Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή και κριτικό Κώστα Τσιαχρή. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στη Γερμανία κι έζησε εκεί τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία. Ποιητικά, πεζά και κριτικά του κείμενα έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Διατηρεί τo λογοτεχνικό ιστολόγιο filologikesmaties.blogspot.com. Η ποίησή του είναι στοχαστική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, βαθύς ,εύστοχα μεταφορικός, καίριος. Ο λεπτός σαρκασμός, το δηκτικό ύφος κι ο γνήσιος προβληματισμός για όσα δονούν τη σύγχρονη κοινωνία , χαρακτηρίζουν τη γραφή του. Θ' απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά του!
Οι εντολές
1.Να μιλά με ευκολία
το βλέμμα μου για πόλεμο
(ας ξέρουν οι άλλοι
ότι ήδη αχρηστεύτηκαν οι νάρκες)
2.Να αφήνω
να περιπλανιέται πρόσφυγας
έξω απ' το σώμα μου
η συνήθεια (Κάθε μέρα θα ξυπνάει με ένα μεγάλο Όχι)
3.Να ζήσω αληθινά
για να γεράσει
πρώτα ο χρόνος
(και στο τέλος η αποικία του
στο σώμα μου )
4.Να μην μπορέσω
( αν και μαζεύω χρόνια
αρμύρα από τη θάλασσα )
ούτε στο τόσο
να αντιγράψω λίγη από τη νοστιμιά
που αφήνει ο ιδρώτας του λαιμού σου
5.Να μην αντέχω αυτή την όραση
(που μου κοιτάζει πιο πολλά σκοτάδια από τυφλότητα)
6. Να ξεμένει στα μισά του πόνου από βενζίνη το μνημονικό μου
(ψάχνοντας με το μπιτόνι άδειο
για διανυκτερεύον βενζινάδικο)
7.Να διαβάζομαι μονάχα με γυαλιά πρεσβυωπίας
(και σβησμένα φώτα)
8.Να περισσεύω σε δάχτυλα εκεί που απαγορεύεται το άγγιγμα
(αλλά επιτρέπονται οι μώλωπες)
9.Να συλλαμβάνομαι απ' τα αποτυπώματα (της ειρωνείας μου)
10. Να πέφτω τέλος από τα μεγάλα λόγια
και να μη γκρεμοτσακίζομαι
(το πολύ να σπάω κανένα ασήμαντο πλευρό
κοντά στο μέρος όπου μεγαλώνει στα κρυφά η αλήθεια)
Αιρετικό
Οι άλλες αράχνες είχαν έτοιμα τα δίχτυα τους
Στιλπνά και αποτρόπαια μέσα στο γαλάζιο φως
Μόνο η μικρή αιρετική αράχνη
Άφηνε το δίχτυ της ακόμη μισοτελειωμένο
Σκεπτική γεμάτη αμφιβολία
Ένα κι ένα ίσως κάνουν πάλι ένα , σκέφτονταν
Το ερώτημα είναι πώς το θύμα
θα αισθανθεί δικό του
Σάρκα απ’τη δική του σάρκα
Σκέψη απ’τη δική του σκέψη
τον ιστό
Έτσι που παρά το τύλιγμα , το πνίξιμο
και τη μοιραία δαγκωνιά
να δείχνει εν τέλει
το μακάβριο λάθος
πειρασμός
Ο εμπρηστής
Όχι ,δεν είμαι εγώ αυτός που γύρισε τα χέρια σας
καταπάνω στη φωτιά
Δεν τάχτηκα εγώ με το μέρος εμπρηστών
Ας μαθήτευσα πλάι τους
Ας μου έταξαν τίτλους
Δεν υπέγραψα με το αίμα μου
Συνέργια καμιά
Δεν πυράκτωσα κάρβουνα
Δεν ετοίμασα την πυρά
Όχι, το μπιτόνι με τη βενζίνη
Το πέταξα μακριά σας
Το κουτί με τα σπίρτα
Το ξόδεψα καίγοντας λέξεις
που τσίριζαν
Ένοχος Ένοχος Ένοχος
Όσο για τη στάχτη
που μαυρίζει τα χείλη μου
Τι νομίζετε;
Παράσημο φρίκης είναι
Που πρώτος τόλμησα
φίλησα τη φωτιά
Επί κρημνού
Κρατιέσαι μόνο από το πείσμα ενός κλαδιού
Σε εκείνο το μεγάλο χάσμα
Που το λένε αγάπη
Άνθρωπος που πνίγεις τα ένστικτά σου
Κι έπειτα τα κλείνεις στη μορφή μιας βόμβας
Γιατί όλα λες τα μαύρα πράματα
έχουν στον πυρήνα τους κραυγές χαράς
Και κουδουνίζουν τη στιγμή της αρπαγής τους
Μόνο η αγάπη σου κατάσκοπος της αγάπης μου
Μόνο τα χέρια σου δικτατορία των χεριών μου
Μόνο το ύφος σου μολότωφ πεταμένη στο ύφος μου
Κι η πιο ωραία ζωγραφιά
Πεσμένος μπρούμυτα
Να περιφέρω επιτάφιο τον σπασμένο
χίλια κομματάκια εγωισμό σου
Ιατρική επίσκεψη
Τον τελευταίο καιρό γιατρέ
Πονάει πολύ το νόημα κάτω από το στήθος μου
Βήχω και βγάζω λέξεις πράσινες παχύρρευστες κιτρινωπές
Πώς είπατε ; αν αναπνέω με δυσκολία;
Εδώ είναι το αστείο της υπόθεσης ακούστε
Όσο περισσότερο απλώνεται το βάρος
Όσο κιτρινίζει η νοημοσύνη
Όσο με κρυφοκοιτάζει απ' το παράθυρο η αρρώστια
Τόσο τα πνευμόνια μου ανθίζουν δυναμώνουνε θεριεύουν
Με εισπνέουν και με εκπνέουν χωρίς να θέλω
Αλλά το πιο επίφοβο από τα συμπτώματα
Φαντάζεστε ;
Είναι που μόλις φτύνω
Βλέπω κείμενα χαμένα αριστουργήματα
Μέσα στο σιχαμένο πτυελοδοχείο
Νυχτερινός εργάτης
Τα ξημερώματα όταν σχολάω απ' το μαρτύριο της γραφής
Νυχτερινός εργάτης με τα δάχτυλα μουντζουρωμένα
Με τον ήχο ακόμη ανυπόφορο
που αφήνουν τα μολύβια
Έχω ήδη σκοτωμένο μέσα μου το πτώμα μιας ακόμη ημέρας
Είμαι μέτοικος στην ξενιτιά που διάλεξε η σκέψη να τραβήξει
Και το μόνο ενθύμιο καταγωγής η μόνη ανάμνηση πατρίδας
Είναι λίγες ξέθωρες φωτογραφίες μιας ηλικίας
που δεν κουβάλαγε πολλούς σταυρούς
Που έμπαινε στις σκέψεις κτήνος κι έβγαινε
με ματωμένα χέρια
Αλλά τώρα τι να πεις , μονάχα μόχθος
Εμμονή να βγαίνει το ψωμί μου απ’ το μαχαίρι
Κάθε πεταμένη λέξη ένα σφαγμένο βρέφος
Κάθε παραπάνω λέξη ένας μικρός σφαγέας
Ξὀδεμα και πάλι ξόδεμα χωρίς ανταμοιβή
Πέρα νυχτωμένος από αληθινά σκοτάδια
Ξέρω μόνο να σχολάω
Να σχολάω απ’ το μαρτύριο της γραφής
Μόνη ανάπαυση οι τύψεις
των σβησμένων στίχων
Και εγένετο υετός
Υπό ομαλές συνθήκες θα έπρεπε
Αν η βροχή είναι όντως εξαγνιστική όπως λένε
Όταν αρχίζουν οι αστραπές
Και πέφτει το νερό με το τουλούμι
Βγαίνοντας έξω και πετώντας την ομπρέλα
Μόνος εγώ απέναντι στο θράσος της βροχής
Θα έπρεπε να φεύγει να κατρακυλάει απ' το κεφάλι
Ως τις μύτες των ποδιών μου
όλη η αγωνία οι σουβλιές από το μέλλον
Ή έστω η φάτσα
που αντικρίζουνε στη φάτσα μου όλοι οι άλλοι
Να ξεβάφω από τη σάρκα
Και τα κόκκαλα να μένουν νάρθηκας
για τις σπασμένες αντοχές μου
Όμως τις περισσότερες φορές
Το μόνο που συμβαίνει
Είναι να πλημμυρίζει το υπόγειο
Και με σάπια έπιπλα
με σάπια ερωτηματικά
με σάπια υπερηφάνεια
Να καλώ την Πυροσβεστική επειγόντως
για απάντληση επικίνδυνων υδάτων
Ω ξειν αγγέλειν
Ξένε, τι είναι αυτό που σε χτυπάει
στην πλάτη κάθε λίγο
με το χέρι ενός περαστικού
ζητώντας σου
από σκόρπια μάζα
να θυμίσεις εαυτό και πάλι ;
Τι παλεύεις με τους λεπτοδείχτες
να στεριώσεις τη ροή του χρόνου ;
Δες οι ώρες πέφτουν απ' τις τσέπες σου
το παρελθόν σαπίζει με τα μήλα στο τραπέζι
μουντζουρώνουν οι εποχές
η μία το πρόσωπο της άλλης
οι φωτογραφίες σου έχουν μαύρα δόντια
Πού και πότε να στεριώσει ο χρόνος
όταν το ταξίδι γίνεται επιβάτης
όταν οι βαλίτσες γίνονται άδεια χέρια
όταν μου μιλάς με αποσιωπητικά
όταν ζεις χωρίς να βλέπεσαι
απ'το ίδιο σου το βλέμμα ;
Μην ελπίζεις
σχόλασαν τα χρόνια
έχτισες την πολιτεία σου
σε μπαζωμένο πνεύμα
Τώρα τρίζουν ξένε
κάτω από τα χτίσματα
οι τεκτονικές του πλάκες
Πες πως είμαστε από κούνια
ηττημένοι
Σαρκοβόρο άνθος
Πόσο με εξουθενώνει αυτό το άνθος
που δυναμώνει κομμένο στο ποτήρι
ρουφώντας ζωή απ' ό,τι στεγνώνει
πεινασμένο κτήνος που ίσα το αντέχω
ανατολή του άλγους και της ναυτίας
που θα' πρεπε το άρωμά του να σηκώνει τραγούδια
θα' πρεπε ο μίσχος του να μη μοιάζει μαχαίρι
θα' πρεπε η ρίζα του να τραβάει λίπασμα απ' την άνοιξη
Με πίνει και κιτρινίζει το μέλλον μου
Με κόβει και πρασινίζω από θάνατο
που πίσσα σκοτάδι να του πετάξω
κάνει φωτοσύνθεση απ' τον ίσκιο
Απάνθρωπο άνθος
Κάθε μου τρόπος να ανασάνω
είναι κούφιος -με αναπνέει
Κάθε μου τρόπος να το κολυμπήσω
ατυχής- με πνίγει στο νερό του
Αποστήθιση
Όσες ακτινογραφίες κι αν βγάλεις
δεν θα μπορέσεις να διαβάσεις
αυτό το στήθος
έτσι που ανεβοκατεβαίνω
τα πατώματά του
είμαι άπιαστος σφυγμός
Καλύτερα λοιπόν να πιάσεις
φτυάρι και αξίνα
βγάζοντας με υπομονή
ένα ένα τα πλευρά
τη συλλογή μου από στρατιωτάκια που με τόση αγάπη μάζεψα
από συνεχείς πολέμους
κι όταν φτάσεις ως τους βρόγχους
άκουσε τι βήχας που ανεβαίνει
από βαθύ τσιγάρο
λες και με καπνίζει ο χρόνος
καίγομαι αργά
Στο τέλος μένω
μια πελώρια γερασμένη κάφτρα
Εκεί σε κείνη τη στιγμή
αποστήθισέ με
μάθε με νεράκι
πριν να πέσω
πριν λερώσω με τη στάχτη
το γραπτό σου
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Τσιαχρής είναι φιλόλογος , ποιητής και κριτικός. Γεννήθηκε στη Γερμανία ,όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στην Αθήνα. Ποιήματα , κριτικές , διηγήματα και άλλα κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες . Διατηρεί τo λογοτεχνικό ιστολόγιο filologikesmaties.blogspot.com
