Ο καλεσμένος μου στη στήλη "Στα βαθιά", είναι ο ποιητής Χρήστος Αθανασόπουλος. Έχει σπουδάσει Ιστορία στη Φιλοσοφική Σχολή κι εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Έργα του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί. Το 2018 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Υπό τη Σκέπη σου τα Περισπώμενα". Ο ποιητής μας παίζει ατελείωτα κι έξυπνα με τις λέξεις, φτιάχνει σκαλιστά παλάτια. Μιλά για τις προσωπικές του ανησυχίες και συγκινεί. Ο αναγνώστης ταυτίζεται και το εγώ του ποιητή γίνεται ψηφίδα του κοινωνικού εμείς. Θ'απολαύσουμε δέκα πολύ όμορφα ποιήματα του εμπνευσμένου αυτού λογοτέχνη!
ΧΘΕΣ
Σε κάθε <<χθες>> κρυμμένη βρίσκω θέληση,
με πρώτο γράμμα απαγόρευση.
Δες πως και αυτή ακόμα η μιχρογράμματη αυλοκόλαξ θέληση ,
επικροτεί τη βασιλεία απαγόρευση
του κάθε κεφαλαίου Όχι
επ' αορίστω χρόνω.
Άσε λοιπόν τα <<θες>> και βρες καλύτερα τι <<θέλεις >>
έναν χωρίς απαγορεύσεις,
ολόδικό σου Ενεστώτα.
Ο,ΤΙ
Σώπασε.
Άκου το κύμα πως διαλέγεται με μία καθαρά προσωπική του γλώσσα,
πώς εξαπατά τις βραχώδεις αντιστάσεις του κάθε στερεού δεδομένου.
Κοίταξε πως και ο βράχος αποκόπτεται κομμάτι-κομμάτι ανεπαίσθητο από τη συμπαγή του ρίζα.
Κι όμως μιλά για θάλασσα και εγώ για σένα, για το χρόνο,
για κάθε ό,τι...
ΤΟ ΣΤΙΛ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ
Γεννήθηκα κάτω από ένα ξύλινο πόδι, με έμαθε να περπατώ με δεμένα μάτια , με δεμένα χέρια, αυστηρά στα βήματά του.
Να μιλώ με ευφράδεια την ξύλινή του γλώσσα.
Στον παραπόδα αναστηλώνονταν κάποιες εγωπάθειες, που ξέπεσαν σε αλληλέγγυο χέρι...
Και άλλες ακουμπισμένες στο μνημειώδες πόδι επαίρονταν, καθώς φωτογραφίζονταν μαζί του σε αυτή τη μία εγκαθιδρυμένη οπτική.
Στα πίσω πόδια -πάντα στα πίσω- αναρριχώνται οι τάξεις, χωρίς χέρια, φιλήδονα έρπουν, αργά, η μία επί της άλλης, όλος ο κοινωνικός παλμός <<ηρωικά>> αυτοχειριαζόταν, να μη χαθεί.... Το στιλ της καρέκλας.
ΠΟΛΥΑΙΣΘΑΝΤΙΚΩΣ
Με νίκησε χθες ένα χαμόγελο στα οπλισμένα τα μάτια μου ακουμπώντας.
Χωρίς μάχη, Χωρίς πόλεμο.
Με κατέλαβε εξ ολοκλήρου και μέχρι να αισθανθώ υποτελής με άφησε ελεύθερο.
...Εκείνο το χαμόγελο το πολυαισθαντικό.
ΓΕΝΙΚΗ ΠΤΩΣΗ
Προσωπική αντωνυμία πρώτο πρόσωπο, Εγώ.
Προσωπική αντωνυμία πρώτο πρόσωπο και Εσύ,
όπως τα 'βλεπε με τα δικά του μάτια ο καθένας.
Από γραμματικής απόψεως ήμασταν καλυμμένοι και οι δύο, δεν λέω κι όμως μας υπέσκαπτε αυτή η διόλου ευδιάκριτη αρχηγία ονομαστική μας πτώση.
Εγωισμός.
Ίδιο αίμα κυλά στις φλέβες μας, είπε θελκτικός κατάσκοπος Ο έρωτας και διέτρεξε να αναλάβει εξ ολοκλήρου του <<εμείς>>. Είδηση δεν πήρα
ούτε το πότε το εγώ δήλωσε σε υποτέλεια στο εσύ,
ούτε το πώς αρκέστηκα διαμονής στην ονομαστική τρίτου προσώπου, που δεν έχει.
Μάζεψα τα πράγματά μου.
Χωρίς προσωπικότητα, στην προσωπική αντωνυμία δεν είχα θέση.
Είπε θα με φιλοξενήσει, φιλεύσπλαχνος όπως είναι, η αόριστη.
Εσύ, καλά τα κατάφερες.
Έμαθα πρότινος πως αναβαθμίστηκες. Εύγε!
Όλο και κάπου θα κλίνεσαι αντωνυμία αυτοπαθής•
εαυτός, εαυτού, εαυτώ, εαυτόν εαυτέ.
Πρόσθεσέ τώρα δίπλα στην περιαυτολογία αντωνυμία σου προς σέβας των επιτυχιών σου ένα ΜΟΥ ως άκλιτη επιβεβαίωση.
Εαυτός ΜΟΥ
Εαυτού ΜΟΥ
Εαυτώ ΜΟΥ
Εαυτόν ΜΟΥ
Εαυτέ ΜΟΥ!
Να μην εξασφαλιστεί κάπως και η γενική σου πτώση;
ΤΕΜΠΕΛΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Γράφω, γράφω, και όσο περνάει ο καιρός χάνουν την αισιοδοξία τους τα δάχτυλά μου.
Είναι εμφανές, οι αρθρώσεις φταίνε έτσι που βραδύγλωσσα αρθρώνεται η κίνηση.
Τεμπέλικα δάχτυλα.
Τα βουτώ στη νεότητα των αλληγοριών, στο σκοτεινό μελάνι τους μήπως και δραστηριοποιηθούν οι λέξεις.
Από μένα εξαρτώνται.
Ψέματα.
Εγώ εξαρτώμαι από πάνω τους.
Αυτόβουλα καταδύονται• στο που δεν ξέρω, τις λέξεις βλέπω μόνο στοιχισμένες στο χαρτί.
Δραστήρια δάχτυλα.
Τι εύκολα που αρθρώνουν το επιδιωκόμενο αναγκαίον, για να μη χάσω εγώ την αισιοδοξία μου. Γράφουν, με αυτόματη γραφή και όσο περνάει ο καιρός γράφουν, γράφουν δραστήρια δάχτυλα το χρόνο μου νικώντας.
ΑΣΘΕΝΕΣ ΦΥΛΟ
Κουράστηκε το φύλλο να σηκώνει το ασήκωτο βάρος του δέντρου του.
Κουράστηκε να φωτοσυνθέτει αγωνιωδώς τη δυσκαμψία των κορμών του.
Είναι και αυτή του πάλι η ολιγογονία νόηση για το ποια θαλπωρή καλύπτουν οι ρίζες πεποιθήσεις του.
Κουράστηκε το φύλλο στο βάρος το ασήκωτο του δέντρου του δεμένο και αφέθη σθεναρώς από την <<ελευθερία>> των ζυγών του.
Ασθενές φύλο ο ποιητής.
ΣΕ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ
Ολοένα σφίγγει ο κλοιός των αλυσίδων.
Τι προς τα έσω επεκτατισμός είναι και τούτος;
Σε πολιορκία βρέθηκαν οι φιλειρηνικές διαθέσεις και -αν ηκούσθη ποτέ- το επίλεκτο σώμα των ονείρων αιχμάλωτο.
Όσο είναι διάτρητο το άκαμπτο και συμπαγές <<Εγώ>> των αλυσίδων επίσπευσε μία παράβαση, με συμβούλεψε ο αγγελιοφόρος των ονείρων, σαν
να 'τανε για μένα κάτι απλοϊκό.
Δεν είμαστε καλά. Αν ήμουν εγώ στη δική σου πραγματικότητα θα είχα φανταστεί τις αλυσίδες πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ
Δεν θέλω λόγια και τραγούδια ούτε της άνοιξης λουλούδια, ούτε αυτό το ανόητο ομοιοκατάληκτό μου δίστιχο.
Αναμφίβολα δύστυχο, το πόσο όμοια καταλήγει η κάθε άνοιξη σε ένα άνυδρο καλοκαίρι.
Εδώ θα μου πεις, ξεθυμαίνει και ο άνθρωπος στο αφύσικα απροσδιόριστο γένος των οστών του.
Ένα πρόχειρο φθινόπωρο δακρύων θέλω, των τόσο άνυδρων ερώτων το χώμα να ξεπλύνω.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΒΗΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Νύχτες ολόκληρες με επιτηρούσε το φεγγάρι σου, έτσι τυχοδιωκτικά που μισοκοίταζε.
Λίγο εμένα ρέμβαζε, λίγο και από τα πάντα.
Κι όλο γέμιζε, γέμιζε το ημισέληνό σου βλέμμα, ώσπου <<πανσέληνος είπα>> και με κατέλαβε εξ' ολοκλήρου.
Για μία νύχτα.
Την άλλη άρχισες ξανά να σβήνεις. Τελικά για την ελπίδα της στιγμής πόσες ελλείψεις περπατούμε;
Μπρος εσύ... πίσω εγώ
Μπρος εγώ!
Πίσω εσύ, πίσω!
Εσύ...
Μπρος! Εσύ πίσω.
Εγώ;
...τουλάχιστον να πιάνεται η απώλεια από τις λέξεις.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Αθανασόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1983. Το 2001 με 2004 σπούδασε ιστορία στη Φιλοσοφική Σχολή αποσπώντας τις πρώτες κρατικές υποτροφίες στην διάρκεια της φοίτησής του. Μετέσχε σε αρχαιολογικές ανασκαφές προϊστορικών οικισμών, ως βοηθός του καθηγητού πανεπιστημίου και αρχαιολόγου Κωνσταντίνου Γαλλή. Από το 2006 μέχρι σήμερα βρίσκεται στο χώρο της μέσης εκπαίδευσης. Το 2014-2015 παρέδιδε σεμινάρια Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας από πρωτότυπο στο πνευματικό κέντρο <<Ιλαρίων>> , με θέματα όπως <<Η Οντολογία του Κακού>> << Η φύση της ψυχής ΝΟΕΙΝ και ΠΑΣΧΕΙΝ >> κλπ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε τοπικές και διεθνείς ανθολογίες και εφημερίδες, ενώ κάποια από αυτά έχουν μελοποιηθεί από την μουσικοσυνθέτη Κρινιώ Νικολάου. Το 2015 ο όμιλος Φίλων UNESCO Πειραιώς και Νήσων τιμά την παρουσία και τη συμμετοχή του στην ποιητική συνάντηση <<Εν Δελφοίς>>. Το 2017 τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό ποίησης με θέμα τον Νίκο Καζαντζάκη και κατά το ίδιο έτος απέσπασε ειδικό βραβείο διηγήματος σε πανελλήνιο και παγκύπριο διαγωνισμό με το διήγημά του <<Τα ρούχα τα Καλογερικά>>. Το 2018 εκδίδει την ποιητική του συλλογή: <<Υπό τη Σκέπη Σου τα Περισπώμενα>>. Το Μάιο του 2018 έλαβε Έπαινο για την ποιητική του συλλογή <<Κλητική Προσφώνηση>> στον 23ο Πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
