Η Παυλίνα Στυλιανού,είναι συγγραφέας και ποιήτρια από την Κύπρο. Γράφει διηγήματα, παραμύθια, ποιήματα, μυθιστορήματα, στίχους για τραγούδια. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή, ένα παιδικό παραμύθι, ένα μυθιστόρημα κι ένα βιβλίο με ιστορίες μικρής φόρμας. Μιλά με την πένα της απλά, σημερινά. Οι λέξεις ρέουν σαν κινηματογραφικές εικόνες, χωρίς δισταγμό, το συναίσθημα δεν φοβάται να εκτεθεί. Θα δούμε δέκα πολύ ενδιαφέροντα ποιήματά της!
Με τα μάτια της ψυχής
Με τα μάτια της ψυχής μου
γνώρισα κι αγάπησα εσένα.
Με τα μάτια της δικής σου
γνώρισες κι αγάπησες εμένα.
Ενώσαμε και αγκαλιάσαμε
τα πέταλα των ψυχών μας
μ’ αγάπη…
Μ’ ένα κοίταγμα ψυχής
που μόνο εμείς βρήκαμε τους κωδικούς της,
μ’ ένα διάβασμα ψυχής
που μόνο εμείς διαβάσαμε τα ίχνη της,
γίναμε ένα.
Πάνω από εσένα κι από εμένα.
Σκιαγραφώ τη μορφή σου
στο λιγοστό φως της νύχτας
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού.
Σκιαγραφείς τη μορφή μου
κάτω απ’ το φως του δικού σου κομμάτι φεγγαριού
με τον ίδιο τρόπο για να είμαστε ένα.
Η σκέψη μου αντάμωσε την δική σου.
και απλά γίναμε ένα…
Το πορτρέτο
Όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές,
μένεις πάντα ίδιος.
Τι κι αν το πορτρέτο εκεί ψηλά
χρόνο με τον χρόνο αλλάζει μορφή και ύφος;
Πόσο ν’ αλλάξει μια ψυχή;
Πόσο ν’ αλλάξει το ήθος;
Όταν στιχο-ταξιδεύεις μες στην ζωή,
ζωγραφίζοντας συνάμα με πινέλο στο χαρτί,
το χαμόγελο ορίζει ο χτύπος
Κι αν η ψυχή κλαίει ή γελά
το ζωγραφίζει έτσι όπως εκείνη ξέρει.
Τι κι αν αλλάζουν οι εποχές,
τι κι αν το βήμα χρόνο με τον χρόνο σβήνει,
η ψυχή πάντα μένει εκεί ψηλά
ζωγραφισμένη με χίλιους τρόπους σ’ ένα χαρτί
και απλά μιλά…
Εξόριστα όνειρα
Λες και χρόνια βρισκόμουν
σε μια σκουριασμένη λήθη,
σ’ έναν αιώνιο ύπνο
ψυχής, σώματος και πνεύματος
και μέσα από αυτό έπρεπε να πορευτώ
ξανά και ξανά χωρίς καμία βοήθεια•
χωρίς κανένα φως.
Αιώνια νύχτα, μαγική,
αιώνιο σκοτάδι μέσα σε μια δικιά σου μουσική.
Απόλυτο κενό,
και σκέψεις στο χάος ενός κενού
που γυροφέρνει ο νους.
Ξεθωριασμένα όνειρα στην πλώρη
μαργαριτάρια του μυαλού και πόθοι.
Ανώνυμο πλάσμα
Μου ’χουν πει πως πρέπει να έχω όνομα και επίθετο μαζί
μα έλα που θέλω να ’μαι το ανώνυμο πλάσμα
ανάμεσα σε σας και στο πλήθος γύρω!
Θέλω ν’ αναπνέω για εμένα και για εσένα,
ν’ αγαπάω για εμένα και για εσένα,
να γράφω πάνω απ’ όλα για εσένα
και μετά για εμένα…
Νιώθω τις ανάσες μας ένα να γυρνάνε.
Να ταξιδεύουν οι ψυχές με μια μαγεία,
ονειρική, πλανεύτρα…
Μου ’χουν πει πως μπορεί να μου κλέψουν την ψυχή
μα και εγώ κλέβω λέξεις απ’ την αγάπη μου.
Μου ’χουν πει πως πρέπει να δηλώσω ένοχη αγάπης
επειδή είμαι μια άγνωστη κουκίδα στον χάρτη
και έχουν το θράσος να με καταδικάσουν γι’ αυτό.
Ε… λοιπόν δηλώνω ένοχη.
Καταδικάστε με.
Και όταν βγω, τ’ ορκίζομαι, θα το ξανακάνω.
Αγέρας
Είμαι ο αγέρας που φυσά
γύρω απ’ του κορμιού σου ανατριχίλα
ηχώ παράξενη σκορπώ
κι αν την ακούσεις τυχερός
Είμαι ο αγέρας που τυλίγει
παίρνει μυαλό και εγκλωβίζει
αν καταφέρεις να ζεσταθείς
θα πει πως μ’ ένιωσες, μ’ ένα φιλί
Είναι ο αέρας που φυσά
γύρω, γύρω και σ’ αναζητά
είναι μια αγάπη ουρανός
και κρύβεται κάτω απ’ αυτόν
Ο αγέρας βουίζει… Ακούς;
Αν ναι σου ψιθυρίζω
Αν όχι να ξέρεις πως
απλά δακρύζω.
Πελώρια Κάστρα
Πυρ, Γυνή και Θάλασσα,
ήλιος, φεγγάρι και άστρα,
οι έξι αυτές οντότητες
φτιάχνουν πελώρια κάστρα
Τι κι αν σε στρίμωξαν μες στην πυρά
τι κι αν σε έσπρωξαν στα θαλασσινά νερά,
γυνή στάθηκες σθεναρά
κι έδειξες πως δεν φοβάσαι κανέναν πια.
Γυνή σε φώναζαν λες κι είσαι το κακό,
γυνή σε πυροβόλησαν λες κι είσαι το αμαρτωλό
γιατί δεν κατάφεραν να σε λατρέψουν
και την ψυχή σου μέσα να γιατρέψουν.
Είσαι λουλούδι με νερό
είσαι ένα με τη φωτιά και τον βυθό
είσαι απλά ένα φεγγάρι
που περιμένεις τη δύση σου• για να σε πάρει.
Είσαι φωτιά και θάλασσα μαζί
σε έσπρωχναν, σε στρίμωχναν του κόσμου οι αμαρτωλοί
γιατί απλά δεν γνώριζαν
πως είσαι άστρο που φωτίζει την γη.
Με ήλιο ανατέλλεις το πρωί
με φεγγάρι δύεις όταν νυχτώσει
με άστρα φωτίζεις ολάκερη τη γη
γιατί απλά είσαι γυναίκα, είσαι γη.
Μονάχα εσύ γνωρίζεις την ζωή
που μέσα απ’ τον έρωτα σου καρποφορεί
την μεγαλώνεις, τη μεταφέρεις και την προσφέρεις
σαν θείο δώρο που σε ξυπνάει κάθε πρωί.
Πυρ Γυνή και Θάλασσα,
ήλιος, φεγγάρι και άστρα,
οι έξι αυτές οντότητες
φτιάχνουν πελώρια κάστρα.
Πεταλούδα
Σαν πεταλούδα πέταξες
κι ήρθες εδώ κοντά μου
κατάλαβες πόσο μου έλειψες
κι άνοιξες τα φτερά σου
Κατάλαβες πόσο σε ένιωσα
πως είσαι η ψυχή μου
εισχώρησες μέσα στο σώμα μου
και τώρα νιώθω την αναπνοή σου
Είσαι η πεταλούδα που τριγυρνά
τη μέρα και τη νύχτα
είσαι το κάθε βήμα μου
η κάθε ανάσα στη ζωή μου
Ταξίδι με τους γλάρους
Κάποτε σιγή και ο ουρανός
το ηλιοβασίλεμα σβήνει
άγγελοι ανοίγουνε φτερά
και αγκαλιά μυρίζει
Ένα ταξίδι ξεκινά
μεγάλο και αιώνιο
του παραδείσου τα πουλιά
να τραγουδάνε δίχως πόνο
Άσπρα τα τριαντάφυλλα
άσπρα και τα ρούχα
χαρούμενη η ψυχή τραβάει κουπιά
σε μια αιώνια του ουρανού αγκαλιά....
Θέλω να φοράς το άσπρο
Εκείνο που φορούσες όταν σου έδειχνα τους γλάρους!!!
Το παλτό
Ένα παλτό φορούσα τον χειμώνα
όταν στην αγκαλιά σου κούρνιαζα να ζεσταθώ
μα τώρα έξω λιώνει ο ουρανός μας
και εσύ χάνεσαι σαν ξωτικό
Έλα πάρε το παλτό μου
ο ουρανός λιώνει και εγώ πονώ
Ό, τι ένοιωσα ήτανε δικό μας
μου το χάρισε απλόχερα ο Θεός
Είναι η αγάπη μας σαν καταιγίδα
σαν μια φλόγα που καίει την ψυχή
μια φλόγα που καίει βήμα, βήμα
σου τρυπάει μια ανοιχτή πληγή
Έλα πάρε μου το χέρι
να βαδίσουμε μαζί
να μας πάρει κι όπου πάμε
μέχρι τα ίχνη μας σβήσουνε στην γη
Ουράνιο τόξο
Η σκάλα για να φτάσει η ψυχή στον ουρανό
Μια σκάλα με πανδαισία χρωμάτων
κι απορώ!
Το γαλάζιο της θάλασσας που αφήνεις πίσω
Το κόκκινο της επίγειας αγάπης προς τον δρόμο της ουράνιας
κι ας κρύβεται πίσω από ένα γαλάζιο ουρανό
Το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας του «αν μ’ αγαπάς»
Το πράσινο της φύσης των χρωμάτων
Το λευκό του νυφικού κάτω απ’ το φώς του φεγγαριού
Το ροζ της γέννησης ενός κοριτσιού
Το μπλε της γέννησης ενός αγοριού.
Το μαύρο…
Έχει το ουράνιο τόξο μαύρο;
Μα είναι το μαύρο για το χαμό του αγαπημένου
και τι μ’ αυτό
Εγώ θέλω να φοράς το άσπρο
Το νυφικό που έφεξε κάποτε κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
Που μας χάρισε το γαλάζιο μια μέρα στη θάλασσα
Που μας χάρισε το κόκκινο όταν σου έδινα την αγάπη μου
Που μας χάρισε το πράσινο μια μέρα στη φύση
Που μας χάρισε το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας όταν αμφέβαλες αν σ’ αγαπώ
Που μας χάρισε το ροζ και το μπλε στη γέννηση των παιδιών μας
Αυτό θέλω να φοράς κι ας τους άλλους να λένε…
Αφιερωμένο...
και μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που χρόνια δουλεύουν με αγάπη
και υπομονή γι’ αυτούς που φεύγουν νωρίς.
Ο ελάχιστος αυτός χρόνος, χαρισμένος από την δική μου ζωή, μου έδωσε να
καταλάβω πως η κάθε μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία
Βιογραφικό
Η Παυλίνα Στυλιανού γεννήθηκε στην Λεμεσό. Από μικρή ηλικία γράφει ποιήματα και μικρές λογοτεχνικές ιστορίες. Το πρώτο της μικρό διήγημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ιθάκη» του σχολείου της και γι’ αυτό το λόγο όταν γράφει ποίηση μιλάει για την δική της Ιθάκη. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ανθολόγια και λογοτεχνικές/ποιητικές ιστοσελίδες καθώς επίσης και στο προσωπικό της ιστολόγιο http://pavlinastylianou.blogspot.com. Τα ποιήματά της «Να με θυμάσαι», «Να με προσέχεις», «Πιο πολύ» έχουν μελοποιηθεί.
Έργα της
Τα αλουμινόκουτα ζωντανεύουν, παιδικό παραμύθι (σε συνεργασία με τον γιο της, μόλις 8 ετών τότε) το 2012
Και μετά σίγησε ο ουρανός, μυθιστόρημα το 2014
Η Ιθάκη μου της ψυχής μαργαριτάρι, (υποψήφιο Κρατικών Βραβείων ποίησης Κύπρου για εκδόσεις) το 2015
8 μικρές ιστορίες 121 λέξεων το 2020
