Σήμερα υποδέχομαι στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ τον ποιητή Γιάννη Τόλια. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στην Πάτρα. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και ποιήματά του συμπεριλαμβάνονται σε ανθολογίες. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στ'αγγλικά,στα γαλλικά και στα ισπανικά. Η ποίησή του είναι λυρική, περιγραφική, προσωποκεντρική. Ο λόγος του είναι πλούσιος, ζωντανός, φυσικός, με παραστατικές εικόνες και πρωτότυπα ευρήματα. Καταπιάνεται με ρεαλιστικά τοπία της καθημερινότητας. Η πένα του πάνω σ' αυτό τον καμβά ανιχνεύει συναισθήματα, καταγράφει διαδρομές σχέσεων, υπογραμμίζει επιθυμίες και όνειρα, νοσταλγεί.Ο αναγνώστης εύκολα ταυτίζεται με τον αφηγητή ιστοριών. Θα μοιραστώ μαζί σας δέκα υπέροχα ποιήματά του!
***
Τίποτα δεν περιβάλλει στοργικά
τις καλοκαιρινές μέρες
Μια λύπη
τρυφερή και διακριτική
χρωματίζει
το φωτεινό τοπίο των ματιών σου
Ξέρω ότι δύεις
πίσω από ορίζοντες
αγνώστων λοιπών στοιχείων
Ότι βυθίζεσαι
σιωπηλά κι αυτάρεσκα
Το βαθύτερο ρήγμα σου ονομάζεται Ιωάννης.
***
Τα τσιγάρα που κάηκαν απόψε
Το οινόπνευμα που πέρασε στο αίμα
Κι η ποίηση μια γριά πόρνη
δε σε κατηγορεί ποτέ για τίποτα
Αφήνει το τηλέφωνό της
κρυφά στην τσέπη σου
και σ’ εκλιπαρεί να την επισκεφτείς
Κάποτε πηγαίνεις.
ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ 1984
*************************
Ακούγεται το Last Farewell των Death in June
Μόνο εσύ που ήξερες
να με συμφιλιώνεις
εξοργιστικά απουσίαζες
Δεν άντεξα
το απόβραδο
παρέδωσα τα όπλα μου
Το χαρτί
ένα μολύβι
και τη διάτρητη ασπίδα της λύπης μου.
***
ΛΕΙΠΕΙΣ
Η λύπη
Της λύπης
Λείπεις
Στο νυχτερινό φως του Απριλίου
οι ακακίες δίδασκαν
την ορθογραφία της μοναξιάς
Εκείνη καθισμένη
στο βορινό παγκάκι της πλατείας
εκ γενετής ανορθόγραφη
επέμενε να γράφει
με δύο έψιλον γιώτα
τη γενική της Λύπης.
ΕΞΙΤΗΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 1999
ΚΡΥΦΑ ΚΑΛΕΙΣ
Ζωγραφίζεις μυσταγωγίες όρασης
Υποδύεσαι υγρές νοσταλγίες αφής
Κατεβαίνεις τη σκάλα
αφήνοντας αποτύπωμα παραπλάνησης
στο λαβύρινθο μιας ραγισμένης επιθυμίας
Αν και γνωρίζεις ότι ο χρόνος
δε λυπάται κανέναν
στέλνεις το δούρειο άρωμά σου
να διασχίσει το αναφιλητό της κλίνης
Με θαμπούς ψιθύρους
κρυφά καλείς
αισθήσεις που απώλεσαν τη μνήμη τους
Η τρυφερότητα της σκιάς σου
ερμηνεύει τους χρησμούς του απρόσμενου
απαλύνει το πένθος των μονολόγων
Εξαλείφοντας με φως τα ίχνη σου
συντρίβεις την περιπλάνηση
αγγέλλοντας θριαμβικά
το τέλος της νύχτας
Ξυπνάω ακρωτηριασμένος
Είναι αδιαπέραστο
το ναρκοπέδιο των ονείρων.
***
ΕΣΚΙΣΕΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ
Έσκισες το γράμμα μου
σε μικρά κομμάτια
που έτρεχαν πίσω σου
πεινασμένα σκυλιά
όπως τις φύσαγε ο αέρας
οι λέξεις.
Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ 2002
ΣΤΗ ΘΗΡΕΥΤΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Έπρεπε να έχουμε συναντηθεί
σε εποχές άλλες
Τότε που η δύση
έσπαγε πάνω στα παράθυρά σου
Κι εσύ σε ετοιμότητα λύπης
σε μια τρυφερή αναμονή δακρύων
Να με γκρέμιζες από τη μοτοσικλέτα μου
κι από τις τσέπες του δερμάτινου
να άρπαζες τα ποιήματα.
***
ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΟΣ
Οι μέρες του φθινοπώρου
αλυχτούν μέσα στη νύχτα
Αγέλη πεινασμένη
αναμένει να τραφεί
με τις σάρκες των ωρών
Περιφέρω τη λύπη μου
στα άδεια δωμάτια
την παρατάσσω
απέναντι στο μέτωπο της χαράς
Μπροστά μου το ποίημα
ζητάει
άγρια την αφορμή του
Σπάω τις μύτες των μολυβιών πάνω στα τζάμια
Αναιρώ κάθε αξία ποιητική
κάθε υγρό ελιγμό των λέξεων
που εκβάλλει πάνω στο χαρτί
Δεν επιθυμώ να αποτυπωθώ
Τι θα ωφελήσει αν με δείτε;
ΑΜΑΡΤΟΛΟΓΙΟ 2007
ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
Είσαι αγία
της ανηθικότητος
και της λαγνείας
Θηριώνυμη του πάθους
Ερωτικού ψυχορραγήματος
είσαι
ο Σπασμός
Εκδύεσαι των φυλλωμάτων σου
και απονέμεις στην όραση
την αδήριτη
διαύγεια της γυμνότητος
Ενδεδυμένος
τα δαιμονικά μου άμφια
Ιερουργώ
με ευλάβεια
εξοντωτική
στη μυσταγωγία του σώματος
Και καταβαίνω
σύσσωμος
στο ευλύγιστο τόξο των μηρών σου
Και υποτάσσομαι
Ενώπιος
στο θρίαμβο
της ροής σου
Μηδέποτε κοινωνίαν
πλην αυτής
του υγρού ιάσμου σου
θα μεταλάβω.
ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ 2008
ΟΛΟΛΥΖΟΥΣΑ ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ
Νυκτερία ληθοκτόνος
εκτρέφουσα
τις ωδικές λέξεις μου
Ολολύζουσα ανάμνησις
πίπτεις δακρύμορφος
και ακμάζεις επί χάρτου
Σβέννυται ο μαρασμός
και πλημμυρίς ευώδης
με κατακλύζει
Μεθύω
από των ωχρών ονείρων
τη θωπεία
Των ευγλώττων ηδονών
ατενίζω
τους ψιθυρισμούς
Αφιπτάμενος των στεναγμών
κρημνίζω στο έρεβος
τις οιμωγές του νόστου
Την πρωίαν
θα ημερώσει
η έξαψις
και τεθλιμμένη αύρα
τους στίχους μου
θα διασπείρει
Ου δύναμαι
εις το διηνεκές
Αγρυπνείν.
ΕΥΛΥΠΗ 2010
Γιάννης Τόλιας
Γεννήθηκε το 1956 στην Πάτρα. Ζει και εργάζεται στην ίδια πόλη ως ανειδίκευτος της εκτροφής ωδικών λέξεων.
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
