Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Ντέμη Κωνσταντινίδη από τη Θεσσαλονίκη. Ο καλεσμένος μου έχει σπουδάσει Αρχαιολογία και Μουσειολογία. Εργάστηκε ως αρχαιολόγος πεδίου, επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Διατηρεί το προσωπικό του blog skorpieslekseis.blogspot.gr,όπου δημοσιεύει έργα του. Στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τον οχτασέλιδο Ονειρο+πόλο σε πέντε τεύχη. Μέχρι στιγμής έχει δημοσιεύσει έντεκα ποιητικές συλλογές. Το πιο πρόσφατο ποιητικό του βιβλίο τιτλοφορείται "Οι Ψυχές Αυτές Μένουν Απούλητες” (Μάρτης 2020). Η ποίησή του είναι ρεαλιστική, προσωποκεντρική, στοχαστική. Ο λόγος του είναι μεστός, ζωντανός, στακάτος, με ζωηρές εικόνες και μια λεπτή ειρωνεία που υπογραμμίζει γεγονότα. Ο ρυθμός του είναι γρήγορος, κινηματογραφικός, γεγονός που εντάσσει άμεσα τον αναγνώστη στη δράση κι αυξάνει το ενδιαφέρον του. Η ματιά του είναι κριτική, ικανή να στηλιτεύσει κακώς κείμενα. Θ' απολαύσουμε δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
Ανεξάρτητη αρχή
Πυρετός διαβουλεύσεων
Αποθέωση μετριοτήτων
Νόμοι συντεχνιών
Όλα προσυνεννοημένα
«Δι’ ευχών των –ημετέρων– Αγίων Πατέρων».
Η σκούφια τους κρατάει από μακριά:
Ευσεβείς νοικοκυραίοι
Κάστες φιλόδοξων μικροϊδιοκτητών
Φερέλπιδων μεγαλοαφεντικών
Φυτεμένων πανομοιότυπα νεκρών
–Πατρικές νουθεσίες, ταξικές διδαχές–
Από γενιά σε γενιά παραδίδονται σκήπτρα.
Όλα κληροδοτημένα
Νόμοι συντεχνιών
Αποθέωση μετριοτήτων
Πυρετός διαβουλεύσεων.
Passo a tempo
Αφού δε μένει κάτι άλλο ν' αποδείξεις
Προς τι ακόμη επιμένεις, ποιητή;
Δε σου 'ναι κιόλας αρκετή συγκομιδή
Τόσων ψυχών λησμονημένων οι αφίξεις;
Αυτούς τους σκέπασε το κύμα, μα εσύ
Σπρώχνεις το στίχο με το ζόρι, σα σκυλί
Πικρά και άνοστα σποράκια σε χαρτί
Οι λέξεις-πλήξεις.
Οι κήποι
Δεν τον είδαν.
Δεν τον άκουσαν.
Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε
εκείνος ο τρελός της γειτονιάς μας.
Χωρίς τον τρελό της
συνεχίζει η γειτονιά.
Χωρίς κηπουρούς
ανθίζουν οι κήποι.
Η κούρσα της ευκαιρίας
Η κούρσα της ευκαιρίας είναι παλιά αμερικάνικη
με μαλακή ανάρτηση τέσσερις χιλιάδες κυβικά
και ταχύτητες στο τιμόνι.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει φαρδιά δερμάτινα καθίσματα
λευκό προφίλ στα λάστιχα
και τάσια που αστράφτουν στον ήλιο
σαν πανοπλία του Αχιλλέα.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει κόρνα που ανασταίνει νεκρούς
πορτ-μπαγκάζ που χωράει πτώματα
και κάθε απομεσήμερο περνάει καμαρωτά
μπροστά απ’ τη στάση που περιμένεις το λεωφορείο.
Τα μεσημέρια
Πόσο πιο απλά ήταν τα πράματα
σαν καβάλαγες το ποδήλατό σου
τα μεσημέρια ―όταν όλοι κοιμόντουσαν,
χωρίς να υπολογίζεις το κάμα
που ζάλιζε τις κότες κι άφηνε ανάπηρη
τη θάλασσα.
Σε κατέβαζε μέχρι τα ηλεκτρονικά
ή, άλλοτε, πίσω απ’ τον λόφο
ως της αλάνας τ’ αναχώματα,
κι από εκεί ίσια-καρφί για το σπίτι της…
απλά και μόνο για να την πετύχεις
στο μπαλκόνι.
Αντίχειρας
Στον κ. Μ. Τασάκο
Όσο η νύχτα ψάχνει αντίπαλο,
αρκετοί ακόλουθοι χάνονται.
Απ' τον φωταγωγό,
κάθε καινούργια δημοσίευση
σπρώχνει τις άλλες στο αφώτιστο κενό.
Δείκτες επιμνημόσυνοι αναβοσβήνουν.
Ύστερα κάνουν πάλι χαρακίρι, αφήνουν
ήσυχα τα κουφάρια τους στη λήθη.
Η οθόνη γέρνει νυσταγμένη.
Το δάκρυ ωστόσο δεν κυλά,
ώρα κρεμάστηκε. Και περιμένει.
Η αφιέρωση
Τζάμπα πήγε η αφιέρωση.
Μείναν άκοπες οι χαρισμένες σελίδες.
Κι ύστερα το βιβλίο πουλήθηκε από τους κληρονόμους
σε παλαιοβιβλιοπωλείο του κέντρου.
Κι άγνωστοι μπορούσαν τώρα να δουν την αφιέρωση.
Κι άγνωστοι να χαϊδέψουν τις άκοπες σελίδες.
Ηρωικό
Εμπρός μικρέ
και πες το ποίημά σου θαρρετά
για την Ελλάδα
που δεν πέθανε ποτέ!
Για τις αλύτρωτες πατρίδες
και το μαρμαρωμένο βασιλιά…
Εμπρός μικρέ
ίσια την πλάτη
στόμφο στη φωνή!
Μην παραλείπεις την αναπνοή…
Κάπου μες στο κοινό
σε καμαρώνει ο άνεργος μπαμπάς σου.
Οι τελευταίοι
Χωρίς παράσημα ή άλλα διακριτικά
χωρίς στολή
χωρίς καν όπλο
μείναμε να υπερασπιζόμαστε
τούτον τον πύργο
τον γεμάτο σκορπιούς και σαύρες.
Αυστηροί γωνιόλιθοι
νερό ελάχιστο
ξόβεργες για τον επιούσιο
χωρίς αντικαταστάτες.
Απ’ τις πολεμίστρες το σούρουπο
η ατέλειωτη θάλασσα του κάμπου
κυματίζει πέρα βαθειά
κάτι που μοιάζει με δικαίωση.
Το θέμα
Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.
Να μην έχουν ιδέα για σένα,
να μην έχουν εξουσία σ’ ό,τι σε αφορά.
Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,
να μην είσαι αριθμός.
Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις
και να πεθαίνεις.
Βιογραφικό σημείωμα
O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Κυκλοφόρησε τον οχτασέλιδο Ονειρο+πόλο σε πέντε τεύχη. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές. Το βιβλίο “Οι Ψυχές Αυτές Μένουν Απούλητες” (Μάρτης 2020), είναι η τελευταία συλλογή ποιημάτων του.
