Ο Τάσος Μάντζιος είναι καθηγητής Θεολογίας στη Δευτεροθάθμια Εκπαίδευση και καταπληκτικός ποητής. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή, έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες, ενώ ποιήματά του φιλοξενούνται σε γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει βραβευθεί για την ποίησή του στους ποιητικούς αγώνες των Δελφών της Π.Ε.Λ. Θα τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ποιήματά του!
Το παιχνίδι
Στημένο,
όλοι συμφώνησαν,
ήτανε το παιχνίδι.
Παρασκηνίου συναλλαγή,
κραύγαζε τ΄αποτέλεσμα.
Δεν γίνεται,είπαν,
στα στημένα πάντοτε,
να μένουν απαθείς
και θεατές.
Να αντιδράσουν είπαν.
Να φωνάξουνε.
Μα,σκέψη δεύτερη,
τους κράτησε.
Είναι στο παρασκήνιο
είπανε,
πολλοί οι ισχυροί,
που κανονίζουν προς συμφέρον τους
τα πράγματα
κι αυτοί,
αδύναμοι,συμφώνησαν,
πως ήτανε,
αδύναμοι πολύ
για να τ΄αλλάξουνε.
Το ζάφτι
Πλάι σε κάποιο τζάκι
θα ’σαι λέω,
καθισμένη,
τ’ ουρανού.
Στο παραγώνι.
Σαν τότε
που μ’ ορμήνευες
πώς να την κάνω ζάφτι
τη ζωή
για να τα καταφέρω.
Θα λες ακόμα ιστορίες
για φαντάσματα,
για λύκους
που έπεσαν στα πρόβατα
και για σοδειές χαμένες.
Θα λες,
για φτώχεια
και για Κατοχή
και πάντοτε με καραμέλες,
γεμάτες θα ’ναι οι τσέπες σου,
για όλα τα μικρά
που παίζουνε,
στ΄ουράνιου τόξου τα σοκάκια.
Ξέρεις,
πάει πολύς καιρός
κι εμείς εδώ,
σκορπίσαμε.
Ξεράθηκε κι η μυγδαλιά
που ’χες φυτέψει.
Κι εγώ,
δεν τα κατάφερα.
Τα οξέα του ποιήματος
Μεγάλωσα.
Κι ακόμα
γράφω ποιήματα.
Κι ούτε ένα καλοκαίρι
δεν μπόρεσα.
Μονάχα
στίχους γλυκερούς
ωσάν ημερολόγιο κορασίδος.
Στίχους πικρούς
σαν νικοτίνη
και σαν απόρριψη…
Το τσέρκι των στίχων
Σαν τα παιδιά είναι οι ποιητές.
Γδαρμένα έχουνε
των χρόνων τους τα γόνατα.
Πεινάν,
για μια μικρή φετούλα βλέμμα.
Διψάν να κοινωνήσουν,
μια πορφυρή αγκαλιά.
Μικρά αντίδωρα χαμόγελα,
κρεμάν εξω απ΄την πόρτα τους.
Τρομάζουν,
μα όλο μπαίνουνε
σε στοιχειωμένες μνήμες.
Τσαλαβουτάνε στα ορμητικά ρυάκια
των ρημάτων.
Αποξεχνιούνται με το τσέρκι των στίχων.
Μονάχα μια σταξιά ουρανός
αρκεί
για ν΄ανατείλουν.
Μονάχα μια σταξιά ουρανός
κι ευθύς,
ξεχνάν της μέρας τα ντιρέκτ.
Ξεχνάν ευθύς,
της νύχτας τ΄άπερκατ.
Κατάκοπες αφίξεις
Όλες μου οι μεγάλες οι συγνώμες,
όλες,
ασθμαίνουσες...
Οικτρά, αργοπορημένες.
Ολότελα, άκαιρες...
Κατάκοπες αφίξεις
σε μια παράσταση που τέλειωσε.
Σε υπέργηρου οδοντοστοιχία,
φρονιμίτες...
Οξειδωμένα,
εκτός κυκλοφορίας, νομίσματα...
Σ’ εκείνους,
που πολύ τις άξιζαν...
Συγνώμες,
που μοναχά σε ζωντανούς, μπροστά,
ίσως
και να’χαν κάποιο νόημα!...
Πλην ελαχίστων
Των εραστών, τα "σ’ αγαπώ",
δεν είναι προορισμένα για να λεν
"σε αγαπάω"!...
Αλληγορίες είναι.
Φύλλα συκής.
Δράσεις στοχαστικές, επ’ ωφελεία τους!...
Το εγγαστρίμυθο, είναι, εγώ τους...
Πίσω από τα φίλτρα
του προσχήματος,
λένε,
"Γέμισέ μου την νύχτα",
"Ξεδίψασέ με"
"Δωσ’ μου το χέρι, να σταθώ".
"Γίνε μου σκαλοπάτι, για ν’ ανέβω"!...
Η θλίψη του Δία
Την ευτυχία των θνητών μακάρισεν ο Δίας.
Της άγνοιάς τους το προνόμιο.
Των γεγονότων τη ροή, μονάχα αντιλαμβάνονται.
Για τα μελλούμενα, γνώση δεν έχουν.
Την ολοκληρωμένη εικόνα δεν μπορούν να δουν!
Της λιγοστής χαράς τους τις στιγμές,
αιώνιες τις φαντάζονται.
Της γνώσης τη θλίψη δεν την νιώθουν!
Βασίζουν τη ζωή τους
στης ζωής το αβάσιμο.
Τις ανελέητες Μοίρες δεν γνωρίζουν.
Τις ανελέητες Μοίρες και τις αποφάσεις τους!
Αυτά, ο Δίας συλλογιζόταν…
Κοιτούσε, ώρα πολλή, το ερωτευμένο ζεύγος…
Έφτανε ως αυτόν η ευωχία των αισθημάτων!
Όμνυαν στην αιώνια αγάπη τους.
Στου έρωτά τους όμνυαν το αρραγές!
Είδε ο θεός
τ’ αγκαλιασμένα τους σώματα,
τα πρόσωπά τους τα ηδονικά,
των ματιών τους, το φέγγος,
και θλίψη ένιωσε ο αθάνατος.
Κι απέστρεψε το βλέμμα!
Είχε η Κλωθώ αλλιώς αποφασίσει!
Είχε η Κλωθώ, από καιρό,
τον χωρισμό υπογράψει…
Το γιασεμί
Είναι κάτι μικρά στη μνήμη,ερμάρια.
Κείτονται στην ασάφεια του λυκόφωτος.
Σχοινοβατούν εγγύς της λήθης.
Εντός τους,
όλα τα υστερήσαντα.
Τα ημιτελή και τ΄ατελέσφορα.
Οκνές εντός τους,διεκδικήσεις,
επιδιώξεις ράθυμες,
αλληλουχίες δυσμενείς,
αργοπορίες και δισταγμοί
κι αμέλειες κι ολιγωρίες.
Άτεκνες προσδοκίες.
Ατυχείς επωάσεις.
Ματαιώσεις επίορκες.
Ριψάσπιδες έρωτες.
Κάποτε,απρόσμενα εγείρονται.
Ψελλίζουν τη μομφή τους.
Εκκρίνουν το στυφό τους ρίγος.
Ρέουν το άλγος τους.
Μακρόσυρτο
το μελαγχολικό τους κόλουρο.
(Είχα στον φράχτη σκαρφαλώσει,
να κόψω ένα γιασεμί,
συνεσταλμένη,του έρωτά μου έκφραση.
Της το΄δωσα.
Ήταν,ένα μικρούλι γιασεμί.
Δεν μπόρεσε.)
Της αντοχής το υφαντό
Αν ήταν η δικαιοσύνη σου
αγάπη,
ή,ένα χαμόγελο,αφημένο στην πόρτα μου
το πρωί,
αν το αδέκαστό σου,τρυφερότητα ήταν,
αν,λέω,
σε κρατούσε ξάγρυπνη,
η προσμονή
κάποιου τριξίματός μου
στα σκαλιά σου,
θα φρόντιζες,
ν΄αργήσει να τελειώσει
της αντοχής το υφαντό.
Θα σκάλιζες στην αγκαλιά σου,
μια στοργή.
Θα κένταγες
δυό ηλιαχτίδες
αντικρύ,
στην πρόγνωση του αυριανού καιρού,
που θα΄ναι βροχερός
μακρυά σου!...
Τ'αλκοολούχο απρόσμενο
(Α΄Βραβείο των 32ων ποιητικών αγώνων των Δελφών της Π.Ε.Λ.)
Κοιτάς έξω απ’ τα τείχη!…
Και είναι η πεδιάδα,
απ’ τους εχθρούς ανέλπιστα αδειανή!…
Ανέλπιστα αδειανή, απ’ άκρη σ’ άκρη!…
Κι ύστερα από το ξάφνιασμα,
Χαρά και ευφορία, σε κατακλύζουν…
Χαρά και ευφορία μεγάλη!…
Και δεν ρωτάς, το τι και πως…
Δεν εξετάζεις,
προς τι αυτή η εύνοια,
που τόσο γενναιόδωρα,
απ’ τους ταλανιστές σου, σε απαλλάσει!…
Μόνο σε στροβιλίζει
τ’ αλκοολούχο απρόσμενο!…
Σε συνεπαίρνει,
των ημερών το εδώδιμο!…
Κι αρχίζεις πάλι να ελπίζεις!…
Κι αρχίζεις να σχεδιάζεις
και να προγραμματίζεις
και να ιεραρχείς προτεραιότητες!…
Κι αρχίζεις πάλι να ονειρεύεσαι…
Κι αφήνεσαι!…
Και δεν ακούς
-μα κι αν ακούς, καμία δεν δίνεις σημασία-
Τους χτύπους
απ’ τα τελευταία καρφιά
που βάζουνε οι Δαναοί
στον Δούρειο Ίππο!…
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Πλακωτή Θεσπρωτίας,είμαι καθηγητής Θρησκευτικών σε γυμνάσιο και έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή το 2017 "Τα οξέα του ποιήματος",από τις εκδόσεις "Ελευσις και Υδράνη".Ποιήματά μου έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες ηλεκτρονικές ιστοσελίδες κι επίσης,έχω συμμετάσχει σε κάποιες ποιητικές ανθολογίες.
