Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον ποιητή Στράτο Κοσσιώρη. Ο προσκεκλημένος μου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Νοσηλευτική. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και ένα ποιητικό οκτασέλιδο. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό λογοτεχνικό τύπο, καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, ρεαλιστική. Ο λόγος του είναι λιτός, νευρώδης, ζωντανός, οικείος. Ο ρυθμός του είναι ασθματικός, κινηματογραφικός, γεγονός που αυξάνει την ένταση. Κάθε ποίημά του είναι μια μικρή αληθοφανής ιστορία, που ο αφηγητής συνήθως τη διατυπώνει σε πρώτο ενικό πρόσωπο, δίνοντας στα γραπτά του έναν τόνο εξομολογητικό. Το πεδίο δράσης τοποθετείται στη σημερινή εποχή. Ο δημιουργός αντλεί υλικό από την καθημερινότητα και τα δύσβατα μονοπάτια της. Οι ήρωές του είναι συχνά άνθρωποι του περιθωρίου, ή οι αδύναμοι του κοινωνικού συνόλου. Ο ποιητής περπατά πλάι στα σκοτάδια τους και τους θωρεί με μια αγαπητική ματιά, σαν να ήταν ένας απ' αυτούς. Οι περιπέτειές τους καταγράφονται με μια γλυκόπικρη διάθεση και σίγουρα δημιουργούν δεσμούς ταύτισης με τον αναγνώστη. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
Από την ποιητική συλλογή "Η μόνη αθανασία" (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2021)
Ύστατος καπνός
Στο δρόμο με τα παλιά εργοστάσια
που περπατήσαμε εκείνο το βράδυ
η απροσδόκητη ευτυχία μαζί σου
ύστατος καπνός
μιας από καιρό
ετοιμόρροπης τσιμινιέρας
Δούλευες εκείνη τη μέρα
κι ήσουν κουρασμένη
Θ’ άπλωνα την ψυχή μου
να κοιμηθείς
κι όπως θα κοιμόσουν
θ’ αντιφέγγιζε στο πρόσωπό σου
ο μόχθος της αγάπης.
[Πώς με πληγώνουν…]
Πώς με πληγώνουν τα παιδιά
τ’ αθώα τους μάτια
τ’ αεικίνητο παιχνίδι τους
στις αυλές
Της άνοιξης τα άνθη στα μπαλκόνια
τα κρυστάλλινα νερά
η θάλασσα στο λιμάνι
αλήθεια, πόσο όμορφη είναι
κάποιες μέρες θλιβερές
Μα πιο πολύ απ’ όλα
με πληγώνει
ο ερωτευμένος αυτός νέος
που τριγυρίζει μόνος του
στους δρόμους
με λαβωμένο το όνειρο
στους ώμους
Η επίσκεψη
Ένας απρόσκλητος επισκέπτης
θα ’ρθει κάποτε
να μου χτυπήσει την πόρτα
έκπληκτος τότε θα τρέξω ν’ ανοίξω
όμως έξω
δεν θα υπάρχει κανείς
παρά μόνο μια λέξη
αιμόφυρτη θα ξεψυχάει
ενώ λίγο πιο πέρα
στη μέση του δρόμου
θα στέκει
το κουφάρι
ενός ποιήματος
Στερρὸν τῆς πίστεως ἔρεισμα
Ένιωθα πάντα έναν κρυφό θαυμασμό
τις Κυριακές στη Θεία Λειτουργία
για τον μογγόλο της γειτονιάς.
Καθόταν στα δεξιά του άμβωνος
παρακολουθώντας
κλεισμένος μέσα στον δικό του κόσμο το πάθος
του Κυρίου.
Ήταν για μένα το στερρόν της πίστεως έρεισμα
έτσι όπως ήταν αεικίνητα προσηλωμένος στην
ιερή ακολουθία
ρίχνοντας κάποτε αδέξια τον οβολό του
υπέρ της ανεγέρσεως του ναού και σίγουρα
από τους πρώτους πιστούς
που ανταποκρίνονταν στο πρωινό σωτήριο
κάλεσμα.
Πάει καιρός που έχει να φανεί
ενσάρκωνε απόλυτα τον λόγο του Κυρίου
«...Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι ὅτι
αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Εγκατάλειψη
Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια
γι’ αυτό το εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο
που ’χει περάσει πάνω του το κρύο κι η βροχή
κι έχει αρχίσει η σκουριά να δουλεύει
το χρώμα του ξέθωρο
τα λάστιχά του φαγωμένα
όπως η σάρκα αποσυντίθεται γύρω από τα
κόκαλα
με τους καθρέπτες ραγισμένους
τη λαμαρίνα τσαλακωμένη
με μόνο κάποια ξεραμένα φύλλα
και λίγες σπασμένες πευκοβελόνες
να το σκεπάζουν
παρατημένο σε μια απόμερη γωνιά του δρόμου
ν’ αναπολεί
τη θερμότητα των σωμάτων.
Ο φίλος μου ο τάδε
Αγιογράφος ετών σαράντα. Δηλώνει άθεος από
χρόνια.
Τον επισκέφθηκα ένα μεσημέρι
στο σπίτι του
κάπου στα Κάτω Πατήσια.
Μια τρώγλη αληθινή ένας στάβλος
και το ενοίκιο ακριβό
για ένα τόσο άθλιο μέρος.
Τα έξοδα του σπιτιού
όπως και τα κατά καιρούς ψυχιατρικά νοσήλια
τα κάλυπτε ένα πενιχρό επίδομα από την πρόνοια
και η στήριξη κάποιων λίγων συγγενών και
φίλων.
Για μια τέτοια βοήθεια ήταν
που ζωγράφισε για μένα και τον αδερφό μου
μια εικόνα του Ιησού Χριστού.
Στην εικόνα αυτή κάποιες φορές προσεύχομαι
κοιτάζοντας τα θλιμμένα μάτια του Ιησού
και το δεξί του χέρι
που από ένα μικρό λάθος
λείπει ένα του δάχτυλο.
Αναπηρικό Αμαξίδιο
Όπως έκανα να μπω
άνοιξε απότομα η πόρτα.
Έκανα πίσω,
κι είδα έκπληκτος
έναν ηλικιωμένο κύριο να σπρώχνει
με δυσκολία ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δυο νεαροί θαμώνες βγήκαν σβέλτοι
και τον βοήθησαν.
Ο πατέρας αυτός πόση αφοσίωση έδειχνε
πίσω απ’ το ταλαίπωρο βλέμμα του
και πόση στοργή για το ανάπηρο παιδί του.
Παραμέρισα,
δεν θέλησα μέσα στον οίκο αυτό να εισέλθω.
Καθώς απομακρυνόμουν η σκέψη μου πήγε στην πόρνη.
Άραγε θα μπορέσω κάποτε κι εγώ να αξιωθώ
μια τέτοια ταπείνωση;
Μια τέτοια άφεση αμαρτιών;
Μενέλαος Μεγαπένθης
Όταν με έστειλε ο πατέρας μου πιτσιρίκο
Για μικροθελήματα στο μαγαζί του κυρ-Ανέστη
Πού να το φανταστώ η ζωή μου πόσο θ’ άλλαζε.
Με ζήλο κι αφοσίωση δόθηκα στο επάγγελμα
Που οι άνθρωποι αποστρέφονται.
Με τον καιρό έμαθα της δουλειάς τα μυστικά.
Μόλις απολύθηκα από φαντάρος
Άνοιξα το δικό μου Γραφείο Τελετών.
Φιλοσοφώντας τον θάνατο και τη ζωή
Το γέλιο ανακάλυψα ως μόνο φάρμακο στη στεναχώρια.
Γελούσα από τα βάθη της ψυχής μου
Σε οτιδήποτε μου προξενούσε λύπη.
Κι αν δεν μπορούσα, έπειθα τον εαυτό μου
Με απίθανα τεχνάσματα.
Ώσπου σε κάποια συνεστίαση με φίλους
Πάνω στο κέφι του γλεντιού
Δυο τέτοια γέλια τρανταχτά
Αίφνης με στείλανε στον τάφο.
Παγώσανε τ’ αγαπημένα πρόσωπα
Όταν μπροστά τους αντικρίσανε το σώμα μου άψυχο.
Ήμουν αρκετά νέος, ετών τριάντα εννέα.
Όμως αν με ρωτήσετε τι θα ’κανα Άμα γεννιόμουνα ξανά,
Πάλι θα επέλεγα
Το γέλιο
Ισαάκιος Ρένεσης
Όταν φυσάει νοτιάς καθόλου μην πηγαίνεις
Για κυνήγι. Ο λαγός προτιμά τ’ ανοιχτά εδάφη.
Μέσα σε ρεματιές απότομες
Εκεί που κάποτε ήταν γη που ανθούσε
Τώρα ξεφύτρωσε παντού κρανίου τόπος.
Δεν υπάρχει τίποτα να θαυμάσεις, μονάχα στάχτη.
Εκείνη τη μέρα είχε μόλις βρέξει, όταν ξεκίνησα για
τα καμένα
Αυτά βουνά με το ιταλικό μονόκαννο κρεμασμένο στον
ώμο.
Οικογενειακό κειμήλιο από πάππου προς πάππου.
Τα πορσελέν
Ξεχύθηκαν στα πουρνάρια, σε τόπους δύσκολους.
Το νοτισμένο χώμα σβήνει σιγά σιγά τα ίχνη
Κι ο λαγός μένει καλά κρυμμένος στο γιατάκι.
Έμεινα πιστός στο καρτέρι μου.
Πέρασε ώρα αρκετή, ώσπου ο ήλιος άρχισε να κοκκινίζει
Όταν στο βάθος φάνηκε μια σκιά στο μισοσκόταδο.
Το γάβγισμα σταμάτησε. Ένα λεπτό ουρλιαχτό ακούστηκε
από πέρα.
Φοβήθηκα. Σήκωσα το μονόκαννο.
Τα σκάγια στράβωσαν. Δεν πρόλαβα.
Πόνο δεν ένιωσα,
Παρά μονάχα αμυδρά στο πρόσωπό μου
Στερνό φιλί τα χνώτα απ’ την ανάσα του Άγνωστου.
Από το οκτασέλιδο "Η αιώνια μπουρδελότσαρκα "( Ναρκοπέδιο – Έκδοση εκτός εμπορίου, 2021 )
Ζωσιμάς
Τους σπόρους του κόπου μου, έμελλε
να φυτέψω εδώ·
πάνω στην καυτή άσφαλτο.
Ψάχνοντας απεγνωσμένα στους παρηκμασμένους οικίσκους
μέσα σε αυτή την ανυπόφορη ζέστη.
Έχοντας για μόνα εφόδια στο σακίδιό μου
ένα σακουλάκι ξηρούς καρπούς
κι ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερό
που του απόμειναν λίγες μόνο σταγόνες.
Οι πατούσες μου έχουν κάνει φουσκάλες απ’ την πολύωρη
πεζοπορία
κι ο ήλιος του καλοκαιριού ξεφεύγει από το γείσο του καπέλου
χτυπώντας με στο κούτελο ανελέητα.
Την είδα. Είμαι σίγουρος. Το θυμάμαι καλά.
Σαν μια σκιά ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου
που έτρεχε τρομαγμένη να κρυφτεί.
Μα όσα χαμαιτυπεία κι αν έψαξα εκείνη τη μέρα
κανείς δεν γνώριζε να μου πει
ποιο είναι τ’ όνομά της. Ή αν έφυγε απ’ την περιοχή.
Όταν ήρθε το βράδυ
κάθισα σ’ ένα παγκάκι της πλατείας αποκαμωμένος.
Λυπημένος καθώς ήμουν κοίταξα στον ουρανό.
Άξαφνα γύρισα το βλέμμα μου και νάτη,
μέσα στης πόλης την αδιαφανή νύχτα την είδα ξανά.
Έκανα να σηκωθώ όμως τα πόδια μου
δεν με κρατούσαν πια.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Στράτος Κοσσιώρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε Νοσηλευτική. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ύστατος καπνός (Εκδόσεις Οροπέδιο, 2010), Τα κάρβουνα (Εκδόσεις poema, 2014), Ακόμα λίγα κάρβουνα ( Έκδοση εκτός εμπορίου, 2021) και Η μόνη αθανασία (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2021). Επίσης, εξέδωσε το Οκτασέλιδο Η αιώνια μπουρδελότσαρκα ( Ναρκοπέδιο – Έκδοση εκτός εμπορίου, 2021 ). Επιμελήθηκε τη σειρά εκδόσεων εκτός εμπορίου Οκτασέλιδο – Ναρκοπέδιο. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες, π.χ. στην ανθολογία 30 έως 30: Τριάντα ποιητές έως τριάντα ετών (Εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων, 2011).
