Ο σημερινός μου καλεσμένος στη στήλη "Στα βαθιά", είναι ο λογοτέχνης Νίκος Πουλινάκης. Γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος. Έχει ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία κι έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές. Έργα του έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Ο λόγος του είναι ακριβής και περιεκτικός. Θιασώτης της μινιμαλιστικής φόρμας, μιλά με μετρημένες κουβέντες, αλλά οι λέξεις του έχουν αρμονία, μουσικότητα και συναισθηματική βαρύτητα. Ακούγονται σαν αστραπές στη σιωπή, δονούν με την ευαισθησία και την αλήθεια τους. Εμπνέεται συχνά από την κλεψύδρα του χρόνου που αδειάζει, το ματαιωμένο όνειρο, την πάλη του γραφιά με το σαράκι της συγγραφής κι ό,τι απασχολεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Αξιοποιώντας ευφάνταστα σχήματα λόγου και δυνατές συμβολικές εικόνες, παράγει ποίηση εξομολογητική και στοχαστική, που συγκινεί. Θ΄απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά του!
Αδιάβαστος
Μην το πείτε σε κανέναν.
Εκνευρισμένος απέβαλα
από την αίθουσα διδασκαλίας
έναν ευρύχωρο ουρανό.
Ήταν πάντα αδιάβαστος.
Άξαφνα
Άξαφνα το κρανίο μου
ζώνεται από στίχους απεργούς.
Έχουν φαγωθεί σώνει και καλά
να τινάξουν τα μυαλά μου στον αέρα.
Χορτάτος
Είμαι χορτάτος από πεινασμένα όνειρα.
Διψώ
Ορίστε , ξόδεψα τη μισή μου ζωή
κουρδίζοντας με τρόπο μαστορικό
εγέρσεις και κατακλίσεις
ανεγκλιμάτιστων αιμάτων
που κακοπάθησαν εκουσίως
από επευφημίες στείρων οδυνών.
Ε , μη μου κρατάτε κακία
που κατάντησα πετσί και κόκαλο
τόσα χρόνια εξαιτίας τους.
Ω , διψώ σαν παρείσακτο λελέκι.
Δεν αντέχει άλλο το πετσί μου.
Δώστε μου νερό. Λίγο νερό.
Λέξεις
Άλλοτε έψελναν τις λέξεις
με εξαιρέσεις και κανόνες.
Κι άλλοτε πάλι στο αποκορύφωμα
γλεντιού τις κρεμούσαν άκλιτες
στα κατώγια σαν φόνισσες.
Α! ναι , σήμερα τις φοβούνται πολύ
σαν την κατακόκκινη πείνα
καυχησιάρη λύκου
και δίχως καθυστέρηση
τις ξεριζώνουν μία – μία
για να τις πουλήσουν στα παζάρια
ξώφρενων καιρών
μπας και κονομήσουν τίποτε παράδες.
Ψίχουλο
Ήσουνα ψίχουλο σκορπισμένο
σε λάθος στάση ουρανού.
Κι εκεί στη ραγισματιά της πίκρας
προβιβαζόσουνα σε μικροέξοδο αδιεξόδου.
Έλα πια , βραδιάστηκες
στις ακροάσεις δακρύων.
Χηρευάμενη ρίμα
Με θρασύτητα ερμηνευτικού σχολίου
σκοντάφτω στις ζάρες
χηρευάμενης ρίμας διαβόητης
για τον έκλυτο βίο της.
Από τότε με καταδιώκουν
οι ώρες αναχωρήσεων και αφίξεων
όλων των αυριανών στίχων.
Όνειρα
Όνειρα δεν με βαρεθήκατε πια ;
Θα σας αδειάσω τη γωνιά.
Μαζεύω με σβέλτες κινήσεις
τα συμπράγαλά μου και φεύγω.
Μονάχα , κοιτάξτε
να μην το ρίξετε
στον ύπνο και στην τεμπελιά.
Ψίχα ψυχής
Ε , πως να μην χρεοκοπήσω.
Δεν φαντάζεστε πόσα
καυτά δάκρυα κοστίζει
ένας λυσσασμένος στίχος
που χώνει βαθιά τα νύχια του
στην αναψοκοκκινισμένη
ψίχα της δόλιας μου ψυχής.
Αβάσταχτη ζωή
Αβάσταχτη η ζωή μου
παππούλη ουρανέ.
Κρυώνω τόσο πολύ
είπα τρέμοντας ανεξέλεγκτα.
Μην απελπίζεσαι σε λίγο
θα ζεσταθεί το κοκαλάκι σου
μου απάντησε συννεφιασμένος.
Είχε δίκιο. Μόλις ανέβηκε
στο παλκοσένικο του κόσμου
σαν πραγματική αρτίστα
μια σπαραχτική βροχή ονείρου
όλα στέγνωσαν μονομιάς.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Πουλινάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Από τις εκδόσεις ΑΩ κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές του : ( Τράπεζα φιλάσθενης νοσταλγίας , 2017 ) και ( Η εθελούσια ερυθρότητα των λέξεων , 2018 ).
