Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Νίκο Παπάνα. Ο καλεσμένος μου είναι καθηγητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Θράκης. Ποιήματα, μεταφράσεις και δοκίμιά του για την ποίηση δημοσιεύονται στον λογοτεχνικό τύπο τα τελευταία τριάντα τρία χρόνια. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το 2004 έλαβε τιμητική διάκριση από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται «Πρώτη δημοτικού και άλλα». Η ποίησή του κινείται στα μονοπάτια της εξομολογητικής λυρικής γραφής. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, χυμώδης, με ολοζώντανες εικόνες και αληθινή συγκίνηση. Εμπνέεται από τα φωτεινά χρώματα του έρωτα, τις επιθυμίες, το όνειρο. Στην πρώτη του εκδοτική απόπειρα μας φανερώνει συναισθηματικά τοπία ερωτικής μέθεξης, σπάνιας ανθρώπινης ένωσης που αγγίζει το απόλυτο! Θα ταξιδέψουμε με δέκα μοναδικά ποιήματά του από το ποιητικό του βιβλίο «Πρώτη δημοτικού και άλλα»!
Δέκα ποιήματα από την ποιητική συλλογή «Πρώτη Δημοτικού και άλλα»
(Εκδόσεις Ιωλκός, 2019)
ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΑΝΟΙΞΗ
Κάποτε να ξαναβρεθούμε σε μιαν άλλη άνοιξη,
να περπατούμε σ’ έναν πιο λαμπρό ουρανό.
Να μη γνωρίζουμε πληγές, να μην υπάρχουν σύννεφα,
ν’ απλώνεται άνθινη διαύγεια ως τα βάθη της φωνής.
Μια πιο γαλήνια θάλασσα να μας δροσίζει.
Να σου δώσω το σχήμα μου, να μου δώσεις το σχήμα σου.
σε μιαν αράγιστη ένωση
να μην μπορεί ούτε ο θάνατος να μας χωρίσει.
Να μας κοιτούν και να ζηλεύουν οι άγγελοι.
Τον ήλιο να μεθούν τα δάχτυλά μας
και στη φυλλωσιά τους να ξυπνούν τα θαύματα.
Στο πιο παρθένο κοίταγμα
να εξαχνωθούν τα βλέφαρά μας.
ΑΝ ΔΕΝ Τ ' ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
Έξω απ’ το βλέμμα σου ενεδρεύει ο θάνατος.
Ένας λυγμός ραγίζει και στο πιο ξανθό φιλί.
Μόνο τα χέρια σου πάντα χλωρά
με λυτρώνουν απ’ τη σήψη.
Στερεύουν οι πηγές που δε σκύβεις να πιεις.
Τίποτα δεν υπάρχει ακέραιο, κανένα φως,
ρόδο κανένα και καμιά πνοή, τίποτα δε σαλεύει,
αν δεν τ’ ονομάσουν τα χείλη σου.
ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΤΣΑΪ
Μετανάστευσε, λοιπόν, ο ουρανός
στην κούπα ετούτη
─ τρέμω και να σ’ αγγίξω.
Άφθαρτη παρουσία στην καθημερινή φθορά μου,
δέρμα που κληρονόμησε τα μυστικά των αστεριών,
ευφροσύνη που μου δίνεται μονάχα στάλα στάλα.
το τσάι αυτό ποτέ να μην τελειώσει.
ΟΣΟ ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ
Κι όμως, θα υπάρχουν τα γαλάζια τριαντάφυλλα
όσο κι εσύ θα υπάρχεις
να σου τα προσφέρω.
ΕΠΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΑΝΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ
(Ι)
Το πρόσωπό σου φέγγει στα μαλλιά σου καθώς φεγγάρι χειμωνιάτικο στο δάσος.
(ΙΙ)
Μήτε και τα πουλιά γνωρίζουνε τι χρώμα έχουν τ’ ανεξιχνίαστα μάτια σου.
(ΙΙΙ)
Ακούω πάντα τη φωνή σου κι ας μην είσ’ εδώ.
(IV)
Το φιλί σου είναι πιο δροσερό κι απ’ του όρθρου τα ποτάμια.
(V)
Το πλοίο του δειλινού μονάχα εσένα θέλει στο τιμόνι.
(VI)
Ένα σεντούκι αναζητώ να θησαυρίσω την αναπνοή σου.
(VII)
Άλλα τόσα έχω να μάθω, για να σ’ αποκτήσω
στο σχολείο του ανήλικου χρυσάνθεμου.
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω αστροναύτης
να σε κοιτώ από ψηλά.
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω λαχειοπώλης
να βρω με ποιο λαχείο θα σε κερδίσω.
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω ένα μικρό σκυλάκι
μέρα νύχτα να σ’ ακολουθώ.
Όταν μεγαλώσω, φοβάμαι ότι θα σε προδώσω
κι όταν το μετανιώσω, θα’ ναι αργά.
ΕΦΗΜΕΡΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
Του ερωτευμένου κωμική αυταπάτη:
Ο κόσμος όλος τον υπηρετεί,
σάμπως να υπάρχει ένα υπέρλαμπρο άτι,
που θα τον πάει ψηλότερα κι απ’ τον κυκλώνα.
Του ερωτευμένου τραγική αυταπάτη:
Απρόσμενη συντριβή,
μονόλογος σε αμείλικτο χειμώνα.
Του ερωτευμένου εφήμερη αυταπάτη:
Θα κρύψει ό,τι έχει πάλι πληγωθεί.
ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΟ
Προπαντός ψυχραιμία
μακράν του λυρισμού.
Προσφυγή στα συγγράμματα.
Αλλά να σου το αναπόδραστο
─ λέξη σοφή
με τον ήχο της Δρέσδης.
Των σημάντρων πορσελάνινη έκπληξη.
Το λεξικό μου ανθίζει
στο ατέλειωτο κελάρυσμα της γραφομηχανής.
Κανείς δε θα εμποδίσει τη βροχή
να καμαρώσει τα καινούρια
μοκασίνια της.
ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ
Ποιος θα επινοήσει,
γιατί δεν ωφελεί, όσο κι αν προσπαθώ,
να μη σε συλλογίζομαι.
Ποιος θα επινοήσει,
νύχια μπηγμένα στις παλάμες
κι όμως, τα δάχτυλα νιώθουν ότι σε αγγίζουν.
Ποιος θα επινοήσει,
γιατί όλο οικοδομείς με την ανάσα μου
πύργους, λιμάνια, γέφυρες.
Ποιος θα επινοήσει
του έρωτα τη μεθαδόνη;
ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΧΑΛΙ
Της λογικής η παράνοια
πάντοτε μ’ έχει βασανίσει.
Φαίνεται πως μου λείπει ένας ανάποδος συλλογισμός,
στραβή πολύχρονη εικόνα.
Νομίζω ορμητικός
σαν το ποτάμι που κυλάει στη θάλασσα.
ή σαν το ιπτάμενο
χαλί του έρωτα.
Βιογραφικό σημείωμα
Από το 1988 ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το 2004 έλαβε τιμητική διάκριση από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας. Το 2019 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).
