Σήμερα θα σας παρουσιάσω τον λογοτέχνη από την Κύπρο Κυριάκο Στυλιανού. Ο καλεσμένος μου εργάζεται ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων και δύο ποιημάτων. Ασχολείται επίσης με το θέατρο. Ποιήματα,διηγήματα και θεατρικά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Συνεργάζεται με την εφημερίδα της Κύπρου "Αλήθεια" και με τον Σύνδεσμο Λογοτεχνών Ελλάδας-Κύπρου (Σ.Π.Ε.Κ). Είναι αντιπρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Η ποίησή του είναι στοχαστική,κοινωνική κι ανθρώπινη. Εκφράζεται με μετρημένες κουβέντες, όμως ο λόγος του έχει νοηματικό βάθος, συναισθηματικό βάρος κι ακρίβεια, γι'αυτό ηχεί στ'αυτιά του αναγνώστη ως απόφθεγμα. Με όχημα τον μεταφορικό λόγο και τις καλοδουλεμένες εικόνες προκαλεί συγκίνηση και ταύτιση. Η ευαίσθητη ματιά του δημιουργού ενδιαφέρεται για τις στενές σχέσεις των ατόμων, τις εσωτερικές αγωνίες, τις σκηνές της καθημερινότητας. Θ'απολαύσουμε δέκα πανέμορφα ποιήματά του!
Συνάντηση
Σε περιμένω.
Χαμηλά βρίσκομαι και
σε περιμένω.
Λίγο πιο κάτω από υπερυψωμένα
κεφάλια και αυχένες που δεν σπάζουν.
Δεν είναι έτσι η αγάπη;
Μια κατάβαση,
ένα βλέμμα που κατηφορίζει;
Αιτία
Βαθιά λάξευσε, πένα μου πολύτιμη.
Βαθιά λάξευσε,
στο κόκαλο να φτάσεις.
Πια, ξέρεις…
Το επηρμένο λίπος
ήταν η αιτία.
Παύση
Σε ψάχνω.
Στα κρυμμένα πουλιά του πάρκου
στις αχτίδες του ήλιου πίσω από τα σύννεφα.
Στο λεπτοδείχτη που σταμάτησε
στο ρολόι που κατάπιε τον ήχο του.
Όσο για τα υπόλοιπα,
σπονδή στο Θεό
της θνησιμότητας.
Βαθιά γνώση
Το σώμα ανθεκτικό
σαν αιωνόβιο δέντρο
που βαθαίνει τον ίσκιο μας.
Πάψε όμως μοναχά αυτό να εμπιστεύεσαι.
Η ψυχή μόνο γνωρίζει τις ατέλειες.
Χαμένη γλώσσα
Πολλά τα ρήματα
της γλώσσας μα αγάπη δεν πράξαμε.
Επίθετα που βάλθηκαν τα ουσιαστικά
να σκοτώσουν.
Με λαμπρά ρούχα,
τάχατες
τώρα μας στολίζουν.
Το κείμενο
Νόμισες οι ψιλές, οι δασείες και οι περισπωμένες
ήταν το τελευταίο οχυρό του καθωσπρεπισμού σου
και πως οι λογής λήγουσες
θρέφουν θανάσιμα τον επιτονισμό σου.
Μετά πίστεψες το κείμενό σου θα έλαμπε θαυμάσια
στα μονοτονικά του ρούχα
και πως μονάχα εσύ θα χρωμάτιζες κατά πώς ήθελες τις λέξεις σου.
Όμως, δεν γνώρισες…
Δεν διάβασες σωστά το κείμενο της ελευθερίας.
Ανέλπιστη χαρά
Κει που είχαμε όλοι μαζί στριμωχτεί για την κηδεία
κάποιος μάς ξέφυγε.
Χαμογελαστό στο προαύλιο τον βρήκα
να παίζει με χώματα που ξέμειναν λησμονημένα στο μπετόν.
Γιατί έφυγες; τον ρώτησα σάμπως και δεν είχα καταλάβει
πως εμένα στη θέση του ονειρεύτηκα
ένα παιδί χαρούμενο
καθώς ξέθαβε απ΄ το χώμα παλιά, αγαπημένα παιχνίδια.
Μάθημα γραμματικής
Τα σουπερμάρκετ, οι λαχαναγορές
όλα τελοσπάντων τα μέρη όπου
κουραστικοί και αδιάφοροι άνθρωποι συχνάζουν
δεν το παραδέχεται ο ίδιος
αλλά φανερό είναι απ΄ την στάση του σώματος πως αφόρητα τον
κουράζουν.
Γι' αυτό κρύβεται πίσω από ψηλές κολόνες
τις πλείστες φορές πίσω απ' τη μάνα του
η νεαρή του ηλικία μάλλον σε καλό του βγαίνει
ποιος να ξέρει ποια θα είναι αύριο η ασπίδα του…
Αυτά κανείς δεν τα παραδέχεται απ' το σόι του
μόνο τυπικά οι δικοί του μπορούν να του
σταθούνε
αβάσταχτη δεν είναι όμως η κληρονομιά του καθενός;
Τα ομολόγησε χτες όλα ο δάσκαλός του ανύπαρκτη η γραμμή της
γνώσης
από το πέταγμα ενός πουλιού τους είπε
πώς να χωρέσει η γραμματική του σώματος
μέσα σε λέξεις που κουράζουν;
Το μνημόσυνο του τρελού
Εκεί βρεθήκαμε ξανά
στο σπίτι του αποθανόντα
μήπως τη φορά αυτή δούμε τις εικόνες που εκείνος άφησε
πίσω από φεγγοβολήματα
και σκοτάδια που καταπώς λένε αναβοσβήνουν στα πέρατα της
μνήμης.
Με ζωή και θάνατο ο τρελός του χωριού όλα αυτά παρομοιάζει
αλλά ποιος λογαριάζει αυτόν
λένε οι άλλοι, οι πιο γνωστικοί τάχατες απ' αυτόν,
καθώς βουτάνε το παξιμάδι στον καφέ τους από συνήθεια
και εύχονται ζωή αναμεταξύ τους.
Δεν πρόλαβαν όμως και πάλι το φως που μοιράζει απλόχερα
ευχές
ο νεκρός ήδη μνημόνευε εκεί όλους εμάς τους ζώντες
-η γνώση καμιά φορά πιο ψεύτικη απ' την τρέλα-
και ο τρελός μόνο κατάφερε και μας είδε όλους μαζί,
με υγρά μάτια και μυαλό που ολοένα θόλωνε
μόνο εκείνος είδε σκοτάδι να ασπρίζει.
Ώριμες δάφνες
Στις ώριμες δάφνες της νεκρής φύσης
τα έργα τέχνης θα μετρήσουν το αληθινό τους μπόι
μας είπε ένα βράδυ ο αιώνας καθώς σχόλναγε βαρύς κι
απηυδισμένος απ΄ τα πολλά τερτίπια των καιρών του…
Εκεί, στη ρωγμή του χρόνου θα κείτονται κάποτε
νεκροί και ελεύθεροι οι δημιουργοί σας.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκε το 1970 και από το 2003 εργάζεται ως δάσκαλος σε διάφορα σχολεία της Δημοτικής Εκπαίδευσης στην Κύπρο. Έχει εκδώσει τέσσερις διηγηματικές συλλογές και δύο ποιητικές. Ασχολείται επίσης με το θέατρο. Το έργο του « Το Τελευταίο παιχνίδι» έχει πάρει έπαινο σε διαγωνισμό που διεξήγαγε η Θεατρική Ένωση Συγγραφέων Κύπρου για νέους συγγραφείς. Τα βιβλία του « Μεταμεσονύχτιοι αναλογισμοί», « Σκυτάλη» και « Μια ζωή-πέντε διηγήματα για ένα θέμα» όπως και δυο θεατρικά του έργα ( Τελευταίο παιχνίδι και Ξανά μαζί) διακρίθηκαν σε διαγωνισμό που διοργάνωσε το ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό « Κέφαλος». Είναι συνεργάτης στην εφημερίδα της Κύπρου « Αλήθεια», όπου και δημοσιεύει συστηματικά διηγήματα, ποιήματα και δοκίμιά του. Τέλος, είναι συνεργάτης στο Σ.Π.Ε.Κ ( Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου) σε θέματα πολιτισμού. Είναι αντιπρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.
