Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον λογοτέχνη και καθηγητή Γιώργο Πατιό. Ο καλεσμένος μου σπούδασε Νομικά,Φιλολογία και Φιλοσοφία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκπόνησε μεταπτυχιακό στον Καντ και διδακτορικό στους Κίρκεγκορ, Χέγκελ και Χάιντεγκερ. Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και της Ελλάδας. Έχει δημοσιεύσει εργασίες και άρθρα σε θέματα πολιτισμού, λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Από το 2013 διδάσκει δημιουργική γραφή και ιστορία παγκοσμίου θεάτρου στο ΕΚΠΑ, στο τμήμα e-learning. Έχει εκδώσει μια μονογραφία στη φιλοσοφία, δύο ποιητικές συλλογές κι ένα μυθιστόρημα. Η ποίησή του βαδίζει στα μονοπάτια της υπερρεαλιστικής έκφρασης. Ο έρωτας, η θάλασσα, τα ταξίδια, η αναζήτηση του νοήματος του κόσμου είναι βασικοί πυλώνες στην ποιητική του γραφή. Ο λόγος του είναι τολμηρός, πολύχρωμος, ζωντανός, εκστατικός. Θα γνωρίσουμε δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
Από την ποιητική συλλογή "Κάτω από τη λάμπα του μεσημεριού”,Εκδόσεις 24 γράμματα,2013
Αέρας
Μία θάλασσα από βροχή να
Κυματίζει αέρινη στην
Ηλιαχτίδα σου οι
Ώρες του χώματος και της
Σκιάς να απονέμουν δίκαιο εκεί που
Έσκαψες τη
Θέλησή σου με τα
Κουπιά του Οδυσσέα και τα
Τραγούδια των μνηστήρων ο
Έκτορας ακόμη να γυρνάει τα τείχη των
Κάτασπρων ορυχείων κι η
Σικελία να θάβει κάθε ξένο της στο
Πίσω μέρος των γραφών σου τα
Άλμπουρα σπασμένα η αρχαία κοίτη γυρνούσε μέσα στον
Λαιμό σου και τα
Φιλιά μου σου δάγκωναν τη μνήμη για
Πόσο καιρό θα περπατάς στα στάχια
Δίχως το σώμα των
Αγγέλων δίχως τα
Άγνωστα γλυκά απάνεμα σουραύλια των
Εσπερίδων με τα χλωμά αγόρια της
Υπομονής το έτερο μονάχο
Είδωλό μου θα
Σπάει κάθε αρμονία
Φωνάζοντας και
Φωνασκώντας με όλους τους
Ήχους του Αιόλου
Γύψινες προσδοκίες ανόσιες και
Εκθαμβωτικές σπηλιές με
Κάθε λογής πετράδια ο
Βυθός ανέβηκε στο στόμα σου η
Άμμος μπήκε στις χαραγματιές σου αν
Ίσως με θυμόσουνα τις
Ώρες του ασβέστη με το
Φλιτζάνι του καφέ αναποδογυρισμένο τα
Προξενιά δεν πέτυχαν φτύσε τον κόρφο σου οι
Δύτες στεγνώσανε στις κοραλλένιες άκρες σου λυπήσου με
λυπήσου με εγώ ο φταίχτης κι ο αμαρτωλός τα σκοτεινά μαχαίρια
σου μην μου τα ακονίζεις από μικρός αέρας με κυνήγαγε ελάφια
ασφόδελοι κρινάκια πετρογέρακες νύχια απαλά στρογγυλεμένα
ίασπις ζαφορά μεθυστικό ζουμπούλι η Πομπηία στις στάχτες
ανασταίνεται Βεζούβιος αναμοχλεύει τους φόβους τα μυστικά
κρεμάστηκαν μαρτύριο τόσο γαλάζιο οι σπείρες του καιρού τα
δόρατα των μισθοφόρων ρωμαίοι πατρίκιοί ο ύπατος εξαπολύει
μύδρους εναντίον μου αέρας σώθηκε στα σκέλια σου η γη
αναπαύεται στα κόκκινα δάχτυλά σου νερό που τρέχει στο μυαλό
σου σβήνοντας όνειρα και εφιάλτες μα η φωτιά ακόμη μου ανήκει
με το σμαράγδι της ψυχής σου αναμμένο δεν
Σσσσς ίσως αργότερα
Μόλις περάσει η παλίρροια αν και τα
Σκονισμένα άλμπουρα θυμίζουνε τη
Μάχη του Μοριά τότε που ο
Παλαιολόγος έγραφε προσευχές
Τρελός τρελός χαραμισμένος στα
Πανηγύρια της σάρκας των φιδιών με το
Φλουρί της άχραντης εξόδου να ευλογεί τις
Βρύσες τις μοναχικές
Πορείες το
Μηδέν αστράφτει τι
Άλλο θες για να
Μα δεν πειράζει ο
Διόνυσος θα πάρει
Χλωρή εκδίκηση τα
Λόγια
Γκρεμίστηκαν στις
Αμυχές των
Φεγγαριών σου
Αέρας
Μπαλκόνι
Κάτω τα περιστέρια δείχνουν να μην φοβούνται τις
Φοβέρες σου και το φουστάνι σου πιάνεται στις
Γλάστρες όπως τα κυνηγάς με το
Σγουρό τους πέταμα με αναγκάζουν να
Έρθω από πίσω σου τα
Ράμφη τους απομακρύνονται στον τσιμεντένιο
Ορίζοντα κι εσύ δένεις τα χέρια σου στη
Μέση σου
Κάνεις παράπονα κουνάς μισοαστεία πάνω κάτω τις
Κάτασπρες παλάμες σου
Χτυπάς δήθεν μ' οργή τα
Πόδια σου στο μωσαϊκό και
Τρέχεις να αποφύγεις την αγκαλιά μου
Γελώντας κάνεις τραμπάλα στην ετοιμόρροπη καρέκλα
Κρατιέμαι απ' τα κάγκελα
Ζηλεύω τη μυρωδιά του απογεύματος καθώς η
Νύχτα διεκδικεί κάθε σου πόντο τα
Δάχτυλά μου σφίγγονται μ' όλη τους τη δύναμη πάνω στα
Μισοσκουριασμένα μούσκουλα του κιγκλιδώματος
Ακόμη ονειρεύομαι μία πτώση ατέρμονη
Το άγνωστο να μοιάζει επικίνδυνα με τις
Αντανακλάσεις της απέναντι ταράτσας θα
Ήθελα να σε ζωγραφίσω έτσι όπως ξεχνιέσαι και οι
Αστράγαλοί σου χαϊδεύουν τα πράσινα
Κλαδιά που
Όλο ξεχνάω να ποτίσω τι
Ψεύτης που 'μαι αφού δεν ξέρω να
Χαράζω με το κάρβουνο ούτε μία ευθεία
Τσιγάρο ανάβεις και μισοσκύβεις προς το μέρος μου με τον
Καπνό να μπαίνει ακαριαίος και ακέραιος στα
Κόκκινα σπλάχνα μου και το
Χαμόγελό σου να προσκαλεί κάθε πετούμενο και το
Μπαλκόνι να εξακολουθεί να κρέμεται μες στα
Πορτοκαλί σου μέλη
Νυχτερινό τριαντάφυλλο
Το τριαντάφυλλο το βράδυ απλώνει δίχτυα
Μαζεύοντας τις μέλισσες που το τρυγάνε
Γίνεται δελφίνι και παίζει με τα κύματά σου
Γαυγίζει τις κραυγές μου
Αφρίζοντας κάθε που η
Πανσέληνο σκοτώνει τα σκοτάδια μου.
Το τριαντάφυλλο το βράδυ μπερδεύει τις
Ανάσες μου με τις βελούδινες αιχμές σου μα οι
Γκρεμοί ιδρώνουν με τον αντίλαλό σου να
Χαστουκίζει κάθε μου σιγουριά
Το τριαντάφυλλο ποτέ δεν ξημερώνει
Κρατώντας αιχμάλωτη την ξέφτερνη ελπίδα μου
Με τα αγκάθια του κρυμμένα στο ζωνάρι σου.
Λόγια
Δεν εμπιστεύομαι τα λόγια
Πρόθυμες πόρνες σε κάθε πρόστυχο αφέντη
Ξέγνοιαστοι δολοφόνοι
Διαβάτες που δεν χαράζονται ούτε σε μία πέτρα και η
Κατάρα του μάταιου να σφίγγεται γερά στα ανοιγμένα σκέλια τους
με την
Ορθογραφία να μασκαρεύει κάθε ανησυχία και το
Συντακτικό να διαμελίζει κάθε υγρή ανάσα
Δεν εμπιστεύομαι τα μαύρα τους μελάνια και την
Καλλιγραφία τους
Σιχαίνομαι τους εμπνευσμένους τους
Μονόλογους και τους εξυπνακίστικους
Μαιάνδρους
Βρίζω όλα τα γράμματα της αλφαβήτου
Φτύνω κατάμουτρα κάθε
Φανταχτερό τους σχόλιο με τον
Αέρα του πολιτισμού και τη
Χολέρα της προόδου να αποκαθηλώνουν κάθε μου
Γήινο μαρτύριο
Λόγια που όποτε θες
Τ' αρνιέσαι
Λέξεις που κάθε φορά ερμηνεύονται κι αλλιώς
Ήχοι γδαρμένοι δίχως αίμα
Σύμβολα ξερά μίας
Κυριαρχίας απόλυτης του
Ψεύδους και της
Αποχής από κάθε μου πόνο
Θα 'θελα να ήμουνα νότα που
Φάλτση καρφώνεται με δύναμη στο
Υπογάστριο
Ελιά που σβήνεται στο σούρουπο και το
Μαχαίρι να σφάζει το
Μυρωδάτο στέρνο κάθε ανείπωτης
Ομορφιάς με τις πουτάνες της γραφής να μένουν
Άκυρες κι οπισθάγκωνα δεμένες και κάθε ψεύτης της
Λόγιας ανάγνωσης να μένει ανέστιος με τα
Λερωμένα σκέλια του ανέπαφα ζωής και το
Επιτηδευμένο γλαύκωμα της ατάραχης
Σοφίας να σκουριάζει χύνοντας τη
Χολή του σε κάθε μαραμένο τυφλοπόντικα που
Μόνο να γράφει ξέρει και να αφοδεύει
Πόσο ποθώ μία προσευχή χωρίς τα κόμματα και τις
Αποστροφές του κούφιου λόγου με τα
Κορμιά μας ατέρμονα να ξετυλίγονται στον χώρο
Εντός μας η
Άγια σιωπή κι η
Μυρωδιά της αλμυρής σου θάλασσας
Όλες οι γλώσσες να χάνουν τα σύμφωνα και τα
Φωνήεντά τους
Κατάρτιστονκατήφορομετιςανάσεςμαςμπλεγμένεςδίχωςαρχήκαιτέ
λοςκαιτοπηγάδιν'αφρίζειπάλιτουςκαυμούςμαςκαιοιανταριασμένοι
ορίζοντεςνασβήνονταιδίχωςθυμόκιηπίκρατουχαρούμενουστεγνού
αποχωρισμούναβράζειστασκοτάδιαμας
Γιατί
Μου λέει συχνά ότι δεν γράφω πια όπως παλιά
Γκρινιάζει πως τεμπέλιασα και δεν με
Καίει άλλο ο ήλιος του μεσημεριού
Φωνάζει κάθε που με βλέπει ξαπλωμένο και
Αφήνει τα χέρια μου ξεκρέμαστα μακριά απ' το κορμί της
Ψάχνω συχνά για τις κατάλληλες κραυγές που ξεκλειδώνουν την
Δυσαρέσκειά της και η αλήθεια είναι πως
Μόνο τότε εκείνο το άηχο ‘γιατί’ βουβαίνει σκορπισμένο στα
Άχυρα των στεναγμών μας μα δεν
Αργεί η ώρα που διόλου απροσδόκητα ξαναγαβγίζει
Τρομάζοντας κάθε δικαιολογία μου και πως μετά εγώ να
Γυμνωθώ υποκρινόμενος μία νέα ιδέα κι η
Μόνη λέξη που σχηματίζεται κάτω απ' τη γλώσσα μου είναι
Αμαρτία.
Από την ποιητική συλλογή "Το Σύντομο του Οργασμού",Εκδόσεις 24 γράμματα,2022
Ακατανόητο
Ξέρω πως οι εικόνες που της τραγουδώ
Της μοιάζουν ξέπλεκο ρολόι
Τα λόγια μου ακούγονται στρεβλά
Μόνο η μυρωδιά μου φαίνεται να την ανακουφίζει
Γνωρίζω πόσο δύστροπος μπορώ να καταντήσω
Μπεκρής των λέξεων
Κουφάρι των ατελείωτων ειρμών μιας άγνωστης χώρας
Μα αυτό είναι που θα με σώζει πάντοτε
Το ακατανόητο ενός πολύχρωμου σφυγμού
Όπως το φίδι που ξερνά το δέρμα του
Για να τυλίξει με νέα φορεσιά
Τα περσινά του πάθη
Αλίμονο
Η κατηφόρα είναι τραχιά ως τα λαγόνια της
Τα βρύα χώνονται ως τα ρουθούνια μου
Κρεμιέμαι απ’ τα ακρόπρωρα
Άμαθες ακόμη οι αρθρώσεις της απ’ το γλυκό μαχαίρι
Μέσα σε κάθε δευτερόλεπτο κρύβεται ο σοκολατένιος συριγμός
Απάνω στις αφράτες τρίαινες ζυμώνεται το μέλι
Κι εκείνη ακόμη κομπάζει κι ονειρεύεται
Τα τροπικά της δάση κι ένα αλίμονο που πάει να ξεραθεί
Περιουσία
Όλο το βιος μου μια χούφτα από ξεχασμένους αστερίες
Λωλός, βουβός και ασεβής, μια πέτρα σκαλισμένη απ’ τον αχνό λυγμό της
Στους κήπους με τ’ ανάποδα κοχύλια
Τι να σας πω και πως να καταλάβετε
Ατμός βαθύς
Λερώθηκε και πάλι το χαμόγελό της
Ένα μικρό χαμίνι η πεθυμιά
Κάθε μου ευχή λιώνει στις άκρες των δοντιών της
Πόσες φορές την άκουσα να σιγοτραγουδά
Εκείνο το άγνωστο νανούρισμα
Μα τα πνευμόνια της δεν άντεχαν άλλο χρυσάφι
Το άγαλμα έπαψε να μιλά
Εάν
Θέλω να’ ναι πρωί
Ανάμεσα Ίο και Θηρασιά
Από νωρίς να βγάζω όλα τα χρώματα απ’ τις πατούσες της
Μόνο η υγρασία να μας σώζει
Πρέπει να βρω κουράγιο να της πω
Πως δεν υπάρχει άλλο ποτήρι
Τα σπάσαμε όλα χθες, πάνω στον ύπνο μας
Απέμεινε μόνο το πιάτο με τα λευκά σταφύλια
Ίσως θυμώσει, μπορεί και να μου κλείσει κάθε πόρο
Του ιδρωμένου της κορμιού
Να κρύψω μόνο τα τακούνια της
Εάν τα βρει, πάλι θα τη γυρεύω στα πέρατα του λιμανιού
Βιάζομαι
Σκεφτείτε τούτο
Μόλις που παίρνει να νυχτώνει
Κάθε ρουθούνι της ανοίγει στο χρώμα του άνηθου
Η μέσα άκρη του αριστερού χεριού της απομένει ορφανή
στο θάμα των Κυκλάδων
Πιάνει να κατηφορίζει τον γκρεμό
Πηγαίνει προς τη θάλασσα
Οι κήποι της Γεθσημανής ακόμη τη φωνάζουν
Κάθε γεράκι στρέφεται προς τα κάτω
Θέλει να ανέβει στο ψαροκάικο του Θεολόγου
Οι γάτες στο κατάστρωμα τη διώχνουν
Κάνει να πιάσει τον μαΐστρο
Γλιστρά μες στα κενά των κίτρινων στύλων στο λιμάνι
Παραπατά μες στην ηχώ της
Γυμνώνεται ανάρια
Απορφανίζοντας τους δισταγμούς
Βιάζομαι να τη συναντήσω
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιώργος Πατιός έχει σπουδάσει Νομικά και Φιλοσοφία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το διδακτορικό του, στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, επικεντρώνεται στην τομή της Φιλοσοφίας της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας του Πολιτισμού. Έχει δημοσιεύσει σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά. Έχει διδάξει στο εξωτερικό Φιλοσοφία και Φιλοσοφία σε σχέση με τον Πολιτισμό. Στην Ελλάδα έχει διδάξει και συνεχίζει να διδάσκει Φιλοσοφία, Φιλοσοφία και Θέατρο και Δημιουργική Γραφή. Τέλος, έχει δημοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα,μια μονογραφία στη φιλοσοφία και σειρά κριτικών δοκιμίων για την ποίηση και τη λογοτεχνία. Λατρεύει τον Ελύτη,τον Σαχτούρη και τον όψιμο Καρούζο.
