Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά", έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρία Μπριλή-Καλουτά από τη Χίο. Η καλεσμένη μου γράφει ποίηση από τα παιδικά της χρόνια χωρίς να έχει σκεφτεί να δημοσιοποιήσει το έργο της. Πριν από τρία χρόνια συνεργάστηκε στην έμμετρη διασκευή του θεατρικού έργου του Ίψεν "Πέερ Γκυντ" που ανέβηκε στο θέατρο ΕΝΑ σε σκηνοθεσία της Ελπίδας Αμίτση. Έχει ετοιμάσει την πρώτη της ποιητική συλλογή, η οποία δεν έχει εκδοθεί ακόμη. Συμμετέχει ενεργά στην τοπική ομάδα ποίησης "Σείστρο" ,η οποία κυκλοφορεί ένα περιοδικό με ποιήματα των μελών της. Επειδή είχα την τύχη να διαβάσω το έντυπο αυτό, πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια από εμπνευσμένους δημιουργούς. Η ποίηση της Μαρίας Μπριλή-Καλουτά είναι βιωματική, εξομολογητική, ατομοκεντρική. Ο λόγος της είναι λυρικός, αρμονικός, πηγαίος, συγκινησιακά φορτισμένος. Η γραφή της χαρακτηρίζεται από ευθυβολία κι αμεσότητα. Περνά με ευκολία τα μηνύματά της στον αναγνώστη. Κέντρο του ενδιαφέροντός της είναι ο άνθρωπος, του οποίου το ταξίδι καταγράφει με γνώμονα τις προσωπικές της εμπειρίες. Με την πένα της ξεδιπλώνει αναμνήσεις, όνειρα, καημούς ,κρυφές ελπίδες. Θα δούμε τρία ξεχωριστά ποιήματά της!
Στο δικό σου τον κόσμο
Αιχμάλωτη στην φυλακή του παρελθόντος παρέμεινες.
Με τις σκληρές σου τις σκέψεις , για συγκρατούμενες.
Σε ένα ανήλιαγο κελί, με λερωμένους τοίχους.
Τα ξένοιαστα Χρόνια της νιότης στερήθηκες ,
των αποτυχιών τα ατελείωτα δάκρυα είχες για φίλες.
Και τα όνειρά σου , ποτέ δεν ξεστόμισες.
Μα τώρα; Ο χρόνος προσπέρασε μαζί με την λήθη.
Κι εσύ ; Παραμένεις εκεί , στον δικό σου τον κόσμο.
Γιατί; Δεν ξέρω, θα πεις , όπως πάντα .
Σιωπηλός θεατής σε πληγές που δεν έκλεισαν,
δεσμοφύλακας σε αθώους φονιάδες ,
αδιάφορη στης ζωής τις χαρές και την τέρψη.
Από αγκάθια και πέτρες πληγώθηκες
τους συρμάτινους τοίχους αγάπησες
και τα όνειρά σου ποτέ δεν ξεδίπλωσες.
Μα τώρα; Ο χρόνος προσπέρασε μαζί με την λήθη.
Κι εσύ; Παραμένεις εκεί, στον δικό σου τον κόσμο .
Γιατί; Δεν ξέρω, θα πεις, όπως πάντα
Πονεμένη σκιά , ανασαίνεις
Ψήγματα αγάπης , γυρεύοντας
στον δικό σου τον κόσμο .
Προδομένη από έργα και πράξεις
διαβάτης του άγνωστου κάλλους
μοναχική, επισκέπτης ζωής.
Μολύβι
Εκείνο το μολύβι
Θυμάμαι απ’ τα δεκαεφτά, κρατούσα το μολύβι
με τα στιχάκια μου λιτά ,χωρίς πολλά φτιασίδια
της φύσης της εκκεντρικής ,την μάθηση , την γνώση
τα χέρια αναζητούσα.
Και στα εικοσιπέντε μου με εκείνο το μολύβι
ζωγράφιζα τα όνειρα με τα φτερά της νιότης
κι είχε μορφή ο Έρωτας, η Αγάπη , η Φιλία.
στα μακρινά ταξίδια.
Τριάντα χρόνια πέρασαν, ίδιο κρυφό μολύβι
να σκιαγραφώ απώλειες, γκρίζα και μαύρα ρούχα
και της σιωπής τα σχήματα, του στεναγμού το βάθος.
πληγές αθέατου πόνου.
Και στα πενήντα πέντε μου , ένιωσα την ανάγκη
εκείνο το μολύβι μου , να δημοσιοποιήσω
Γιατί ο χρόνος κυνηγός, κρυφά παραφυλάει
άπιαστος κλέφτης των στιγμών και των συναισθημάτων.
Μηνύματα αισιόδοξα ,κι ελπιδοφόρα λόγια
στις διαδρομές, τα ίχνη σας είναι που με στηρίζουν
Με εκείνο το ποιητικό κι ασίγαστο μολύβι ….
Γυναίκα
Το θηλυκό τα πάντα συναρπάζει
με το ανέσπερο το φως του ιδεατού,
η θάλασσα , η φύση , η ζωή
η μήτρα του αέναου σκοπού.
Γυναίκα της ψυχής και της Αγάπης
της θλίψης, της θυσίας, της καρδιάς,
κι αν είναι τα φτερά σου λαβωμένα
την δύναμή σου ξέρεις ….σαν πετάς.
Βιογραφικό σημείωμα
Μητέρα δυο ενήλικων αγοριών γεννήθηκα και κατοικώ στην Χίο. Η ενασχόλησή μου με την ποίηση ξεκινά από τα νεανικά μου χρόνια ερασιτεχνικά και μόλις τα τελευταία χρόνια αποφάσισα να τα δημοσιοποιήσω .Ο άνθρωπος, η ζωή και η φύση με προκαλούν. Η πρώτη ανέκδοτη συλλογή μου είναι αφιερωμένη στο πολιτιστικό ίδρυμα Α. Δαμαλάς και στην καταγωγή του. Το 2018 ανέβηκε στο θέατρο ΕΝΑ με σκηνοθέτη την Ελπίδα Αμίτση το έργο του Ίψεν << Πέερ Γκυντ >> και συνεργάστηκα στην ελεύθερη διασκευή του σε έμμετρο ποιητικό λόγο. Το Σείστρο μια τοπική ομάδα ποίησης στην Χίο αποτελεί κομβικό σημείο για την εξέλιξή μου κι εκεί δημοσιεύονται ποιήματά μου.
Ποίηση για μένα είναι:
Τέχνη του λόγου της ψυχής, πηγή δημιουργίας
κι έκφραση της ανθρώπινης φύσης και εμπειρίας.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Μαρία Μπριλή-Καλουτά
