Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω έναν ποιητή ετών δεκαέξι. Ο Φανούριος-Γεώργιος Παπαδέλλης είναι μαθητής της Α΄Λυκείου και κατοικεί στα Άνω Λιόσια. Ασχολείται με τη συγγραφή από την Τετάρτη δημοτικού και έχει ήδη κυκλοφορήσει μια ποιητική συλλογή και μια συλλογή διηγημάτων. Εκφράζεται ποιητικά κατά κανόνα μέσω της ελεύθερης γραφής, ενώ πειραματίζεται εύστοχα και με τη φόρμα του χαϊκού. Η ποίησή του αναζητά απαντήσεις στα ερωτήματα της ύπαρξης, υμνεί τον έρωτα, τραγουδά την ομορφιά της φύσης. Ο δημιουργός συχνά εμπνέεται από την αρχαία Ελλάδα. Ο λόγος του είναι φρέσκος, δροσερός, πολύπλευρος, συγκινητικός. Θα γνωρίσουμε οχτώ πολύ όμορφα ποιήματα κι έξι χαϊκού από την ποιητική του συλλογή "Ποιητικές αναζωογονήσεις". Θα του ευχηθώ τα καλύτερα!
Παθήματα
Εάν είσαι απ’ αυτούς που προσφέρουν
Μη διστάσεις,
Δώσε ελεημοσύνη.
Εάν είσαι κάποιος που βοηθά,
Τόλμα το χέρι σου ν’ αγγίξεις.
Εάν είσαι πάλι κανείς π’ αγαπά,
Πήγαινε κόντρα στη μυθική αγκάλη.
Εάν είσαι όμως, από εκείνους που μισούν,
Ταιριάζει η αποξένωση.
Εάν είσαι απ’ αυτούς που ζηλεύουν,
Άλλαξέ το, θα πέσεις σε λαθραία.
Εάν είσαι, ίσως, κάποιος που εκδικείται,
Πίστεψε σ’ αυτό, πως θα αδικηθείς.
Εύρεσις
Ανοίγεις λοιπόν τα δικά σου τα δώρα,
Ένα απ’ αυτά μιλά για Πανδώρα.
Φτερουγίζουν τα όμορφα κάλλη,
Γεννούν μελλοντικές προσδοκίες.
Γράμματα ψάχνουν το δικό τους ταίρι,
Θα φέρουν στον κόσμο αλφάβητο.
Φωνές διεκδικούν, απαιτούν,
Τα στόματα για ν’ ακουστούν.
Θα πουν για τραγούδια,
Γι’ αγάπη που χαίρεται ακόμη
Με τη χαρά του έρωτά της.
Τα μάτια υπερήφανα
Κοιτάζουν εμπρός.
Το άκτιστο κοντινό.
Οι αισθήσεις σέβονται τα λόγια,
Οι σπίθες του σώματος
Λούζονται με τη φλόγα του πάθους,
Ο νους φυτρώνει μελλούμενους καρπούς,
Οργώνει μια σκέψη δυναμική...
Θάλαττα
Ένα νεύμα που 'κανε κείνος
Βάλθηκε να γεννήσει το πέλαγος.
Κυβερνήτης τ’ αρχιπέλαγος
Άρχει της πατρικής εξουσίας.
Θαλάσσιες μοίρες
Θα συντροφέψουν τη δική του πορεία.
Ίος, Τήνος, Μύκονος και Πάρος,
Οι μεγάλες κόρες, οι νερένιες,
Χορεύουν στον αφρό του σκασμένου κύματος.
Ρόδος, Κως, Πάτμος κι Αστυπάλαια,
Οι μικρές θαλασσινές κορούλες,
Κάνουν νάζια στον αναβρασμό της τρικυμίας.
Και να 'σαι εσύ,
Πας για το ταξίδι,
Γυρεύεις την ώρα του πόθου σου
Αγνάντι να ρίχνεις
Στα πισώπλατα της πλώρης.
Οι γλάροι κάνουν φιγούρα,
Πουλιά που παίζουν νότες,
Ήλιος κατάξανθος,
Κύματα ξεβρασμένα,
Απομεινάρια του είναι,
Κολυμπούν στα νερά των συντριμμιών...
Σαν διαβατάρικο πουλί
Ξανοίγεις το πέπλο στο ένδυμα,
Εισχωρείς στην άβυσσο,
στην ιστορία του σώματος.
Πρωτιά στα χαϊκού
ΙΑ’
Αναστοχασμός
Σκέψεις δονούν το σώμα
Ημερών έργα
ΙΒ’
Στερεύεις ζωή
Στράγγιγμα του ήλιου
Κι εσύ ξεψυχάς
ΙΓ’
Μην ακούς άλλους
Ας ακούσουν κι εσένα
Ενσυναίσθηση
ΙΔ’
Μιλούνε δυο νέοι
για στίχους μπερδεμένους
Ποιος είναι ποιητής;
ΙΕ’
Κουκουλοφόρο
μαντάτο ξεπηδά σε
καιρούς ηλιοφάνειας
ΙΖ’
Μιλά ανοιχτά
Αποκαλύπτεται
Ύψιστος ποιητής
Τεθνεώσαι Μούσαι
Πού χάθηκαν
Πατρίδα και σέβας;
Οι βάσεις στηρίζονται
Σε ποδάρια ακούνητα.
Γερό το θεμέλιο
Μαραίνει το φυτό του,
Χάνει τα συγκαλά του,
Μαραζώνουν οι φυλλωσιές του,
Ξεραίνεται ο καρπός του,
Ξεφλουδίζει η σάρκα.
Γυμνό ξυλαράκι
Στα ντυμένα λελούδια,
Τα πέταλα πέφτουνε,
Οι αρχές τελειώνουν,
Θεσπίζεται απληστία,
Κατεβαίνει με έδρες.
Αξίες ζωής αποβιώνουν,
Πατρίδα εξόριστη,
Τα χρηστά ήθη δικαίως
Λιποτακτούν…
Ένα ποίημα (μεγάλο)
Ένα παιδί παίζει με το τόπι,
Μία μάνα στασίδι προσευχής
πλάι στο εικόνισμα,
Ένας πατέρας στη δουλειά του δουλεμένος,
Μία αδερφή που χάνει τις μάχες της.
Ανοίγουν τα αίματα, είναι τραυματίας.
Το θείο της έδωσε φτυάρι
Χωρίς να πατάει σε χώμα.
Το νου που δε διάλεξε,
Προβληματικό λογισμικό,
Φόβοι σπουδής,
Ο πόλεμος εχάθη…
Νύχτα στρωμένη
Ο ίσκιος του μαύρου
Σκιά του εαυτού σου,
Ως εκεί μας αρκεί…
Ένα κλάμα τρέχει στο βάθος,
Δεν σώζεται, πνίγεται στα άπατα.
Ως εκεί μας αρκεί…
Ένα παράπονο μικρό ή μεγάλο
Τίθεται στο γραφείο παραπόνων.
Ετυμηγορία ο δρόμος
Στα ίχνη του σκότους.
Ως εκεί μας αρκεί…
Ένα φεγγάρι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα
Υστεριάζει που δε βρίσκει το φως του.
Ως εκεί μας αρκεί…
Ο ουρανός αποκηρύσσει τη νύχτα,
Του πήραν τα μυαλά του,
Ουδεμία εγγύηση για τον σασμό.
Τ’ αστέρια πονάνε,
Γιατί είναι μέσα στο πένθος;
Έχασαν το σπιτικό τους,
Μείναν με το κλειδί στο χέρι.
Δάκρυα σουτάρουν στο φυλάκιο καρδιάς,
Ξεσπά, αναβλύζει ο πόνος,
Χτυποκάρδια κοχλάζουν
Στο λαχάνιασμα του μαύρου…
Ενθυμήσεις
Θύμηση στον ύπνο σου για πρόσωπα
Που χάθηκαν από ματιά του ξύπνιου σου.
Ομιλούνε στα όνειρα, κρατάνε καρτέρι,
Σύντροφοι στις σχέσεις των ονειροπόλων.
Η αγάπη πλουραλιστική, σηκώνεται όρθια,
Επιχειρεί να εκτοξευθεί, να βγει προς τα έξω.
Το βέλος μαίνεται στο κενό,
Δεν φτάνει, η αγάπη εκοιμήθη.
Δύο – Ποίημα (μικρό)
Ιστορίες ιστορούνε τον έρωτα,
Ύμνοι υμνούνε τη λεία του,
Εξαϋλώνεται στο άκουσμα
πένθιμων εμβατηρίων.
Ανασταίνεται στο λεξικό πεδίο
στιχομυθίας του άγνωστου…
Βιογραφικό σημείωμα
Ονομάζομαι Φανούριος-Γεώργιος Παπαδέλλης και είμαι δεκαέξι ετών. Γεννήθηκα στην Αθήνα και κατοικώ σε προάστιο της πόλης, τα Άνω Λιόσια. Είμαι μαθητής και φοιτώ στην Πρώτη τάξη του 2ου Λυκείου Άνω Λιοσίων. Η ενασχόλησή μου με τη γραφή μετρά κάποια χρόνια προϋπηρεσίας! Θέτοντας ως αφετηρία την Τετάρτη Τάξη του Δημοτικού, βρισκόμαστε στα μέσα του παιχνιδιού με τερματικό σταθμό το άγνωστο μέλλον! Ένα μολύβι ή στυλό και ένα φύλλο χαρτί είναι για μένα το ιδανικό ζεύγος, για να μπορώ να δημιουργώ και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Τα κατάλληλα υλικά μιας συνταγής, για να φτιάξεις το πιο γλυκό σου ...ποίημα, όπως άλλωστε έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι! Ένας κόσμος μαγικός, παράθυρο στη φαντασία, στην εξέλιξη, στην πνευματική και συναισθηματική ανάταση, και τελικά την πλάση όλη!
