί μου και την νιώθω να με πνίγει στο λαιμό! Στα ερημωμένα κτήρια τα παραθυρόφυλλα τρίζουν στον άνεμο. Μέσα τους φωλιάζουν και κλαίνε ολονυχτίς σκελετωμένα αγριοπερίστερα. Απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο τρεις μεθυσμένοι στρατιώτες πυροβολούν τα παράθυρα γελώντας δυνατά. Τα λίγα πλάσματα που κυκλοφορούν, είναι σα να σέρνουν κι αυτά, χοντρές αλυσίδες στα πόδια. Σκουριασμένη ζωή…
Πλάσματα! Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουμε, βάσει του ισχύοντος διατάγματος της πολυεθνικής Κυβέρνησης. Όλοι έχουμε ένα και μοναδικό νούμερο πλάσματος. Το δικό μου: ΝΠΛΟΟ336619ΣΤ/2045- Αυτό το θυμάμαι, πρέπει να το θυμάμαι!
Είναι το ψηφιακό μου αποτύπωμα στη βάση δεδομένων της Κυβέρνησης «Σιδηρά Κοινωνία», που περιέχει τα στοιχεία των κατοίκων της πόλης, μας ακολουθεί παντού και καταγράφει όλες τις ενέργειές μας! Αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω, εξάλλου αναγράφεται στο ηλεκτρονικό βραχιόλι μου. Είναι η… απόδειξη ότι υπάρχω.
Θυμάμαι επίσης τη λέξη «άνθρωπος». Οι άνθρωποι έζησαν πολλά χρόνια πριν… δεν ξέρω... πάντως ήταν εξελιγμένα πλάσματα. Δεν γνωρίζω πως εξαλείφθηκε το είδος τους… Πολλοί υποστηρίζουν πως καταγόμαστε απ’ τους ανθρώπους και πως παλιότερα, υπήρχαν διατάξεις σε ψηφισμένους νόμους και Συντάγματα που ανέφεραν τους ανθρώπους ως κατοχυρωμένες οντότητες! Ίσως υπάρχουν ακόμα μερικοί σε άλλους τόπους…
Τώρα ο Κυβερνήτης απαγορεύει κάθε αναφορά, δημοσίευση και έρευνα για αυτό το θέμα. Τώρα τα πλάσματα σιωπούν, όπως κι αυτή η πόλη… Λίγες κουβέντες ανταλλάσσουν μεταξύ τους, περισσότερο για τις ηλεκτρονικές εργασίες που έχουν αναλάβει και τις ασφυκτικές προθεσμίες, στις οποίες οφείλουν να τις παραδώσουν στο αρμόδιο τμήμα του Διοικητηρίου.
Πλησιάζοντας στο παλιό κτήριο του ΟΤΕ, οι πάνοπλοι φρουροί από μακριά μου κάνουν σήμα να απομακρυνθώ. Στο προαύλιο είναι σταθμευμένα στρατιωτικά οχήματα-κλωβοί και στο κέντρο υπάρχει ένα τεράστιο «πιάτο». Εδώ έχουν εγκατασταθεί οι καλύτερες, παγκοσμίως, εταιρείες ηλεκτρονικών και πληροφοριακών συστημάτων που χειρίζονται απόρρητα θέματα ασφαλείας κι έχει ακουστεί πως η Βάση αυτή είναι το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό μάτι της Μεσογείου! Στην πύλη ξεχωρίζει από απόσταση η τεράστια επιγραφή: «Σιδηρά Κοινωνία».
Ο δρόμος που οδηγεί στον Σιδηροδρομικό Σταθμό είναι μια κατεύθυνση που θέλω πάντα να ακολουθώ… δεν ξέρω γιατί… Στο νεοκλασικό κτήριο πίσω από τις αποβάθρες του τρένου, γίνεται τώρα η υποδοχή μεταναστών και στο διπλανό που ήταν αποθήκες εμπορευματοκιβωτίων γίνεται η διαλογή τους ανάλογα με την ηλικία, τη μόρφωση και τις σωματικές τους δυνατότητες. Όλοι θα τοποθετηθούν στις ‘οικονομικές ζώνες’ σε ‘κατάλληλη εργασία’. Οι ασθενείς, ηλικιωμένοι και παιδιά θα μεταφερθούν σε άλλα μέρη… Σ’ αυτή την πόλη εξάλλου, δεν υπάρχουν παιδιά και ηλικιωμένοι…
Το μικρό λιμάνι είναι πάντα φωταγωγημένο. Εδώ έχει τόσο έντονο φως που μου θαμπώνει τα μάτια… Τρεις μεγάλοι προβολείς λευκού χρώματος κάνουν τη νύχτα μέρα! Είναι το μόνο μέρος που έχει κίνηση και ακούγονται ομιλίες και φωνές, ιδίως τα γέλια και οι διαταγές των στρατιωτικών. Συνήθως τα βράδια αποβιβάζονται αφρικανοί και ασιάτες μετανάστες που μεταφέρονται με τα ψαροκάικα, τα οποία έχει επιτάξει η Κυβέρνηση για τον σκοπό αυτό. Μέχρι να οδηγηθούν στο χώρο της υποδοχής παραμένουν προσωρινά στην ιχθυόσκαλα. Οι στρατιώτες τούς στοιχίζουν σε σειρές, κάνουν καταμέτρηση και προσφέρουν στον καθένα μια φόρμα φωσφορίζουσα κι ένα χάπι διατροφής. Ένα μεγάλο μπλε χάπι των 1000 mg τους εξασφαλίζει την τροφή τους για μια ημέρα. Συχνά όμως υπάρχουν παράπονα και γίνονται φασαρίες, γιατί πολλοί ισχυρίζονται πως δεν τους έδωσαν χάπι διατροφής.
Έχει νυχτώσει για τα καλά και επιστρέφοντας περνώ απ’ την κεντρική πλατεία της παλιάς Μητρόπολης. Η εκκλησία που είναι κλειστή πολύ καιρό τώρα, είπαν πως, θα σταματήσει τη λειτουργία της, στα πλαίσια προγράμματος συγχωνεύσεως των ναών, που έχει εξαγγελθεί. Η πλατεία είναι γεμάτη πλάσματα που κρατούν τα χέρια τους πίσω στην πλάτη και με σκυμμένο κεφάλι κάνουν βόλτες πάνω-κάτω. Μόνο στις πλατείες επιτρέπονται οι συγκεντρώσεις και πάντα με την επίβλεψη των περιπόλων που πραγματοποιούν συχνούς ελέγχους. Θα κάτσω σ’ ένα παγκάκι για λίγο. Πάλι αισθάνομαι περίεργα… σα να καταρρέω…
Κι αυτή εδώ η πόλη… δεν έχει φώτα, δεν έχει χρώματα! Πάντα είναι σκοτεινή, ημέρα ή νύχτα… στην πόλη αυτή, όλα είναι μολυβιά και γκρίζα … γιατί; Ούτε αυτό μπορώ να το εξηγήσω… Ο ουρανός, η θάλασσα, τα δέντρα, δεν έχουν πια χρώμα… Κι όμως, τα βράδια που κλείνω τα μάτια μου, βλέπω πως έχουν υπέροχα χρώματα! Λες και στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν… «άνθρωπος». Ή μήπως εγώ δεν τα βλέπω; Ίσως φταίει η διατροφή μου …
Τελευταία, παίρνω μόνο το ένα απ’ τα δυο χάπια διατροφής (των 500 mg) που μας προμηθεύουν, βάσει του Κυβερνητικού Προγράμματος Σίτισης. Το χάπι- γεύμα είναι καλό, αλλά το χάπι-δείπνο δεν το παίρνω… Όχι, δεν θα το ξαναβάλω στο στόμα… δεν ξέρω γιατί…. Ούτε αυτό το ξέρω… μα τι μου έκαναν θεέ μου;
Μου αφαίρεσαν τη μνήμη, φυλάκισαν τη σκέψη μου, μπαστάρδεψαν τις αξίες, εξαφάνισαν τις αρετές μου, νόθευσαν το παρελθόν μου, πέτρωσαν τις αισθήσεις, τα συναισθήματά μου και με καταδίκασαν να ζω σε μια δυστοπική κοινωνία…
Όμως… αυτό το ετοιμόρροπο, στέκει ακόμα! Γιατί δεν μου τα πήραν όλα… έχω την τρέλα μου, έχω την ψυχή μου που μένει πάντα ελεύθερη σαν κάστρο απόρθητο! Αυτή δεν είναι ορατή απ’ την Κυβέρνηση. Την βλέπουν μόνο οι όμοιοί μου, γι’ αυτό οι νέοι έγραψαν συνθήματα στον χορταριασμένο μαντρότοιχο του παλιού αρχοντικού. Συνθήματα που έμειναν ανεξίτηλα στο σώμα μου! Τι έγραψαν; «Έλα μαζί μας και θα δεις πάλι τα χρώματα».
Θα διασώσω λοιπόν την τρέλα μου… θα ξεγυμνώσω την ψυχή μου και θα αντικρίσω ξανά το φως της λευτεριάς. Μαζί με τους νέους ας ξαναχτίσουμε αυτή την πόλη. Ας βάλουμε τα χρώματα που θέλουμε εμείς φτιάχνοντας τη δική μας «Ανθρώπινη Κοινωνία». Μα πρώτα, ας γκρεμίσουμε το Διοικητήριο του Κυβερνήτη, σβήνοντας ό,τι αυτό συμβολίζει. Το Διοικητήριο που αλυσοδένει το μυαλό μας!
Ήρθε η ώρα που θα δουν την ψυχή μου! Μπροστά στον εχθρό θα βάλω το στήθος μου- το λεηλατημένο. Τι έχω να χάσω; Κι αν πέσει το ετοιμόρροπο, είναι που πρέπει αυτή η πόλη να χτιστεί απ’ την αρχή!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
(Έπαινος E’ Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού)
