Ο Μάνος Μαυρομουστακάκης είναι ένας εξαιρετικός λογοτέχνης. Με τέσσερις ποιητικές συλλογές, μια συλλογή διηγημάτων και δυο θεατρικά έργα στο ενεργητικό του , ο ξεχωριστός αυτός δημιουργός έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να μας πει! Σήμερα τιμά το ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ με την προσφορά για δημοσίευση δέκα νέων του ποιημάτων , που δεν έχουν πάρει ακόμη τον δρόμο της παραγωγής. Τον ευχαριστούμε!
Άφευκτα της πλώρης του (δ)
Ένα καράβι κίνησε ανυπόμονο
να ξεμαντρώνει θάλασσα, να μπουκώνει
στην αλμυρή ανάσα της τα ανοιχτά του στόματα,
τα διψασμένα μάχη.
Καράβι ξεθεωμένο προσμονής,
με επιθυμία ακαταλάγιαστη
για φουρτούνες που καρτέραγαν,
που στιβαγμένες μέσα του.
Με καπετάνιο το σκαρί,
τον οίστρο της θάλασσας τιμόνι.
Κίνησε.
Δεν ήταν για υπήνεμα.
Το 'νιωθε η δέστρα του που χρόνια μάτωνε,
στο ζόρι της να βαστά τον πόθο του
να δραπετεύσει για ανοιχτά, για άλλα, σαν ταξιδευτής παλιός του χαλασμού.
Το 'νιωθε, το κρυφολαλούσε η προσευχή του.
Φουρτούνες έψαχνε.
Κι ας το έπνιγαν.
Για πολλοστή φορά·
ας... ΤΟΝ έπνιγαν.
Το είχε μάθει άλλωστε·
φουρτούνα είναι ο Έρωτας.
Ανέσυρα από την μνήμη μου (δ)
Λίγα κάθε φορά για να θυμίζουν,
και απ’ αυτά ενέδιδα σε ένα δυο.
Αρκετά να μνημονεύουν πλέρια.
Έτσι μήτε ξέμενα από στέρηση
μήτε βάραινα από πολλά.
Ένα δυο μονάχα επέλεγα,
την όψιμη αφύπνισή τους που
κατέλυε τη χρονική απόσταση.
Δεν ήταν τα καλά που ανέσυρα.
Ίσως δεν το είχαν ανάγκη.
Ένα δυο μονάχα,
πικρά και στενάχωρα
φώναζα για να γλυκάνω.
Να πάψουν μίζερα να είναι και στριφνά,
να τα χαϊδέψω με τα λόγια μου,
να ισιώσω την καμπούρα τους, και
μαλακά και εύπλαστα να τα ξαναγεννήσω •
πλασμένα όμορφα κορμιά.
Έτσι μόνος στο τραπέζι μου
δε ξέμενα ποτέ.
Με τις άσωτες μνήμες
–κάθε τόσο τις άλλαζα-
συνδαιτημόνες πρόθυμες
να ζεσταίνουν το φαΐ μου,
πάντα με λόγο καλοχόρταινα.
Διόλου λοιπόν τυχαίες οι διηγήσεις μου
για τη ζωή που πισωκρύβεται γλυκά
από τα πικρά μάτια των ανθρώπων.
Αμφιβάλεις;
Η ζωή είναι τόσο σύνθετα απλή
που σε έμαθε να αμφιβάλεις.
Τόσο απύθμενα απαιτητική
που βολευόταν με το «ελάχιστο»,
που σπαταλούσες τη ζωή σου να το βρεις,
-οι τυχεροί με γνώση-.
Τόσο αναπάντεχα ρηχή
που όταν έβρισκες τρόπο να πνιγείς,
όλοι απορούσαν.
Με το θαύμα του θανάτου σου.
Τόσο ανυπόμονα μεταδοτική
που εντέλει όλοι το κατάφερναν.
Γιατί αν η ζωή είναι –κατά Πλάτωνα-
μελέτη θανάτου,
τότε όλοι οι ζωντανοί προέκυψαν φωστήρες.
Ίσως γιατί η γνώση του θανάτου
προϋποθέτει κάθε επόμενη.
Ίσως γιατί η αμφιβολία
είναι ο μόνος τρόπος να αντιπαρέρχεσαι
την πιο στέρεα βεβαιότητα.
Αμφιβάλεις;
Δ ι α ψ ε ύ σ ε ι ς (δ)
Μια φούχτα ματαιωμένα όνειρα
κατέλυαν το Σύμπαν της.
Κουρασμένα μάτια
από εικόνες παλιές, στοιχειωμένες
την τοξική τους μελαγχολία.
Ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρά της
-πολλοστή φορά-
για τη φρεσκάδα της επανεκκίνησης,
του δρόμου που υποσχόταν,
που πουθενά δε βγήκε.
Βαρίδια όμως,
τα βλέφαρα κλειστά.
Θρήνος βουβός τα βάσταγε
από εικόνες παλιές,
διαβατήρια για σύμπαν ξέπνοο,
καταλυμένο,από...
μια φούχτα ματαιωμένα όνειρα.
(Ωστόσο το’ νιωθε.
Εκείνο που κοιλοπονούσε,
που με υπομονή περίμενε,
θα γεννιόταν μεγαλύτερο!)
Έ μ π ν ε υ σ η (δ)
Πρόσεχα·
μη σκοντάψω στο κενό που φοβόμουν,που συμπονετικά με διέψευδε·
και είχα τα μάτια μου ανοιχτά εντός μου και τα αυτιά μου τεντωμένα.
Υπέροχα σίγουρος πως κάτι ολοφύρεται, ανείδωτο κι ανήκουστο.
Προχωρούσα·
βλέμμα ψηλάφιζε τα συνεπή που ανέμεναν·
στον ορίζοντα του ματιού μου,
στο διεσταλμένο χρόνο μου.
Προχωρούσα·
υποψιασμένος
για τους ασυνήθεις θορύβους,
τις θριαμβικές παράτες των κόσμων τους.
Έτοιμος για την «έμπνευση»
για την ελάχιστη ανατάραξη που γιγαντώνει το κύμα μέσα μου.
Προχωρούσα·
κι ένα νημάτιο,
αόρατο στο παρελθόν του παρασύρθηκε στο κατόπι μου.
Ιστός αράχνης κατέλυσε το κενό, που κενό δεν ήταν.
Στο καρτέρι του νου μου σπαρτάρισε το πρώτο αλίευμα.
Ούτως ή άλλως (δ)
Τα πίστευε.
Ό,τι κι αν του έλεγες το είχε για αληθινό.
Όμως κι όταν ψέμα τού απεκαλύπτετο,
χασκογελούσε και με υπομονή περίμενε να ντυθεί ξανά,
τα καλά του ρούχα.
Ίσως γιατί ήξερε πως όλα στη ζωή περπατούν σε πασαρέλα,
πως όλα λικνίζονται εκεί,
μοντέλα ντυμένα στα ρούχα της παραγγελίας μας.
Ψώνιζε από τον καθρέπτη του λοιπόν,
-από το φως που επέλεγε-
και πορευόταν όπως όλοι,
τακτοποιημένος με τις ψευδαισθήσεις του.
Ποιητής (δ)
Ήταν ποιητής
κι ας μην είχε γράψει αράδα.
Επειδή ο ορίζοντας του βλέμματός του
πλάστηκε γλυκύς.
Επειδή ο χωροχρόνος της ύπαρξής του
γλυπτό που έρεε.
Επειδή η ψυχή του μια τυχερή αναπήδηση
πάνω από τη λαίλαπα των δυσωδών.
Επειδή η σκέψη του
ανάβαρη των λασπερών βυθών,
ταγμένη για αιθέρια ύψη.
Ναι, ήταν ποιητής.
Φευγάτος της ποίησης που δε γνώριζε,
που ποτέ δεν έγραψε.
Ποιητής ωστόσο,
ανάμεσα κόσμου και θεών.
Διεσταλμένος.
Ανάπτυγμα ψυχής που
κανάκευε τα όμορφα.
Σαν υπομένω (δ)
Στης υπομονής την αγιασμένη έκταση
κλειστά λουλούδια πρόσμεναν μιαν Άνοιξη.
Και συ ζούσες με την υπόσχεση των χρωμάτων τους,
με την προετοιμασία των χεριών σου
να δράξουν εανέγγιχτη ομορφιά.
Άλλωστε είχες νιώσει –ήδη απ’το παρελθόν-
το κρυμμένο κάλλος του αινιγματικού κελύφους τους,
είχες δει,
το άγουρο θρόισμα της υπόσχεσής τους
να μεταλλάσσεται σε ένα ακόμη θαύμα.
Κι αυτό σου έδινε κουράγιο -αφού
ήξερες πως άδικα δεν περίμενες-,
και αυτό σε βαστούσε ζωντανό.
Ως βλέμμα!
Που στον καμβά της έκστασής του,
απολαμβάνει πρώιμα-ήδη τώρα-,
από την παλέτα των χρωμάτων του.
Νωρίτερα κάθε συντελεσμένης επαφής.
Χάριν του χρόνου (δ)
«Ήλιος, λουλούδι, πέτρα, θάλασσα».
Ουσίες χωριστές για την ώρα, και
«λαμπρός, πολύχρωμο, βλοσυρή, ταραγμένη»,
επίθετα που μιλούν για τα πρόσωπά τους,
τις επικείμενες σχέσεις τους, για
τη ρήξη τους και το συνταίριασμα,
τον αποδιωγμό τους και τον έρωτα.
«Ήλιος, λουλούδι, πέτρα, θάλασσα».
Αλληλοσυμπλέκονται,
ορθώνονται σε διάταξη,
ενώπιος ενωπίω
στην ερώτηση της ουσίας τους.
Ο τρόπος τους να υπάρχουν!
Μέχρι την επόμενη συνάντηση,
που ουσίες και επίθετα διαλύονται
προς νέα ανασύνταξη.
‘Εως να κοιμηθούν ξανά
με τις λέξεις μέσα τους,
έως να γίνουν μνήμες,
κειμήλια που μπαινοβγαίνουν
στο σεντούκι τους,
το ευρύχωρο, στη διαπίστωση του πως
«ό,τι φαντάζεται πραγματικό,
όσο το ίδιο,πως
ό,τι πραγματώνει φανταστικό,
όσο το ίδιο».
Χάριν του χρόνου!
Του διαλυτικού!
Χθεσινό κουφάρι (δ)
Της αποτρόπαιας πόλης τα λάβαρα,
βαθιά θαμμένα στα σεντούκια τους.
Η μέρα κινούσε, ήλιος θαμπός,
εικόνα ρημαδιού και νέφη χαλάσματα.
Τα σπίτια απέπνεαν κλεισούρα.
Φοβισμένα μαντάλωναν τις πόρτες τους,
μισοφωτούσαν φως κεριού
που έπιανε ζωή με χθεσινό οξυγόνο.
Η μοιρασιά του λίγη στα στόματά τους.
Άνθρωποι και φλόγα, άνθρωποι χωρίς φλόγα.
Φτιαγμένοι να αποδέχονται, ώρες να μετρούν ως αλλαγή,
αδιάφορα, στεγνά.
Σκούριαζαν οι κλειδώσεις τους στη χθεσινή τους στάση,
το βλέμμα τους βουβό, δεμένο σε καραβοστάσι,
μιας φλόγας που τρεμόσβηνε σαν ξοφλημένος φάρος.
Το χθες τούς ζούσε.
Συντρόφευαν το κουφάρι του,
το σκοτεινό του φόρτωμα
στο λιγοστό το φως.
Αλλά ποια ζωή ανέχεται να πλήττει;
Ποια δεν κάμπτεται στην τόση βεβαιότητα;
Τα λάβαρα της αποτρόπαιας πόλης
θα στήνονταν ξανά.
Αναστημένα από τα σεντούκια τους,
στα μάτια της παραίτησης ξανά,
αυθάδικα θα σπίθιζαν την εικόνα τους.
Με το καινούργιο νόημα.
Ιδέστε!
Πριν η ζωή,
-το φως που τη βάσταγε σβηστεί-,
πριν ξεψυχήσει μόνη της,
οι πόρτες ξεμαντάλωσαν
στο καινούργιο φως.
Ιδέστε!
Τον ήλιο που έκρυβαν τα σύννεφα,
το μέλλον που ο ήλιος φτιάχνει.
Εργογραφία
Διηγήματα
Με τα μικρά τους ονόματα, Γαβριηλίδης, 2019
Ποίηση
Τα Χαϊκού της Παρασκευής, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2019
Ασύμμετρες Αναπνοές, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2017
190 κ' 1 Χαϊκού, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016
Οδοιπόρες λέξεις, Γαβριηλίδης 2015
Θέατρο
Η Παράσταση, Θεατρικό έργο, Δωδώνη, Αθήνα 2015
7 Ημέρες, Θεατρικό έργο σε ηλεκτρονική μορφή στο apopseis.gr, Αθήνα 2018
Αντί βιογραφικού
Διαβάτης που η ψυχή του εντέλλεται να μιλήσει με τρόπο ανθρώπινο.
Τα άλλα, τα σταθερά, της πέφτουν περιττά. Μεγαλώνω με τον τρόπο μου!
(Που απορρίπτει ανούσια βάρη).
Μάνος Μαυρομουστακάκης
