Σήμερα,στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Ξανθή Κουτσoγιάννη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και ζει στη Λαμία. Είναι πολιτισμολόγος. Για σειρά ετών εργάστηκε ως ταξινόμος στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της πόλης που γεννήθηκε κι ως αρθρογράφος στον "Παρατηρητή της Φθιώτιδας".Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της PEN Greece και του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων. Έργο του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων αποτελεί και το περιοδικό “Φθιωτικός Λόγος”,του οποίου η δημιουργός υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής. Η ποίηση της Κουτσογιάννη κινείται στα μονοπάτια της λυρικής υπαρξιακής έκφρασης. Τα ποιήματά της είναι συνήθως ολιγόστιχα. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος,,στακάτος,με ανάγλυφες εικόνες και ηχηρά συναισθήματα. Η πένα της συνομιλεί με τον βαθύτερο εαυτό,τις προσδοκίες και τις ματαιώσεις. Ζωγραφίζει τη μοναξιά,την έλλειψη,τον ανθρώπινο πόνο,μα και την ελπίδα.Μέσω της γραφής εξομολογείται, λυτρώνεται, απελευθερώνεται. Θα γνωρίσουμε δέκα ξεχωριστά ποιήματα από την ποιητική της συλλογή "(απ)ηχώ την (απ)ουσία" που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο!
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Ξεγυμνώσου ψυχή
και στην μούσα επίκληση ψάλε.
Ξεγυμνωθείτε αισθήσεις μου
αρχέγονους χορέψτε χορούς.
Σκέψη μου εσύ
με τη σειρά σου ξεγυμνώσου.
Απόψε μόνο η μοναξιά
κρούει ξανά την θύρα.
ΣΕΠΤΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Μα πώς η μοναξιά να μετρηθεί μπορεί
μια τέτοια νύχτα με πανσέληνο,
νύχτα που δυο σκιές γίνονται μία!
Την αυγουστιάτικη πανσέληνο
μια μόνο σκιά μπορεί
με δάκρυα σεπτά να λούζει.
ΕΘΙΣΜΟΣ
Τριγυρνώ μεθυσμένη.
Εθισμένη σε απόσταγμα ποίησης
κι αντιγράφοντας βήματα μιας
ζωής που βαδίζει παράλληλα.
Εθισμός μυστικός μα κι αόρατος.
ΠΟΙΗΣΗ ΙΙ
Αυτήν την ώρα που ματώνει ο ουρανός
κι ο ήχος της σιωπής τις διαστάσεις σπάει
συνθλίβοντας συμπαντικές συμβάσεις
έρχεσαι ως μούσα, ασυγκράτητη.
Σ υ ν ο υ σ ι ά ζ ε σ α ι
με την ψυχή, με το μυαλό, με τις αισθήσεις.
Κι εγώ αχόρταγα ρουφάω τη στιγμή κατά -
πώς θάνατος ή και ζωή είν’ έρωτας.
ΜΕΤΑΝΟΩ
Ψηλαφώντας μυθικούς είτε αρχέγονους στίχους
στα βάθη της μνήμης εισχωρώ
προσκρούοντας στιγμές που δεν έζησα.
Και ο χρόνος πια μη αναστρέψιμος.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Πού να βρίσκονται
τα λόγια εκείνα
που τα χείλη σου κάψανε;
Τι να γίναν τ’ αγγίγματα
που πέτρωσαν μετέωρα;
Πού να κρύβονται αλήθεια
παγωμένα τα δάκρυα
που ποτέ τους δεν στάλαξαν
στα μάτια σου και
στα μάγουλά σου;
ΛΕΥΚΟ
Η ματιά μου στην οροφή καρφωμένη
στο λευκό που παγώνει τα αισθήματα
στο λευκό που αχόρταγα ρουφά
ψευδαισθήσεις της ύπαρξης πολύχρωμες.
Λευκό παντού, λευκό της παγωνιάς
του θανάτου λευκάζω.
ΜΑΥΡΟ
Στου λευκού την κυριαρχία
εντοπίζω τη μαύρη οπή.
Κι εκεί
στην απουσία χρωμάτων
η ψυχή τη λευτεριά της αγγίζει.
Μαύρο παντού τής αβύσσου
μαύρο και της αιωνιότητας.
ΚΡΕΣΕΝΤΟ
Στη μονότονη αυτή μουσική
ανακύκλωση μίας και μόνο νότας
ζωντανός είναι θάνατος.
(Κι αναπολώ ένα κρεσέντο
χαμένο από καιρό.)
ΨΥΧΗ ΜΟΥ
Αν σας είχα χαρίσει ένα ποίημα
μια πνοή της ψυχής μου θα ήταν
και η στερνή μου ακόμα, πνοή
τόσο μικρή πόσον λίγη θα φάνταζε!
Ατόφια την ψυχή μου χαρίζω, λοιπόν
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ξανθή Κουτσογιάννη, πολιτισμολόγος, γεννήθηκε στη Λαμία και εργάσθηκε είκοσι επτά συναπτά έτη ως ταξινόμος, στην Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της γενέτειράς της. Αρθρογράφησε επί δεκαετία στον “Παρατηρητή της Φθιώτιδας”. Εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές: “Υπέρηχοι” ( 1991), “Πέρα απ ’τον ορίζοντα” (Καλέντης 1994), “Νυχτωδία” (Καλέντης 2006), “Η έκσταση της σιωπής” (Γαβριηλίδης 2015), “(απ)ηχώ την (απ)ουσία” (ΡΩΜΗ 2022). Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της PEN Greece και του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων του οποίου διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ., καθώς και της Σ.Ε. του περιοδικού του Ομίλου “Φθιωτικός Λόγος”.
