Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον λογοτέχνη Γιώργο Βαγγελάκη. Ο προσκεκλημένος μου γεννήθηκε στην Πρέβεζα και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία. Στη συνέχεια απέκτησε δυο μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών στο αντικείμενο της εκπαίδευσης, όπου υπηρετεί. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο με πεζά κείμενα και δυο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή του είναι υπαρξιακή, εξομολογητική ,ενίοτε βιωματική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, μουσικός , αρμονικός. Ρέει αβίαστα, φυσικά και δημιουργεί αίσθημα εγγύτητας στον αναγνώστη. Τον απασχολούν οι σχέσεις, η καθημερινότητα, η συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό. Θα δούμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά του από τις ποιητικές συλλογές "Μια ματιά" και "Τη ζωή μετράω σε… Ανάσες"!
Χάρτινος κόσμος
Είναι από εκείνα τα βράδια που το κρύο και η μοναξιά σε τυλίγουν.
Η φαντασία μοιάζει να είναι η μόνη απόδραση… απόδραση από έναν κόσμο θαμπό.
Ακούω ξεχασμένες μελωδίες και νιώθω τους χτύπους της καρδιάς μου
αδύναμους... όπως κι εγώ…
Αδυνατώ να καταλάβω τι γίνεται μέσα μου, πόσο μάλλον γύρω μου...
Μόνος σ’ ένα χάρτινο σκηνικό.
Πονάω…
Δεν μ’ ακούς;
Μέσα στον βόμβο του τίποτα, ο βουβός μου πόνος χάνεται...
Το ίδιο κι εγώ.
Μοναξιά
Βράδυ αργά, ακούω σιγά τα βήματα στο σκοτάδι.
Δεν είσαι εσύ... είναι η Μοναξιά.
Το πρόσωπό της θαμπό, γερασμένο…
Δεν μπορώ να το αντικρίζω, φοβάμαι.
Όχι την ίδια, αλλά όσα εκείνη φέρνει μαζί της.
Βαλίτσα
Σε μια άκρη του διαδρόμου,
ξεχασμένη, σκονισμένη... περιμένει το φευγιό που της υποσχέθηκες.
Περιμένει καρτερικά να γεμίσει με τ’ απαραίτητα και μόνο.
Να φύγετε και να χαθείτε.
Να περιπλανηθείτε σε μέρη μακρινά κι άγνωστα.
Ένα ταξίδι στην αναμονή – γιατί;
Γιατί πάντα να στοιβάζουμε τα θέλω μας σε μια γωνιά;
Ανοίγω το χάρτη, την αρπάζω και τρέχω στ’ όνειρο,
μόνο έτσι θα γίνει.
Να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις.
Να αναπνεύσουμε…
…Να ζήσουμε!
Δυϊκός αριθμός
Δύο.
Πάντα με καταδίωκε ο αριθμός αυτός.
Δυο μάτια να βλέπω.
Δυο χέρια ν’ αγγίζω.
Δύο στο θρανίο.
Δύο στο λεωφορείο.
Ζευγάρι.
Θυμάμαι έβαζα πάντα τα παπούτσια μου ζευγάρι,
το ένα δίπλα στο άλλο
για να μην νιώθουν μονάδα, μόνα∙
Ένας κόσμος γεμάτος νόρμες.
Μεγάλωσα και με κατατρέχουν.
Δύο στη ζωή.
Δυο σώματα,
δυο ψυχές σε κοινή πορεία.
Κι αν είσαι μόνος;
Σταματάς να υπάρχεις;
Βυθίζεσαι στην αδιαφορία της ύπαρξής σου;
Παράπονο…
Με πνίγει∙ σαν λυγμός στον λαιμό
που δεν λέει να περάσει.
Αυτό το δύο της ζωής
που όλοι τ’ αναζητούν, το θέλουν
αλλά το σπαταλούν στην αναλωσιμότητα του σήμερα, του τώρα∙
της στιγμής που χάνεται στο φρέαρ του χρόνου.
Ο πόνος του δυϊκού αριθμού στο διηνεκές…
Λουκέτα
Βαριά σιδερένια λουκέτα στις καρδιές των ανθρώπων
σφραγίζουν τα συναισθήματα…
Μη τυχόν και δείξουμε το μέσα μας.
Φόβος.
Και με την γύμνια; Τι γίνεται μ’ αυτή;
Κλειδώνεται κι αυτή καλά μήπως και φανεί.
Πόσο λίγοι είμαστε τελικά!
Πένητες και επαίτες των συναισθημάτων.
Έρμαια των καιρών όλοι.
Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω λουκέτα…
… στις καρδιές, στις ματιές, στις ψυχές!
Βρικόλακες
Σκιές στοιχειώνουν τις νύχτες μου.
Ξύπνημα από λήθαργο βαθύ.
Μια ακατάπαυστη δίψα ζωής∙
μα σαν σαλέψω το κορμί να τ’ ορθώσω
βρικόλακες ξεπηδούν και χύνονται
ν' αρπάξουν κάθε πνοή∙ κάθε απόπειρα.
Αδυσώπητα χτυπήματα
κι αλυσίδες βαριές με τραβούν
στου ερέβους την ψυχρή φυλακή.
Δόντια μπηγμένα στο ρόδινο πέπλο της σάρκας.
Λόγια του χθες σήμαντρα του σήμερα.
«Τι κάνω;».
… μου
Ένα «μου»,
όλα τ’ αλλάζει.
άνθρωπός μου
δικός μου
Υποδήλωση μιας κτήσης
που άλλοτε στη δίνουν
κι άλλοτε σαν Πορθητής
διαβαίνεις τις Κερκόπορτες της καρδιάς.
Ανήκω κάπου;
Ανήκω σε κάποιον
ή μήπως όχι;
Ανήκω εαυτόν!
Το μου αυτό το κτητικό θα σου το δώσω∙
αρκεί να ξέρεις να το διεκδικήσεις.
Θα σου δοθώ,
θα σου παραδοθώ,
θα σου ανήκω,
αλλά πρώτιστα
ανήκω σε μένα!
Όνειρα
[φιλμ νουάρ]
Τα φώτα στις κάμαρες σβήσαν.
Μονάχα ο απόηχος της βροχής
στις υδρορροές των μπαλκονιών
και το θολό φως της ημισέληνου
πίσω απ’ το παιχνίδισμα των νεφών
αργοσέρνονται αυτό το βράδυ του Μαγιού.
Τα σώματα έγειραν βαριά,
σε στρώματα αφράτα αποκοιμήθηκαν,
μα οι ψυχές πλανιούνται κι ονειρεύονται σαν αερικά.
Όνειρα ασπρόμαυρα,
σαν παλιό φιλμ νουάρ∙
τυλιγμένα σε μπομπίνες,
έτοιμα να προβληθούν μόλις χαμηλώσουν τα φώτα,
να δώσουν στο πανί σκιές κι αυταπάτες.
Ανάσες
Λιμάνια.
Σταθμοί τρένων, λεωφορείων.
Αίθουσες αναμονής αεροδρομίων.
Σφιχτές αγκαλιές και βλέμματα υγρά.
Ματιές γεμάτες υποσχέσεις.
Ένα εισιτήριο να μας χωρίζει συνεχώς.
Έρωτες δεν θέλω πια σε χιλιόμετρα να ζω,
μα σε ανάσες.
Ανάσες κοφτές κάτω από χειμωνιάτικα σκεπάσματα∙
ανάμικτες με ηδονής φωνήματα.
Θέλω να κοιμόμαστε μαζί,
να ξυπνάμε μαζί,
την πρώτη εκείνη καλημέρα να σου ψελλίζω
με τα κορμιά ακόμα σε πέλαγα μεθυστικά δοσμένα.
Ανασαίνω ασθμαίνοντας,
ξέρω πως το όνειρο θ’ αργήσει να γενεί πραγματικό.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στη μικρή παραθαλάσσια πόλη της Πρέβεζας, ένα πρωινό προχωρημένου φθινοπώρου στα μέσα της δεκαετίας του 80’. Σπούδασα Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κρήτης και μέχρι σήμερα είμαι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών· αμφότερα στο πεδίο της εκπαίδευσης που τόσο αγαπώ κι υπηρετώ. Πρώτη μου εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας αποτέλεσε το βιβλίο Ημερολόγιο Σκέψεων, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2014 από τις εκδόσεις Bookstars. Τρία χρόνια αργότερα (2017) έγινε το δεύτερο βήμα, με το έργο Μια Ματιά από τις εκδόσεις Οδός Πανός. Το 2020, παρότι ήταν μία ομολογουμένως δύσκολη χρονιά, έφερε την έκδοση του βιβλίου Τη ζωή μετράω σε… Ανάσες με τη στήριξη των εκδόσεων Πηγή.
Βρείτε την ποιητική συλλογή " Τη ζωή μετράω σε… Ανάσες" του Γιώργου Βαγγελάκη στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.pigi.gr/
