Σήμερα έχω την τιμή και τη χαρά να υποδέχομαι στη στήλη "Στα βαθιά" τον ποιητή από τη Θεσσαλονίκη Νίκο Μυλόπουλο. Ο προσκεκλημένος μου είναι Διδάκτωρ Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κι εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Στη λογοτεχνική του διαδρομή , έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές, ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορες ανθολογίες. Ποιήματά του και κριτικές για το έργο του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Η ποίησή του είναι λυρική, με περίτεχνο λόγο ,γλαφυρές εικόνες και πλούσιο συναίσθημα. Τα γραπτά του συγκινούν και θέλγουν τον αναγνώστη. Η πένα του ζωγραφίζει τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, το όνειρο, τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων. Αν και συχνά χρησιμοποιεί το πρώτο ενικό πρόσωπο, η γραφή του δεν είναι εγωκεντρική, μπορεί να εκφράσει τις αναζητήσεις κάθε ευαίσθητου μέλους της κοινωνίας. Θα σας παρουσιάσω δέκα θαυμάσια αδημοσίευτα ποιήματά του!
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ
Εγκλωβισμένος βαθιά μέσα μου ο εαυτός μου
Με διαφορετικά επιχρωματίζεται προσωπεία και λέξεις
Ως αποκλειστικός δότης αγάπης
Κάθε βράδυ στα σκοτεινά την τελευταία αφαιρώντας μάσκα
Αδυνατώ να με γνωρίσω
Έχοντας χαρίσει όλο το φως σε όσους το είχαν ανάγκη
Κερί απομένω λιωμένο στης σιωπής την απόμερη κρύπτη
Οι πληγωμένοι όμως καιροί ασταμάτητα αλλάζουν
Ανατρέποντας κενό και αποχρώσεις
Η άλλοτε εκδικητική παλίρροια που τώρα φεύγει
Θεωρεί το χωρίς επιστροφή εισιτήριό της
Αγκαλιά με εμένα περιμένω στην ερχόμενη νηνεμία
Το αιθέριο χέρι σου να με ανάψει.
Έναστρη αναστάτωση η πληρωμή μου
Μόλις ανέτοιμος θα σε ξαναντικρύσω.
ΚΕΝΟΥ ΔΙΧΡΩΜΟΙ ΡΟΜΒΟΙ
Επιληπτικές λέμβοι καταστρώματος προσκαλούν ναυαγούς
Κι οι λέξεις σκουριάς ξύσματα στο πηλοφόρι του χρόνου χορεύουν
Ενώ τα μάτια μου ένα άσπρο σύννεφο ήδη δεν βλέπουν πια τίποτα.
Αραιώνει τότε το μέσα μου και γέρνω μπροστά
Καθώς λιπόσαρκοι άνεμοι τη σκιά μου σκορπίζουν.
Αβέβαιοι για τον ερχομό της βροχής φιλιόμαστε σε στάση προσοχής
Φτερουγίζουμε φως σε κάθε γωνία κι η θάλασσα μοιάζει γρανίτης
Τώρα που θροΐζει η νότα του κύματος
Τώρα που η πέτρα χήρεψε και μάρμαρο απέμεινε ακατέργαστο
Ο πρώτος ταχυδρόμος.
Πλανόδιοι εραστές με μοιραίους μηρούς ζυμώνουν αθωότητα.
ΕΡΩΤΟΛΟΓΙΟ
Οριζοντίως και καθέτως άπατρις για κάτι μακρινό
Με ευκίνητα δάχτυλα στον τύπο των ήλων
Παραμερίζω τα θειούχα πορτόφυλλα που ερωτοτροπούν απελπισμένα
Και γλιστρώντας στην στίλβουσα σάρκα σου πνίγομαι ακατάληπτος
Κρατιέμαι από ξεραμένα δάκρυα κι απ’ των λυγμών το υστέρημα
Βαθαίνω ανελέητα από θεάσεις , συλλαβές και ακούσματα
Γλιστρώντας σε ατέρμονο με τον εαυτό διάλογό μου χωρίς αντίκρισμα.
Ύστερα στο βάθος των ματιών σου χορεύτριες διακρίνονται αλήθειες
Άγονοι στήμονες μετασχηματίζουν τον βυσσινόκηπο σε κραυγή
Κι ο έρωτας πληγή και πυροφάνι αγιάτρευτο από την τόση αλμύρα
Ανελέητα πριονίζει.
ΣΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΜΑΖΙ
Στα προάστια βιοπορίζομαι της ανέχειας σε αυταπάτες παραλίας
Καθυστερημένο παράπονο η τιμωρία των αιθέρων αναιρεί τη βραδύτητα
Η ακροβασία επιχειρεί στα παρθένα ύδατα του ανύπαρκτου
Και τότε καταργώντας την άμπωτη που σκιάζει, οσμή εισπνέω νεκρού ουρανού
Τα χέρια σου προσάναμμα δυναμώνουν τη φλόγα που αλυχτά απεγνωσμένα
Στα νερένια σου μάτια ξεδιψώ τη συγκίνηση και χωρίς να πατώ διόλου στο χώμα
Στο θνητό σου κορμί αλληγορία καλπάζω
Με ένα κομμάτι ζωγραφίζοντας ευλύγιστης λάβας τον υγρό σου ηλίανθο.
Νεκρώνει ο χρόνος
Σκουριασμένη καταχνιά το ανεύρυσμά του
Πνιγμένη και στεγνή φωνή ο μονόλογος
Γιατί οι λέξεις ανθίζουν πάντα μοναξιά όταν νυχτώνει.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Αξόδευτος ο χρόνος της απόσβεσης παλιά θυμίζει τοιχογραφία
Το άλλοτε ανίκητο φως σε τροχιά αποδημίας υποχωρεί ατάκτως
Ενώ στο σκοτάδι ενυπάρχουμε ακέραιοι ακόμη όμως
Με τις πρώτες σταγόνες μεταφυσικής πυρσούς ανάβουμε
Στην πιο σκοτεινή ανισόπεδη έφεση ώστε
Η τύχη των λαών βρίσκεται πια σε διάττοντα δάχτυλα αδόκιμης γαλήνης
Το κεφάλι μας γεμάτο μαύρα σύννεφα κι ο φόβος
Προς το κενό οδεύει με άδεια χέρια ολοταχώς ανυποχώρητος.
Ύστερα πίνουμε μαζί απ’ το δοξαστικό κρασί του παραλόγου
Και ξεκινάμε αγκαλιά για τη χώρα της ουτοπίας
Ελπίζοντας αβάσιμα πως κάπου υπάρχει.
ΑΧΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ
Στα δεύτερα ακροβατώντας πια μισά
Στα χρόνια στριμωγμένος υποσυνείδητης έξαψης
Εκτροχιάζομαι μέσα σου πετροβολώντας λόγια που καρφώθηκαν στα βράχια
Δωρίζω το αίμα μου στο αύριο που μπροστά στη θράκα υποχωρεί
Σε ανέφελη λωρίδα γης είν’ το μυαλό μου μια τελεία
Μια ξεχασμένη ζωγραφιά σε μιαν ομήγυρη
Παρένθεση με εύθραυστες γραμμές που άλλοτε
Αλόγιστα λατρέψαμε με πάθος
Ανοιγμένα ρόδια οι καρδιές μας Οκτώβρη καιρό
Στο ράμφος απολογούνται σωρείας αποδημητικών αχθοφόρων.
Ορεσίβιοι θεριστές συλλέγουν τους σπόρους μας.
ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Καταρρέουμε σε άνισους καιρούς σε περίσσεια από δίχρωμα πάθη
Νικητές και νικημένοι όλοι στην ίδια ανασαίνουμε ακτή
Σε ένα μείγμα μεγαλείου άχρηστου και διχόνοιας
Με τη δύναμη να αποδεικνύεται τελικά μια τεράστια αυταπάτη.
Αναποφάσιστος για το ταξίδι μένω καθηλωμένος στο ίδιο σημείο
Κι ο χρόνος κλινικά νεκρός αντίστροφα μετρά τους μύθους
Ενώ για να σώσω όση αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει
Κινήσεις καταργώ και πράξεις σιωπηλός αναστοχάζομαι.
Ανάξιοι στη ζωή που μας χαρίστηκε έχουμε χάσει το νόημα
Και μόνο κάποιοι του μέλλοντος ποιητές θα αφήσουν ένα δάκρυ
Γιατί οι αξίες θα έχουν μαραθεί
Και σαν πουλιά θα φτερουγίζουν ζαλισμένα.
Χρυσαφένια φύλλα ελιάς στολίζουν την κόμη σου
Λίγο πριν την εικονική εκτέλεσή μας.
ΦΕΤΕΣ ΖΩΗΣ
Λαχταράς εκείνη την πράσινη φέτα που μας χόρταινε κάποτε
Στις γειτονιές της ξεχασμένης ηλικίας
Χωρίς κανένας ποτέ να επιβουλεύεται το αυθύπαρκτο
Συσκοτίζομαι στην ξηρασία της κοινής μας συνείδησης καθώς
Μετρώ της επιστροφής το αποστακτήριο άκουσμα και τότε
Σκοτεινές ώρες ριγούν κι ιδρωμένα ανεπίδοτα γράμματα
Στου χωρισμού ανατριχιάζουν το ασημένιο προσκεφάλι.
Γεμάτη χλώριο η βαριά καληνύχτα μεγαλώνει τις δεύτερες σκέψεις
Τον προγραμματισμένο αναβάλλοντας περίπατό μας
Στις υπόγειες αποβάθρες μιας περίεργης έλξης.
Αδειάζοντας φως στων κραδασμών τα αδόκητα άπαντα
Υπέργειος καταρρέει ο ουρανός χαμογελώντας.
ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
Με τα δύο πόδια πατώ στις προσδοκίες που εισχώρησαν μνήμες
Αυτό που περιμένω ακάματα το έχω ήδη χορτάσει από καιρό
Στο καλωσόρισμα ανάμεσα και τη φυγή ο ασύνορος κυμαίνεται βίος μου
Κι αυτές οι εναλλαγές του χώματος με εύπλαστο πηλό
Ψίχουλα είναι που σκόρπισαν στη γη απ’ τ’ ουρανού το ασημένιο πατητήρι.
Ύστερα άσκοπους περιδιαβαίνουμε δρόμους, σε σκόρπιες αγκαλιές,
Καθώς το ρόπτρο της εξώπορτας πάντοτε μας θυμίζει
Πως άθελα χάσαμε την αγνότητα σε χρόνια χαλασμένα
Πριν γευτούμε ένα φιλί αληθινό κι ένα βελούδινο άγγιγμα.
Αμίλητη η φρίκη στο δισάκι μου σκάβει λαγούμι ν’ αποδράσει.
Ψιχαλίζει γαλήνια.
Το ανεξήγητο είμαστε που πάντως προσπάθησε.
ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟΘΕΩΣΗΣ
Η λάμψη ισιώνει αρχέγονες καμπύλες και πέταλα
Βαρύς ο βραχνάς του πηγαίου
Τον αναπότρεπτο καταργεί κορεσμό στο ενδιάμεσο
Σε γυάλινο τότε κλουβί την έκπληξή μου κλείνω
Σε δρομολόγιο μονής κατεύθυνσης σε καρτερώ
Υπό πολιορκία εκτίω ποινή άχρονη
Κι η αύρα σου τότε σκορπίζει επιμονή
Οι αλιείς σηκώνουν στα δίχτυα τους αέρα
Μελάνι ζωής το πέρασμά σου
Άγραφη ποίηση με θέα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 στην οποία σπούδασε, ζει και εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ έχει διατελέσει Πρόεδρος της Οφθαλμολογικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ελληνικής Ομοσπονδίας Οφθαλμολογικών Εταιρειών και της Ελληνικής Εταιρείας Γλαυκώματος. Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περισσότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Το περιοδικό ΠΑΡΟΔΟΣ το 2008 τον συμπεριέλαβε στην μόνιμη στήλη του «ΠΡΟΣΩΠΑ» και το περιοδικό Ο ΣΙΣΥΦΟΣ τχ. 7 στην στήλη «ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ». Στο τελευταίο (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο2019, τεύχ.89-90) του Γιώργου Χ. Θεοχάρη «Εμβόλιμον» ο Κώστας Θ. Ριζάκης παρουσιάζει στην στήλη του «Οι αθόρυβοι» ανέκδοτα ποιήματά του και πολλά κριτικά σημειώματα για το έργο του. Πιο αναλυτικά για την ποιητική συλλογή «Όπως η θάλασσα με το αύριο» γράφουν, η Μαρία Πολίτου, η Αλεξάνδρα Μπακονίκα και ο Βαγγέλης Τασιόπουλος καθώς και για το «Εγχείρημα φωτός» η Δήμητρα Μήττα και η Ξανθίππη Ζαχοπούλου. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και ποιήματά του συμπεριλαμβάνονται στην «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» της ΕΛΘ (Φεβρουάριος 2016), στην « ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ» εκδόσεις ΡΩΜΗ 2019, στο Ανθολόγιο ελληνικών ποιημάτων του Γιώργου Θεοχάρη καθώς και στις Ανθολογίες του ιδίου Γ.Θ. «Τα υπογείως ανεωχθέντα» εκδ. ΡΩΜΗ 2019 και «Όσα ο αφρός φλοισβίζει εκδ. ΡΩΜΗ 2020», Επίσης στην Ανθολογία «Ερωτικής Ποίησης» εκδ. ΡΩΜΗ 2020. Στα δοκίμια κριτικής της με τίτλο «Στους πίσω κήπους μίας λέξης» η ποιήτρια και δοκιμιογράφος Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου περιλαμβάνει κριτικά σημειώματά της για δύο ποιητικές συλλογές του Ν.Μ. Συμμετείχε με ποιήματά του στην 8η Λογοτεχνική Σκηνή του Γιώργου Κορδομενίδη, Θεσσαλονίκη Δεκέμβριος 2019, όπου τον παρουσίασε ο ποιητής και κριτικός Δήμος Χλωπτσιούδης.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
1.Παράκτιος πια ο έρωτας. Πλέθρον, 2002
2. Δυο παράθυρα με κιμωλία. Μεταίχμιο, 2005
3.Οι εραστές πάντα σιωπούν. Μεταίχμιο, 2007
4.Ξημερώνει στο γέλιο σου. Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2011
5.Όνειρα σε συνέχειες.Σαιξπηρικόν,2012
6.Τέλος της περιπλάνησης. Γαβριηλίδης, 2015
7.Οι εφτά καινούργιες μέρες.ΕΝΕΚΕΝ,2015.
8.Όπως η θάλασσα με το αύριο.Γαβριηλίδης,2016.
9.Εγχείρημα φωτός. Κουκκίδα, 2018.
10. Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου. Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2019.
