Σήμερα εγκαινιάζω στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ τη στήλη "Στον χορό του χαϊκού". Πριν όμως σας παρουσιάσω κάποια μαστόρικα έργα από λάτρεις του είδους,θα σας κάνω γνωστό ένα υπέροχο ποίημα που έγραψε με αφορμή τη συγκυρία, ο φίλος ποιητής από τη Θεσσαλονίκη, Σάββας Λαζαρίδης. Φρεσκοκομμένο από τον κήπο της δαιμόνιας φαντασίας του , θα δούμε το "Γιατί δεν γράφω Χαϊκού"!
Γιατί δεν γράφω Χαϊκού- ΣΑΒΒΑΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
Αν μια μέρα ξυπνήσεις πόλη, η γοητεία
θα περιφέρεται γύρω από το κενό της
ύπαρξής σου λησμονώντας τη μοναδικότητα
ενός φύλλου αμυγδαλιάς που προσπάθησα
να κλέψω αρκετά εξαντλημένος από
τα μισάνοιχτα παράθυρα του γραφείου
αγνοώντας την πεζή μου σχέση με το ατσάλι.
Προορισμένος να μένω σκυφτός πάνω
από κίτρινες σελίδες συλλογών, πιστός
στον άπιστο, στον Ακινάτη ή τον Τζέφερσον,
δημιουργώ συνδετικές διατάξεις από σκιές
περιμένοντας να καταλάβεις ποιος είμαι που
αυτό σημαίνει χρόνο και αγριόχορτα
στις ακτές του Σάλεμ καθώς επιστρέφεις
υπερβολικά γεμάτη κατάλληλους όρους
εμπνευσμένους από φύκια και φύλλα τσαγιού
και σιγά σιγά με μεταφέρεις εκεί που το χορτάρι
ανανεώνεται δίπλα σε χάρτινες επενδύσεις
και μπαμπού πασσάλους, για να δω τελικά
με ήρεμο φόβο τον τρόπο που συνήθισα
την απαλή βρομιά, τους ηθικούς εμβολιασμούς,
τη σαγήνη ενός ψεύτικου προβληματισμού
πριν αφήσω τα πάντα στην αρχική τους θέση
παύοντας να νοιάζομαι παρά μόνο
για την υποχώρηση μια ελικοειδούς βιβλιοθήκης
που θα παρείχε έναν συμβιβασμό δικαιολογώντας
τη πρότερη συμπεριφορά μου απέναντι σε σένα
και την μελαγχολία του αέρα κάτω από την πόρτα
καθώς μυρίζει σταυρωμένους ιεραπόστολους.
Έτσι, θα πρέπει να καταλάβω από την αρχή
τις αντοχές των λεωφορείων, τις κουκουβάγιες
μέσα στα γκρίζα κτίρια, το στρογγυλό μάτι
που βλέπει αυτά που δεν βλέπουν άλλοι και
τις άγνωστες λέξεις μέσα στα κοιλώματα των τοίχων
πριν σου προσφέρω ένα κομμάτι κέικ κανέλα-μήλο
