Το παρακάτω κείμενο το έγραψα σ'ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι όταν μας έβαλαν μια εργασία με τίτλο"Σιδερένια πόρτα". Πίσω απ'αυτή θα'πρεπε να βρίσκεται ένας φόβος μας. Τι σκέφτηκα ; Ιδού!
Σιδερένια πόρτα-ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ
Τα χρέη με έπνιξαν. Πούλησα ό,τι είχα και δεν είχα και πήρα τα κλειδιά του νέου μου διαμερίσματος.Δυάρι στο ενοίκιο. Μια μικρή κουζίνα,με κιτρινισμένους τοίχους. Ένα –ο θεός να το κάνει- μπάνιο, ένας μπιντές,μια ντουζιέρα κι ένας νιπτήρας σε ένα ανθρώπινο κλουβί. Μια καμαρούλα συμπαθητική.
Κι ένα δωμάτιο που οι ιδιοκτήτες του μού είπαν πως έχουν χρόνια να το ανοίξουν γιατί γι’αυτούς μυρίζει θάνατο.Τρεις ψυχές αποχαιρέτησαν εκεί μέσα. Εγώ όμως έφτασε η στιγμή να το ανοίξω.Σιδερένια βαριά πόρτα. Φοβάμαι. Το φαντάζομαι με άδειες παλιές βιβλιοθήκες που θα γεμίσουν με τα χάρτινα φιλαράκια μου. Μ’ένα προπολεμικό σεντούκι, που θα γεμίσει με τα υποτιθέμενα προικιά μου. Ένα καφέ σκούρο μουντό γραφείο και μια καρέκλα. Γκρίζες κουρτίνες και ελάχιστο φως να μπαίνει από το παράθυρο. Νεκρική σιγή.
Κι αυτή να κάθεται νωχελικά σε μια παλιά πολυθρόνα και να με κοιτά ειρωνικά,σταθερά,προκλητικά,μ’ένα χαμόγελο που παγώνει το αίμα. Στα πόδια της να λουφάζουν δυο καλοθρεμμένες κεραμιδιές γάτες. Είναι η μοναξιά μου,που μ’ό,τι και να γεμίσω το δωμάτιό μου, δε θα μου δώσει τη χαρά,όσο αυτή μου στήνει καρτέρι.Θα είναι εκεί να μου σιγοψιθυρίζει σαν το σφύριγμα του ανέμου πως τα πράγματα είναι μάταια όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Είναι γερασμένη και κακιά. Με παίρνει στο κατόπι από τότε που γεννήθηκα. Όταν έκλαιγα μόνη στην κούνια,όταν τσακωνόμουνα με τις φίλες μου,όταν είχα θυμώσει με τη μαμά μου και δεν ήθελα να της μιλήσω,όταν έγραφα χάλια στις εξετάσεις,όταν τα ’σπαγα με το αγόρι μου… Τότε μπροστά μου έβλεπα τα σπινθηροβόλα μάτια της. Να μου λένε πως δεν τελειώσαμε έτσι απλά. Και τώρα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα μην ξαναδώ τα μούτρα της σ’ αυτή τη φυλακή που μου ’λαχε να μείνω.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα μ’αυτές τις σκέψεις να κλωθογυρίζουν στο κεφάλι μου. Θ’ανοίξω την πόρτα είπα και το ’πα δυνατά να φτάσει στ’αυτιά της. Πήρα το τηλέφωνο στο χέρι.Τηλεφώνησα σε δέκα φίλους. Θα τη σκότωνα με τη βοήθειά τους.
