Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Αναστάσιο Μεγαλοοικονόμου. Ο καλεσμένος μου σπούδασε θέατρο κι εργάζεται ως ηθοποιός. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται "Ως εδώ βυθίζομαι". Η ποίησή του είναι αφηγηματική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος του είναι πολύχρωμος, λαξεμένος, με διαυγείς εικόνες κι ισχυρή ευαισθησία. Η πένα του ζωγραφίζει το πραγματικό τοπίο της καθημερινότητας και το ονειρικό πεδίο στο οποίο βρίσκει διαφυγή. Συνομιλεί με τις προσδοκίες, τις επιθυμίες, τις ματαιώσεις του αφηγητή-ήρωα. Φωτίζει τον συναισθηματικό του μικρόκοσμο, κατασταλάζει και φιλοσοφεί για τις αλήθειες της ζωής. Θα απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά του και θα ευχηθώ στον δημιουργό όμορφη πορεία !
Δέκα ποιήματα του Αναστάσιου Μεγαλοοικονόμου
Από την ποιητική συλλογή "Ως εδώ βυθίζομαι"
V
Κάτι μέρες αρχίζουν να ροδίζουν.
Κάποια πρωινά δροσίζουν το πρόσωπο.
Τα πάντα είναι ανάσα που ακολουθεί το γοργό βήμα.
Τάισε το σώμα ζωή.Έχει συγκεκριμένη διάρκεια και φεύγει.
Έφτιαξες τις ανάγκες σου με λέξεις.
Μαύρες κουκίδες στις γραμμές είναι τα θαύματά σου.
Υπάρχουν νότες που τραγουδούν σονάτες συντροφιάς.
Παραμονή στη στασιμότητα,οδεύεις στο κύκνειο άσμα σου.
Κάνε τη γραμμή κύκλο ευτυχίας κι αν θέλει ο θεός
πίνακας χρωματιστός θα στολίζει τον τοίχο σου.
XIII
Νύσταξα και κάλεσα μία σκόνη στα όνειρα.
Δικό μου το βιος.Δικιά μου η ελπίδα.
Όλες οι αδυναμίες του παρελθόντος,μπρος μου.
Παρελαύνουν με αργά βήματα,μη με ξυπνήσουν.
Γυρνώ στο κρεβάτι μου σαν υπνοβάτης.
Περπατώ στον αέρα και κοιμάμαι στο μετά.
Το τώρα είναι φορτίο ασήκωτο,που το συνειδητό ξυπνά το πρωί.
Η λήθη θριαμβεύει σ'ένα σανίδι κυρτό,
κάποιου θεάτρου πλάνη.
Τι όμορφα είναι τα όνειρα,όταν δεν είναι βάρος.
XIV
Αγάλματα ορθώνονται κάτω από το ταβάνι της αθανασίας,
πάνω στον βωμό του αγέρωχου ξύλου,γυαλισμένο
όπως είναι με σαράκι.
Δίπλα κάθονται κορνίζες,με ζωγραφιές γελαστών προσώπων του
παρελθόντος.
Από κάτω τηλεόραση κλειστή,σε μικρή παύση της αποχαύνωσης.
Στο βάθος εικόνες του Χριστού αριστερά και δεξιά.
Κηρύττουν την αγάπη και την προσευχή,ως υποχρέωση
για να μην νιώσουμε πόνο.
Στο πάτωμα όρθιος ανεμιστήρας,σβηστός.
Σωθήκαμε από την κρύα ζέστη.
Ξεχάστηκαν νεκρά λουλούδια στο χολ,σε γυάλινο βάζο.
Ποτήρια άδεια από τη χθεσινή γιορτή.
Δεν είχε καλεσμένους.
Αέρας φθαρμένος,σιωπή ολόρθη,ζωή συνεχίζεται.
XIX
Η αυγή γδύνεται με μελανές αποχρώσεις του ήλιου.
Πετεινός ξεψυχά πριν το κελάηδισμα.
Πουλιά μ'έναν σκοπό στα χείλη τους,τραγουδούν.
Ο μύθος γνωρίζει ότι θα σωθούν πριν η γλώσσα μιλήσει.
Πριν το τέλος το πεντάγραμμο θα ηχήσει.
Ο θάνατος στην αιωνιότητα προφταίνει.
Διάλειμμα πριν το κουδούνι της ζωής.
Τραγουδήστε όπως τα μωρά κλαίνε.
Σωπάστε όταν τα τύμπανα χτυπήσουν.
Όλη η φύση σε παραλήρημα.
Κάθε στάχτη σε μια αρχή.
XXIV
Η αγκαλιά να δένει το κορμί.
Η απραξία να πνίγει.
Δυο βλέμματα να συναντιούνται και να χωρίζουν με τα λόγια.
Ένα παλτό να κάθεται στην καρέκλα.
Ζεσταίνει τα μπράτσα και περιμένει τον καβαλάρη.
Ένα άδειο χαρτί περιμένει τον καλλιγράφο του.
Κάποια λουλούδια στο βάζο περιμένουν νερό.
Μια μουσική άδεια από νότες περιμένει ακροατή.
Φως στο δωμάτιο ανοιχτό.
Τα μάτια δε βλέπουν.
Βιβλία στη βιβλιοθήκη ψάχνουν αναγνώστη.
Έχω αυτή την όψη που παραμιλά μετά το φαγητό.
Έχω δυο χέρια άπραγα.
Μία γλώσσα διψά και η καρδιά αναζητά αίμα,
μήπως σηκωθεί να περπατήσει.
Αν είχα δύναμη θα κοιμόμουν πάλι
Αν είχα τόλμη θ'άλλαζα πλευρό.
Αν είχα θάρρος,δεν θα βλέπατε το κουφάρι μου.
Ανέκδοτα ποιήματα
ΑΤΙΤΛΟ . 1
Χρωματίζω την αμυχή σε μια αντανάκλαση φυγής.
Σε μια ενοχή αγάλματος με μητρική ανταύγεια.
Ο άγγελος δονείται αόρατος΄ για μέρες ,
για να φωτίζει το κουτί αμαρτιών
και ο υιός να περιμένει θαύμα αναστάσεως ,
για μια πνοή που ποτέ δεν θα βρει φως.
Καλό σου ταξίδι Ιθάκη.
Ξερή όσο και ο καημός.
Στέγνωσε το νερό.
Απλώθηκε το δίχτυ.
ΑΤΙΤΛΟ . 2
Θα σου φωνάξω.
Πες στα χείλη σε αγαπώ.
Εκεί αγναντεύει το πρωί.
Μια ανάταση του κυκλώνα να κοιμηθεί νωρίς.
Όνειρο μην δει αν δεν το ζήσει.
Σημάδι δεν Θέλει το χιόνι της βροχής.
Κανόνα φωνάζεις ,
μα διδάχτηκε το δίχτυ;
Πιάστηκαν ψάρια πολλά ;
Πρόφτασαν ν' απλώσουν;
Το θαύμα του γλυφού νερού
στην στεριά μην ξεδιψάσει.
ΑΤΙΤΛΟ . 3
Τα σβησμένα καλούπια είναι ανταύγειες που δεν λένε.
Η αγάπη μια θαλπωρή σε θάλασσα χωμένη.
Βρέξε πάθη που λένε.
Το μη κύμα που θάλασσα δεν στρώνει.
Ποιος δρόμος υπάρχει σε Κίρκη
που στον βράχο δεν είναι;
Το πρέπει χορεύει σε ζωή που δεν.
Βρίσκουμε λέξεις για ν' αντέχουμε αυτά που δεν κάναμε .
Τι μάθαμε λοιπόν;
Μια φυγή σε λάθος μέρη.
ΑΤΙΤΛΟ . 4
Δεν γράφεις για να εντυπωσιάσεις.
Δεν γράφεις για να κρυφτείς.
Η εκδήλωση είναι μια ανταύγεια σε όλες τις εποχές.
Δεν προσπαθείς. Απλά το κάνεις.
Δεν μυρίζεις ευωδιές στις κρύπτες που θωριεύουν.
Όλοι έχουμε ένα ύφος ξεχωριστό.
Δεν έχουμε απαντήσεις σε όλα.
Ερωτήσεις κάνουμε.
Άλλες φορές μ' ερωτηματικό.
Άλλες φορές μ' ευχές ,
που σε άλλους μοιάζουν με προσταγές.
Να σπάμε το νόημα. Την ρίμη του λόγου.
Δεν κοιμόμαστε.
Απλά ξαποσταίνουμε σε αυτό που το λέμε ζωή.
Να υπάρχουμε στο μυαλό σας σε προσευχή.
Ένα μελάνι σε τσαλακωμένο κουστούμι.
Μια γραβάτα μόνη.
Καποιο πουκάμισο με πανί σε πέρα μέρη.
Ένας ασκός του Αιόλου.
Γιατί ήρθα πια εδώ;
Να υπάρχουμε για το καλό σας.
ΑΤΙΤΛΟ . 5
Συγχαρητήρια στην αφή την άδοξη.
Εκ των προτέρων προχείρων πάντα.
Αρχίζει συναλλαγή απρόσιτη, δίχως φιλιά δοσμένη.
Ποια είναι αυτή η άγνωστη που πάντα θωριεύει;
Στην νύχτα περπατά. Την μέρα απλά δουλεύει.
Τάχα το βιος. Κακά μαντάτα φέρνει.
Χαίρε κράτος που ευλογείς απλά τους δούλους.
Πρώτον εμένα τιμώρησε. Δεν μπήκα στο πρόσταγμά σου.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Αναστάσιος Μεγαλοοικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Ιουνίου 1974, όπου και διαμένει. Έχει σπουδάσει υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών (ΘτΑ), των Χατζοπούλου – Αθερίδη, και εργάζεται τώρα ως ηθοποιός. Γνωρίζει αγγλικά, ενώ του αρέσει να ασχολείται με το μπάσκετ, το διάβασμα και τον κινηματογράφο.
Βρείτε την πρώτη ποιητική συλλογή του Αναστάσιου Μεγαλοοικονόμου "Ως εδώ βυθίζομαι" στο: http://filntisi.gr
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
