Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Σύλβα Γάλβα. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και ζει στις Σέρρες. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι αγαπημένες της ασχολίες εκτός από τη συγγραφή είναι το θέατρο κι η μουσική. Γράφει ποιήματα και πεζά μικρής φόρμας. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και κυοφορεί ένα βιβλίο με διηγήματα. Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από λυρισμό, φιλοσοφική διάθεση, υπαρξιακή αναζήτηση, κοινωνική ευαισθησία. Ο λόγος της είναι πολύχρωμος, ώριμος, βαθύς. Η πένα της συνομιλεί με τα ενδότερα της ψυχής, τη φύση, τους ανθρώπους, τη συνωμοσία της καθημερινότητας. Θα γνωρίσουμε εφτά πολύ όμορφα ποιήματά της από τη δεύτερη ποιητική συλλογή της " Τίτλοι αρχής" , που κυκλοφόρησε το 2020 από τις Εκδόσεις Βακχικόν!
«ΑΝΑΤΟΛΗ 6.02»
«Ανατολή 6. 02 - Δύση 20. 47»
Φως ιούνιο ... Ξαπλώνει η μέρα μου η μελαχρινή
και το κορμί της - τόξο και ασπίδα.
«Αλεξάνδρου και Αντωνίνης μαρτύρων»
Ώρες περιπλανιέμαι πάνω στο δέρμα της….
Xωρίς νερό διασχίζω την καυτή κοιλιά.
«Ο καιρός προβλέπεται αίθριος»
Δεν έχει σύννεφα το μέτωπό της – γαλανή
τα πόδια της διαλύονται στo κύμα - αφρόεσσα ..
«Βόρειοι άνεμοι ασθενείς» …και άνθρωποι.
Εκεί πάνω στο στήθος της, άρχισε να φυσάει ..
Πέφτω στα γόνατα και κρύβω το κεφάλι.
«Κατά τόπους καταιγίδες μέχρι το βράδυ»…
Ο κεραυνός μαύρισε το Νησί μου.
Έμεινε με τα μαλλιά ζωγραφισμένα στο σεντόνι.
«23 η εβδομάδα του έτους..»
Τα δέντρα άνθισαν κι άδειασαν πολλές φορές.
Oι δρόμοι που περπατάω δεν μου μιλάνε πια …
Κι ένα πρωί μου κόβεται η ανάσα:
μπροστά μου η ανακομιδή εκείνου του φωτός !
«ΙΣΗΜΕΡΙΑ»
Ό,τι έμεινε από το καλοκαίρι,
ένα μεσημέρι
και οι αγκαλιές των μπαλκονιών ,σχεδόν άδειες ..
Ισημερία . Οι ερωτήσεις λιγόστεψαν
και οι απαντήσεις έφυγαν ψηλά -
δεμένες σ’ ένα σπάγκο ..
Κάποιες, έγιναν κόμπος που περιμένει το σπαθί
και δυο- τρεις , με μάτια γαλανά
αναζητούνται - χωρίς λοιπά στοιχεία.
Στο κύμα λουσμένη η προκυμαία,
αλάτι πάνω της και σύννεφο
και η απόφασή μου εκεί , στην άκρη ,
μούσκεμα -μ’ ένα μπλουζάκι μόνο
και τον έρωτα κρεμασμένο στο λαιμό ..
Ισημερία . Οι οδηγίες σαφείς πάνω στο κουτί :
Δυο την ημέρα , πρωί και βράδυ,
για να καλύπτεται όλο το εικοσιτετράωρο
όλο το σώμα - εκτός από τη φτέρνα του…
« ΟΜΟΛΟΓΙΑ »
Το φταίξιμό μου
τόριξα στα βαθιά ..
Eκεί κρυμμένο, πρασίνισε …
Οι πόνοι μου οι αλμυροί ,
στον ήλιο ξεραίνονται..
Έξω στον αέρα και στα βλέμματα …
Απ’ όσα θυμάμαι - λειψά και φαγωμένα-
πέντ ’έξι , από θαύμα , είναι ακόμα κόκκινα,
αλλά τα πέταξα - από φόβο για το μικρό γλοιώδες ψέμα ..
«ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ »
Θυμάμαι το πρώτο βράδυ , ένα κύμα μας σκέπασε.
Το μακρύ μου μάλλινο χαμόγελο χάθηκε στα νερά.
Έδεσες τα χέρια στο λαιμό μου , για να μην κρυώνω ….
Έχει δυο μήνες ,
είχες βρει ένα σουγιαδάκι στην καμπίνα ,
ένα κοφτερό , που έγινε το παιχνίδι μας .
Όποιος το ’παιρνε , χαράκωνε τον άλλο .
Κόκκινες γραμμές κυλούσανε στα χέρια,
όποιος το ’παιρνε , ξεχνούσε τις δικές του .
Αίμα στην κουπαστή , στις σκάλες ..
αλλά και τα γέλια μας κοφτερά ήταν.
Γυάλιζαν και γλιστρούσαμε πάνω τους.
Χτύπα ξύλο. Δεν πέσαμε.
Τρεις φορές ,μας χτύπησε ο καιρός …
Άσπρα βουνά σηκώθηκαν στη θάλασσα .
Κλεισμένοι οι δυο – ζούσαμε , δεν ζούσαμε-
στα σωθικά του κήτους .
Μια ανάσα γαντζωμένη στο λαιμό ,
ένα ψαράκι σ’ όλο το πέλαγος - τίποτα.
Μα πήραμε χάρη
κι ακούμπησε το πόδι μας στο χώμα…
Χτύπα ξύλο. Θα χρειαστεί.
Τώρα στη στεριά ,
που αρχίσαμε να μετράμε ζημιές και ευθύνες ..
«ΠΑΡΑ ΘΙΝ ' ΑΛΟΣ »
Κοινή η γλώσσα των σωμάτων -
κάτω από το νερό εξομολογούνται .
Σώματα απλά , μονοσύλλαβα
ασκητεύουν τρώγοντας μόνο φως ,
φυτρώνουν στις πέτρες,
πέτρες απ’ άκρη σ’ άκρη ..
Δυο κατάρτια στ’ αυτιά του βράχου
ο βράχος που βασιλεύει στο λίγο.
Λίγο στα λόγια , πολύ στα μάτια
Tα σανδάλια πεταμένα στα σκίνα
φιλιά και μέλισσες ακούγονται
πίσω απ’τα πουρνάρια.
Πουρνάρια βιβλικά στην πλαγιά
φυλάγουν το νερό , νυν και αεί
φοβούνται τη φωτιά , νυν και αεί ..
Ο δρόμος χωρίς το μαύρο ρούχο του
στα πόδια - χώμα
στα χέρια - τα γλυκόλογα του σύκου.
Η μνήμη , μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη
στην πλάτη του παιδιού που μιλάει στο κύμα
στο κύμα δίνει τα γδαρμένα του γόνατα.
«ΔΑΣΟΣ»
Δάσος πολυσέλιδο , φιλόσοφο ,
δάσος βρυοκατοίκητο , κελαηδινό,
δάσος του νου και δάσος της ελάτης .
Δύσβατα μέρη , ανήλια και κοπιώδη
για μας που ζούμε στα μικρά αριθμημένα σπίτια ,
κλεισμένοι και δύσβατοι και ανήλιοι …
Xρόνια γυρίζουμε , δουλειά – σπίτι
μα δεν πλησιάζουμε ποτέ το δάσος .
Μόνο παιδιά στέλνουμε και φέρνουν κάθε πρωί
άσπρα, πετρωμένα ρήματα και φρούτα που δεν τρώνε.
Λίγοι χάθηκαν μέσα του …
Γύρισαν κι είπαν πως είδαν λίγα .
Mετά , γεωμετρώντας τις λέξεις έγραψαν στίχους
έγραψαν πλατάνια, κύκλους και νερά ..
Όμως εμείς , για το δάσος δεν θέλουμε ν’ ακούμε ,
ότι οι έννοιες νηστικές γυρίζουν το πρωί
και εδώ κοντά , το ξέφωτο με τα φιλιά ανθίζει .
“SELFIE”
Χαμόγελα , κολλημένα στον τοίχο.
Δύσκολο να ταυτοποιηθούν …
Μύες κάτω απ’ τον ήλιο - σχεδόν άφθαρτοι,
μίσχοι ποτηριών, αλκοολούχες ευχές .
Πελάγη ευτυχίας διαγράφονται στο βάθος…
Τόσο πολύ γαλάζιο , που πνίγηκα μέσα του,
τόσα γεμάτα τραπέζια – όλα ενυπόθηκα.
Συγκρουόμενα πιάτα , οισοφάγοι ορθάνοιχτοι,
ευωχία και δυσωδία παρούσες..
Δεκάδες ευχές στέλνονται αμέσως .
H προώθηση του προϊόντος ολοκληρώθηκε .
Σύντομο βιογραφικό
Σπίτι – σχολείο – σπίτι : Εδώ και χρόνια , η διαδρομή της ζωής μου . Άλλη μια εκπαιδευτικός που γράφει … Θέατρο ( σαν παθιασμένος θεατής ) και μουσική ( ..ποικίλο πρόγραμμα ) είναι οι αγαπημένες μου ασχολίες . Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι συστηματικά με την λογοτεχνία , με στίχους και σύντομα πεζά. Δυο βιβλία ποίησης : « Passatempo» εκδ. Γαβριηλίδη - 2017 και « Τίτλοι αρχής» εκδ. Βακχικόν - 2020 και ένα τρίτο με διηγήματα , σύντομα ...
